Την Πέμπτη 29 Αυγούστου, τρεις μόλις μέρες - ημερολογιακά - πριν εκπνεύσει το καλοκαίρι, βρεθήκαμε στη Νέα Αγχίαλο Μαγνησίας για να παρακολουθήσουμε την πρώτη μέρα του Golden R. Festival.
Φυσικά, πήγαμε ως απλοί metal οπαδοί, η αφεντιά μου κι ο κολλητός μου ο Μιχάλης έχοντας κλείσει τα εισιτήρια από Μάιο μήνα. Κι επί τη ευκαιρία, θα γινόταν και το ανάλογο ρεπορτάζ για το παρόν blog.
Εν πρώτοις να πω ότι θεωρώ εξαιρετικά σημαντικό να συνεχίζει να συμβαίνει αυτό που ξεκίνησε πριν λίγα χρόνια, δηλαδή, να γίνονται festivals όχι μόνο στην Αθήνα αλλά και σε διάφορες επαρχιακές πόλεις. Τα παραδείγματα του Βόλου, του Αγρινίου, του Ρεθύμνου και των Χανίων μάς έχουν γεμίσει αισιοδοξία ότι κι η ελληνική επαρχία μπορεί πλέον να παρακολουθεί όμορφα festivals με γνωστά εγχώρια ονόματα αλλά και πλέον, και γνωστά ονόματα του εξωτερικού, που πριν λίγες δεκαετίες ούτε στην Αθήνα δε θα έρχονταν... Φυσικά, είναι ευνόητο (ή μήπως όχι;) ότι αυτές οι πρωτοβουλίες (δεν είναι της παρούσης να εξετάσουμε το κομμάτι αυτό) πρέπει να στηρίζονται από τον metal κόσμο δια της παρουσίας του. Φερ' ειπείν, ο μεταλλάς του Ηρακλείου δεν έχει δικαιολογία (πέραν του οικονομικού) να μην πάει στα Χανιά όπως κι ο Λαρισαίος να μην πάει στον Βόλο, για να μιλήσω δηλαδή, για αστείες αποστάσεις.
Για να γυρίσουμε στα του Golden R. Festival, εφέτος έγινε σ' ένα αθλητικό κέντρο που βρίσκεται ακριβώς δίπλα από την θάλασσα. Αρκετά ευρύχωρο μέρος, άνετο, παραλιακά, με κάμποσα δέντρα. Δυστυχώς όμως, πολύ κοντά σε αστικό ιστό (κρατήστε το).
Όταν φτάσαμε, ήδη είχε παίξει το πρώτο σχήμα και προλάβαμε δύο κομμάτια από τούς Κατερινιώτες Psyanide τους οποίους είδα ιδιαιτέρως κεφάτους. Θα ήθελα να τους δω λίγο παραπάνω. Ο κόσμος ήταν λίγος κι ελπίζαμε ότι θ' αυξηθεί στην πορεία...
Ακολούθησαν οι Θεσσαλονικείς Kin Beneath Chorus μ' ένα metalcore που δε με συγκίνησε ιδιαιτέρως αλλά μπορεί να συγκίνησε άλλους οπότε... Να πω ότι οι τύποι έχουν ήδη δύο full length για όποιον ενδιαφέρεται.
Ακολούθησαν οι Αθηναίοι Crimson Fire (τρία full length) οι οποίοι παίζουν power metal αλλά σε σημεία μού φάνηκε να μπαίνουν σε χωράφια hard - glam. Προσπάθησαν για το καλύτερο αλλά δε λέω ότι εντυπωσιάστηκα. Αλλά είπαμε... γούστα είναι αυτά...
Πριν συνεχίσω να πω ότι με τον φίλο μου μαζί μάς έκανε αρνητική εντύπωση το γεγονός ότι στα κενά και μέχρι κάθε φορά να βγαίνει το επόμενο σχήμα, υπήρχε πάντα χαμηλά αδιάφορη μουσική που σε καμία περίπτωση δεν προσιδίαζε με το μουσικό στιλ τού festival. Αν εξαιρέσω ότι κάποια στιγμή έπαιξε Gojira, από 'κει και πέρα τα κενά θα μπορούσαν να γεμίζουν καλύτερα, όπως είπε κι ο Μιχάλης με γνωστά hard rock κομμάτια. Από την άλλη η αλλαγή σκηνικών και το soundcheck δε διαρκούσε πάνω από 15 το πολύ 20 λεπτά κι αυτό δημιούργησε καλή εντύπωση.
Συνεχίζουμε και το πρόγραμμα έλεγε Melan Selas.
Προερχόμενοι από τα γειτονικά Τρίκαλα, οι Selas παίζουν ένα παγανιστικό black metal, με την Astraea να κερδίζει εντυπώσεις με την παρουσία της επί σκηνής εν γένει. Όλο το σχήμα παίζει με καλυμμένα πρόσωπα, δημιουργεί μια ατμόσφαιρα όλο αυτό και ναι, παρουσιάζουν ενδιαφέρον. Για όποιον θέλει περισσότερα, οι τύποι έχουν τρία full length με τελευταίο το περσινό 'Zaphyrean Hymns'.
Βλέπουμε ένα απόσπασμα από την εμφάνισή τους...
Απ' αυτό το χρονική σημείο κι έπειτα, θα έπαιζαν τα τρία σχήματα για τα οποία κυρίως ταξιδέψαμε.
Η αρχή με τους Sunburst των οποίων ηγετική μορφή και κιθαρίστας είναι ο Gus Drax των Suicidal Angels. Έτσι κι αλλιώς, ο ίδιος ο Gus έχει κατ' επανάληψιν δηλώσει ότι το progressive είναι το αγαπημένο του είδος, αυτό που προτιμά να παίζει.
Καίτοι, ο ήχος εμάς ως ακροατές δεν μάς άρεσε 100%, ο Gus κι οι συνοδοιπόροι του έπαιξαν ένα πολύ καλό setlist που άρεσε στον κόσμο, με όλα τα βασικά συστατικά τού σύγχρονου progressive metal.
Έτσι κι αλλιώς, το 'Manifesto' μού άρεσε αρκετά ως δίσκος για το στιλ που υπηρετεί.
Σημειωτέον δε, σύμφωνα με δηλώσεις των ιδίων, ξανάπαιξαν ως Sunburst έπειτα από πέντε (5) χρόνια.
Για να πάρουμε μια 'γεύση'...
Μετά από το απαραίτητο διάλειμμα, σειρά πήραν οι μόνοι μη γηγενείς της πρώτης μέρας, οι Πορτογάλοι Gaerea.
Έχοντας ως background το εξώφυλλο της καινούριας τους δουλειάς 'Coma' επιδόθηκαν σ' ένα ανελέητο black metal σφυροκόπημα για περίπου 45 λεπτά, με τον τραγουδιστή τους να κλέβει την παράσταση δεδομένου ότι ήταν υπερκινητικός, πήγαινε πάνω κάτω κι ήταν επικοινωνιακός με το κοινό. Σε πολλά δε σημεία, θεατρικός.
Οπτικά, σού αρκούσε να βλέπεις αυτόν. Το υπόλοιπο σχήμα παρά τον extreme ήχο είχε απόλυτο επαγγελματισμό κι όπως συμφωνήσαμε με τον φίλο μου, παρά το γεγονός ότι, ΟΚ, δεν είναι το πιο αγαπημένο μας metal είδος, αυτό που παρουσίασαν όπως το παρουσίασαν, μάς ικανοποίησε. Και δε θα το πιστέψεις, άνετα θα τους ξανάβλεπα.
Πάμε σε μια οπτικοακουστική θύμηση από τους Πορτογάλους blacksters.
Όταν είδα τι ώρα είχε φτάσει, άρχισαν να με ζώνουν τα φίδια ότι η εμφάνιση των αγαπημένων μου Suicidal Angels θα ήταν κουτσουρεμένη. Σε σχέση πάντα, με ώρες κοινής ησυχίας κλπ.
Πραγματικά, δεν ξέρω ποιο ήταν το πλάνο τους ή αν κάτι άλλαξε στην πορεία, αλλά μέτρησα ότι έπαιξαν 12 συνολικά κομμάτια.
Πριν αναφέρω ποια ήταν τα κομμάτια να κάνω το γενικό σχόλιο ότι το συγκρότημα λειτουργεί άκρως επαγγελματικά κι οι εμπειρίες που έχουν αποκτήσει την τελευταία δεκαετία τους κάνει ακόμη καλύτερος στο σανίδι. Μια καλοκουρδισμένη μηχανή.
Ο Μελισσουργός δίνει τον τόνο, είναι επικοινωνιακός και φτύνει τους στίχους. Έχει δίπλα του τον Gus που αποτελεί εγγύηση. Το rhythm section Άγγελου - Ορφέα, μια χαρά.
Πάντα εκτιμώ τα συγκροτήματα που όταν έχουν νέο δίσκο, παίζουν αρκετά τραγούδια απ' αυτόν και δεν πάνε στην πιο ασφαλή λύση να παίξουν 90% ένα best of.
Δεν το θεωρώ μόνο θέμα (αναγκαίας) προώθησης του νέου υλικού αλλά κι απόδειξη ότι πιστεύουν σε αυτό το υλικό. Στις μέρες μας, μόνο αυτονόητο δε θεωρείται αυτό.
Οι Suicidal λοιπόν, έπαιξαν ακριβώς μισό setlist με νέα τραγούδια (τα 6 απ' τα 12 δηλαδή) κι έπαιξαν κι άλλα 6 από άλλους δίσκους, δηλαδή τα: 'Years of aggression', 'Bloody Ground', 'Bloodbath', 'Apokathilosis', 'Born of hate', 'Capital of war'. (η σειρά είναι τυχαία).
Ασχέτως τι έλεγε το αρχικό πλάνο, νομίζω ότι ως headliners θα έπρεπε να παίξουν σίγουρα 2-3 κομμάτια ακόμη για να φύγουμε απολύτως χορτασμένοι απ' τον χώρο. Μού προκάλεσε τεράστια εντύπωση επίσης, το γεγονός ότι το κοινό (που παρά το γεγονός ότι πύκνωσε στα δύο τελευταία groups αλλά δεν πέρασε τα 400- 500 άτομα και κρίμα) δε μπήκε καν στη διαδικασία να ζητήσει ως είθισται encore. Μεγάλη εντύπωση. Για να δούμε πώς θ' αντιδρούσε και το σχήμα. Βεβαίως, έμαθα ότι την επομένη στο Ρέθυμνο έπαιξαν 9 τραγούδια, άρα μας λες και τυχερούς...
Στο δια ταύτα, λατρεύω Suicidal, απλά ενώ μια χαρά περάσαμε, θα ήθελα ακόμη 2-3 τραγούδια και ναι, θα ήθελα και το 'Beggar Of Scorn'.
Πάμε σ' ένα μιkρό απόσπασμα, καθώς παίζουν το 'Purified By Fire'.
Σημ. συντάκτη: Εμείς βρεθήκαμε ΜΟΝΟ στην πρώτη μέρα του festival όπου ευτυχώς δεν έβρεξε καθόλου (τα μεσάνυχτα, καθώς επιστρέφαμε Κατερίνη μας βρήκε μια ολιγόλεπτη μπόρα).
Επειδή τη δεύτερη μέρα έβρεξε πολύ (ως αναμενόταν) εκφράστηκαν στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης πολλά παράπονα αλλά εμείς δεν εκφέρουμε γνώμη γιατί απλά δεν ήμασταν εκεί.
Τέλος, να πω ότι καλό θα ήταν άτομα που εμπλέκονται σε τέτοιες φάσεις είτε είναι διοργανωτές είτε μουσικοί ν' ανταποκρίνονται και να δείχνουν έναν σεβασμό σε θεατές- πελάτες μέσω των μέσων κοινωνικής δικτύωσης. Ούτε οι πελάτες είναι ανθρωποφάγοι ούτε εσείς πλανητάρχες.
Πάρτε για επιδόρπιο και φωτογραφικό υλικό από το απόγευμα / βράδυ στην παραλιακή κωμόπολη της Μαγνησίας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου