Από τα πολλά metal υβρίδια που ανέκυψαν μες στα 90s, το industrial ήταν από εκείνα που ήταν πιο κοντά στα δικά μου γούστα.
Ένα ιδιαίτερα παράξενο είδος που χρησιμοποιούσε ηλεκτρονικούς ήχους, λούπες, drum machine, samples, παραμορφωμένα φωνητικά κι επαναλαμβανόμενα κάποιες φορές riffs.
Θεωρώ ότι είναι από τα παρακλάδια του σκληρού ήχου που ανήκουν στην κατηγορία love / hate. Δηλαδή, αν από την πρώτη στιγμή
δεν πάρεις με καλό μάτι τους Marilyn Manson, μην περιμένεις να το κάνεις στην πορεία... Αυτό.
δεν πάρεις με καλό μάτι τους Marilyn Manson, μην περιμένεις να το κάνεις στην πορεία... Αυτό.
Γεννήθηκε στα τέλη της δεκαετίας του '80 με συγκροτήματα όπως οι Godflesh κι οι Ministry (αγαπημένοι μου) και γνώρισε τη μεγάλη ακμή στη δεκαετία που εξετάζουμε. Για πολλούς δε, η παρακμή του άρχισε να φέρνει το nu metal.
Εν Ελλάδι, το έχουμε γράψει εδώ, πάμπολλες φορές, σχεδόν δεν πήραμε μυρωδιά. Αναφορές στα τότε metal περιοδικά ελάχιστες και δύσκολα θα έβλεπες εξώφυλλο με κάποια από τις μπάντες εκείνες.
Το εγχώριο κοινό μπορώ να πω με απόλυτη σιγουριά πως ήρθε πιο κοντά στους Γερμανούς Rammstein. Το καταγράφω για ιστορικούς και μόνο λόγους. Τ' άλλα μεγάλα ονόματα τού industrial πέρασαν και δεν ακούμπησαν, σε real time τουλάχιστον. Καλώς ή κακώς, δεν είναι δικαστής να το κρίνω, απλά στην Ελλάδα των 90s τα κολλήματα ήταν κολλήματα (το γνωστό θέμα με το μεταλλόμετρο...), άσε που τα έντυπα της εποχής αν δεν έβαζαν για πολλοστή φορά εξώφυλλο τους Maiden κι έβαζαν φερ' ειπείν, τους White Zombie, θα έπεφτε άγριο κράξιμο...
Ένα απ' τα πλέον γνωστά συγκροτήματα, με ιδιαίτερη εμπορική επιτυχία, ήταν σαφώς οι Nine Inch Nails. Ήταν όμως από τα πιο 'ελαφριά', γέρνοντας πολύ περισσότερο στο ροκ (με την ευρεία έννοια) παρά στο metal. Στην ουσία πρόκειται για το προσωπικό όχημα τού Trent Reznor ο οποίος έγραφε εξ' ολοκλήρου τη μουσική. Μουσική όμως η οποία
ήταν τίγκα σε λούπες, effects, drum machines και γενικώς computerized. Με στοιχεία ηλεκτρονικής μουσικής, ακόμη και techno... 'Δύσκολη' μουσική γενικά, που εμένα δε με άγγιξε ποτέ... Αν θες να τους ψάξεις, ενδεχομένως το 'The downward spiral' (1994) είναι μία χαρακτηριστική περίπτωση.
Οι MINISTRY τώρα, πρωτοξεκίνησαν απ' τη δεκαετία του '80 ξεκάθαρα, αλλά γίνεται πρώτη αναφορά στα 90s γι' αυτούς για δύο λόγους: Ο ένας είναι ότι στα πρώτα τους albums παίζουν κυρίως ένα electrto dance πράγμα που απέχει γενικότερα από τον metal ήχο και κατά δεύτερον, η καθιέρωσή τους σε ευρύτερες μάζες προκύπτει στη δεκαετία του '90.
Πράγματι, κι ενώ τα 80s τα ολοκληρώνουν με το 'The Mind Is a Terrible Thing to Taste', ξεκινούν τη νέα δεκαετία με το 'Psalm 69: The Way to Succeed and the Way to Suck Eggs' ( 1992 ) το οποίο είχε πάρει πολύ καλές κριτικές κι ίσως δεν είναι
καθόλου τυχαίο το γεγονός ότι είναι το μοναδικό τους πόνημα που ξεπέρασε το 1 εκατομμύριο πωλήσεων ( βέβαια, εμείς πάντα λέμε ότι στη μουσική που είναι Τέχνη δε θα μπορούσε το μόνο κριτήριο για τον αν ένας δίσκος αξίζει, να είναι οι πωλήσεις - το θεωρώ μεγάλη αμερικανιά...).
Για μένα είναι κομβικό το γεγονός ότι στην μπάντα έχει έρθει ο Mike Scaccia (R.I.P), κιθαρίστας ο οποίος νωρίτερα είχε παίξει στο ομώνυμο ντεμπούτο των Rigor Mortis (τους θυμάστε;) κι ο ερχομός του θα 'μεταλλοποιήσει' περισσότερο τον ήχο των Ministry, δίνοντάς του ακόμη και thrash πινελιές. Καθοριστικό για μένα.
Ως εκ τούτου, γενικώς, έχω ψηλά στην εκτίμησή μου, τα albums των Ministry με Scaccia μέσα.
Στο 'Filth pig' (1996) άλλωστε, ο ιδρυτής / βασικός συνθέτης / frontman Κουβανός Al Jourgensen είχε πει ότι 'θέλουμε να βγάλουμε έξω τα samples και να επικεντρωθούμε σ' έναν πιο σκοτεινό, αργό ήχο...'.
Ο Scaccia αποχωρεί (θα επιστρέψει δισκογραφικά το 2004 με το 'Houses of the mole' κι οι Ministry θα κλείσουν τη δεκαετία με το 'Dark side of the spoon' (1999) που φυσικά είναι παράφραση του πασίγνωστου Pink Floyd album ( γνωστή συνήθεια του Al...).
Λοιπόν, ο Jourgensen (γεννημένος στις 9 Οκτωβρίου 1958) είναι από τις πλέον αναγνωρίσιμες κι εμβληματικές περσόνες του industrial ήχου.
Δεδομένο. Προκαλεί, σατιρίζει, καυτηριάζει. Οι στίχοι του, αριθμητικά λίγοι, αλλά πάντα στοχευμένοι. Τα βάζει με τον Bush, γράφει αντιπολεμικά μανιφέστο, ασχολείται με καυτά κοινωνικά θέματα. Όμως, δε μπορώ να πω ότι δε με χαλάει αυτή η Antifa στάση του. Εκεί με ξενερώνει. Πραγματικά. Βάλ' τα με τον κερατά τον Πρόεδρό σου, αν δε σού αρέσει, σε καταλαβαίνω, καυτηρίασε ό,τι θες (το έκανε κι ο Mustaine τότε...) αλλά Antifa στάση και σημαία, όχι ρε φίλε... ταμπελιάζεσαι δίχως λόγο. Όχι. Σε κάθε περίπτωση, για να το κλείσω, τρέφω μεγάλο σεβασμό και στιχουργικά (με την εξαίρεση που μόλις ανέφερα) και ηχητικά (εξαιρώντας θυμίζω, τα πρώτα τουλάχιστον δύο albums)...
O Marilyn Manson μάς συστήθηκε στα 90s κι εξ' αρχής προσπάθησε να σοκάρει. Μ' ένα image που ισορροπούσε ανάμεσα στο αρσενικό και στο θηλυκό, με καυστικότατους στίχους ευρείας γκάμας και με τα λυσσασμένα φωνητικά του.
Η αρχή έγινε με το album 'Portrait of an American family' (1994) που δε λες ότι πήρε και τις καλύτερες κριτικές...
Το 1996 κυκλοφορεί το δεύτερό τους πόνημα με τον τίτλο 'Antichrist superstar'.
Είναι χαρακτηριστικό ότι η δουλειά τους αυτή ηχογραφείται με στέρηση ύπνου (sleep deprivation) και σχεδόν συνεχή χρήση ναρκωτικών, σε μια προσπάθεια να δημιουργηθεί ένα βίαιο και εχθρικό περιβάλλον που να ταιριάζει με το όλο κλίμα του album που θα κυκλοφορούσε...
Όντως, ο δίσκος ξεκινά με στίχους αν μη τι άλλο επιθετικούς :
Ι am so all-American, I'll sell you suicide I am totalitarian, I've got abortions in my eyes
I hate the hater, I'd rape the raper
I am the animal who will not be himself
Fuck it
Υπήρξε η πρώτη όμως, πραγματικά καλή Manson δουλειά και πρώτο single υπήρξε το πασίγνωστο μέχρι και τις μέρες μας 'The beautiful people'.
Δύο χρόνια μετά, έβγαλαν το κατά πολλούς πληρέστερο album τους 'Mechanical animals' με τον Marilyn στο εξώφυλλο να παίζει πετυχημένα το παιχνίδι της αμφιφυλίας και με κομμάτια όπως τα 'The dope show', 'I don't like the drugs' που κάνουν το συγκρότημα δημοφιλέστατο. Πολλοί απ' τους στίχους εδώ, είναι μια ωδή στην ηρωίνη και μάλιστα με έναν ανίερο τρόπο:
"Our God is white and unforgiving
We're piss tested and we're praying. "
Norm life baby:
I'm just a sample of a soul
Made to look just like a human being.
Norm life baby:
"We're rehabbed and we're ready
For our 15 minutes of shame."
Norm life baby:
"We're talkshown and we're pointing
Just like Christians at a suicide."
Εν τέλει, ο δίσκος κατάφερε, έστω για μια εβδομάδα, να πιάσει το Νο1 στο Billboard, ρίχνοντας τότε από την κορυφή τον rapper Lauryn Hill.
Οι White Zombie του Rob ξεκίνησαν δισκογραφικά από τα 80s αλλά διπλά πλατινένια στις Η.Π.Α έγιναν τα δύο albums που κυκλοφόρησαν στα 90s, δηλαδή τα 'La Sexorcisto: Devil Music Volume One '(1992), 'Astro-Creep: 2000' (1995). Στο δεύτερο, μάλιστα, παίζει τύμπανα και συμμετέχει ενεργά στις συνθέσεις ο θεούλης Jon Tempesta ο οποίος έχει ηχογραφήσει μεταξύ άλλων τα τύμπανά του σε δουλειές μικρών συγκροτημάτων όπως Exodus, Testament, The Cult ...
Παρακάτω, τους βλέπουμε ως super stars πλέον, σε εμφάνισή τους σε δημοφιλές show τού David Letterman...
Στην όλη εξίσωση για το industrial (που βέβαια, είχε κι έχει κι άλλες μπάντες) πρέπει να βάλουμε και τους Fear Factory, οι οποίοι αρχικώς είχαν και death metal στοιχεία και σιγά - σιγά μετεξελίχθηκαν σε industrial / groove συγκρότημα.
Από τις τρεις δουλειές τους στα 90s, υπερισχύει ότι το 'Demanufacture' (1995) είναι το καλύτερό τους.
Στην Ελλάδα, όταν πλέον είχε ξεπροβάλλει η νέα δεκαετία και καταλάβαμε ότι οι παραδοσιακές δυνάμεις του χώρου αρχίζουν να 'κάνουν κοιλιά', εκτός των Nirvana, οι μπάντες που τότε υποδεχθήκαμε κι ακούσαμε με περισσότερη ζέση ήταν η 'Αγία Τριάδα' εξ' Αγγλίας, ήτοι: Paradise Lost (Halifax) - Anathema (Liverpool) - My Dying Bride (Bradford).
Και οι τρεις, εκπροσώπησαν εκείνη την εποχή αυτό που ονομάστηκε ατμοσφαιρικό death / doom (προς το σκέτο death οι Lost).
Οι Paradise Lost στην πορεία έγιναν νονοί του λεγόμενου gothic metal κι έγιναν εξόχως αγαπητοί στη χώρα μας.
Οι έτεροι δύο προτίμησαν το πιο πένθιμο, αργόσυρτο death με τα μεγάλης διάρκειας κομμάτια, μόνο που οι Anathema στην πορεία (κάπου προς τις αρχές των 00s) ξέφυγαν πολύ και ελάχιστη σχέση θα μπορούσαν να έχουν με το ακραιφνές metal ακροατήριο. Ως κι οι δισκοκριτικές τους γίνονταν από ένα σημείο και μετά, τιμής ένεκεν...
Για τους Paradise Lost, η δεκαετία του '90 είναι μια δεκαετία απόλυτης αναγνώρισης με εμβληματικές δουλειές: Το ντεμπούτο 'Lost Paradise' (1990) παραήταν death για κάποια αυτιά αλλά μετά ... 'Gothic' (1991), 'Shades of God' (1992), 'Icon' (1993), 'Draconian times' (1995). Δεν μπορώ να επιλέξω το καλύτερο αλλά δεν υπάρχει και λόγος. Τέσσερις δισκάρες του είδους. Εκεί, σβήνει η λάμπα για τον Nick Holmes και την παρέα του...
Κι αυτό αφού το 1997 βγάζουν το 'One second' με πολλή ηλεκτρονική μουσική, όπου θυμίζουν αρκετά Depeche Mode ( στο μεταξύ είχαν κουρευτεί ... τι σάς θυμίζει;) και τα πράγματα χειροτέρεψαν στο 'Host' του 1999 που για να παρηγορηθούμε το λέγαμε και καλά πειραματικό. Όχι, θέλαν να παίζουν άλλα πράγματα τότε οι άνθρωποι κι έβγαλαν έναν new wave δίσκο. (μη σας θυμίσω τι έπαιζαν εκείνη την εποχή οι Scorpions ή οι Motley Crue...).
Όσο για τους My Dying Bride, ίσως το 'Angel and the dark river' (1995) μ' έξι τραγούδια
και 52 λεπτά διάρκεια συνολικά, να είναι ο πιο ενδεικτικός.
Δε μπορούμε όμως να μιλάμε για 90s δίχως να γράψουμε για PANTERA (στα ισπανικά ο πάνθηρας). Ένα συγκρότημα, που δίχως υπερβολή, κράτησε στους ώμους του το heavy metal εν γένει, εκείνη τη δεκαετία, έχοντας να αντιπαλέψει σ' επίπεδο δημοφιλίας grunge, industrial κλπ.
Ποιος βέβαια θα περίμενε ότι μια μπάντα που στις αρχές των 80s έπαιζε διασκευές σε Kiss και Van Halen και στα πρώτα albums έπαιζαν μάλλον glam rock / metal, θα μετεξελίσσονταν σε μια σκληρή, θορυβώδη μπάντα στις αρχές των 90s.
Κι όχι μόνον αυτό: Ο ήχος τους, από το σπουδαίο 'Cowboys from hell' και μετέπειτα, θα επηρέαζε δραστικά δεκάδες συγκροτήματα κι ότι ακόμη και μεγαθήρια του είδους θα ενσωμάτωναν μια Panterίλα στον ήχο τους.
Σίγουρα ρόλο σ' αυτήν τη μεταμόρφωση έπαιξε κι ο ερχομός του Phil Anselmo ήδη από το 'Power metal' album τού 1988.
Σίγουρα οι Vinnie Paul - Dimebag Darrell είναι η ραχοκοκαλιά του συγκροτήματος αλλά ο Anselmo ήταν αυτό που έλειπε για να γίνουν τόσο extreme στην πορεία.
Τα τέσσερα albums που βγάλανε έχοντας μπροστά το 199, είναι όλα ένα κι ένα. Όρεξη να έχεις ν' ακούς βαριές κιθάρες από τον Darrell κι ουρλιαχτά από τον Phil. Το 'Far beyond driven' (1994), εμπορικά μιλώντας, έφτασε στο Νο 1 στην Αμερική.
Τα παλικάρια από το Texas τα είχαν καταφέρει.
Ως trivia, να σημειώσω την εξής φήμη: Στα 1990 ο Mustaine έψαχνε νέο κιθαρίστα μετά τη φυγή του Jeff Young. Έκανε πρόταση στον Darrell ο οποίος έβαλε όμως όρο να πάει στους Megadeth και ο αδερφός του, ως drummer φυσικά... Ο Mustaine δε δέχτηκε τον όρο αφού είχε ήδη προσλάβει τον Nick Menza. Η συμφωνία δεν έκλεισε ποτέ, ο Mustaine συμφώνησε με τον Marty Friedman κι οι Pantera συνέχισαν και θριάμβευσαν.
Για την ιστορία, οι Pantera ολοκλήρωσαν δισκογραφικά το 2000, με το 'Reinventing the steel', έπειτα όλοι ξεκίνησαν νέα projects,και φυσικά, στις 8 Δεκεμβρίου του 2004, είχαμε τη δολοφονία επί σκηνής του Darrell από έναν 23χρονο ψυχάκια, σε συναυλία των Damageplan...
Σήμερα, παρουσιάζουμε τα 20 αγαπημένα των 50 metal ετών από τους On Thorns I Lay.
1. Celestial Season Solar Lovers
2. The Gathering Always
3. Paradise Lost Gothic
4. Anathema Serenades
5.Cathedral The Forest of Equilibrium
6. Katatonia Discouraged Ones
7. My Dying Bride 34,788
8.Entombed Left Hand Path
9. Entombed Clandestine
10. Obituary Cause of Death
11. Nocturnus The Key
12. Cynic Focus
13 Death Human
14. Slayer Reign in Blood
15. Autopsy Severed Surnival
16. Annihilator Alice in Hell
17 Gorefest Erase
18. Atheist Piece of time
19. Immolation Dawn of Posession
20. Napalm Death Harmony Corruption
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου