50 years of metal - 80s: The triumph - Pt. V

The Cov attack !

O David Coverdale, με το προσωπικό του όχημα, το 'λευκό φίδι', συνεχίζει, κι έτσι το 1980 κυκλοφορεί το 'Ready 'n' willing'. Εδώ έχουμε τον ερχομό του μετρονόμου Ian Paice και στα πλήκτρα τον Jon Lord. 

Έχουμε ένα hard blues rock και πολύ καλά κομμάτια εν τέλει ( 'Fool for your lovin', 'Ain't gonna cry no more', έτσι για αρχή...).

Ακολούθησε το 'Come and get it'. Το συγκρότημα είναι για τα καλά δημοφιλέστατο στην πατρίδα του, το Ην. Βασίλειο, όπου το album φτάνει ως το Νο 2.

Το 1982 έχουμε το κλασικό 'Saints and sinners' με την τελευταία 



συμμετοχή του Ian Paice και του Neil Murray (τού Murray μέχρι ... την επόμενη). Tα 'Cryin' in the rain, 'Here i go again' έγιναν συν τω χρόνω larger than life, αλλά ο δίσκος σφύζει από καλά τραγούδια.

Με εφόδιο λοιπόν, αυτά τα τρία συναπτά albums στην αυγή των 80s, οι Whitesnake βίωσαν τη μεγάλη τιμή, να είναι headliners στο Donington Monsters of Rock 1983. 

Κάτω απ' αυτούς έπαιξαν οι Diamond Head, Dio, Twisted Sister, ZZ Top (την παρουσία των οποίων απαίτησε ο Coverdale) και Meatloaf.

Το μυαλό του Τεράστιου στριφογυρίζει στην κατάκτηση της Αμερικής. Το 1984, κυκλοφορεί το 'Slide it in', το οποίο σιγοκλείνει το μάτι στις Η.Π.Α. 
Στα τύμπανα πλέον, ο Cozy Powell, ενώ στην αμερικάνικη έκδοση (βγήκε σε δύο) κιθάρα παίζει ο John Sykes (το κρατάμε...). Σε συνέντευξή του, το 1997 ο Micky Moody είχε πει ότι ο δίσκος ήταν πιο heavy, μάλλον λόγω του Powell ο οποίος ήταν πιο heavy απ' τον Paice... Να πούμε ότι το συγκρότημα βρίσκεται πλέον στην Geffen records (το κρατάμε), παραγωγός ο Martin Birch πάντα και κομματάρες: 'Love ain't no stranger', 'Guilty of love', 'Slow' n' easy', 'Gambler' κλπ.

Και φτάνουμε στο 1987 και την κυκλοφορία του ομώνυμου πονήματος (στην Αμερική λέγεται 'Whitesnake', στην Ευρώπη '1987').

Οι σχέσεις του Coverdale με τον Powell, ειδικά μετά το 'Rock in Rio '85', έχουν χαλάσει κι ο Aynsley Dunbar είναι ο νέος (εκπληκτικός) drummer.

Το πιο καθοριστικό όλων όμως είναι η παρουσία του κτήνους John Sykes. Ο δίσκος ηχογραφείται ως τετράδα (Murray, bass) κι ο Sykes είναι καταιγιστικός. 'Παίζει τις κάλτσες του'.

 Ναι. Λες με σιγουριά ότι εδώ οι Whitesnake παίζουν metal. Metal. Δεν υπάρχει filler. Όλα τα κομμάτια, ένα κι ένα. Κλασικά στον χρόνο. Τα 'Cryin' in the rain' , 'Here i go again' ξαναηχογραφούνται με Sykes κι είναι τρία επίπεδα ανώτερα. Το 'Is this love' είναι μια μπαλάντα που θα την ακούνε όλοι, 1000 χρόνια μετά. To 'Still of the night' ... 



To Bad boys με το καταιγιστικό solo... Κι η αδυναμία μου, το 'Don't turn away'...

Όταν ένας δίσκος έχει κυκλοφορήσει 33 χρόνια πριν και όταν τον βάζεις να παίξει νιώθεις τη φρεσκάδα ΟΛΩΝ των κομματιών όπως την πρώτη φορά, τότε τον λες  ΚΛΑΣΙΚΟ. Κι αυτό είναι...

Να πούμε βεβαίως ότι η παραγωγή είναι πεντακάθαρη κι αιχμηρή από τους Mike Stone - Keith Olsen  (απεβίωσε στις 11 Μαρτίου, σε ηλικία 75 ετών...) αναδεικνύοντας πιότερο τα σκληρά κομμάτια...

Αν έπρεπε να κάνω μια λίστα  με τα 20 αγαπημένα μου όπως ζητάμε από τις ελληνικές μπάντες  θα το έβαζα στη 20άδα, δίχως δεύτερη σκέψη... Τέτοια albums βγαίνουν μια φορά στα 50 χρόνια...

Να σημειώσω τέλος ότι εκείνη την εποχή εμείς αγοράσαμε κι ακούγαμε τη Βορειοαμερικάνικη version του δίσκου...

Θα μπορούσα να γράφω σελίδες για το '1987' αλλά είπαμε ... γράφουμε για 50 χρόνια οπότε πρέπει να βάζουμε κι ένα φρένο...

Το ζήτημα ήταν: Πώς θα μπορούσαν οι ίδιοι να ξεπεράσουν αυτόν τον κολοσσό; Μα, ας μην έχουμε αυταπάτες... ήταν αδύνατο...

Παρά ταύτα, το 'Slip of the tongue', είναι επίσης δισκάρα. Αλλά με πολλές διαφορές απ' τον προκάτοχό του...

Εν πρώτοις, το line-up ξανάρθε τούμπα. Τώρα έχουμε: Τον Stevie Vai στην κιθάρα, ο οποίος μόλις είχε φύγει από την μπάντα του Dave Lee Roth. Ο  Viv Campbell 'τα είχε σπάσει' με τον Μεγάλο ενώ ο Adrian Vandenberg είχε σπάσει τον καρπό του. Επομένως, κιθάρα στον δίσκο παίζει μόνο ο Vai.

Στο μπάσο ο γνωστός και μη εξαιρετέος, Κουβανός, Rudy Sarzo και τύμπανα ο Tommy Aldridge.

Ο ήχος δεν έχει μαλακώσει , απλά ο Vai καίτοι παικταράς, δεν είναι της αλανιάρικης σχολής Sykes. Τεράστια εμπορική επιτυχία και για αυτό το album και δυστυχώς τέλος εποχής για τους Whitesnake σ' επίπεδο δόξας και πωλήσεων αφού αργότερα ο Cov προτίμησε συνεργασία και δίσκο με Jimmy Page και solo album αλλά όλα αυτά αφορούν τα 90s...

Like a fire forever burning,

A flaming heart that's yearning, more an' more

A love to keep us warm

On the wings of the storm...

'Οπως  ξαναγράψαμε, σε τούτο το κομμάτι, συνεχίζουμε με groups που έδωσαν το στίγμα στα late 70s, μα όμως καθιερώθηκαν στα 80s.

Οι Y&T, με εκείνη την ατόφια hard rock τριλογία 'Earthshaker', 'Black tiger', 'Meanstreak'.

Τι να πεις όμως για τους Van Halen... Μ' έναν ρηξικέλευθο κιθαρίστα, που σαν αυτόν προσπάθησαν κατοπινά να παίξουν εκατοντάδες κιθαρίστες... Ήδη, ο νεαρός κιθαρίστας από το Ναϊμέγκεν της Ολλανδίας είχε πάρει credit απ' τον Jimmy Page που είχε πει 'O Eddie Van Halen, έβαλε ένα ολόκληρο νέο στοιχείο στο παίξιμο της κιθάρας, και ο Θεός να μας φυλάγει, κάθε χρόνο γίνεται και καλύτερος'.

Κι αυτό αποδείχτηκε περίτρανα στα 80s. Βέβαια, η μπάντα όλη, γνώρισε τεράστια επιτυχία είτε με Lee Roth είτε με Hagar (προσωπικά, προτιμώ την Hagar era). Albums όπως τα '1984', 'Ε5150', 'OU812' είναι hard rock αριστουργήματα.

Φυσικά, δεν ξεχνάμε ότι για να γίνουν ευρύτερα γνωστοί στο ξεκίνημά τους, έβαλε το χεράκι του κι ο Gene Simmons.

Επέλεξα να βάλω το κομμάτι 'Dreams' απ' το '5150', που το λάτρευε ο μακαρίτης, ο ξάδερφός μου...

Oι KROKUS ήρθαν να μας (απο)δείξουν ότι η Ελβετία εκτός από ρολόγια και σοκολάτες μπορεί να παράγει hard rock... Αυτό έγινε εμφατικά με το 'Metal rendez vous' (1980) κι ακολούθησε μια 



σειρά από albums που ήταν συμπαθητικά αλλά τ' ονοματάκι τους το είχαν κάνει... Το 'Headhunter' (1983) είναι μιαν άλλη καλή πρόταση.

Οι Καναδοί Triumph, πούλησαν τ' άντερά τους στην Αμερική, με τα 'Allied forces (1981), 'Never surrender'(1982), 'Thunder seven' (1984) αλλά διάολε, είναι και καλά albums...

Σήμερα, βάζουμε τη λίστα με τα 21 αγαπημένα του Paminos των After Dusk.

Black Sabbath - Black Sabbath
Iron Maiden – The number of the beast 

Judas Priest – Sad wings of destiny
Manowar – Hail to England
Metallica – Kill ‘em all
Slayer – Reign in blood
Pantera – Far beyond driven
Alice Cooper – Trash
Ozzy Osbourne – Blizzard of Ozz
Megadeth – Rust in peace
Motorhead – Ace of spades
Rotting Christ – Theogonia
Guns and roses – Appetite for destruction
Cradle of filth – Dusk and her embrace
Thin Lizzy – Bad reputation
Cannibal Corpse – Butchered at birth
W.A.S.P. – The crimson idol
Rainbow – Long live rock and roll
Rory Gallagher - Tattoo
Rage against the machine - Rage against the machine
King Diamond – Them