Αισίως, σήμερα, φθάνουμε στο τελευταίο 'επεισόδιο' αναφορικά με τη δεκαετία του '80.
Σ' αυτό το τελευταίο κομμάτι, θ' ασχοληθούμε μ' εκείνες τις μπάντες που δε βρήκαν θέση στα προηγούμενα εννέα κείμενα. Που δεν τα βάλαμε σε κάποια συγκεκριμένη κατηγοριοποίηση, για κάποιους λόγους.
Δεν έχει να κάνει με την αξία τους. Όπως θα δείτε, πρόκειται για σπουδαία ονόματα τού χώρου, τα οποία
συγκεντρώσαμε για παρουσίαση, με τον φόβο μην τα ξεχάσουμε και παρεξηγηθούμε.
Και σε κάθε περίπτωση, είναι συγκροτήματα στα οποία τρέφουμε μεγάλη εκτίμηση και θα το φέρναμε βαρέως να μην τα παρουσιάσουμε...
Παρουσιάζοντας μεμονωμένα (και) αυτά τα σχήματα, αντιλαμβάνεται κι ο κάθε κακόπιστος, πόσα συγκροτήματα και είδη αναδείχθηκαν / ξεκίνησαν σ' εκείνη τη 'μαγική' δεκαετία...
Παίρνουμε βαθιά ανάσα και ... ξεκινάμε:
Crimson Glory: Μια μπάντα προερχόμενη από τη Florida, που εμφανίστηκε δισκογραφικά το 1986 με την ομώνυμη δουλειά, παίζοντας heavy / power metal τεράστιων αξιώσεων.
Διέθετε έναν χαρισματικό (ειδικά στις ψηλές...) τραγουδιστή, τον Midnight κι άλλους δύο εκπληκτικούς συνθέτες, τον κιθαρίστα Jon Drenning και τον μπασίστα Jeff Lords.
Το ντεμπούτο τους λοιπόν, δεν έχει ούτε ένα αχρείαστο κομμάτι, αφού είναι όλα εξαιρετικά. Αν πρέπει να προτείνω δύο -τρία θα πω τα 'Dragon lady', 'Queen of the masquerade', 'Angels of war'.
To 1988 έρχεται η σειρά του 'Transcendence'. Μιλάμε για ένα ακόμη απίστευτο album με εξωπραγματικές ερμηνείες από τον Midnight και κατά τη γνώμη μου, ανώτερο ακόμη κι από το πρώτο (φαντάζεστε πού έφτασε ο πήχης...). Μιλώ ειλικρινά, ακόμη κι αν σταματούσες την ακρόαση στην α' πλευρά του βινυλίου, θα είχες ήδη χορτάσει μουσική...
Αλλά, ευτυχώς υπήρχαν άλλες πέντε κομματάρες στη β' πλευρά. Ξεκάθαρα: Τραγούδια σαν το 'In dark places' (ατμόσφαιρα, 'χτίσιμο', ερμηνεία) δε γράφονται κάθε μέρα... Masterpiece album, καθαρό 10άρι...
Δυστυχώς, υπεραδίκησαν τον εαυτό τους στη συνέχεια: O Midnight είχε (μεταξύ άλλων) τεράστιο πρόβλημα αλκοολισμού, ακολούθησαν δύο ακόμη ποιοτικά albums, διάλυση, επανένωση,
τραγέλαφος με τον ερχομό του Todd La Torre (νυν Quennsryche), θάνατος Midnight, ένα από τα μέλη τους να συμμετέχει σε πορνοταινίες και γενικώς ... χρόνια τώρα περιμένουμε. Ναι, ακόμη κι αν βγάζανε νέο δίσκο, χωρίς Midnight ( η έλλειψή του φάνηκε και στο 'Astronomica'),δε θα ήταν το ίδιο feeling αλλά η ποιότητα του Jon Drenning θ' αρκούσε. Αλλά δεν ...
Πραγματικά κρίμα που μπορούσε πάμπολλα κι έκανε (αριθμητικά τουλάχιστον...) πολύ λίγα...
Ένα απ' τα ερωτήματα που με βασανίζει στα περίπου 34 χρόνια που ακούω τούτη τη μουσική είναι ποιοι είναι το κορυφαίο γερμανικό συγκρότημα στο κλασικό hard / heavy: Accept ή Scorpions; Απάντηση δεν υπάρχει. Η απόλυτη ισοπαλία. Για τους Scorpions τα είπαμε, αφού προηγήθηκαν και χρονικά.
Ποιος άραγε θα περίμενε, η μπάντα που το 1979 έβγαλε ένα μετριότατο ντεμπούτο πως λίγα μόλις χρόνια μετά, δικαιότατα θα γινόταν ένα από τα μεγαλύτερα ονόματα στο metal στερέωμα;
Πράγματι, έπειτα από το 'I'm a rebel' (καλούτσικο το λες) ακολουθεί μια αλληλουχία εμβληματικών, εκπληκτικών δίσκων: 'Breaker', Restless and wild', 'Balls to the wall' (εδώ έχουμε την πρώτη εμπορική αναγνώριση με το δίσκο να γίνεται χρυσός σε Αμερική και Καναδά), 'Metal heart' (1985 - τελευταίος δίσκος που μπήκε στο Τοp - 100 του Billboard, αυτό θα ξανασυνέβαινε στο 'Stalingrad'...), 'Russian roulette' (1986).
Να διαλέξω τον καλύτερο; Ασ' το καλύτερα... Ο ένας καλύτερος τού άλλου... Τευτονικό, γεμάτο ριφ, με τα γρυλίσματα του Udo,
με το δίδυμο Hoffmann - Fischer ( και μια φορά Hoffmann - Frank) να πετά φωτιές... Αν έπρεπε ντε και καλά να ξεχωρίζω (πάντα υποκειμενικά...) δύο δίσκους θα έλεγα το 'Restless and wild' και το 'Metal Heart'. Ειδικά, το 'Metal Heart' είναι άψογο από την αρχή ως το τέλος... Στο ομώνυμο κομμάτι ενσωμάτωσαν θέματα του Τσαϊκόφσκι ενώ το 'Midnight mover' το οποίο μιλάει για έναν dealer ναρκωτικών γυρίστηκε σε κλιπ κι έγινε από τους ύμνους μας τον καιρό εκείνο, στα κασετόφωνα.
Δυστυχώς, η θριαμβευτική δεκαετία η οποία αποτυπώθηκε στο live 'Staying a life' (1990), δεν έκλεισε με τον καλύτερο τρόπο. Μετά το (πολύ καλό) 'Russian roulette', o Udo αποχώρησε κι έτσι το 'Eat the heat' που κυκλοφορεί το 1989 με τον David Reece στο μικρόφωνο 'παγώνει' τους οπαδούς...
Οι Running Wild (έδρα το Αμβούργο) ξεκίνησαν ως μια μπάντα speed / thrash αλλά την αναγνώριση την γνώρισαν όταν μετατράπηκαν σε θεματική μπάντα,
ήτοι όταν καταπιάστηκαν με την πειρατεία. Η τριάδα 'Under jolly roger' (1987), 'Port royal' (1988), 'Death or glory' (1989) έδειξαν ότι ο Rock' n' Rolf κι η παρέα του δεν είναι αμελητέα ποσότητα. Για μια ενημερωμένη δισκοθήκη, τουλάχιστον ένα από τα τρία, το χρειάζεσαι...
O Michael Schenker είναι από κάθε άποψη (παραγωγικότητα, παίξιμο, συνθέσεις) ένας από τους 5-6 κορυφαίους κιθαρίστες του σκληρού ήχου. Εκτιμώ ότι του οφείλουμε ΠΟΛΛΑ. Με κάθε μπάντα του.
Κι ενώ στα 70s είχαμε μιλήσει για τους U.F.O, εδώ μιλάμε για το νέο παιδί του Michael, τους M.S.G.
Οι οποίοι παράγουν πολλά πονήματα, τα οποία όμως έχουν
αδιαμφισβήτητη ποιότητα. Τα δύο πρώτα albums είναι ατόφιο heavy με ύμνους όπως τα 'Armed and ready' 'Victim of illusion (τε-ρά-στι-ο, στο βιντεάκι είναι από το 10:12), ενώ μέσα στη δεκαετία δεν πρέπει να ξεχνάμε την κολεγιά με τον Robin Mc Auley όπου το όνομα του group μεταλλάσσεται σε Mc Auley Schenker group και μας προσφέρουν δισκάρες όπως το 'Save yourself' αν και το magnum opus της βραχύβιας αυτής μπάντας ήρθε στα 90s με τον ομώνυμο δίσκο, με James Kottak στα τύμπανα και (μεταξύ των άλλων) το 'Neverending nightmare'.
Τρεις δίσκοι με μελωδικό hard rock, με τους δυο να λογίζονται στα 80s συν τέσσερις ως σκέτοι MSG, ε ήθελες κι άλλα;
Η Δανία είναι μια χώρα που μάς δίνει πού και πού μεγάλα ονόματα στον χώρο της σκληρής μουσικής.
Ένα από αυτά ήταν ο King Diamond
ο οποίος όταν πρωτοεμφανίζεται με τους Mercyful Fate και το 'Melissa' (1983) σοκάρει τα πλήθη. Διάγει το σατανισμό, είναι βαμμένος (σίγουρα έριχνε κλεφτές ματιές στον Alice Cooper...), οι στίχοι του είναι απόκοσμοι αλλά ο ίδιος έχει μια χαρισματική φωνή που την ανεβοκατεβάζει κατά το δοκούν...
Η γενιά μου έμαθε καλύτερα τους Mercyful Fate με το 'Don't break the oath' (1984) που ανοίγει με το 'A dangerous meeting' (κατά τη γνώμη μου ένα από τα καλύτερα metal τραγούδια όλων των εποχών)
κι άλλα κομμάτια όπως τα 'Come to the sabbath', 'The oath'...
Το 1986 μάς συστήνει και την προσωπική του, μπάντα. Το 'Fatal portrait' είναι απλά πολύ καλό. Το 'Abigail' όμως του 1987 είναι αριστούργημα. Ένα εξώφυλλο, κατ' εμέ, έργο τέχνης,
και με εννιά κομματάρες σε ένα concept album πολύ μπροστά από την εποχή του. Ο ίδιος ο King αφιέρωσε τον δίσκο στον πατέρα του...
Ακολούθησαν δύο ακόμη μεγαλειώδεις κυκλοφορίες το 'Them' (1988) και το 'Conspiracy' (1989) σαφώς όμως, το 'Abigail' είναι ένα κλικ πιο πάνω και δε θέλω αντιρρήσεις... Να πούμε ότι ως ένας τεράστιος δημιουργός concept ιστοριών, ο King ξεκίνησε μια νέα ιστορία στο 'Them' την οποία συνέχισε κι ολοκλήρωσε στο 'Conspiracy'...
Θα πρέπει βεβαίως να εξάρουμε την τεράστια συμβολή τού Andy La Roque και ως κιθαρίστα (κυρίως) και ως συνθέτη (λιγότερο).
Μέγιστη η χαρά μας όταν ανακαλύψαμε τους Annihilator και το εκπληκτικό τους ντεμπούτο 'Alice in hell'.
Οι Καναδοί υπήρξαν πάντοτε το προσωπικό όχημα ενός ταλαντούχου κιθαρίστα, του Jeff Waters, ο οποίος ήταν θαυμαστής του Angus Young, αλλά αποφάσισε με την μπάντα του να παίξει ένα thrash / speed που αναμφίβολα, εκεί στη δύση των 80s, έδωσε άλλη μια νέα πνοή στον μεταλλικό ήχο, που δεν έλεγε με τίποτα να μείνει στάσιμος.
To 'Alice in hell' είναι όπως λένε και στο χωριό μου, must have album, με καταιγισμό όμορφων ριφ και σόλο αλλά δεν πρέπει ν' αδικήσουμε την υπόλοιπη μπάντα η οποία αποδίδει θαυμάσια.
Αξίζει ν' αναφερθεί ότι ένα από τα πλέον έγκυρα metal sites, το 'Loudwire', τοποθέτησε την Αλίκη, στο Νο 9 των thrash albums που δεν προέρχονται από το Big - 4...
Στην evil πλευρά του πράγματος, αξίζει ν' αναφερθούμε σε δύο συγκροτήματα:
Αρχικά στους Venom από το Newcastle, οι οποίοι παικτικά, ως μουσικοί είναι της πλάκας, όμως καταφέρνουν μ' αυτόν τον
αλλοπρόσαλλο, χαώδη ήχο, που συνεπικουρείται από σατανιστικής φύσης εξώφυλλα και γενικότερα image, να κάνουν μεγάλο σαματά γύρω απ' το όνομά τους και στην ουσία να συστήσουν ένα ολάκερο μουσικό κίνημα, το black metal.
Ο δίσκος τώρα 'Black metal' , ήταν ο δεύτερός τους, κυκλοφόρησε τον Νοέμβριο του 1982, και είναι ό,τι καλύτερο και προτεινόμενο απ' αυτούς σε ό,τι τουλάχιστον αφορά την all time classic σύνθεσή τους Cronos / Abbadon / Mantas.
Ήδη, στο 'Calm before the storm' (1987) είχαμε την πρώτη αποχώρηση, αυτήν του κιθαρίστα Mantas...
Η άλλη μπάντα που πραγματικά έδωσε πολλά στον ακραίο ήχο ήταν οι Celtic Frost.
Οι Ελβετοί ήταν οι πρώτοι που αποτόλμησαν να προσθέσουν πολλά avant garde στοιχεία στην έτσι κι αλλιώς σκοτεινή μουσική τους, κι έτσι, ειδικά το 'Into the pandemonium'
είναι θαυμάσιο και μια κατηγορία μόνο του.
Το εξώφυλλο είναι εξίσου καταπληκτικό, αφού πρόκειται για τη δεξιά πλευρά του 'Garden of unearthly delights' που είχε ζωγραφίσει στα 1504 ο Ιερόνιμους Μπος.
Θυμίζουμε ακόμη: Το ντεμπούτο τους 'To megatherion' διαθέτει ένα από τα πιο βέβηλα εξώφυλλα
στην ιστορία του metal αλλά και κλασικά τους κομμάτια ( 'Circle of the tyrants', 'The usurper').
Στο 'Cold lake' του 1988, κάνουν απρόσμενη στροφή, δεν έχουν καμία σχέση με το death / avant gard metal που τους είχαμε συνηθίσει κι έτσι οι οπαδοί παγώνουν. Μιλούν για λοβοτομή των Celtic Frost κι άλλοι τους αποκαλούν Motley Frost. Πιθανολογώ ότι έπαιξε το ρόλο της η έκρηξη του hair metal που λέγαμε στο μόλις προηγούμενο σημείωμα...
Αξιομνημόνευτοι είναι κι οι Virgin Steele του David De Feis.
Οι Αμερικάνοι έπαιζαν και παίζουν κατεξοχήν γνήσιο metal στο στιλ των Manowar
κι είναι εξίσου παλιοί με αυτούς δεδομένου ότι το πρώτο τους ομώνυμο πόνημα βγήκε πίσω, στο μακρινό 1982.
Οι δίσκοι που έβγαλαν στα 80s αξίζουν την προσοχή σας πιθανώς λόγω και της συμμετοχής στα πρώτα δύο όμως, του κιθαρίστα Jack Starr (σήμερα Jack Starr's Burning Star').
Οι Stryper ήταν εκείνο το συγκρότημα το οποίο μάς έμαθε ένα νέο (υπο) είδος, το white metal, δηλαδή, με απλά λόγια, το metal που έχει χριστιανικό στίχο.
Πέρα όμως από το αξιοπερίεργο της υπόθεσης, οι Stryper ήξεραν να παίζουν και καλά και heavy. Πρωτοσυστήθηκαν με το 'The yellow and black attack' (1984, πολύ αεκτζήδικο ακούγεται...) κι ακολούθησε το 'Soldiers under command' (1985).
Πάντως, το μεγάλο μπαμ το έκαναν με το 'To hell with the devil' (1986) το οποίο
ξεπέρασε το ένα εκατομμύριο πωλήσεων κι ως το 2001 ήταν το πιο μοσχοπουλημένο white (Christian) metal album.
Ολοκλήρωσα τη δεκαετία με το 'In god we trust' (1988) και φυσικά να πούμε ότι στην μπάντα ήταν τ' αδέρφια Sweet, o Michael κιθάρα / φωνητικά κι ο Robert τύμπανα.
Εμφανίζονταν με κιτρινόμαυρη περιβολή και κάποιοι τους αποκαλούσαν μέλισσες...
Faith no more, μεγάλη ιστορία. Κατά τη γνώμη μου, με την εμφάνισή τους και το ότι χώρεσαν στις metal εκπομπές του τότε MTV, ήταν το προμήνυμα ότι κάτι πάει ν' αλλάξει κι ότι νέα ρεύματα θα εντρυφήσουν σύντομα και θα πηγαίνουν παράλληλα με τον ως τότε παραδοσιακό metal ήχο...
Οι Καλιφορνέζοι λοιπόν έγιναν ευρύτερα γνωστοί όχι με την πρώτη τους δουλειά αλλά με τη δεύτερη, το 'Introduce yourself' (όνομα και πράγμα...). Άλλωστε, για τους περισσότερους θεωρείται το ντεμπούτο τους, αφού το 'We care a lot' (1985) ήταν πολύ περιορισμένης διαθεσιμότητας.
Τι παίζουν τα άτομα; Λίγο funk, λίγο rap, λίγο πρώιμο alternative και ροκ (κυρίως) και metal πινελιές. Θέση βρήκαν στις metal τηλεοπτικές εκπομπές αλλά σε καμία περίπτωση στις καρδιές του παραδοσιακού μεταλλά, όπως τον μάθαμε στις προηγούμενες δεκαετίες.
Στα πρώτα δυο albums τραγουδά ο Chuck Mosley, ο οποίος θα αποχωρήσει το 1988 για να αντικατασταθεί από τον Mike Patton (γεννημένος τον Ιανουάριο του 1968), έναν από τους πιο ευφυείς τραγουδιστές της μουσικής γενικά, τα τελευταία 30 χρόνια.
Έτσι, στο 'The real thing' (1989) προσθέτουν κι άλλα στοιχεία στον ήχο τους, τόσο που κανείς πλέον, ως σήμερα, δεν μπορεί να κατατάξει τους F.N.M σ' ένα συγκεκριμένο είδος. Αν το κάναμε, θα ήταν άδικο για τους ίδιους, αφού πάντα επρόκειτο για πολυσχιδές σχήμα με πολλές διαφορετικές ιδέες...
Το 'Epic' χιλιοπαίχτηκε αλλά δεν ήταν το καλύτερο κομμάτι, έχουμε 'From out of nowhere', 'Falling to pieces',
'Zombie eaters' και φυσικά τη διασκευή στο 'War pigs' των Sabbath...
Σπουδαίο album με το Kerrang ! που ούτως ή άλλως ως περιοδικό ήταν κι είναι πιο εναλλακτικό να το ανακηρύσσει δίσκο της χρονιάς...
Σημειωτέον ότι τους στίχους πήρε επ' ώμου ο rookie Mike...
Στα 90s πλέον, κάνανε παπάδες, αλλά αυτά άλλη στιγμή. Απλά με τον ερχομό του Patton είχε μπει το νερό στ' αυλάκι...
Τώρα: Σε μια δεκαετία απόλυτου θριάμβου, υπήρξαν κι άλλα συγκροτήματα που έκαναν σχετικό όνομα από το hair ως το thrash αλλά ποιο να πρωτογράψεις...
Προσωπικά εμένα αν πάρεις, πέρα από αυτά που αναφέρονται στα δέκα μέρη του αφιερώματος, πρέπει να έχω ακούσει, περιστασιακά ή ολοκληρωμένα τουλάχιστον 150 μπάντες εκείνης της δεκαετίας...
Οπότε θα πει κανείς μα δεν αναφέρθηκες ποτέ στους Omen, Helstar, Anvil, Icon, Meliah Rage, Pestilence, Bonfire, Grave Digger, Warlord, Picture, Possessed, Tankard, S.D.I., Manilla Road, Heavy Load, Tokyo Blae, Shok Paris, Bathory, Infernal Majesty, Vicious Rumors, Exciter, Armored Saint,
Οι Armored Saint
Mama's Boys, Lillian Axe, Sanctuary, Forbidden, King's X, Magnum, Atheist, Nasty Savage, Coroner, Paradox,
Οι The Cult έκαναν τεράστια αίσθηση, το 1989, με το 'Sonic Temple'
The Cult, Lizzy Borden, U.D.O, Phenomena, Saint Vitus, Helix, D.R.I, Carcass, Skyclad,Tresspass, Electric Sun, The Rods... πού να σταματήσω...
Όλοι οι παραπάνω που αναφέρονται μονολεκτικά και κάποιοι άλλοι που τυχόν θα ξεχάσαμε, συνέβαλαν, άλλοι λιγότερο, άλλοι περισσότερο, στη γιγάντωση του heavy metal στη δεκαετία του '80. Στην εδραίωσή του, εν τέλει.
Μπορεί, έκτοτε το metal να μην ξανάγινε η αγαπημένη μουσική των πιτσιρικάδων αλλά συνέχισε και συνεχίζει να υπάρχει. Με παραγωγή νέας μουσικής παρά την κατάρρευση των πωλήσεων του φυσικού προϊόντος, με νέα συγκροτήματα ν' αναδεικνύονται, με τις πολλές συναυλίες. Είναι εδώ την ώρα που άλλες εφήμερες (κάτι σαν) μουσικές, άντεξαν ελάχιστα χρόνια.
Κι αυτό, το metal το οφείλει σε τεράστιο ποσοστό στην περίοδο 1980 - 1989. Ξεκάθαρα...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου