50 years of metal - 80s: The triumph - Pt. II

Στα τέλη της δεκαετίας του '70, στη Βρετανία, μια νέα ομάδα ομάδα συγκροτημάτων που βεβαίως είχε κάνει τη σχετική προεργασία, ετοιμαζόταν να βγει στο προσκήνιο.

Όπως κι έγινε (για αρκετά απ' αυτά ) με την αυγή του 1980, δισκογραφικά μιλώντας.

Αυτό το νέο μουσικό κίνημα, ονομάστηκε NWOBHM κι όντως ήταν ένα νέο κύμα - πρόταση του σκληρού ήχου, προερχόμενο από το νησί.

Όπως συμβαίνει σε κάθε περίπτωση, ενώ οι συνοδοιπόροι που σύστησαν αυτό το είδος υπήρξαν δεκάδες, κάποιοι απ' αυτούς συν τω χρόνω έγιναν τεράστια ονόματα, άλλοι προχώρησαν αλλά ποτέ δε μπόρεσαν να αποκτήσουν ευρύτερη δημοφιλία και κάποιοι άλλοι το διέλυσαν νωρίς...

Φυσικά, αυτό το υποείδος έχει πολλά διαμαντάκια, ακόμη κι από τα λιγότερο δημοφιλή συγκροτήματα.

Τρία πάντως, ήταν τα συγκροτήματα που ξεχώρισαν και απέκτησαν τεράστια δημοφιλία: Οι Iron Maiden κυρίως (φυσικά ... όχι αμέσως), οι Def Leppard και κατά τρίτο λόγο οι Saxon.

Σε δεύτερο ρόλο περιορίστηκαν μπάντες όπως: Diamond Head, Tygers Of Pan Tang, Angelwitch, Holocaust, Satan, Samson, Grim Reaper, Tank, Cloven Hoof, Tokyo Blade, Blitzkrieg, W. General, Demon, Savage..

Ίσως ακόμη πιο άγνωστα ν' ακούγονται τα ονόματα των Vardis, Persian Risk, White Spirit, Raven, Tresspass, Fist, Jaguar, Tytan, Bladerunner, Battleaxe, Elixir, Chateaux, Spartan Warrior.

Και μάλλον, όλο και κάποιο ξεχάσαμε...

Όπως, προείπαμε τρεις μπάντες, ως επί το πλείστον είχαν την ικανότητα και συνάμα την τύχη να ξεχωρίσουν.

Αν το πάμε χρονολογικά, πρέπει να ξεκινήσουμε από τους λατρεμένους μου Saxon.

Οι οποίοι έβγαλαν το ντεμπούτο τους εν έτει 1979. Στις 21 Μαΐου λοιπόν, κυκλοφόρησε το ομώνυμο album τους με τον πολεμιστή με το σπαθί στο εξώφυλλο.

Ο Ε. Rivadavia του Allmusic το περιέγραψε στην κριτική του ως 'the quiet before the storm'. Σημείωνε ότι μέσα υπάρχει και progressive και glam κι ως εκ τούτου υπάρχουν αμφιβολίες σε ό,τι αφορά τη μουσική τους κατεύθυνση και κατέληγε λέγοντας ότι 'αυτό το LP βοήθησε το γκρουπ να μπει στον χάρτη'...

Η αλήθεια είναι ότι ως ξεκίνημα δεν το λες κάτι σπουδαίο. Και σε καμία περίπτωση, δεν θα περίμενε κανείς τότε την εξέλιξη αμέσως μετά του συγκροτήματος και πόσες πολύ καλές δουλειές θα προσέφερε στο μέλλον...

Κι όντως, την επόμενη χρονιά, βγάζουν δύο ( !!!!!! ) δουλειές, οι οποίες και σήμερα θεωρούνται κι είναι εμβληματικές: 'Wheels of steel' τον Απρίλιο και 'Strong arm of the law' τον Νοέμβριο. 

 

Ατόφιο biker metal με κάποιους ύμνους που τους ακολούθησαν στις συναυλίες για δεκαετίες ολάκερες.

Την ίδια χρονιά ανατέλλει το άστρο των Iron Maiden. Έχουν κι αυτοί ομώνυμο δίσκο με τη διαφορά ότι εδώ έχουμε να κάνουμε με προειδοποιητική βολή. Μπορεί αυτό που παίζουν να είναι πρωτόλειο αλλά δείχνει ότι εδώ κάτι πάει να γίνει... (κι έγινε...). Δεν είναι κι ό,τι πιο εύκολο μια πρωτοεμφανιζόμενη μπάντα από τo Leyton του Ανατολικού Λονδίνου να δημιουργεί κομμάτια όπως το 'Phantom Of the opera' ή το ''Remember tomorrow'.

Ντεμπούτο όμως και για τους (εκ Σέφιλντ προερχόμενους) Def Leppard. Το 'On through the night' είναι δισκάρα και - δυστυχώς - ό,τι πιο βαρύ κυκλοφόρησαν ποτέ...

Για να δούμε τώρα, πώς εξελίχθηκαν τα 80s αρχικά για τους Saxon. 'Denim and leather' το 1981, για πολλούς το καλύτερό τους ποτέ, 'Power and glory' (1983) πολύ καλό με τον Martin Popoff που όλοι ξέρουμε πόσα βιβλία έχει γράψει,  να το θεωρεί το καλύτερό τους λόγω της παραγωγής και ... λόγω τού  ... "new ass-kicking drummer Nigel Glockler"...

Ακολούθησε η πρώτη προσπάθεια του Biff και της παρέας του να γίνουν αποδεκτοί ευρύτερα στην Αμερική με την κυκλοφορία τού 'Crusader' (1984). Λόγω του (σπουδαίου) εξώφυλλου αλλά και του τίτλου, κανείς νομίζει ότι ο δίσκος βρίθει επικών τραγουδιών. Καμία σχέση, αν εξαιρέσουμε το θεϊκό ομώνυμο. Διάσπαρτα, υπάρχουν και άλλα καλά τραγούδια.

1985 κι ένα από τ' αγαπημένα μου Saxon albums το 'Innocence is no excuse'. Η προσπάθεια για την κατάκτηση της Αμερικής συνεχίζεται (μάλλον αποτυχημένα), με κάποια radio friendly τραγούδια, οι απόψεις για την αξία του δίσκου διίστανται, εμείς όμως το λατρεύουμε κυριολεκτικά: Rockin again, Call of the wild, Broken heroes,

Rock 'n' roll gypsy, Everybody up... Βλέπεις; όχι άδικα...

Η συνέχεια είναι εξίσου αμφιλεγόμενη, μέχρι το τέλος των 80s.

Αρχικά, κυκλοφορεί το 'Rock the nations' το οποίο είναι το πρώτο μετά την αποχώρηση του αυθεντικού μπασίστα Steve Dawson και 

τα μέρη του μπάσου έχει παίξει ο ίδιος ο Biff άσχετα αν στα credits γράφεται Paul Johnson. Τον δίσκο αυτόν τον αγαπώ γιατί είναι πολυποίκιλος, βρίσκεις απ' όλα ... Και βρίσκεις και ... 'Northern lady' στο τέλος...

Τέλος, το 'Destiny'. Αν και είμαι της άποψης ότι εντελώς κακό Saxon album δεν υφίσταται, εδώ έχουμε μία δουλειά που έχει λίγα καλά τραγούδια, ο ήχος έχει παραμαλακώσει, στα τύμπανα είναι ο Nigel Durham αφού ο Glockler είχε δεχτεί πρόταση απ' τους GTR ( μπάντα των Steve Howe, Steve Hackett) και επίσης στο εξώφυλλο το γνωστό Saxon λογότυπο δεν υπάρχει... 

Όπως αποδείχτηκε ο Biff κι η παρέα του, κατάλαβαν από τα λάθη τους κι ανέστησαν την μπάντα στα 90s όπως θα δούμε αργότερα...

Συνοδοιπόροι των Saxon, οι Def Leppard.

Ενώ κι αυτοί ξεκίνησαν δυναμικά σε ήχο κι επρόκειτο φυσικά για παιδιά της διπλανής πόρτας, όσο περνούσαν τα χρόνια, μαλάκωνε κι ο ήχος τους. Τους ίδιους δεν τους χάλασε καθόλου αφού κάποια στιγμή είχαν γίνει super stars και οι δίσκοι τους πουλούσαν σα ζεστό ψωμί.

Παρά το ότι κάθε δίσκος γινόταν όλο και πιο ήπιος ηχητικά, τα 'High 'n' dry' και 'Pyromania' είναι σπουδαία δείγματα (μελωδικού) hard rock κι έχουν δίκαια αυτήν τη διαχρονικότητα.

Μετά το ατύχημα του drummer Rick Allen στο οποίο έχασε το χέρι του (31 Δεκεμβρίου 1984), ο κόσμος περίμενε δύο πράγματα: Πώς θα παίζει πλέον ο Allen, δεδομένου ότι οι υπόλοιποι Leps ήθελαν να συνεχίσει μαζί τους και πώς θα ηχεί η νέα τους δουλειά.

Το 'Hysteria' κυκλοφόρησε 3 Αυγούστου του 1987. Σημειωτεόν, ότι για τη δεκαετία του '80, τέσσερα χρόνια ανάμεσα στην κυκλοφορία δύο δίσκων ισούταν με αιώνα...

Ο Allen παίζει τύμπανα με ειδικούς μηχανισμούς στα πόδια. Όσο για τον ήχο; Πλησιάζουν στα όρια του (αδόκιμου) όρου pop metal αλλά το γράφω για να συνεννοούμαστε. Πάντως, ελάχιστα σημεία είναι pure hard rock. Βεβαίως ασχέτως ταμπελών υπάρχουν μέσα κομματάρες. Όλη η α΄πλευρά ( 6 τραγούδια) και το ομώνυμο από 



τη β' πλευρά βγήκαν σε singles και σάρωσαν σε δημοφιλία, airplay και φυσικά πωλήσεις. Και να φανταστείς ότι υπήρχαν τραγούδια ακόμη καλύτερα όπως π.χ. το 'Gods of war' που καν δε βγήκε σε single...

Η παραγωγή είναι αψεγάδιαστη, από τον Mutt Lange.

Στην ουσία είναι και η τελευταία δουλειά του κιθαρίστα Steve Clark πριν φύγει απ' τη ζωή λόγω αλκοόλ, στις 8.1.1991

Με την υστερία που προκάλεσε στον ροκ κόσμο το 'Hysteria' κλείνει δισκογραφικά η δεκαετία για τους Leps.

Και κλείνει, βρίσκοντάς τους στο peak, αφού ποτέ μετέπειτα δεν ξεπέρασαν τους εαυτούς τους σε επίπεδο songwriting...

Αυτοί όμως, που ξεπέρασαν όλους τους άλλους του 'κύματος' ήταν οι Maiden.

Μάς προετοίμασαν με τα 'Iron Maiden', 'Killers' (κυρίως).

Με το 'The number of the beast', όλα δείχνουν πλέον ότι μιλάμε για συγκρότημα που κάθε άλλο παρά τυχαίο είναι.

Στο 'Piece of mind', η έλευση και του Mc Brain, μετά απ' αυτήν του πρώην Samson Bruce Dickinson, σταθεροποιεί το πιο κλασικό ποτέ Iron Maiden line - up με το οποίο έγραψαν ένδοξες metal σελίδες... Άλλωστε, για τον γράφοντα το 'Piece of mind' αποτελεί την αγαπημένη τους δουλειά και η β' πλευρά 



του βινυλίου την πιο υποτιμημένη Maiden πλευρά...

To 'Powerslave', για πολλούς, η καλύτερη δουλειά τους, τους έκανε super stars κι ακολούθησε η 'World slavery tour'  που αποτυπώθηκε στο κλασικό 'Live after death' (1985).

Η δεκαετία ολοκληρώθηκε με δύο δίσκους μεγάλης καλλιτεχνικής αξίας: Το 'Somewhere in time'(1986) είναι ΔΙΣΚΑΡΑ, κι αφού υποχώρησαν οι τότε αντιδράσεις για τη χρήση πλήκτρων, με τον



καιρό όλοι κατάλαβαν την διαχρονική αξία του.

Το 'Seventh son of a seventh son' (1988) είναι μια concept πρόταση, με κομματάρες, που όμως ηχητικά δε θυμίζουν σε τίποτα πλέον αυτό που έπαιζαν στην αρχή της δεκαετίας οι Maiden... Ο δίσκος αγαπήθηκε ιδιαίτερα από Maiden maniacs που γεννήθηκαν στα τέλη των 70s...

Για τους Maiden θα μπορούσαμε να γράφουμε ολόκληρες ώρες. Πολλά όμως απ' αυτά, είναι γνωστά. Κι εξάλλου, δε θέλουμε να μπούμε σε λεπτομέρειες αφού κάνουμε γενικότερες αποτιμήσεις.

Να σημειώσουμε δύο πράγματα μόνο: Είναι λίγα τα συγκροτήματα που κατάφεραν αυτό που έκαναν οι Maiden: Με απαρχή το 'Killers', να δημιουργήσουν 6 σερί εκπληκτικούς δίσκους. Άλλωστε αυτή η 'εποποιία' της περιόδου '81 - '88 ήταν

σαφώς αυτή που κρατά 40 χρόνια το συγκρότημα στην κορυφή της δημοφιλίας, αφού άσχετα αν υπήρξαν κάποιοι ακόμη καλοί δίσκοι ή διάσπαρτα καλές συνθέσεις, ποτέ από 'κει και πέρα, δεν έφτασαν στα ίδια συνθετικά standards... Θέλω να πω ότι ακόμη κι αν είχαν διαλυθεί μετά το '88, θα είχαν έτσι κι αλλιώς περάσει στη metal αιωνιότητα...

Σήμερα, επιστρέφουμε στις λίστες, με αυτήν των Need. Για μελετήστε την...

1. Black Sabbath - Black Sabbath

 2. Fates Warning - A pleasant shade of grey

 3. Dream Theater - Scenes from a memory

 4. Savatage - Streets: a rock opera 

5. Metallica - Master of Puppets 

6. Psychotic Waltz - Into the everflow 

7. Nevermore - Dreaming Neon Black 

8. Pantera - Far beyond driven

 9. Iron Maiden - Seventh son of a seventh son 

10. Tool - Lateralus 

11. Queensryche - Operation Mindcrime

 12. Metallica - Black album

 13. Slayer - Reign in blood 

14. Pantera - Vulgar display of power 

15. Dream Theater - Images and words

 16. Savatage - Dead winter dead 

17. Black Sabbath - Heaven and hell 

18. Judas Priest - Painkiller

 19. Tool - Aenima

 20. Fates Warning - Parallels