50 yearz of metal : 10s - Part ΙI

Στο εισαγωγικό κομμάτι των 10s, είπαμε ότι η δεκαετία αυτή δεν είχε νέα ρεύματα και τάσεις στον σκληρό ήχο.

Ξεκινήσαμε την παρουσίαση, με τους Ghost που γράψαμε ότι θεωρούμε υπερεκτιμημένους, παρά ταύτα ήταν το μεγάλο όνομα της δεκαετίας. Συνεχίζουμε ακάθεκτοι παρουσιάζοντας συγκροτήματα ή μεμονωμένα albums που χρήζουν παρουσίασης, πάντα κατά την ταπεινή μας γνώμη.

Ένα group που μ' εντυπωσίασε ήταν οι Powertrip. Οι Τεξανοί thrashers έβγαλαν δύο δίσκους, τα 'Manifest decimation' (2013) και Nightmare Logic' (2017) κι είναι και τα δύο θαυμάσια πονήματα thrash αισθητικής κι ενέργειας. ΄

Μετά από χρόνια, άκουγα μια φωνή που στη λύσσα προσομοίαζε την αντίστοιχη του Paul Baloff (R.I.P). Μιλώ για τον τραγουδιστή Riley GALE, που δυστυχώς απεβίωσε σε ηλικία μόλις 34 ετών, από χρήση fentanyl, ναρκωτικού γνωστού ως 'η ηρωίνη των φτωχών'... Το μέλλον τους ακόμα και σήμερα, παραμένει αρκούντως αβέβαιο.

Ακριβώς με το τέλος της δεκαετίας (2019), δύο σχήματα με πολύ κοινό και με μουσική που δεν εδράζει στον παραδοσιακό metal χώρο, έκαναν ένα comeback έπειτα από πολλά χρόνια.

Το ένα ήταν οι Γερμανοί Rammstein, με την ομώνυμη δουλειά τους, 10 έτη μετά την προηγούμενη. Θεωρώ ότι είναι ένας πολύ καλός δίσκος, με όλα τα συστατικά της συνταγής Rammstein και, πολύ

                                               

 λογικά, όπως κι οι δύο προηγούμενοι, λιγότερο σκληρός από όσο θα θέλαμε...

Η άλλη περίπτωση αφορά τους Tool οι οποίοι με το 'Fear Innoculum' (30 Αυγούστου 2019) επέστρεψαν 13 χρόνια μετά. Στα μάτια μου, που δεν είμαι κι ο πιο φανατικός οπαδός του ήχου που πρεσβεύουν, υπάρχουν μερικά πολύ καλά κομμάτια ( 'Pneuma', '7empest') αλλά θα περίμενα κάτι ανώτερο, η αλήθεια είναι.

Είναι πλέον ξεκάθαρο (οι λόγοι βεβαίως είναι πολλοί...) ότι αμφότερα τα σχήματα αν συνεχίζουν να δισκογραφούν (γιατί κι αυτό παίζεται...) θα το κάνουν κάθε 10 χρόνια.

Συγκροτήματα που έτσι κι αλλιώς είχαν αφήσει στίγμα κι είχαν δείξει την αξία τους στην προηγούμενη δεκαετία, συνέχισαν να δισκογραφούν με ιδιαίτερη επιτυχία, αλλά κι αυτοί πλέον πιο αραιά.

Οι Gojira π.χ., είχαν δυο δίσκους με κενό 4 ετών (προτείνουμε το 'Magma') ενώ οι Slipknot κυκλοφόρησαν το '5: The Grey Chapter' με φανερή αναφορά στον μπασίστα τους που είχε αποβιώσει το 2010 και το 'We're not your kind' (2019).

Καλοί δίσκοι, λιγότερο brutal, αμφότεροι δίχως τον μακαρίτη Joey Jordison (τότε φυσικά, ζούσε) πίσω από το drumkit...

Superstars έγιναν μες στη δεκαετία κι οι Σουηδοί Sabaton, κλασική περίπτωση θεματικού σχήματος, αφού ασχολείται στιχουργικά με πολέμους. Ούτε ένα ούτε δύο αλλά 5 συνολικά albums, πράγμα σπάνιο για την εποχή μας, μέσα στη δεκαετία. Γιατί όχι βέβαια, εφόσον το momentum υπήρχε; Να σημειωθεί ότι το στο 'Carolus Rex' (2012) έχουμε μαζική αποχώρηση μελών, με αποτέλεσμα από τα ιδρυτικά μέλη να παραμένουν μονάχα ο τραγουδιστής Joakim Broden κι ο μπασίστας Par Sunsdtrom και κατά συνέπεια στο 'Heroes' (2014) να υπάρχει νέο line-up κατά τα 3/5.

Τη δεκαετία την έκλεισαν με το 'The Great War' concept album, αναφερόμενο στον Πρώτο παγκόσμιο πόλεμο και με νέο κιθαρίστα τον Tommy Johansson.

Παραγωγικότατη δεκαετία και για τους Σκανδιναβούς Amon Amarth με 4 συνολικά albums.

Ο τραγουδιστής Johan Hegg με την ψαρωτική του φωνή έγινε must (δεν ξεχνώ και το guest στους Saxon), το 'Jomsviking' έγινε το πρώτο concept album τους (2016) ενώ φυσικά, δεν πρέπει να λησμονούμε ότι παραγωγός τους είναι ο τεράστιος Andy Sneap.

Όμως, το 2019, στο 'Berseker', υπάρχει νέος παραγωγός, ο Jay Ruston και νέος drummer (Jocke Wallgren).

Ένα πολύ ενδιαφέρον συγκρότημα που εκτιμώ πλέον πολύ αλλά δεν ασχολήθηκα μαζί τυο όταν πρωτάρχισε τη δισκογραφία είναι οι Αμερικανοί Judicator.

Οι τύποι παίζουν γενικά, πολύ γενικά, power metal το οποίο στιχουργικώς ασχολείται με ιστορικά θέματα / concepts όπως π.χ. η ρωμαϊκή αυτοκρατορία, και προσωπικώς είναι τόσο καλοπαιγμένο που νιώθω ότι μεταφέρομαι νοερά σ' εκείνες τις εποχές...

4 δίσκοι από το ντεμπούτο τους 'King Of Rome' (2012) μέχρι το 'The Last Emperor' (2018) και νομίζω ότι αξίζει να τους δώσετε μια ευκαιρία...

Ειδική αναφορά πρέπει νομίζω, να γίνει, στο album '13' των Black Sabbath που κυκλοφόρησε στις 10 Ιουνίου τού 2013 και, κατά τα φαινόμενα, ήταν το κύκνειο άσμα του τεράστιου συγκροτήματος. Και μόνο αυτό, καθιστά τον δίσκο ανεξαρτήτως καλλιτεχνικής αξίας, ως ιστορικό.

Ήταν το πρώτο album με τον Ozzy στα φωνητικά από το 'Never Say Die!' του 1978 (εξαιρουμένου του 'Reunion' που δεν είναι ένα κανονικό studio album) και το πρώτο επίσης του Geeze Butler από το ''Cross Purposes' (1994).

Βεβαίως δε συμμετέχει ολάκερο το αυθεντικό line-up, δεδομένου ότι ο drummer Bill Ward αρνήθηκε να συμμετάσχει, έτσι πίσω από τα τύμπανα βρισκόταν ο Brad WILK, γνωστός από τους Rage against the machine και Audioslave.

Παραγωγός ήταν ο Rick Rubin.

Σήμερα, παρουσιάζουμε τη λίστα με τα 20 αγαπημένα albums όλων των εποχών των Project Renegade.

1. Metallica - Black Album 2. Devin Townsend - Ocean Machine 3. Korn - Korn 4. Machine Head - Burn my eyes 5. Faith no more- Angel Dust 6. Meshuggah - Koloss 7. Limp Bizkit - Chocolate starfish and the Hot Dog Flavoured Water 8. Rage Against the Machine- Rage Against The Machine 9. Slayer - God Hates us all 10. Black Sabbath - Paranoid 11. Slipknot - Iowa 12. Gojira - From Mars to Sirius 13. Evanescence - Fallen 14. Lamb of God - Ashes of the Wake 15. Helmet - Betty 16. Linkin Park - Hybrid Theory 17. Pantera - Vulgar display of power/ Far beyond driven 18. Lacuna Coil - Karmacode 19. Tool - Lateralus 20. In this Moment - Black Widow