... Συνεχίζουμε με NWOBHM, αφού βέβαια έγινε ξεχωριστή αναφορά στην τριάδα Maiden, Saxon, Leppard.
Όπως προείπαμε, υπήρξαν δεκάδες μπάντες δευτέρου βαθμού
δημοφιλίας κι άλλες τρίτου βαθμού. Και καθένας μας, αγάπησε κάποιες απ' αυτές.
 |
| Diamond Head |
Αντικειμενικά όμως, κάποια albums ήταν πραγματικά πολύ καλά και για τη συγκεκριμένη σέχτα συγκροτημάτων, θεωρούνται κλασικά.
Το 'Lightning to the nations' (Diamond Head - 1980) το οποίο απέκτησε άλλη αξία στα τέλη των 80s απ' τις διασκευές των Metallica. Έχει μέσα, μεταξύ άλλων, τα 'Helpless', 'The prince', 'Am i evil?' για να καταλαβαινόμαστε...
Το 'Spellbound' (Tygers of pan tang - 1981) όπου εδώ συναντάμε στην κιθάρα των τεράστιο John Sykes ( Thin Lizzy, Whitesnake, Βlue Murder) κι αυτό από μόνο του λέει πολλά...
Το ομώνυμο κομμάτι το έχουν διασκευάσει οι Heathen και το 'Gangland' (καμία σχέση με Maiden...) οι Kreator...
Το ομώνυμο κομμάτι το έχουν διασκευάσει οι Heathen και το 'Gangland' (καμία σχέση με Maiden...) οι Kreator...
'The nightcomers' (Holocaust - 1981) με τους Σκοτσέζους να δίνουν στίγμα με κομμάτια όπως τα 'Death or glory', 'Heavy metal mania'...
'White spirit' (1981), το μοναδικό album των White Spirit όπου στα φωνητικά βρίσκουμε τον Brian Howe (είχε αντικαταστήσει στα 80s τον Paul Rodgers στους Bad Company) και στην κιθάρα τον Janick GERS (ναι, των Iron Maiden...)
'100 M.P.H' ( Vardis - 1980)
'Angelwitch' (Angelwitch - 1980) το οποίο πήρε πάρα πολύ καλές κριτικές, σε μία απ' αυτές μάλιστα, ο Chad Bowar του about.com είχε γράψει ότι ο δίσκος άξιζε περισσότερη αναγνώριση αφού ήταν απ' αυτούς που διαμόρφωσαν την άνοδο του thrash στο μέσο των 80s...
'Death penalty' (Witchfynde General - 1982) ασχέτως που δεν είναι του γούστου μου...
'Head on' (Samson - 1980) με Paul Samson στην κιθάρα και Bruce Dickinson φωνή (ποιος Bruce;;;)
'Cloven Hoof' (Cloven Hoof - 1984) occult rock για κάποιους σ' αυτόν το δίσκο και για μένα από τις πλέον ποιοτικές μπάντες του είδους...
'Court in the act' (Satan - 1984) με Graeme English (bass) - Steve Ramsey (guitar) που αργότερα έφτιαξαν τους Skyclad...
Υπάρχουν κι άλλα καλά albums, απλά εδώ προσπαθήσαμε να βάλουμε κάποια μόνο από τα πλέον χαρακτηριστικά...
Να πούμε βεβαίως ότι αρκετά απ' αυτά τα συγκροτήματα υφίστανται και δισκογραφούν αξιοπρεπέστατα έως και σήμερα...
Ο τρόπος ν' αναπτυχθεί το αφιέρωμά μας δεν είναι εύκολος αφού υπάρχουν πολλά κριτήρια (υποείδη, έτη κλπ.), έτσι προσπαθούμε να έχουμε μία λογική συνέχεια σε όσα γράφουμε.
Έτσι, βρίσκω λογικό να συνεχίσουμε με μπάντες που στο τελευταίο κομμάτι των 70s λέγαμε ότι είχαν δώσει ήδη στίγμα στα late 70s αλλά γιγαντώθηκαν στα 80s.
Μία απ' αυτές είναι κι οι Motorhead.
Οι Βρετανοί έχουν ένα σπουδαίο προνόμιο: Ποτέ δεν έπαιξαν metal με τη στενή έννοια του όρου αλλά παρά ταύτα οι metal οπαδοί τους λάτρεψαν. Αυτό που έπαιζαν ήταν δυνατό κι αληθινό κι ας μην ήταν metal. Ο μεγάλος το έλεγε κάθε φορά: 'We are Motorhead and we play rock' 'n 'roll'... Αλήθεια τώρα, αν παίρνεις αυτήν την ενέργεια από την μπάντα και γουστάρεις και το όλο attitude σε νοιάζουν οι ταμπέλες; Δε θέλω να το πιστέψω...
Tα 80s ξεκίνησαν με το κλασικό 'The ace of spades'. To ομώνυμο
κομμάτι είναι μες στα 10-20 δημοφιλέστερα της μουσικής μας... Μετά το 'Iron fist', κι ακολούθως το 'Another perfect day' (1983) που είναι από τα πλέον αγαπημένα μου.... Θες επειδή τα 'Back at the funny farm' και το ομώνυμο, ήταν από τα πρώτα τραγούδια που άκουσα στον σκληρό ήχο;
Θες επειδή μου άρεσε ο ήχος του Brian Robertson στην κιθάρα; Το έχω για πάντα στην καρδιά μου...
Ακολούθησε το 'No remorse' (1984) κι ενώ επρόκειτο για συλλογή με μόλις 4 νέα τραγούδια, λίγο η σωστή προώθηση και πολύ περισσότερο το κομμάτι τοτέμ 'Killed by death' εκτόξευσε τη δημοτικότητα του Lemmy και της παρέας του.
Και φτάνουμε στον Αύγουστο του 1986, όταν οι Motorhead βγάζουν ένα από τα 3-4 καλύτερά τους πονήματα, σύμφωνα με τον γράφοντα πάντα, το θεϊκό 'Orgasmatron'.
Δε νομίζω ότι απλά είναι το πρώτο μου real time album τους. Κατ' αρχάς η σύνθεση της μπάντας σε σχέση με το 'Another perfect day' είναι παντελώς διαφορετική εκτός φυσικά του Lemmy. Η μπάντα από τρίο είναι κουαρτέτο με κιθαρίστες (νέους) τον Wurzel και τον Phil Campbell ενώ στα τύμπανα είναι ο τεράστιος Pete Gill που ήταν drummer των Saxon έως το 1981 κι είναι η μοναδική του στούντιο ηχογράφηση με τους Motorhead...
Απ' το εναρκτήριο 'Deaf forever' καταλαβαίνεις ότι η μπάντα έχει πιάσει τον ταύρο απ' τα κέρατα κι όντως, όταν πλέον έχει παίξει και το ομώνυμο κομμάτι, νιώθεις μια πληρότητα.
Το ομώνυμο 'Orgasmatron' αγαπήθηκε πολύ απ' τους funs.
Ο Lemmy, είχε κάνει τις εξής βαρυσήμαντες δηλώσεις για το εν λόγω κομμάτι:
'Αναφέρεται στα τρία πράγματα που πιο πολύ μισώ στη ζωή μου: οργανωμένη θρησκεία, πολιτική και πόλεμο. Αναφέρομαι σ' αυτούς που πηγαίνουν εκκλησία κι εκσπερματίζουν στο εσώρουχο όταν έρχονται σ' επικοινωνία με τον Ιησού Χριστό. Είναι όλα bullshit... Aν σ' ενδιαφέρει, δε χρειάζεται να πας εκκλησία ή να μιλάς στον Θεό, μπορείς να του μιλήσεις οπουδήποτε...
Ή όταν μπαίνεις σ' ένα κόμμα και χαίρεσαι όταν αυτό νικήσει... Είναι το ένστικτο του κοπαδιού. Τα ίδια με τον πόλεμο: σού δίνουν μια νέα, ωραία στολή και σε στέλνουν να πεθάνεις...'.
Το 'Orgasmatron' διασκευάστηκε από τους Sepultura κι είναι ακόμη καλύτερο από το original...
Η δεκαετία τους έκλεισε το 1987 με το 'Rock'n'roll' στο οποίο έχει επιστρέψει πίσω απ' το drum set o 'Philthy' Animal Taylor αφού ο Pete Gill διαφωνούσε σε αρκετά θέματα με τα υπόλοιπα μέλη. Ο δίσκος είναι πολύ καλός με ομώνυμο, 'Eat the rich', 'Traitor', 'All for you', νομίζω όμως ένα κλικ πιο κάτω απ' το 'Orgasmatron'.
Με την κυκλοφορία του, ο Lemmy πήγε να μείνει στο Los Angeles ευελπιστώντας σε ενδιαφέρον των Η.Π.Α για την μπάντα, δεδομένου ότι στην πατρίδα τους το ενδιαφέρον είχε ατονήσει...
Σπουδαία πράγματα έκαναν στα 80s κι οι Scorpions. Ήταν άλλωστε, και γι' αυτούς η δεκαετία της απόλυτης δόξας...
Ο (λατρεμένος) Matthias Jabs
είναι ίσως το πρώτο 'ποζέρι' μη προερχόμενο από την Αμερική, ο Rudolf είναι φυσικά κατώτερος του αδερφού του Michael όπως ισχυρίζεται (δικαίως...) ο τελευταίος, αλλά γενικά οι Γερμανοί (από το Ανόβερο) είναι μια καλοκουρδισμένη μηχανή που βγάζει μερικούς εκπληκτικούς (συνάμα εμπορικότατους δίσκους) ενώ στο σανίδι είναι σπουδαίοι entertainers, πράγμα που αποτυπώθηκε βινυλιακά στο 'World wide live'.
Και φτάνουμε στον Αύγουστο του 1986, όταν οι Motorhead βγάζουν ένα από τα 3-4 καλύτερά τους πονήματα, σύμφωνα με τον γράφοντα πάντα, το θεϊκό 'Orgasmatron'.
Δε νομίζω ότι απλά είναι το πρώτο μου real time album τους. Κατ' αρχάς η σύνθεση της μπάντας σε σχέση με το 'Another perfect day' είναι παντελώς διαφορετική εκτός φυσικά του Lemmy. Η μπάντα από τρίο είναι κουαρτέτο με κιθαρίστες (νέους) τον Wurzel και τον Phil Campbell ενώ στα τύμπανα είναι ο τεράστιος Pete Gill που ήταν drummer των Saxon έως το 1981 κι είναι η μοναδική του στούντιο ηχογράφηση με τους Motorhead...
Απ' το εναρκτήριο 'Deaf forever' καταλαβαίνεις ότι η μπάντα έχει πιάσει τον ταύρο απ' τα κέρατα κι όντως, όταν πλέον έχει παίξει και το ομώνυμο κομμάτι, νιώθεις μια πληρότητα.
Το ομώνυμο 'Orgasmatron' αγαπήθηκε πολύ απ' τους funs.
Ο Lemmy, είχε κάνει τις εξής βαρυσήμαντες δηλώσεις για το εν λόγω κομμάτι:
'Αναφέρεται στα τρία πράγματα που πιο πολύ μισώ στη ζωή μου: οργανωμένη θρησκεία, πολιτική και πόλεμο. Αναφέρομαι σ' αυτούς που πηγαίνουν εκκλησία κι εκσπερματίζουν στο εσώρουχο όταν έρχονται σ' επικοινωνία με τον Ιησού Χριστό. Είναι όλα bullshit... Aν σ' ενδιαφέρει, δε χρειάζεται να πας εκκλησία ή να μιλάς στον Θεό, μπορείς να του μιλήσεις οπουδήποτε...
Ή όταν μπαίνεις σ' ένα κόμμα και χαίρεσαι όταν αυτό νικήσει... Είναι το ένστικτο του κοπαδιού. Τα ίδια με τον πόλεμο: σού δίνουν μια νέα, ωραία στολή και σε στέλνουν να πεθάνεις...'.
Το 'Orgasmatron' διασκευάστηκε από τους Sepultura κι είναι ακόμη καλύτερο από το original...
Η δεκαετία τους έκλεισε το 1987 με το 'Rock'n'roll' στο οποίο έχει επιστρέψει πίσω απ' το drum set o 'Philthy' Animal Taylor αφού ο Pete Gill διαφωνούσε σε αρκετά θέματα με τα υπόλοιπα μέλη. Ο δίσκος είναι πολύ καλός με ομώνυμο, 'Eat the rich', 'Traitor', 'All for you', νομίζω όμως ένα κλικ πιο κάτω απ' το 'Orgasmatron'.
Με την κυκλοφορία του, ο Lemmy πήγε να μείνει στο Los Angeles ευελπιστώντας σε ενδιαφέρον των Η.Π.Α για την μπάντα, δεδομένου ότι στην πατρίδα τους το ενδιαφέρον είχε ατονήσει...
Σπουδαία πράγματα έκαναν στα 80s κι οι Scorpions. Ήταν άλλωστε, και γι' αυτούς η δεκαετία της απόλυτης δόξας...
Ο (λατρεμένος) Matthias Jabs
είναι ίσως το πρώτο 'ποζέρι' μη προερχόμενο από την Αμερική, ο Rudolf είναι φυσικά κατώτερος του αδερφού του Michael όπως ισχυρίζεται (δικαίως...) ο τελευταίος, αλλά γενικά οι Γερμανοί (από το Ανόβερο) είναι μια καλοκουρδισμένη μηχανή που βγάζει μερικούς εκπληκτικούς (συνάμα εμπορικότατους δίσκους) ενώ στο σανίδι είναι σπουδαίοι entertainers, πράγμα που αποτυπώθηκε βινυλιακά στο 'World wide live'.
'Animal magnetism', 'Black out', 'Love at first sting', 'Savage amusement' κι άντε να επιλέξεις τώρα, το καλύτερο. Δε χρειάζεται. Καθένα έχει την (τεράστια) αξία του.
Κάνω όμως ειδική αναφορά στο 'Savage amusement' (1988) το οποίο θεωρώ (κι είναι) παρεξηγημένο.
Στην εποχή πλέον της εικόνας και των video clip, έκανε έναν σαματά το 'Rythm of love' ( τραγούδι που για πλάκα θα μπορούσαν να κάνουν οι Γερμανοί...) αλλά γενικώς το album είναι πάρα πολύ καλό με αρκετά σπουδαία κομμάτια.
Σαφέστατα, είμαστε πλέον σ' εποχή hair metal, οπότε κι οι Scorpions ακολουθούν το γενικότερο ρεύμα και δημιουργούν πιο radio friendly κομμάτια, η παραγωγή του Dieter Dierks είναι προς αυτήν την κατεύθυνση, αλλά όλα αυτά δεν αλλάζουν ότι εκεί μέσα υπάρχουν όμορφα κομμάτια...
Φυσικά, δεν ξεχνώ ότι οι Scorpions ήταν από τα 5-6 συγκροτήματα που πρωτάκουσα ευλαβικά και κατά κόρον όταν μπήκα στον μαγικό hard / metal κόσμο...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου