Σήμερα, φθάνουμε αισίως στον επίλογο. Επειδή υπάρχει ακόμη ένα συγκρότημα που μάς έστειλε τη λίστα του με τα 20 αγαπημένα albums των 50 ετών, προηγείται σαφώς η λίστα.
Πριν την παραθέσουμε, θα ήθελα με κάθε ειλικρίνεια να ευχαριστήσω τις δεκάδες σχημάτων που αφιέρωσαν λίγα ή περισσότερα λεπτά για να μας στείλουν τη λίστα τους και να την διαβάσει ο κόσμος. Έδειξαν αντανακλαστικά και ήθος και πραγματικά τους ευχαριστώ.
Υπήρχαν και τα groups που επέδειξαν έπαρση,
Σήμερα, ολοκληρώνουμε με την ενδιαφέρουσα λίστα των Airged Lahm.
IRON MAIDEN - 'The number of the beast'
JUDAS PRIEST - 'Sad wings of destiny'
BLACK SABBATH - 'Paranoid'
THE EPILOGUE...
Τελικά, για εμάς που στο διάστημα 1970 - 2020 ζήσαμε σε πραγματικό χρόνο τα γεγονότα από τα τέλη του 1985 περίπου, τι ήταν το heavy metal;
Μήπως ήταν το μισό χαρτζιλίκι της εφηβείας μας (το άλλο μισό μπίρες και τσιγάρα...) προκειμένου ν' αγοράσουμε το (ακριβό) βινύλιο του αγαπημένου μας συγκροτήματος;
Μήπως οι περατζάδες στα δισκάδικα της εποχής με τη γνωστή ιεροτελεστία που είχαμε την ευτυχία να ζήσουμε;
Μήπως ήταν το περιοδικό 'Heavy Metal' πριν κάνει κολιγιά με το Metal Hammer που όποτε ερχόταν ο Gus από Θεσσαλονίκη
Μήπως ήταν οι ραδιοφωνικές μου εκπομπές στο Ράδιο Όλυμπος (1990) και στο Ράδιο Φάρος (1991), σε μια εποχή που άλλη heavy metal εκπομπή δεν έπαιζε ΚΑΝΕΝΑ άλλο ραδιόφωνο της Κατερίνης;
Μήπως ήταν η αποθήκη του Μιχάλη με τα χαρτόνια της αγαπημένης μπάντας του καθενός μας, με το (τότε) line up της;
Μήπως ήταν η αγάπη του Φάντομ για τον Mc Brain και τους Maiden αν και ποτέ δεν υπήρξε metal fun;
Μήπως ήταν το Rock Box, το Hard rock Cafe και το Sticky Fingers όταν σπούδαζα στη Ρόδο με τα ωραία ξενύχτια; Και κατ' επέκτασιν ο συγκάτοικος από τις Σέρρες που μοιραζόμασταν κασέτες και απόψεις με καφέ και Prince (τα τσιγάρα εννοώ...).
Μήπως τα live με τον Μιχάλη (κυρίως);
Μήπως το 'Metal Invader' που το διάβαζα στο στρατό καθώς ξεκουραζόμουν για μια ακόμη, επερχόμενη σκοπιά;
Μήπως είναι η ξεροκεφαλιά μου, ακόμη και 36 χρόνια μετά, με οικογένεια, με υποχρεώσεις και με όλες τις δισκογραφίες δωρεάν σε torrentz, Deezer κλπ. ν' αγοράζω κάμποσα φυσικά προϊόντα (c.d) το χρόνο;
Μήπως είναι η σιγουριά του πατέρα μου με τη φράση' ε, θα πας στρατό και θα τα κόψεις', αλλά εγώ, 24 χρόνια μετά τον στρατό είμαι ακόμα εδώ;
Μήπως ήταν τα τρία περιοδικά που αγόραζα κάθε μήνα, περίπου το 2003, για να ενημερώνομαι με κάθε λεπτομέρεια όταν ακόμη το διαδίκτυο ήταν στα σπάργανα κι η πληροφορία πληρωνόταν;
Μήπως ήταν η σύμπραξη με τον Χάρη που ήταν από άλλο μουσικό στρατόπεδο με Marilyn Manson, Faith no More, Def Leppard;
Μήπως ήταν η γλυκιά αναμονή όταν θα πρωτόβλεπα ζωντανά, από κοντά τον Biff Byford;
Μήπως ήταν το πώς περιεργαζόμουν το πρώτο βινύλιο που αγόρασα, με τρεμάμενα χέρια κι ήταν το 'Somewhere In Time' με ελληνικούς τίτλους;
Μήπως ήταν τα στερεοφωνικά και τα φορητά ραδιοκασετόφωνα που χάλασα από τις πολλές ακροάσεις;
Μήπως ήταν τα φορητά ραδιοκασετόφωνα και οι ρεφενέ μπαταρίες Ucar για να ακούμε Priest και AC /DC τα καλοκαίρια στο Καταφύγι;
Ήταν φίλοι μου αυτά, και πολλά άλλα που ίσως ξεχνώ. Λόγω ηλικίας έχασα σε real time περίπου τα πρώτα 15 χρόνια του βαρέος μετάλλου, πάντα υπό την προϋπόθεση ότι βάζουμε ως εκκίνηση το ντεμπούτο των Sabbath. Έζησα με λιγότερη ή περισσότερη ένταση αλλά δίχως διακοπή, όλα τα υπόλοιπα έως σήμερα.
Υπήρξαν φίλοι μου ή γνωστοί μου που έγιναν 'μέταλλα' από περιέργεια, μόδα ή μαγκιά όπως λέγαμε. Ασχολήθηκαν 1, 2, 3 χρόνια και μετά τα παράτησαν. Γιατί έφυγε η μόδα, γιατί ερωτεύτηκαν κι η γκόμενα ήθελε μπουζούκια, γιατί παντρεύτηκαν, γιατί χίλια δυο. Κάποιοι απ' αυτούς μεταπήδησαν σε άλλα μουσικά είδη ή στην καλύτερη ασχολήθηκαν με 'γειτονικά' είδη. Κάποιοι απλά παράτησαν παντελώς τη μουσική ως χόμπι και το έριξαν στην τηλεόραση ή στο play station.
Δίχως καμία κριτική διάθεση η άποψή μου είναι ότι αν αγαπάς μια μουσική δεν παίζουν δικαιολογίες του τύπου 'πήγα φαντάρος' ή 'πού χρόνος για μουσική'... Αν αγαπάς ούτε η μαμά πατρίδα θα σε διώξει από τη μουσική, κι επίσης και χρόνο θα βρίσκεις πού και πού έστω, ν' ακούς τις μουσικές σου. Το σταματώ εδώ.
Από τα μέσα της δεκαετίας του '80 που παράτησα τους A-ha, τους Duran Duran, τον Bruce Springsteen, την Tina Turner κι ό,τι άλλο άκουγα πριν περάσω στο metal άλλαξαν πολλά:
Τότε ακούγαμε σε κασέτες και βινύλια, που αργότερα έγιναν cd και σήμερα πλατφόρμες.
Τότε η ενημέρωση γινόταν σε αργούς ρυθμούς κι αποκλειστικά μέσω περιοδικών (με το ανάλογο αντίτιμο), σήμερα η παραμικρή είδηση του χώρου γίνεται άμεσα γνωστή μέσω του διαδικτύου.
Τότε η Ελλάδα ήταν η Ψωροκώσταινα των συναυλιών, σήμερα υποδέχεται σχεδόν όλα τα μεγάλα σχήματα.
Αλλά κι εκτός μουσικής. Σκέφτομαι πέρα από νούμερα που είναι και λίγο ψυχρά, πόσα πράγματα γίνανε παγκοσμίως, όσο εγώ ακούω metal:
Τσερνόμπιλ, πτώση του τείχους της ντροπής, υπόθεση Μπόσμαν, έλευση του ευρώ ως νόμισμα, φονικά tsunami, διάλυση της Σοβιετικής Ένωσης, πόλεμος στον Κόλπο, smartphones και smart TVs (γενικότερα τεχνολογική έκρηξη), διαδίκτυο, εμφύλιος στη Γιουγκοσλαβία, Μπιν Λάντεν και δίδυμοι πύργοι, Έμπολα, ΑIDS, κορονοϊός είναι μόνο μερικά από τα πράγματα που συνέβησαν στο διάστημα από το 1985 και μετά.
Κι εγώ έκανα φίλους, 'έχασα΄ φίλους, έκανα διάφορες δουλειές μέχρι τη σταθερή σημερινή, ζορίστηκα πολλές φορές οικονομικά, πέρασα καλά, διασκέδασα (υπερβολικά) πολύ, έκανα οικογένεια και παιδιά κι όμως μέσα σε όλα αυτά υπάρχει ένα κοινό σημείο: To heavy metal ήταν πάντα εκεί. Δίπλα μου. Συντροφιά μου. Παρηγοριά μου. Πάντα. Ήταν εκεί. Και θα είναι πάντα εκεί. 'Til death.
Lef (πρώην S.M.F),
Δεκέμβριος 2021
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου