Όπως είδαμε την πρώτη μέσες άκρες δεκαετία του metal, ο ήχος εκπροσωπήθηκε κι έγινε γνωστός σε ευρύτερα κοινά, από, ως επί το πλείστον, βρετανικές μπάντες.
Για τις οποίες λέγαμε ότι απώτερο σκοπό είχαν να γίνουν αποδεκτές κι επιτυχημένες στις Η.Π.Α.
Ας πούμε, οι Def Leppard ή οι Priest το πέτυχαν...
Η δημοφιλία που απέκτησε το metal στις Η.Π.Α, στις αρχές των 80s, δε θα γιγαντωνόταν στα αμέσως επόμενα έτη,
αν η Αμερική δεν παρήγαγε τα δικά της συγκροτήματα. Κι αυτό έγινε εμφατικά με μια σειρά από μπάντες που -και- με τη δική τους συμβολή έδωσαν νέα, τεράστια ώθηση στο ανερχόμενο metal...
Θα μπορούσαμε να χωρίσουμε τις μπάντες αυτές, τις προερχόμενες από τις Η.Π.Α, με διάφορα κριτήρια χρονικά φερ' ειπείν... Θα τα παρουσιάσουμε σ' έναν συνδυασμό χρονικό και ηχητικής ταυτότητας.
Μια κατηγορία είναι τα συγκροτήματα που προσπάθησαν με την έλευσή τους να σοκάρουν με κάποιον τρόπο, πέραν του μουσικού υπόβαθρού τους.
Εδώ έχουμε τους W.A.S.P, τους Motley Crue, τους Twisted Sister.
Οι W.A.S.P το πέτυχαν με πολλούς τρόπους: Με το πρώτο τους ever single 'Fuck like a beast',
με τη σκηνική τους παρουσία (νεκροκεφαλές κλπ.), ακόμη και με το ίδιο όνομα τους (άλλοι το αρκτικόλεξο το μετέφραζαν White Anglo Saxon Protestants άλλοι πάλι We Are Sexual Perverts.
Κι από μουσική, μάστορα;
Το ομότιτλο 'WASP' ξεχειλίζει νιάτα, ενέργεια, θυμό. Must have. Λίγο κατώτερο το 'The last command', με καλές και κακές στιγμές το 'Inside the electric circus' τo οποίο στους οπαδούς άρεσε αλλά σε επανακυκλοφορία του, ο Blackie είχε γράψει ότι 'ήταν ένας κουρασμένος δίσκος, από μια κουρασμένη μπάντα'...
To 'Headless children' ήταν το τελευταίο album toyw για τη δεκαετία. Πρώτη φορά παίζει τύμπανα ο Frankie Banali ενώ για τελευταία φορά παίζει κιθάρα (ώσπου να επανέλθει...) ο Chris Holmes...
O Holmes τότε είπε ότι ήθελε να έχει fun αλλά δεν είχε, κι ο Lawless δεν έχασε την ευκαιρία να δηλώσει καυστικότατα ότι 'σε κάποιους αρέσει να κάθονται σπίτι και να φοράνε ποδιές', ήτοι, ευθεία σπόντα για τη σχέση που είχε ο ψηλός τότε με την πανέμορφη Lita Ford.
Πάντως, το 'Headless children' απέδειξε ΠΕΡΙΤΡΑΝΑ ότι οι
W.A.S.P μπορούσαν να γράψουν πιο ποιοτικούς στίχους και να παίξουν πιο ποιοτική μουσική απ' ό,τι (όλοι) πιστεύαμε. Πρόκειται για τεράστιο δίσκο κι ίσως, τον καλύτερό τους ever...
Οι Motley Crue ήταν τέσσερα αληταριά που κάποια στιγμή βρέθηκαν όλοι μαζί κι έκαναν τ' όνειρό τους πραγματικότητα.
Στο ντεμπούτο τους 'Too fast for love' δείχνουν πραγματάκια. Τραγούδια δομημένα με τρόπο απλό, που όμως βρίθουν ενέργεια και αλητείας.
Στο 'Shout at the devil' (1983) σοκάρουν με το εξώφυλλο και τον τρόπο που φωτογραφίζονται / ντύνονται. Οι Motleys είναι μια μπάντα που βιώνει απόλυτα το 'sex, drugs, rock' n ' roll' και δεν έχει σχέση με σατανισμό άσχετα αν έχουμε ένα εξώφυλλο κατάμαυρο και την πεντάλφα ν' αχνοφαίνεται... Ο δίσκος είναι δίσκαρος, απ' την αρχή ως το τέλος. Ta 4 singles (μεταξύ των οποίων κι η διασκευή στο 'Helter skelter') εκτόξευσαν τη δημοτικότητα της μπάντας...
Δύο χρόνια αργότερα, τα πράγματα είχαν αλλάξει: Ο Vince Neil στην ουσία είχε σκοτώσει τον drummer Razzle των Hanoi Rocks οδηγώντας μεθυσμένος, ενώ οι υπόλοιποι ήταν μες στα ναρκωτικά. Το συγκρότημα κυκλοφορεί το 'Theatre of pain', κάνει μια στροφή σε πιο glam καταστάσεις / ήχο.
O Nikki Sixx είχε χαρακτηρίσει αργότερα το album 'a pile of rubbish' κι ο Mick Mars ότι 'ήταν πιο γυαλισμένο από τα προηγούμενα'.
Με τα τόσα προβλήματα, θα έλεγα, ότι και το ότι βγήκε εν τέλει, ήταν ένα μικρό θαύμα...
Το group αφιέρωσε τον δίσκο στον αδικοχαμένο Razzle κι εμείς αγαπάμε το 'Theatre of pain' γιατί έτσι μάς αρέσει...
Επίσης αγαπάμε πολύ το 'Girls, girls, girls' (1987) και θυμόμαστε να βλέπουμε στη δορυφορική της εποχής, τέσσερα αληταριά να επισκέπτονται ένα στριπτιζάδικο στο κλιπ του ομώνυμου κομματιού... Ο Mars είχε δηλώσει ότι σ' αυτό το album ξαναβρήκαμε τον ενθουσιασμό των πρώτων μας δουλειών σε κομμάτια όπως τα 'Five years dead' και 'Dancing on glass'.
Φυσικά πούλησε τ' άντερά του...
Η δεκαετία κλείνει με το υπέροχο 'Dr. Feelgood' (1989).
Eδώ, παραγωγός είναι ο Bob Rock ο οποίος στην αρχή είχε δηλώσει:
'Τέσσερις L.A κ@@#τρυπίδες που συνηθίζουν να πίνουν ένα μπουκάλι κρασί κι έπειτα ο ένας θέλει να σκοτώσει τον άλλον...'. Μάλιστα, αναγκάστηκε να ηχογραφεί ξέχωρα τα κομμάτια του καθενός στο studio για ν' αποφύγει τα χειρότερα...
Από 'κει και πέρα, μιλάμε για έναν δίσκο που πέρα του ότι έφτασε στο Νο 1 του Billboard και πουλάει ακόμα, έχει εξαιρετικά
κομμάτια και για πολλούς οπαδούς αλλά και κριτικούς θεωρείται καλύτερος της καριέρας τους. Χμ.... Δύσκολη απόφαση. Πιθανώς ναι. Η παραγωγή του Rock θεϊκή. Αψεγάδιαστη. Τόσο που ο Ulrich ακούγοντας τον ήχου του 'Dr. Feelgood' εισηγήθηκε να κάνει ο Rock την παραγωγή του 'Black album' των Metallica (όπως κι έγινε...).
Οι Twisted Sister ήρθαν κι αυτοί να σοκάρουν. Πέραν της φήμης για τα γεμάτα ενέργεια shows τους στα τέλη των 70s (που αποδίδονται στα 'Club daze' albums), έρχονται μ' ένα όνομα που σημαίνει διεφθαρμένες αδερφές και μ' ένα make up (που ξέρετε πού έχει τις ρίζες του...) κι είναι προκλητικό...
Έχοντας έναν χαρισματικό τραγουδιστή / performer έκαναν μεγάλο πάταγο, κυρίως με την κυκλοφορία του 'Stay Hungry' (1984) που μόνο στην Αμερική έγινε τρεις φορές πλατινένιο... Το άξιζε με το παραπάνω αλλά ήταν αρκετά πιο εμπορικό και για τα γούστα μου, και αντικειμενικά... Για μένα, που υπήρξα και S.M.F, τα καλύτερα και συνάμα σκληρότερα πονήματά τους είναι τα πρώτα δύο: 'Under the blade' (1982), 'You can't stop rock 'n' roll' (1983).
Ειδικά το 'Under the blade', μπορεί να μην πούλησε όσο τα επόμενα αλλά είναι θεϊκό όταν έχεις μέσα κομμάτια όπως: 'Bad boys', 'Run for your life', 'Shoot' em' down', 'Destroyer', 'Tear it loose'. Ασ' το. ΔΙΣΚΑΡΑ .
Δυστυχώς, οι Sister δισκογράφησαν ΜΟΝΟ στη δεκαετία του '80.
Το 'Come out and play' δεν έχει την οργή όλων των προηγούμενων δίσκων και διάσπαρτες καλές στιγμές.
Το κύκνειο άσμα, το 'Love is for suckers' (1987) ήταν να κυκλοφορήσει ως δουλειά του Dee, αλλά τελικά βγήκε ως Twisted Sister... Είναι ακόμη πιο μαλακό, με αισχρή παραγωγή αλλά και με μερικές κομματάρες που λόγω του όλο κλίματος, πέρασαν στ' αζήτητα...
Οι περιοδείες επανασύνδεσης που έκαναν κατά καιρούς δίχως νέο υλικό ποτέ, όπως ξέρετε από άλλα άρθρα, κατά τη γνώμη μου είναι κάτι που δεν τους τιμά...
Πάντως, έστω και με αυτά τα 5 albums μέσα σε διάστημα πέντε ετών αρκούν για να τους γράψουν με χρυσά γράμματα στην metal αιωνιότητα. Πάντα θα μένει η πικρή γεύση ότι μπορούσαν περισσότερα...
Την ίδια εποχή βέβαια είχαμε τη δραστηριοποίηση κι άλλων αλητάμπουρων όπως των RATT,
οι οποίοι το 1983 κυκλοφόρησαν ομότιτλο e.p., και το '84 το 'Out of the cellar', που στις ΗΠΑ χάλασε κόσμο κι έφτασε ως το Νο 12 του Billboard.
Γενικά, οι τέσσερις δουλειές τους στα 80s είχαν επιτυχία και διάσπαρτα σπουδαία sleaze κομμάτια...
Δεν ξεχνάμε ότι στο εξώφυλλο του 'Invasion of your privacy' εικονίζεται το μοντέλο του Playboy Marianne Gravatte κι επίσης
(καταδεικτικό για το ποιόν της μπάντας) ότι ο κιθαρίστας τους Robbin Crosby απεβίωσε το 2002 από υπερβολική δόση ηρωίνης σε συνδυασμό με παρενέργειες AIDS...
Μιλώντας πάντα για αρχές 80s και για αμερικάνικες μπάντες hard έως heavy, δε θα μπορούσαμε να παραλείψουμε με τίποτα τους Dokken που για να είμαστε και δίκαιοι το ντεμπούτο τους το έβγαλαν νωρίτερα απ' όλους , το 1981 ('Breaking the chains') αλλά
γιγαντώθηκαν ως όνομα με τα επόμενα τρία. Ειδικά το 'Under lock and key' (1985) ήταν το δικό τους αριστούργημα.
Ειδική αναφορά πρέπει να γίνει στους Quiet Riot.
Τίποτα δεν προδίκαζε εκεί , στα τέλη των 70s ότι το συγκρότημα αυτό, με Kevin Du Brow και Randy Rhoads θα θριάμβευε λίγα χρόνια αργότερα.
Είναι αρκούντως χαρακτηριστικό ότι τα δύο πρώτα πονήματά τους τα 'Ι' και 'ΙΙ' είχαν κυκλοφορήσει μόνο στην Ιαπωνία, πέρασαν και δεν ακούμπησαν... Η ιστορία όμως άλλαξε κατά περίεργο τρόπο. Μετά την κυκλοφορία του 'ΙΙ', το συγκρότημα διαλύθηκε... Όχι μόνο επειδή δεν είχαν απήχηση αλλά επειδή ο Rhoads κι ο Sarzo εγκατέλειψαν το 1979 για να προσχωρήσουν στην μπάντα του Ozzy, που τότε δημιουργούνταν...
Αρχές του 1982, ο Du Brow θέλησε να ξαναδημιουργήσει τους Quiet Riot και ρώτησε τον Rhoads αν είχε κάποιο πρόβλημα να χρησιμοποιήσουν το ίδιο όνομα. Δεν είχε κανένα πρόβλημα ή αντίρρηση ως προς αυτό.
Στο μεταξύ όμως, ο Rhoads έχασε τη ζωή του με το αεροπορικό ατύχημα, τον Μάρτιο του '82... Οι Q.R. έγραψαν το κομμάτι 'Thunderbird' προς τιμήν του αδικοχαμένου φίλου τους και ο Rudy Sarzo επέστρεψε κι αυτός.
Έτσι λοιπόν, φτάνουμε στην πιο πετυχημένη σύνθεσή τους αποτελούμενη από Du Brow, Cavazo, Sarzo, Banalli. Αυτή η τετράδα βγάζει το τρίτο τους album 'Metal Health' (1983) για το οποίο, τι να πρωτοπούμε τώρα....
Το πιο σημαντικό: Το 'Metal health' έγινε το ΠΡΩΤΟ heavy metal album ever που έφτασε στο Νο 1 του Billboard... Ιστορικής σημασίας... Κανείς metal καλλιτέχνης δεν το είχε ως τότε καταφέρει... Πρωτιά ολκής... Έριξε τότε, το Νοέμβριο του '83 το 'Synchronicity' των Police από το Νο 1, έμεινε μόλις για μια βδομάδα αφού στην κορυφή πέρασε ο Lionel Richie με το 'Can't slow down' αλλά η Ιστορία είχε γραφτεί... Πολιορκητικός κριός δεν ήταν ένα δικό τους τραγούδι αλλά η διασκευή στο κομμάτι των Slade 'Cum on feel the noise' (που πιτσιρικάδες τότε, το είχαμε χιλιοτραγουδήσει...). Ένα άλλο παράπλευρο ρεκόρ ήταν ότι έγιναν επίσης η πρώτη metal μπάντα που είχε ταυτόχρονα στο Νο 1 το album του και στην πρώτη πεντάδα κάποιο τραγούδι (hit)...
Στο δίσκο υπήρχε και το 'Slick black Cadillac', που βρισκόταν και στο 'ΙΙ'.
Τη χρονιά του απόλυτου θριάμβου, οι Quiet Riot άνοιγαν τις εμφανίσεις των Black Sabbath για την 'Born again' περιοδεία τους...
Με το θρίαμβο να μην έχει ακόμη καταλαγιάσει, το 1984, κυκλοφόρησαν το 'Condition critical'. Δεν είχε τις πωλήσεις του προκατόχου του, είχε πάλι διασκευή Slade, κάποια όμορφα κομμάτια ( 'Sign of the times', 'Winners take all', 'Party all night').
Το 1986, είχαμε το Q.R. III που για μένα είναι δισκάρα μελωδικού metal κι αποτέλεσε
το τελευταίο του Du Brow πριν επανέλθει το 1993.
Έκλεισαν τη δεκαετία με το ομώνυμο album, στο οποίο τραγουδούσε ο πρώην Rough Cutt, Paul Shortino κι απ' τη 'μαγική' τετράδα έχουν απομείνει οι Banalli - Cavazo. Το συγκρότημα έχει χάσει την περισσότερη από τη λάμψη του τόσο γρήγορα, ο δίσκος προκαλεί αμηχανία και γι' αυτό θα μεσολαβήσουν πέντε χρόνια (αιώνας τότε...) μέχρι να επανέλθουν δισκογραφικώς...
Από 'κει και πέρα, υπήρξαν κι άλλες μπάντες που κατά καιρούς βρήκαν παράθυρο δημοσιότητας όπως οι Great White, Kix, Night Ranger (αδυναμία), Keel,
Autograph (στο πιο soft...), Hanoi Rocks.
Σήμερα, έχουμε τον Jim πάλι από τους After Dusk, να επιλέγει τα δικά του 20 αγαπημένα (και τον ευχαριστούμε...)
Wicked lady - Phychotic overkill
Slayer - Hell awaits
Venom - Cast in stone
Manowar - Sign of the hammer
Danzig – Lucifuge
Razor - Shotgun justice
Darkthrone - Transilvanian hunger
Taake – Doedskvad
Rotting Christ - Thy mighty contract
Deicide – Legion
Asphyx - Last on one earth
Satyricon - The shadow throne
Von - Satanic blood angel
Thou art lord – Apollyon
Death - Spiritual healing
Pantera - Far beyond driven
Barathrum –Infernal
Reverend Bizzare - In the rectory
Burzum - Philosofem
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου