Πέρα από τους δίσκους που αναφέρθηκαν σε προηγούμενα κομμάτια για τη δεκαετία των '00s, αξίζει ν' αναφερθούν και κάποια ξέμπαρκα που αξίζει κανείς να τ' ακούσει, ανεξαρτήτως metal παρακλαδιού.
Το 'World painted blood' (Slayer - 2009), άρεσε σε αρκετό κόσμο κι όντως είναι ένα ατόφιο Slayer album που δεν έμεινε κλασικό (όπως σχεδόν τίποτε στη σημερινή εποχή...) αλλά τιμά το όνομά τους...
To 'Tempo of the damned' (Exodus - 2004) αποτέλεσε το δίσκο - επιστροφή των thrash πιονέρων έπειτα από 12 χρόνια δισκογραφικής απουσίας.
To 'White pony' (Deftones - 2000), κατά πολλούς, έτσι κι αλλιώς το καλύτερο ever του nu metal συγκροτήματος...
To 'Dead heart in a dead world' (Nevermore - 2000), βρίθει από ριφάρες κι επιθετικότητα και κατά τον γράφοντα ήταν το καλύτερό τους ever...
To 'Monotheist' (Celtic Frost -2006), που μας θύμισε πάλι ότι ο 'Warrior' (και μόνο αυτός...) μπορεί να συνδυάσει σκατοψυχία και avant garde...
To 'Clayman' (In Flames - 2000), που για πολύ κόσμο, πέραν του ότι θεωρείται αριστούργημα, ήταν κι η τελευταία τους σπουδαία δουλειά...
Το 'Dark ride' (Helloween - 2000), που μάς θύμισε ότι ο κοιμώμενος γίγαντας έχει ακόμη πράγματα να δώσει...
Τέλος πάντων. Κατά την κρίση του καθενός, υπήρξαν κι άλλα, αρκετά αξιάκουστα πονήματα.
Το φυσικό προϊόν πεθαίνει κι άλλες ιστορίες
Η πρώτη κιόλας δεκαετία της νέας χιλιετίας σηματοδότησε, με τον πλέον ηχηρό τρόπο, την αρχή του τέλους σε ό,τι αφορά την πώληση μουσικής ως φυσικό προϊόν, ως κάτι απτό.
Η διείσδυση του διαδικτύου (παγκοσμίως) σε ολοένα και περισσότερα σπίτια, συνεπακόλουθα η ευκολία (με δυο απλά κλικ...) να 'κατεβάσεις' όποιο καινούργιο ή παλιό album γουστάρεις σε λίγα μόλις λεπτά, έφερε σταδιακά την πτώση των πωλήσεων των φυσικών προϊόντων. Έτσι κι αλλιώς το βινύλιο είχε εξαφανιστεί, εν πολλοίς κι οι κασέτες κι ενώ το format που υπήρχε στα late 90s ήταν το cd, πλέον κι αυτό έπνεε τα μένεα. Βέβαια, ας θυμίσω, μιλώντας για την Ελλάδα, ότι πριν ακόμη το παράνομο downloading, κάποια δισκοπωλεία είχαν μπει στο τριπάκι της αντιγραφής ενός γνήσιου c.d, τη φωτοτυπία του εξώφυλλου / οπισθόφυλλου και την πώλησή του μ' ένα ποσό κατά μέσο όρο στα 7 ευρώ. Ακριβό για αντιγεγραμμένο σίγουρα αλλά το μανίσιο έκανε (αν δεν ήταν στις προσφορές) γύρω στα 16-17 ευρώ (το κρατάμε αυτό).
Το παράνομο downloading άρχισε στην Ελλάδα να ξεφεύγει, θυμάμαι μετά το 2005. Έτσι, είχαμε με γοργό πλέον ρυθμό το θάνατο του εμποράκου - δισκοπώλη, ήτοι το κλείσιμο των δισκάδικων της γειτονιάς. Των δισκάδικων (ευτυχώς το προλάβαμε παρότι ακριβοπληρώναμε τις τότε αγορές μας) που είχες αν μη τι άλλο προσωπική επαφή με τον ιδιοκτήτη τού δισκάδικου, που πολλές φορές έπαιζε και το ρόλο του να σού προτείνει τι ν' αγοράσεις... Ξεψάχνιζες, έτρωγες χρόνο, αντάλλασσες απόψεις με άλλα παιδιά. Ομορφιές. Αυτό το είδος δισκοπωλείου, στο δεύτερο (κυρίως) μισό των 00s' πέθανε. Στην πoρεία βεβαίως, δεν άντεξαν και αλυσίδες επώνυμες, πώλησης cd.
Φυσικά, κι όταν πλέον το downloading έκοβε κι έραβε, οι δισκογραφικές έκαναν διάφορα τρικ για να πουλάνε cd (π.χ. 2 σε 1, επανακυκλοφορίες, remastered εκδόσεις, bonus tracks, best of) δυστυχώς όμως το ποτάμι δε γύριζε (κι ούτε θα γυρίσει...) πίσω. Βασικά, πολλοί λένε ότι οι τιμές ειδικά στο c.d θα έπρεπε να έχουν πέσει για ν' ανταγωνιστούν έστω κάπως το κατέβασμα. Αυτό στην πραγματικότητα δεν έγινε ποτέ. Για μας που αγοράζουμε ακόμα c.d το ξέρουμε καλά. Αν ένα c.d δε βγει κατά καιρούς σε προσφορά, η μέση του τιμή παραμένει 20 χρόνια μετά στα 15-17 ευρώ.
Τα συγκροτήματα λοιπόν, στα 00s, αντιλαμβανόμενα πού πάει η δουλειά (δεδομένου ότι έτσι κι αλλιώς, και στις ένδοξες εποχές το μερτικό τους από τα c.d ήταν αρκετά μικρό), επέλεξαν δύο τρόπους να ενισχύσουν το εισόδημά τους που προϋπήρχαν βεβαίως, αλλά το έκαναν πιο εμφατικά:
Έκαναν πλέον πιο εκτεταμένες - χρονοβόρες περιοδείες και φυσικά έδωσαν ακόμη μεγαλύτερη βαρύτητα στο λεγόμενο merchandise.
Έτσι λοιπόν, μες σ' αυτή τη δεκαετία, η χώρα μας, μπήκε για τα καλά στο συναυλιακό χάρτη και συν τω χρόνω γνώρισε μεγάλες δόξες. Εκεί που μέχρι τα 90s οι συναυλίες μεγάλων ονομάτων ήταν πολύ λίγες, φτάσαμε στα 00s να έρθουν στην Ελλάδα συγκροτήματα που ούτε φανταζόμασταν: Kiss, AC/DC, Megadeth, Marilyn Manson και γενικά ένας μακρύς κατάλογος για να μην
Όμως για να το παγκοσμιοποιήσουμε το θέμα, το ότι τα σχήματα έδιναν πολύ μεγαλύτερη βαρύτητα στις περιοδείες, δημιούργησε στα 00s (πράγμα που επιδεινώθηκε στις επόμενες δεκαετίες...) το φαινόμενο των μεγάλων χρονικών κενών ανάμεσα σε δύο studio κυκλοφορίες. Μην πας μακριά. Πάρε παράδειγμα τους Metallica: Μεταξύ 'St. Anger' και 'Death Magnetic' μεσολάβησαν 5 χρόνια. Σήμερα, φαίνεται τίποτα διότι ήδη πέρασαν 5 από το 'Hardwired' και θα περάσουν κι άλλα. Για τότε όμως, φάνταζε αιώνας... ή οι Maiden. όταν επανήλθαν στην κανονικότητα το 2000, έβγαζαν ανά τρία χρόνια. Το κάθε χρόνο έμοιαζε πολύ μακρινό. Ώσπου φτάσαμε στα 6 χρόνια κενό από το 'The book of souls' ως το επερχόμενο 'Senjutsu'.
Η εποχή της αθωότητας είχε πλέον περάσει ανεπιστρεπτί. Ο οπαδός έμαθε σε αυτήν τη δεκαετία να έχει οποιοδήποτε album σε λίγα λεπτά, να βλέπει αρκετά πιο συχνά live αγαπημένα του συγκροτήματα και τέλος από αυτά τ' αγαπημένα συγκροτήματα να κάνει αρκετή υπομονή μέχρις ότου ξανακούσει καινούργια μουσική...
Σήμερα, παρουσιάζουμε τη λίστα με τα 20 αγαπημένα των Selefice:
Scorpons – Virgin Killer
Motorhead - Overkill
AC/DC – For Those About to Rock
Saxon – Crusader
Mercyful Fate – Melissa
Iron Maiden – Powerslave
Dio – Holy Diver
Metallica – Master Of Puppets
Celtic Frost - To Mega Therion
Exodus – Bonded By Blood
Candlemass – Epicus Doomicus Metallicus
Crimson Glory – Crimson Glory
Judas Priest - Painkiller
Slayer – Seasons In The Abyss
My Dying Bride - The Angel and the Dark River
Sepultura – Beneath The Remains
Paradise Lost – Draconian Times
Kyuss - Welcome to Sky Valley
Amon Αmarth - Deceiver of the Gods
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου