Αν νομίζατε, ότι έτσι εύκολα, θα ξεμπερδέψουμε με τη δεκαετία του '80 είστε γελασμένοι...
Μιλάμε για την μακράν πιο πετυχημένη metal δεκαετία οπότε ... έχει ψωμί ακόμη...
Στο σημερινό κείμενο, φεύγουμε από το πεδίο των απόλυτων κατηγοριοποιήσεων κι αναφερόμαστε σε διάφορες μπάντες που τότε ξεκίνησαν κι έγραψαν μικρή ή μεγαλύτερη Ιστορία...
Μια απ' αυτές οι Queensryche.
Οι οποίοι μετά τις προειδοποιητικές βολές με τα 'Queensryche' E.P (1983) 'The warning' (1984), Rage for order' (1986) που ακροβατούν μεταξύ prog / heavy, το 1988 κυκλοφορούν το magnum opus τους, 'Operation mindcrime'. Έχουν ξοδευτεί τόνοι μελάνης για τη συγκεκριμένη δουλειά και πόσο επηρέασε συγκροτήματα στα επόμενα χρόνια...
Πρόκειται για μια concept ιστορία (δεν θα την αναλύσουμε εδώ...) την οποία ανεβάζει επίπεδο η ερμηνεία του τραγουδιστή Geoff Tate...
To 'Eyes of a stranger' παίχτηκε τότε κατά κόρον στο MTV κι έκανε τους Αμερικάνους γνωστούς σε πιο ευρείες μάζες...
Μιλάμε για δίσκο - σταθμό στο (σκεπτόμενο) metal γενικότερα. Είναι χαρακτηριστικό ότι ο Bernard DOE του 'Metal Forces' αποτόλμησε να γράψει ότι το 'Operation Mindcrime' μπορεί να σταθεί επάξια δίπλα στο 'Quadrophenia' (The Who) και στο 'Dark side of the moon' (Pink Floyd) ένεκα της νοητικής του λαμπρότητας...
...Την ίδια ακριβώς χρονιά (1984) ξεκινούσε δισκογραφικά άλλη μια αμερικάνικη μπάντα, οι Fates Warning προερχόμενοι από το Κονέκτικατ. Τούτοι πρόλαβαν να βγάλουν πέντε δίσκους στα 80s. Στα πρώτα δυο -τρία πονήματά τους δείχνουν τις συνθετικές τους ικανότητες αλλά και τις καταφανείς Iron Maiden επιρροές...
Από το 'No exit' κι ακόμη περισσότερο από το 'Perfect symmetry' (1989) φαίνεται πλέον ότι εδώ έχουμε να κάνουμε με μία σπουδαία μπάντα, με δική της προσωπικότητα και ποιότητα, πράγμα που θ' αποδειχθεί περίτρανα στα 90s...
...Oι Manowar ήταν εξαρχής ένα συγκρότημα που απευθυνόταν σε μια συγκεκριμένη μάζα οπαδών, πράγμα λογικό αν σκεφτείς ότι η θεματολογία τους και το όλο image τους ήταν πολύ συγκεκριμένα (άσχετο το πόσο κανείς αποδεχόταν όλα αυτά ή όχι...).
To debut 'Battle hymns' (1982) είχε μια κάκιστη παραγωγή, όμως
έδειχνε ότι έρχεται μια καινούρια πρόταση μουσικά και στιχουργικά, αυτό που αργότερα, αυθαίρετα βαφτίσαμε epic metal.
Από μεγάλη μερίδα μεταλλάδων λοιδορήθηκαν για το image τους (η αλήθεια είναι ότι στο εξώφυλλο του 'Into glory ride' είναι γραφικοί...) και για τις στιχουργικές εμμονές τους. Στην Ελλάδα απέκτησαν έναν φανατικό πυρήνα οπαδών τότε, και μάλιστα, είχαμε φτάσει θυμάμαι σε γραφικότητες τύπου να μαλώνουν thrashers με Manowarάδες κι άλλα ευτράπελα... Υπήρχε η άποψη και στην Ελλάδα και γενικότερα, ότι αυτοί αντιπροσωπεύουν το γνήσιο metal και μόνο αυτοί. Και αυτοί ναι, μόνο αυτοί, σε καμία περίπτωση...
Πάντως, η πεντάδα από το 'Into glory ride' (1983) ως το 'Kings of metal' (1988) είναι πραγματικά απολαυστική
κι αποτελούν τη χρυσή εποχή τους (άλλωστε τέτοια δεν ξαναϋπήρξε...) Ειλικρινά, πάμπολλες φορές προσπάθησα να επιλέξω το καλύτερο απ' αυτά αλλά δε βγάζω άκρη...
Πάντως, οι αληθινοί Manowar είναι μέχρι και το 'Kings of metal', δηλαδή με Ross the Boss (κιθάρα), Scott Columbus (drums - πολύ πρόσφατα μάθαμε ότι τελικά αυτοκτόνησε το 2011). Έκτοτε, τίποτε δε θα είναι πια το ίδιο...
... Μέχρι το 1984, όλοι πιστεύαμε ότι και τα επόμενα έτη, το κουπί του γερμανικού hard / metal θα το τραβήξουν οι Accept κι οι Scorpions.
To 1985, εμφανίστηκαν δισκογραφικώς οι Helloween, οπότε, αρχικά ένα ομότιτλο E.P. και στα καπάκια το 'Walls of Jericho' άρχισαν να μάς αλλάζουν σιγά σιγά γνώμη.
Τα παλικάρια απ' το Αμβούργο έφερναν έναν νέο, φρέσκο ήχο, λιγάκι ακατέργαστο ίσως.
Τα παλικάρια απ' το Αμβούργο έφερναν έναν νέο, φρέσκο ήχο, λιγάκι ακατέργαστο ίσως.
Τα δύο 'Keeper of the seven keys' όμως, που βγήκαν το 1987 το ένα και το 1988 τ' άλλο, απέδειξαν (παρά τις κακεντρέχειες τύπου .... οι Maiden στο πιο γρήγορο) ότι έχουμε να κάνουμε μ' ένα σπουδαίο συγκρότημα που μεταξύ άλλων διέθετε έναν πολύ καλό συνθέτη (Kai Hansen) και μια φωνάρα πίσω απ' το μικρόφωνο (Michael Kiske).
Οι Helloween εν τέλει αποτέλεσαν ακρογωνιαίο λίθο γι' αυτό που ονομάσαμε ευρωπαϊκό power metal και περιττό να πω ότι στα 90s παρά τα δικά τους πολλά προβλήματα, επηρέασαν πολλές μπάντες με τον ήχο τους...
... O Yngwie Malmsteen ήταν ένα από τα (πολλά) ονόματα που ανέτειλαν στα 80s.
Προερχόμενος από τη Σουηδία έκανε μεγάλη αίσθηση στους κιθαριστικούς κύκλους με το παίξιμό του, εξαρχής...
Ο ίδιος o Yngwie ήταν απόλυτα επηρεασμένος από την κλασική μουσική. Όπως είχε δηλώσει ο ίδιος στο 'Guitar world': Η κλασική είναι η κορύφωση της ανάπτυξης της μουσικής. O Bach είναι ο πιο σημαντικός δημιουργός απ' όλους. Μπετόβεν, Σοπέν και Λιστ όλοι τους πήραν απ' αυτόν... Ακόμα κι ο Μότσαρτ πήρε από τον Μπαχ. H κλασική είναι η πηγή της μουσικής. Είναι σχεδόν σαν θρησκεία.
Η μέγιστη επιρροή όμως για τον βιρτουόζο κιθαρίστα ήταν ο Paganini.
Με όλες αυτές λοιπόν τις επιρροές / ακούσματα εντυπωμένες στο μυαλό και στην ψυχή του και φυσικά με το πηγαίο του ταλέντο ο Yngwie ξεκίνησε δισκογραφία εν έτει 1984 ('Rising force') και στην ουσία εισήγαγε αυτό που καθιερώθηκε να λέμε neoclassical metal και στοιχεία του εισήχθησαν και στο ευρύτερο power metal.
Τα τέσσερα πονήματα του Σκανδιναβού στα 80s είναι θαυμάσια υπό την προϋπόθεση να είσαι λιγάκι πιο κολλημένος με την κιθάρα. Προσωπικά, έχω στην καρδιά μου λίγο περισσότερο το 'Trilogy' (1986). Στα φωνητικά είναι ο Mark Boals που αντικατέστησε τον J.S.Soto αλλά ο λόγος που το προτιμώ είναι ότι εκεί υπάρχουν συγκεντρωμένες κομματάρες ('You don't remember... I' ll never forget', 'Liar', 'Queen in love', 'Fire' κλπ.)
Από τα ίδια μέρη (Σουηδία) κατάγονταν κι οι Candlemass. Ιθύνων νους του συγκροτήματος ο Leif Edling.
Θυμάμαι όταν πρωτακούσαμε μαζί με τον Γώττα, κάπου στα τέλη του 1986, το 'Epicus doomicus metallicus', μάς έφυγαν τ' αυτιά ... Μιλάμε για ένα ήχο υπέρβαρο, αργόσυρτο και ρηξικέλευθο για την εποχή. Γιατί; Διότι για μας που δε ζήσαμε real time την Black Sabbath 70s era, κι είχαμε ξεκινήσει με πιο γρήγορες ταχύτητες, τούτο 'δω είχε αποτελέσει γροθιά στο στομάχι.
Φυσικά, το συγκρότημα είχε μελετήσει πολύ καλά τους Sabbath κι αν και δεν επρόκειτο για παρθενογένεση είχε κάνει ιδιαίτερη αίσθηση τότε...
Κάπως έτσι λοιπόν έγιναν τα βαφτίσια του ιδιώματος doom metal. Οι Candlemass έβγαλαν στα 80s τέσσερις δισκάρες, που, αν θα 'πρεπε ντε και καλά να επιλέξω μία πιο αγαπημένη, θα επέλεγα το 'Ancient dreams' (1988).
Το 'Tales of creation' (1989) ήταν concept album, κι αναφερόταν σε κάποιον που κοιμήθηκε κάτω από μια βελανιδιά κι ονειρευόταν το ταξίδι της ζωής. Μετά από αυτόν το δίσκο αποχωρεί ο Messiah Marcolin ο οποίος είχε άλλα σχέδια...
Οι Η.Π.Α, εκεί, στις αρχές της δεκαετίας όπως είπαμε σε άλλο κείμενο ήταν να μην πάρει μπρος στην παραγωγή συγκροτημάτων...
Μια απ' αυτές ήταν κι οι Savatage. Ήταν το όραμα δύο αδερφών από τη Florida, των Jon και Criss Oliva που αρχικώς είχαν βαφτίσει το group Avatar.
To 'Sirens' (1983) είναι πρωτόλειο heavy metal και συνάμα με μια
ατμόσφαιρα σκοτεινή, απόκοσμη ατμόσφαιρα που επαναλαμβάνεται την επόμενη χρονιά με το E.P 'Dungeons are calling'.
Κλασικό και το 'Power of the night' κι ακολούθως έχουμε μια κακή παρένθεση για το μέτριο 'Fight for the rock' (1986).
Ποιος όμως θα περίμενε ειδικά μετά από τούτη την κυκλοφορία, την σπουδαία συνέχεια;
'Hall of the mountain king' (1987) και 'Gutter ballet' (1989) απλά πιστοποιούν ότι εδώ δεν έχουμε μια τυχαία μπάντα : Είναι μπάντα που γράφει τραγούδια ποιότητας κι έχει κι έναν χαρισματικό κιθαρίστα... Κι ακόμη, μια μπάντα, που πλέον, από το 'Gutter ballet', απομακρύνεται παρασάγγας από τον ήχο των δύο πρώτων δίσκων τους...
Μιας κι οι Savatage χρόνια τώρα δεν υφίστανται, θα κάνουμε μιαν εξαίρεση να γράψουμε και τη συνέχεια, δηλαδή να μπούμε και στις άλλες δεκαετίες. Η δεκαετία του '90 έχει δύο όψεις:
Αρχικά, έχουμε την κυκλοφορία των 'Streets: a rock opera (1991) και 'Edge of thorns' (1993) που για τον γράφοντα είναι το πληρέστερο album τους και .... τι τραγική ειρωνεία ... είναι δυστυχώς το τελευταίο στο οποίο παίζει κιθάρα ο Criss Oliva... (χτυπήθηκε θανατηφόρα σε αυτοκινητικό ατύχημα στις 17 Οκτωβρίου του 1993. Ο οδηγός, που τον σκότωσε ακαριαία, βρέθηκε να είναι υπό την επήρεια αλκοόλ. Το ότι 18 μήνες μετά, ήταν κιόλας έξω με αναστολή, το αφήνω ασχολίαστο...).
Εν τω μεταξύ, ένας από τους λόγους που το 'Edge of thorns' είναι σε άλλο επίπεδο είναι και το γεγονός ότι πλέον πίσω απ' το μικρόφωνο είναι πλέον ο χαρισματικός Zachary Stevens (Circle II Circle και σήμερα Archon Angel) με τον οποίον πλέον οι Savatage κυκλοφορούν άλλους τρεις δίσκους στα 90s, όλοι τους υψηλού συνθετικού επιπέδου με καλύτερα τα 'Handful of rain' (1994 - τον μακαρίτη Oliva αντικαθιστά εδώ ο Alex Skolnick) και 'Dead winter dead' (1995 - concept album για τον πόλεμο στο Σαράγεβο και νέο κιθαριστικό δίδυμο οι Al Pitrelli - Chris Caffery).
To τέλος γράφτηκε πριν 19 ολόκληρα χρόνια, το 2001, με το 'Poets and madmen', ακόμη ένα concept album με την ιστορία ενός πετυχημένου φωτογράφου που έπασχε από κρίση συνείδησης...
Οι τεράστιοι Savatage ολοκλήρωσαν την παρουσία τους στο μεταλλικό στερέωμα βγάζοντας 11 full length κι εμείς τους χρωστάμε πολλά...
Η Ιαπωνία ήταν ανέκαθεν μια χώρα που υποστήριζε σε τεράστιο βαθμό το metal σ' επίπεδο οπαδών και δεν είναι τυχαίο που ακόμα και στις μέρες μας πολλά συγκροτήματα βγάζουν ειδικά Japanese edition.
Στα 80s λοιπόν, οι σχιστομάτηδες είχαν κι αυτοί το καμάρι τους, τους Loudness.
Οι οποίοι κάποια στιγμή κατάλαβαν ότι δε μπορούν να πάνε πουθενά με γιαπωνέζικο στίχο κι έτσι το 'Disilusion' κυκλοφόρησε και με αγγλικό στίχο.
Κομβικής σημασίας για το συγκρότημα ήταν η υπογραφή συμβολαίου με την Atco Records με την οποία κυκλοφόρησαν το 'Thunder in the east', το 1985 , δίσκο με πολύ καλά τραγούδια, με τον κιθαρίστα Akira TAKASAKI να 'λάμπει' με τα παιξίματά του και με μια σχετική εμπορική επιτυχία στις Η.Π.Α, δίκαια θα έλεγα...
Γενικά, ένα συγκρότημα compact με πολύ λίγες αλλαγές στο line up, τον Takasaki να είναι εκεί κάθε δευτερόλεπτο απ' το 1981 και με μια αναγκαστική αλλαγή το 2009 στα τύμπανα αφού o Munetaka Higuchi έχασε τη ζωή του από ηπάτωμα σε ηλικία 49 ετών και τον αντικατέστησε ο Masayuki Suzuki.
Επανερχόμαστε σήμερα στις λίστες μελών ελληνικών metal συγκροτημάτων...
Αυτή τη φορά με τη λίστα των Outloud του Bob Katsionis τον οποίον ευχαριστώ προσωπικά για την άμεση ανταπόκρισή του...
1.Seventh Son Of A Seventh Son - Iron Maiden
2.And justice for all - Metallica
3.Rust In Peace - Megadeth
4.Painkiller - Judas Priest
5.Keeper Of the seven keys - Helloween
6.Images and Words - Dream Theater
7.New Jersey - Bon Jovi
8.Never Neverland - Annihilator
9. Van Halen
10.The American Way - Sacred Reich
11. Episode - Stratovarius
12. Legendary Tales - Rhapsody
13. Holy Diver - Dio
14. Appetite for Destruction - -GnR
15. Toxicity - System of a Down
16. The final countdown - Europe
17. Counterparts - Rush
18. Symbolic - Death
19. Back in black - AC/DC
20. One second - Paradise Lost
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου