Κι εγένοντο ... 00s.
O σκληρός ήχος (όπως άλλωστε και κάθε μουσικό είδος που σέβεται τον εαυτό του) για μια ακόμη δεκαετία προχώρησε, ήτοι: Ενσωμάτωσε εκ νέου νέους ήχους, πειραματίστηκε και δημιούργησε νέα υβρίδια / παρακλάδια.
Εν ολίγοις, πήγε βήματα μπροστά και πάλι. Μεγάλη υπόθεση αν αγαπάς ένα συγκεκριμένο είδος το οποίο δε θες να μείνει στάσιμο.
Πάντα θα υπάρχουν περιθώρια εξέλιξης και 'ανοίγματος' και το heavy metal το έχει κατ' επανάληψιν αποδείξει.
Όπως είδαμε σε προηγούμενα κομμάτια, το έκανε εμφατικά στη δεκαετία του '90 που 'γέννησε' τότε, νέα πολύ ενδιαφέροντα παρακλάδια.
Το ίδιο, όπως θα δούμε, σιγά - σιγά συνέβη και στα 00s.
Η εξέλιξη τού ήχου φέρνει πάντα φρέσκο αέρα. Ανανεώνει το ενδιαφέρον των παλιότερων οπαδών και προφανώς φέρνει και νέους θιασώτες.
Παράλληλα βεβαίως, με τις νέες προτάσεις και τάσεις στον ευρύτερο σκληρό ήχο λογικό είναι να υπάρχουν και να επιβιώνουν και τα σχήματα που κινούνται και παίζουν σε πιο παραδοσιακές / καθιερωμένες φόρμες.
Με απλά λόγια σε κάθε Deftones αντιστοιχούν κι οι ανάλογοι Iron Maiden και οι νέοι με τους παλιούς (και παραδοσιακούς) μαθαίνουν να συμβιώνουν κι ο καθένας να παίρνει το κομμάτι της πίτας που τού αναλογεί ( αυτό βεβαίως είναι και συνάρτηση της γενικότερης αξίας του κάθε σχήματος).
Έτσι λοιπόν, κινήθηκε σε γενικές γραμμές όλη η δεκαετία, η τέταρτη κατά σειρά για το hard / metal.
Καινούρια συγκροτήματα που κομίζουν νέους ήχους - ιδιώματα κι εκεί θα δώσουμε τη βαρύτητα αλλά και μεγάλες επιστροφές κι επανενώσεις (reunions που λένε και στο χωριό μου) που αφού χόρτασαν πειραματισμούς και solo προσπάθειες, δηλαδή στην ουσία ξεχαρμάνιασαν, επέστρεψαν εν τέλει στο μητρικό τους συγκρότημα.
Κάποιοι, κακότροποι, λένε για λόγους ασφαλείας, πιο εύκολου κέρδους και ευρύτερης σιγουριάς. Θα πω ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα: Ο Bruce Dickinson φυσικά κι είναι τεράστιος, έκανε σχετική επιτυχία με τις προσωπικές του δουλειές, μερικές εκ των οποίων ήταν σπουδαίες καλλιτεχνικά, αλλά όσο τεράστιος κι αν είσαι άλλη ασφάλεια και κύρος (άρα και κέρδη;) σού δίνει το brand name Iron Maiden (κακά τα ψέματα...). Ανάλογες περιστάσεις, θα δούμε κι άλλες συν τω χρόνω, να είστε σίγουροι...
BANDS TRADEMARK
Mastodon
Opeth
Nevermore
Kamelot
Disturbed
Avenged Sevenfold
Slipknot
Killswitch Engage
System of a Down
Rammstein
Lamb of God
Gojira
Baroness
Η δεκαετία ξεκίνησε μ' ένα μεγάλο για την metal κοινότητα γεγονός: την επιστροφή των Bruce Dickinson και Adrian Smith στους (παραπαίοντες) Iron Maiden.
Για να μην παρεξηγηθώ, μιλάμε για τη δισκογραφική επιστροφή των Βρετανών κολοσσών με αυτούς τους δύο στο line - up.
Η επιστροφή είχε πραγματοποιηθεί έναν χρόνο πριν, τον Ιανουάριο τού 1999.
Τούς ακριβείς λόγους, τους ξέρουν οι ίδιοι οι συμμετέχοντες στο μεγάλο συμβάν. Οι οπαδοί φυσικά και το ήθελαν, για να μην πούμε ότι το απαιτούσαν κιόλας.
Το μάρμαρο είχε πληρώσει ο συμπαθέστατος και δουλευταράς Blaze Bayley. Κι αυτό διότι ο Gers θεωρούνταν μάλλον άδικο να φύγει κι έτσι οι Maiden θα συνέχιζαν ως σεξτέτο με τρεις κιθαρίστες. Αυτό τα επόμενα χρόνια ο πρώην White Spirit το πλήρωσε ακούγοντας σχόλια τού τύπου κάνει τη γλάστρα ή στα live κάνει απλώς ότι παίζει κλπ.
Ξανά στο θέμα: Σύμφωνα με πληροφορίες, την πρόταση επιστροφής του Bruce έκανε ο Rod Smallwood. O Harris αρχικά ήταν επιφυλακτικός με το ενδεχόμενο αυτό.
Απτόητος ο Smallwood, έκλεισε ραντεβού στο σπίτι του στο Brighton ανάμεσα στις δυο εμβληματικές περσόνες. Στην αρχή, υπήρξε κάποια σχετική αμηχανία, αλλά εν τέλει επήλθε η επιθυμητή συμφωνία (βάλτε Κοκλώνη στη θέση του Rod και Βίσση - Βανδή, αντί Harris - Dickinson και γίναμε...).
Σε συνέντευξη που παρεχώρησε στο Kerrang ! o Bruce είχε πει ότι όταν ανέφερε στα μέλη του προσωπικού του σχήματος την πιθανότητα να φύγει, οι ίδιοι (προς τιμήν τους) τον προέτρεψαν. Ανταπάντησε ότι πλέον δε θα μπορούν να παίζουν με την παλιά συχνότητα (όπως κι έγινε...) αλλά πάλι αυτοί του απάντησαν: ‘Nah, man, you’ve gotta do it. The world needs Iron Maiden!’
Η κατάσταση μάλλον ήταν win-win. Αν όχι πάντως, περισσότερο οι υπόλοιποι Maiden είχαν ανάγκη Dickinson -Smith, παρά το αντίθετο. Η σόλο καριέρα τού Bruce πήγαινε πολύ καλά, έτσι κι αλλιώς.
Από την άλλη, οι Maiden για πρώτη φορά στην ιστορία τους έπαιζαν σε μικρά θέατρα λόγω χαμηλής τότε δημοτικότητας. Λίγο το grunge που όλα τα παραδοσιακά σχήματα τα είχε επηρεάσει σ' επίπεδο δημοτικότητας, λίγο το κακό 'Virtual XI', καταλαβαίνεις...
Επιστροφή στο 2000. Στις 29 Μαΐου, το 'Brave new world' ( σ.σ.: μετ.: Ένας θαυμαστός νέος κόσμος) κυκλοφορεί.
Οι Maiden maniacs παθαίνουν παράκρουση και ο δίσκος - επιστροφή έχει εμπορική απήχηση σε μια εποχή που το downloading δεν έχει μπει για τα καλά στη ζωή μας...
Ο δίσκος είναι μες στις παραδοσιακές Maiden φόρμες κι επιπλέον αχνοφαίνονται τα πρώτα prog στοιχεία που θα τους ακολουθούν τα επόμενα πολλά χρόνια. O Murray είχε παραδεχθεί μάλιστα, ότι το σχήμα είχε δανειστεί στο κιθαριστικό κομμάτι τις αρμονίες συγκροτημάτων όπως οι Wishbone Ash κι οι Thin Lizzy μέσα απ' το Maiden πρίσμα, φυσικά...
Γενικά, είναι ένας πολύ καλός δίσκος, κατώτερος βεβαίως των προσδοκιών που είχαν δημιουργηθεί (τρεις κιθάρες, Dickinson κλπ.).
Τραγούδια σαν τα 'Blood Brothers' ή το 'The Nomad' δε γράφονται κάθε μέρα.
Επειδή βεβαίως, κάθε μουσικός που έχει ηχογραφήσει έστω έναν δίσκο με συγκρότημα τεράστιου βεληνεκούς, αυτό τού είναι παράσημο εφ' όρου ζωής, να πούμε για τον Blaze ότι μετά τη φυγή του από τους Maiden, δημιούργησε το προσωπικό του group και ξεκίνησε δισκογραφικά με το 'Silicon Messiah' το 2000. Έβγαλε μες στα 00s που εξετάζουμε άλλα τρία πονήματα, ενδιαφέροντος heavy metal (προτείνω το 'Tenth Dimension') και φυσικά συνεχίζει ακάθεκτος μέχρι σήμερα να δισκογραφεί και να κάνει συναυλίες παίζοντας κατά 90% δικά του τραγούδια και λίγα της Maiden (δικής του) εποχής.
Σήμερα, στον πρόλογο των 00s, θα παραθέσουμε τη λίστα με τα 20 αγαπημένα των Foray Between Ocean.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου