Αρχές άνοιξης του σωτηρίου έτους 2002.
Είμαι στην Αθήνα για συγκεκριμένο σκοπό, αν δεν κάνω λάθος στο αυτοκίνητο του ξαδέρφου μου. Παίζει, αν δεν κάνω λάθος, Rock FM.
Ξαφνικά, ακούω έναν ογκωδέστατο ήχο, κάτι ριφάρες και γερμαναράδικο στίχο. Παγώνω. Rammstein, ακούω μετά από λίγο.
Πρέπει να ήταν το κομμάτι 'Wollt ihr das Bett in Flammen sehen?" ("Do You Want to See the Bed in Flames?').
Εκείνη την εποχή, έτσι κι αλλιώς άκουγα πολύ εναλλακτικό σκληρό ήχο: Marilyn Manson, Orgy, Linking Park, Rob Zombie κλπ.. Είχα ακουστά τους Γερμανούς αλλά δεν είχε τύχει να τους ακούσω επισταμένα.
Ομολογώ ότι ως πρώτο άκουσμα ενθουσιάστηκα.
Σημειωτέον ότι είχαν ήδη κυκλοφορήσει τις δυο πρώτες τους δουλειές στα 90s ('Herzeleid' - πονοκέφαλος / 'Sehnsucht' - λαχτάρα, επιθυμία), όμως για να μην τους στριμώξουμε εκεί, προτιμήσαμε να τους παρουσιάσουμε στα 00s που εκεί, ούτως ή άλλως, έχουν τη μερίδα του λέοντος σε κυκλοφορίες.
Θαρρώ πως το 2001 με το 'Mutter' (Μητέρα) καθιερώνονται για τα καλά στο χώρο τού industrial. Το εξώφυλλο είναι αρκούντως σοκαριστικό, μ' ένα νεκρό έμβρυο.
Ο δίσκος βγάζει έξι singles (τα πρώτα του έξι στη σειρά τραγούδια...) και το σχήμα απογειώνεται.
Tο βίντεο για το 'Ich Will'
Ο Peter Tagtgren (Hypocrisy, Pain etc.) είχε πει, χαρακτηριστικώς: 'Αν δεν ανήκεις στο death metal ή κάτι παρόμοιο, αλλά ανήκεις γενικά στο metal, θα έλεγα ότι το 'Mutter' είναι πολύ καλό γιατί αποτελείται από διάφορα υλικά, έχει ορχηστρικά μέρη, βαριές κιθάρες και καλό ήχο στα τύμπανα.'.
Ακολουθούν τo 2004 τo 'Reise, Reise'(πρόκειται για ένα γερμανικό στρατιωτικό εμβατήριο), έναν μόλις χρόνο μετά το 'Rosenrot', όπου στην ουσία πρόκειται για αρκετά seesions του 'Reise, Reise' γι' αυτό βγήκε τόσο σύντομα (άλλωστε στην αρχή το ονόμαζαν 'Reise Reise Vol. II) μ' ένα εκπληκτικό εξώφυλλο όπου εικονίζεται το παγοθραυστικό USS Atca από φωτογραφία τού 1960 στην Ανταρκτική, κι η δεκαετία κλείνει το 2009 με το 'Liebe ist für alle da' - Η αγάπη υπάρχει παντού για όλους, όπου κατά τη γνώμη μου έχουμε σοβαρά σημάδια συνθετικής κόπωσης για τον Lindemann και την παρέα του. Είναι μέτριο κατ' εμέ για τα υψηλά standards που μας είχαν συνηθίσει και δεν είναι διόλου τυχαίο α. έκτοτε έκαναν δέκα ολόκληρα χρόνια να βγάλουν νέα δουλειά και β. ο Lindemann ένιωσε την ανάγκη να ξεκινήσει solo καριέρα, το αυτό κι ο Kruspe με τούς Emigrate.
Και κάτι για τον Richard (κανονικό όνομα Sven) KRUSPE. Μπορεί ποτέ στην ιστορία της σκληρής μουσικής να μην τον μνημονεύουμε ως έναν κιθαρίστα βιρτουόζο (αφού απλά δεν είναι...) όμως είναι γεγονός ότι ο χαρακτηριστικός ογκώδης ήχος του υπήρξε από τους πλέον χαρακτηριστικούς και πωρωτικούς, οπότε αξίζει κι αυτός ένα δυνατό, ειλικρινές credit.
... Lost but never Forgotten
Από τη δεκαετία που εξετάζουμε, αν σκεφτεί κανείς ότι τα πρώτα συγκροτήματα της αγαπημένης μας μουσικής σχηματίστηκαν στη δεκαετία του '70, αρχίζουν -λογικό- ν' αυξάνονται οι θάνατοι διαφόρων μουσικών και από καθαρά λόγους υγείας αλλά και λόγω καταχρήσεων.
Εδώ, έχουμε συγκεντρώσει τις απώλειες που θεωρήσαμε σοβαρότερες από καλλιτεχνικής απόψεως και μόνο, δεδομένου ότι η ζωή είναι πολύτιμη και για ένα μυρμήγκι.
Μία από τις πλέον σημαντικές (συνάμα, από ένα σημείο και μετά, αναμενόμενες...) ήταν αυτή του MIDNIGHT, τραγουδιστή των Crimson Glory.
O Midnight ήταν έτσι κι αλλιώς μια άκρως μυστήρια περσόνα αλλά τον είχε σκλαβώσει ο δαίμονας τού αλκοοόλ. Του πολύ αλκοόλ... Βλέπεις, φερ' ειπείν, το live των Glory στην Αθήνα, το 2006 και σε πιάνει θλίψη με την παρουσία του. Παραπατάει κι είναι στον κόσμο του.
Εν τέλει, δε νίκησε την κατάχρηση. Στις 8 Ιουλίου 2009 απεβίωσε σε ηλικία 47 ετών, από στομαχικό ανεύρυσμα.
Κανείς δε γνωρίζει αν ο Midnight ήταν πιο καλά με τον εαυτό του κι αν οι Crimson Glory γενικότερα δεν τα παρατούσαν αλλά συνέχιζαν όπως το είχαν ξεκινήσει στα πρώτα δύο (τουλάχιστον) albums, τι θα μάς είχαν προσφέρει ως σήμερα. Να ένα πολύ δυνατό what if...
O Paul BALOFF υπήρξε ο τραγουδιστής των Exodus στο ΑΠΟΛΥΤΟ thrash album ever. Δυστυχώς, κι ενώ το σχήμα είχε επανασυνδεθεί έπαθε αρχικώς εγκεφαλικό και τελικώς απεβίωσε από καρδιακή ανεπάρκεια στα 41 του (το 2002). Το 'Bonded By Blood' έμελλε να είναι το μοναδικό του πόνημα με τους Exodus αλλά και μόνο γι' αυτό, ο τύπος έμεινα στην αιωνιότητα...
O Kevin Du Brow ήταν στα θρυλικά 80s ο τραγουδιστής / frontman αλλά και βασικός συνθέτης των Quiet Riot. Μιλάμε για τον τύπο που γράφει και τραγουδάει για δέκα Quiet Riot albums από το 1977 έως το 2006 μεταξύ των οποίων και τα θρυλικά 'Metal Health', 'Condition Critical'.
Είχε χρόνιο πρόβλημα με το αλκοόλ...
Στις 25 Νοεμβρίου τού 2007, βρέθηκε στο σπίτι του στο Las Vegas νεκρός. Είχε πάρει έναν συνδυασμό από κοκαΐνη, παυσίπονα και αλκοόλ...
Στη φωτό βλέπουμε τον Du Brow τον Ιούλιο του 2007, λίγους μήνες πριν αποβιώσει...
O Chuck Schuldiner θεωρήθηκε ο Πατέρας τού death metal. Πήγε βήματα μπρος το είδος αυτό σε επίπεδο τεχνικής με τους Death, αλλά δυστυχώς το 1999 διαγνώστηκε με καρκίνο στον εγκέφαλο για ν' αποβιώσει τελικώς το Δεκέμβριο του 2001, προλαβαίνοντας ν' αφήσει μια σπουδαία παρακαταθήκη στον ακραίο ήχο...
O Dennis D' Amour (Piggy) ήταν ο κιθαρίστας των Καναδών Voivod. Δυστυχώς, σε ηλικία μόλις 45 ετών, έχασε τη ζωή του τον Αύγουστο τού 2005, λόγω καρκίνου στο παχύ έντερο...
O Chris Witchunter υπήρξε το 'κτήνος' πίσω από το drumkit των Γερμανών Sodom σε όλα τα εμβληματικά τους album. Αυτό ίσχυσε ως το 1992 και το 'Tapping The Vein' album οπότε εκδιώχθηκε απ' το σχήμα λόγω των μεγάλων του προβλημάτων με το αλκοόλ. Έφυγε από τη ζωή στις 8 Σεπτεμβρίου του 2008...
Μια άλλη απώλεια αλλά με τρόπο και ασυνήθιστο και ελεεινό ήταν αυτή τού Dimebag Darrell. Μιλάμε ξεκάθαρα για τον τύπο (το είχαμε πει και στα 90s) που άλλαξε τον ήχο στην κιθάρα, άνοιξε νέους δρόμους και επηρέασε πάμπολλους υπό τη σφραγίδα των Pantera.
Καθώς έπαιζε στο Colombus του Ohio με τους Damageplan κάποιος ψυχάκιας τον πυροβόλησε και τον άφησε στον τόπο (όπως και τέσσερις θεατές). Στυγερός θάνατος για έναν άνθρωπο που ήταν μόλις 38 χρόνων κι είχε πολλά ακόμη να προσφέρει...
O Marcel Jacob έγινε ευρύτερα γνωστός ως ο μπασίστας στο θρυλικό 'Marchin' Out' του Y. Malmsteen (συμμετείχε και στο 'Inspirations') αλλά η καριέρα του υπήρξε πλουσιότατη και με τους Talisman (παρέα με τον Θεούλη Jeff Scott Soto) και με τους Human Clay και με τους Last Autumn Dream.
Δυστυχώς, στην περίπτωση του ταλαντούχου Σουηδού είχαμε αυτοκτονία στα 45...
Τέλος, δε θα μπορούσαμε να μην αναφερθούμε στον J.D. Kimball, τραγουδιστή των Omen σε όλα τα θρυλικά πρώτα τους albums.
Έχασε τη ζωή του από καρκίνο το 2003. 6 χρόνια μετά, δίχως αυτόν, θα βλέπαμε τους Omen στην Κατερίνη...
GODJILLA BECOME TO GOJIRA
Δεκαετία του '90, στο Οντρέ, και μια γαλλική μπάντα ονόματι -τότε- Godzilla βγάζει τέσσερα demos από το 1996 ως το 2000.
Την εποχή που τελικώς αποφασίζει να βγάλει ένα κανονικό full length, αναγκάζεται λόγω πνευματικών δικαιωμάτων ν' αλλάξει το όνομα από Godzilla στο παρεμφερές Gojira.
Έτσι, με αυτήν τη νέα συνθήκη, οι Γάλλοι κυκλοφορούν στο χάραμα της δεκαετίας , το 2001, το ντεμπούτο υπό τον τίτλο 'Terra Incognita'.
Κανείς τότε, δεν μπορεί να προσδιορίσει τι ακριβώς παίζουν: Είναι groove, είναι και τεχνικό death, είναι και λίγο thrash, έχει και progressive πινελιές. Μύλος τουτέστιν, για τους ταμπελάκηδες, αλλά πρώτο δείγμα θετικό.
Το 2003 ακολουθεί το 'The Link', ενώ το 2005 οι Gojira 'μεγαλώνουν' κι άλλο με το 'From Mars To Sirius'. Ο δίσκος είναι ακόμα καλύτερος συνθετικά (για όσους φυσικά έχουν συνηθίσει τούτο τον αλλόκοτο ήχο) αλλά συγκεντρώνει τα βλέμματα τού κόσμου κι από απόψεως στιχουργικής (για να το συμπυκνώσουμε καταπιάνονται με θέματα όπως η κλιματική αλλαγή, η επίδραση της ναυτικής ζωής κι οι ανθρώπινες συνέπειες πάνω στη φύση).
Ο τρίτος δίσκος λοιπόν τους καθιερώνει περαιτέρω, κερδίζουν νέο συμβόλαιο με την Prosthetic και βγαίνουν στο δρόμο με σχήματα όπως οι Lamb Of God κι οι Children of Bodom.
Στο κομμάτι που παρακολουθούμε πιο κάτω συμμετέχει ο Randy Blythe των Lamb Of God.
Κλείνουν τη δεκαετία με το 'The Way Of All Flesh'. Όπως είχε δηλώσει ο Joe Duplantier (φωνή, ρυθμική κιθάρα) ο δίσκος ασχολείται με τη θεώρησή τους αναφορικά με τη ζωή και το θάνατο.
THE MOST EXPENSIVE ROCK ALBUM EVER
Μες στη δεκαετία των 00s, και πιο συγκεκριμένα το 2008, κυκλοφόρησε ένας δίσκος που έμελλε να βαφτιστεί ως το πιο ακριβό ροκ album όλων των εποχών. Πράγμα που δε μπορεί βεβαίως ν' αποδειχθεί αλλά αν σκεφτείς το πόσα χρόνια το παίδευε ο τελειομανής (στην καλύτερη...) Axl είναι πολύ πιθανό. Κόστισε, σύμφωνα με τον αστικό μύθο, περίπου 13 εκ. δολλάρια τότε... (σ.σ. το δεύτερο πιο κοστοβόρο album είναι το 'Hysteria' - Def Leppard).
Οι νέοι G'n'R καμία σχέση δεν είχανε με τους παλιούς μας γνώριμους. Από άποψη μελών οι μόνοι συνδετικοί κρίκοι είναι φυσικά ο Axl κι ο πληκτράς Dizzy Reed.
Από εκεί και πέρα, έκαναν παρέλαση διάφοροι (πολύ καλοί) μουσικοί, που κάποιους απ' αυτούς η αλήθεια είναι ότι τους μάθαμε μέσω αυτού του δίσκου. Π.χ. τον Buckethead ή τον Bubblefoot από πού τούς έμαθε το ευρύ κοινό; Ας μη γελιόμαστε...
Αλλά και ηχητικά λίγα πράγματα πλέον θύμιζαν το σχήμα που ξεκίνησε παίζοντας ένα sleaze / hard rock γεμάτο ενέργεια και αλητεία...
Εδώ πλέον έχουμε και ηλεκτρονικούς ήχους και alternative ψήγματα, γενικώς είναι σα να πρόκειται για κάποιο άλλο σχήμα και δικαιότατα μεγάλη μερίδα οπαδών στράβωσε άσχημα...
Αξίζει να σημειωθεί ότι το άλμπουμ είναι απαγορευμένο στην Κίνα, λόγω της κριτικής της κινεζικής Κυβέρνησης και αναφορών στο Φάλουν Γκονγκ, που βρίσκονται στο κομμάτι "Chinese Democracy". Το Κομμουνιστικό Κόμμα της Κίνας, μάλιστα, σχολίασε πως το τραγούδι 'έστρεψε το δόρυ του στην Κίνα'.
Για να το κλείσουμε: το συγκρότημα έβγαλε έναν δίσκο αν μη τι άλλο αμφιλεγόμενο, αφού πρωτύτερα κι από το 1997, είχε σπάσει τα νεύρα των οπαδών για το πότε εν τέλει θα κυκλοφορήσει κι έκτοτε δεν έβγαλε κάτι καινούριο.
Αφού όμως στην ευρύτερη οικογένεια των Guns ας δούμε τι άλλο συνέβη στα 00s.
O Slash το 2000 έβγαλε τη δεύτερη δουλειά του με τους Slash's Snakepit 'Ain't Life Grand' κι έπειτα παρέα με Mc Kagan - Sorum συν τον Scott Weiland (Stone Temple Pilots) σχημάτισαν τους Velvet Revolver βγάζοντας δύο δίσκους ωραίου hard rock: 'Contraband' (2004), 'Libertad' (2007).
O ασταμάτητος Slash δημιούργησε μάλιστα την προσωπική του μπάντα στα τέλη της δεκαετίας και κυκλοφορεί έκτοτε πολύ καλούς δίσκους.
Ο Mc Kagan έκανε δουλειές και με τους Loaded (όχι όμως κάτι ιδιαίτερο...).
Ο Izzy Stradlin ασχολήθηκε με τη δημιουργία προσωπικών albums που πέρασαν και δεν ακούμπησαν.
Ο δε Steven Adler έβγαλε το 2005 το ομότιτλο album των Adler's Appetite.
Σήμερα, παρουσιάζουμε τη λίστα με τα 20 αγαπημένα ever των AHERUSIA.
IRON MAIDEN - Seventh son of a Seventh Son
WASP - The Crimson Idol
RAINBOW- Rising
LED ZEPPELIN -IV
BLACK SABBATH - Sabbath Bloody Sabbath
GAMMA RAY - Land Of The Free
SAMAEL - Ceremomy Of Opposites
TOOL - Lateralus
CRIPPLED BLACK PHOENIX I - Vigilante
ROTTING CHRIST - AELLO
ROTTING CHRIST - Dead Poem
SKYCLAD - Irrational Anthems
MOTÖRHEAD - Ace Of Spades
DIO - Holy Diver
ARCTURUS - Aspera Hymn Synfomia
COVENANT - Nexus Polaris
IMMORTAL - At The heart of Winter
PARADISE LOST - Draconian Times
CELTIC FROST To megatherion
CELTIC FROST - Monotheist
IRON MAIDEN - Powerslave
MY DYING BRIDE - The light at the end of the world
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου