Οι Judas Priest, με την αυγή των 80s, συνεχίζουν από 'κει που σταμάτησαν στα τέλη της προηγούμενης δεκαετίας.
Πλέον, παίζουν για τα καλά καθαρό metal: Διαθέτουν έναν υψίφωνο, χαρισματικό frontman κι ένα απίθανο κιθαριστικό δίδυμο που έγραψε Ιστορία...
Το 'British steel' (1980) λοιπόν, είναι ό,τι ακριβώς λέει ο τίτλος: βρετανικό ατσάλι. Καυτό. Αδιαπραγμάτευτο.
Στο επόμενο, 'Point of entry', λιγάκι το έχασαν. Κακό δεν είναι σε καμία περίπτωση. Ηχογραφημένο στην Ibiza, ίσως συγκρίθηκε με τον προκάτοχό του κι ήταν υποδεέστερο, ενώ κάποιοι είπαν ότι είχαν γράψει πιο ραδιοφωνικά κομμάτια (για μένα, αυτό δεν είναι απαραιτήτως κακό...).
Να σημειώσω ότι ήδη είχαν εισαγάγει έναν νέο ενδυματολογικό κώδικα, δηλαδή, καρφιά και δερμάτινα κι επίσης ότι το 'Point of entry' είχε κυκλοφορήσει με δύο διαφορετικά εξώφυλλα...
Επίσης για να καταδείξω τι ήταν ήδη οι Priest, στην περιοδεία τους το 1981, είχαν support στο πρώτο ευρωπαϊκό κομμάτι τους Saxon ενώ στο δεύτερο ευρωπαϊκό, κάποιους Accept και Def Leppard...
Στην αμερικάνικη περιοδεία, για κάποια shows είχαν support κάποιους Iron Maiden...
Ακολούθησαν δύο δουλειές τους, που τους απογείωσαν: 'Screaming for vengeance' (1982), 'Defenders of the faith' (1984), δύο metal μνημεία, που έκαναν τους Priest μύθο.
Έχουν ειπωθεί τα πάντα για αυτές τις δύο δισκάρες.
Απλά, σημειώνω ότι στο 'Screaming...' έσπασε η παράδοση να μην κάθεται κάποιος drummer στην μπάντα, παραπάνω από δύο δίσκους... Ήδη ο Dave Holland ( που πρόσφατα, κατηγορήθηκε για παιδεραστία...) έπαιζε στο τρίτο συνεχόμενο πόνημα τους... Επίσης, ήταν ο δίσκος που καθιέρωσε για τα καλά πλέον, το συγκρότημα, στη Βόρειο Αμερική, εκεί που, κακά τα ψέματα, όλοι στοχεύουν έως τις μέρες μας...
Το 1986, κι αφού πλέον, το ερώτημα που πλανάται ήδη από το
1984, ήταν ποιοι είναι οι metal ηγέτες, οι Priest ή οι Maiden, οι πρώτοι κυκλοφορούν το 'Turbo'.
Λύσσαξαν να το υποτιμήσουν επειδή υπήρχαν για πρώτη φορά οι synth κιθάρες (σ.σ.: την ίδια χρονιά και οι Maiden, στο 'Somewhere in time', είχαν κάνει ακριβώς το ίδιο). Οπωσδήποτε αποτελεί κάτι καινοτόμο για μια τέτοιου βεληνεκούς μπάντα, αλλά τα τραγούδια του δίσκου είναι πολύ καλά. Πιο 'γυαλισμένα', αλλά καλά ρε φίλε...
Αξίζει να μεταφέρω δηλώσεις των Halford - K.K. Downing για το εν λόγω album.
Ο Halford μεταξύ άλλων είχε δηλώσει στο Kerrang: 'Μερικά από τα τεχνολογικά πλεονεκτήματα όπως τα pedal boards που ο Glenn κι ο K.K. χρησιμοποίησαν, μάς έδωσαν τις ευκαιρίες για νέους ήχους και πειραματισμούς. Προσωπικά, πιστεύω ότι υπάρχουν μερικά σπουδαία κομμάτια μέσα σ' αυτό. Είναι ένας δίσκος που διχάζει τις γνώμες...'.
Ο Downing είπε 'δεν ήταν το πιο ευπώλητο album μας, όπως θα περιμέναμε... Αν θες να εξηγήσεις τι πήγε λάθος με την αποδοχή και την επιτυχία του δίσκου, θα μπορούσες να κοιτάξεις τις μπάντες που αυτήν την εποχή παίζουν στο MTV. Ακόμη κι ο Ozzy πήγε στις κομμώτριες...'. Έχει κάποιο δίκιο ο Κ.Κ, δεδομένου ότι βρισκόμαστε στις απαρχές της επικράτησης του hair metal...
Εν τέλει, αφού ... Priest είσαι, επανήλθαν το 1988 με το 'Ram it down', που όπως θα διαβάσετε κι άλλες φορές αποτελεί ένα από τα
αγαπημένα μου Priest album. Σκληρό, ατόφιο metal, προπομπός του τι θα έβγαζαν δύο χρόνια αργότερα...
Για τους Black Sabbath, η δεκαετία του '80 ήταν αν μη τι άλλο περίεργη. Ρόλο σ' αυτό έπαιξε το γεγονός ότι πλέον, έπαψαν να είναι συμπαγείς ως line up όπως στα 70s, με αποτέλεσμα κάθε φορά το ηχητικό αποτέλεσμα να είναι απρόσμενο και διαφορετικό. Για τα 'Heaven and hell' και 'Mob rules' δεν υπάρχει καν συζήτηση. Το πρώτο είναι κόσμημα, αλλά και τα δύο, έχοντας πίσω απ' το μικρόφωνο τον R.J. Dio παίρνουν άλλη αξία. Γενικά,
ξεχειλίζουν αμφότερα από ποιότητα... Δυστυχώς, μετά το 'Mob rules' αρχίζουν οι εναλλαγές τραγουδιστών στο συγκρότημα (ο Ronnie θα ξαναγύριζε στο 'Dehumanizer').
Έτσι έχουμε κατά σειρά:
Το 1983 'Born again' με Ian Gillan τραγούδι και τον Bill Ward στο τελευταίο του πόνημα για εκείνη την εποχή, έναν δίσκο με λίγες καλές στιγμές, η αλήθεια είναι...
Το 1986, βρίσκει τον Iommi παντελώς μόνο, να κυκλοφορεί στην ουσία solo album, το 'Seventh star', με session μουσικούς... Ο τεράστιος Glenn Hughes κρατά μικρόφωνο, στο μπάσο είναι ο Dave Spitz (σ.σ.: ο μεγάλος αδερφός του Dan Spitz των Anthrax) και στα τύμπανα ο Eric Singer (ναι, ο drummer των Kiss απ' το 'Revenge' κι έπειτα...
Ο δίσκος φυσικά δεν έχει καμία σχέση με την Sabbath with Ozzy era, αλλά είναι δισκάρα που αγαπάμε και καθόλου τυχαία το Kerrang ! του έδωσε 5/5...
1987: 'The eternal idol', το γαϊτανάκι με τους τραγουδιστές συνεχίζεται, πλέον τραγουδά ο σπουδαίος Tony Martin... Ξεκινά με το εξαίσιο 'The Shining', δυστυχώς όμως η συνέχεια δεν είναι ανάλογη.
1989: Οι Sabbath κυκλοφορούν ένα από τα καλύτερά τους albums, το 'Headless cross'. Cozy Powell στα τύμπανα, ο Martin συνεχίζει
(έκπληξη...) και κομματάρες αιώνιας αξίας όπως το ομώνυμο ή το 'When death calls', με τον Brian May των Queen να κάνει το solo...
Αφορμής δοθείσης, δε μπορούμε να μην καταγράψουμε τη solo καριέρα που ξεκίνησαν μέσα στα 80s, o Ozzy κι ο Dio, αμφότεροι στους Black Sabbath σε διαφορετικές εποχές.
Ο Madman χρονικά την ξεκίνησε πιο νωρίς αφού όταν κυκλοφόρησε το ντεμπούτο του 'Blizzard of Ozz', o Ronnie μόλις τον είχε αντικαταστήσει στους Sabbath...
5 δίσκοι για τον Ozzy μες στη δεκαετία (οι δύο πρώτοι με τον x- Quiet Riot Randy Rhoads - R.I.P) με αγαπημένους του blog τα
'Diary of a madman' (1981), 'The ultimate sin' (1986 - τι να πεις για τον Jake E. Lee...)) και 'No rest of the wicked' (1988 - εδώ μάς συστήνεται ο Zakk Wylde...).
O Ronnie Dio κυκλοφόρησε τέσσερα 'διαμάντια' στη δεκαετία του '80. Όποιο και ν' αγαπάς πιο πολύ, κανείς δε μπορεί να σου πει κάτι... Για μένα, πάντως, προηγείται (λόγω ατμόσφαιρας...) το 'The last in line' κι επίσης να σημειώσω ότι πολύ καλό (ασχέτως που είναι λιγάκι υποτιμημένο) είναι και το 'Dream evil'... O μεγάλος κοντός μάς μιλούσε για δράκους και παραμύθια αλλά με μια πλοκή και μια μουσική επένδυση - περίβλημα, όπως μόνο αυτός ήξερε να
δημιουργεί. Κι όλα αυτά ερμηνευμένα με τη 'θεία' του φωνή...
Θα ήταν παράλειψη, αν δε γράφαμε ότι πάνω στο peak της καριέρας του, ο Dio μαζί με Campbell, Bain έγραψαν το κομμάτι 'Stars' για το project 'Hear 'n' aid' με τη συμμετοχή σπουδαίων ονομάτων της metal μουσικής...
Σήμερα, επανερχόμαστε με τη λίστα αγαπημένων albums ελληνικών συγκροτημάτων με τους VARATHRON και συγκεκριμένα με τις επιλογές του Stefan Necroabyssious (vocals).
JUDAS PRIEST- SCREAMING FOR VENGEANCE
MOTORHEAD- ACES OF SPADES
OZZY OSBOURNE- DIARY OF A MADMAN
IRON MAIDEN- POWERSLAVE
MERCYFUL FATE- DON’T BREAK THE OATH
CELTIC FROST- MORBID TALES
BATHORY- UNDER THE SIGN OF THE BLACK MARK
VENOM- BLACK METAL
MORBID ANGEL- ALTAR OF MADNESS
SLAYER- REIGN IN BLOOD
MANOWAR- HAIL TO ENGLAND
DIO- HOLY DIVER
ENTOMBED- LEFT HAND PATH
EXODUS- BONDED BY BLOOD
KING DIAMOND-ABIGAIL
SAMSON-BEFORE THE STORM
AC/DC- BACK IN BLACK
CANDLEMASS- EPICUS DOOMICUS METALLICUS
DEATH- LEPROCY
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου