Στο εισαγωγικό κομμάτι για τα 00s, αφού κάναμε τον συνήθη πρόλογο και καταγράψαμε τα νέα συγκροτήματα που οδήγησαν τις εξελίξεις, αναφερθήκαμε στην τεράστια από σημειολογική άποψη τουλάχιστον επανασύνδεση του Dickinson με τους Iron Maiden.
Πριν περάσουμε λοιπόν στα σχήματα που καθόρισαν τον ήχο της δεκαετίας του 2000, ας ολοκληρώσουμε με τις ηχηρές επανασυνδέσεις που, όπως προείπαμε το πιο πιθανό είναι να έγιναν για τη σιγουριά / ασφάλεια που δίνει το συγκρότημα - μήτρα, σε σχέση με την προσωπική καριέρα, όσο μεγάλος κι αν ήταν ο καλλιτέχνης...
O τεράστιος Rob HALFORD επέστρεψε στους Judas Priest, επισήμως στις 11 Ιουλίου τού 2003, μετά από σχεδόν 11 χρόνια.
Προς αποκατάσταση της ιστορικής αλήθειας, πράγμα που έκανα και για τον Blaze Bayley: Ο Tim 'Ripper' Owens ήταν επάξιος αντικαταστάτης του Metal God όλα αυτά τα χρόνια, η φωνή του κι οι ψιλές του δεν είχαν σε κάτι να ζηλέψουν αυτές του Halford αλλά λίγο το γενικότερο καλλιτεχνικό εκτόπισμα / παρουσία του Rob, λίγο τα κολλήματα των οπαδών, έφεραν πίσω τον Μέγιστο, μιαν ώρα αρχύτερα. Επιπλέον, ο Owens ήταν άψογος επαγγελματίας και το τελευταίο αλλά όχι ήσσονος σημασίας: Αν δεν έχεις κολλήματα, τα δύο albums με τον Owens, δεδομένου ότι ελάχιστη σχέση έχουν με τον αναγνωρίσιμο ήχο του συγκροτήματος, μολαταύτα είναι άκρως υποτιμημένα ενώ περιέχουν μερικές σπουδαίες στιγμές, αμφότερα.
Τέλος, και με αφορμή την Owens era, ψάχνω χρόνια να βρω απάντηση στο αν από τα κλασικά heavy metal συγκροτήματα με τα οποία μεγαλώσαμε, δηλαδή, Accept, Saxon, Sabbath, Maiden, Ozzy έπαιξε ποτέ κάποιο, σκληρότερα από τους Priest στα 'Demolition' και 'Jugulator' albums.
Μιας και το έφερε η κουβέντα, οι Priest είχαν τρεις δουλειές στα 00s: 'Demolition' (τα είπαμε), το comeback τού Metal God το 2005 ('Angel of retribution' - επιστροφή στον κλασικό ήχο) και το 'Nostradamus' (2008) όπου οι Βρετανοί πάλι πειραματίστηκαν σε έναν διπλό δίσκο που αδικήθηκε αρκετά, ίσως επειδή πάλι οι must die funs δεν τον 'χώνεψαν', ίσως επειδή είχε αρκετά πρελούδια...
Επιστροφή για τον Nigel Glockler στους Saxon. Είχε αποχωρήσει το 1998, έπειτα απ' το 'Unleash the beast', λόγω προβλημάτων στον αυχένα που τον δυσκόλευαν στο παίξιμο. Επέστρεψε το 2005 και ξαναηχογραφεί για το 'Inner Sanctum' (2007) στην περιοδεία του οποίου τον είδαμε και ζωντανά...
Επιστροφή κι του Dave Lombardo που είχε αποχωρήσει από τους Slayer το 1992, θεωρητικά για να είναι παρών στη γέννηση του πρώτου του παιδιού μόνο που τελικά δεν επέστρεψε αφού το 1993 δημιούργησε τους Grip Inc. με τον Waldemar Sorychta...
Ξανατυράννησε λοιπόν τα δέρματα στο 'Christ Illusion' (2006).
THE ARMENIAN WAY
Οι System of a Down ήταν από εκείνα τα σχήματα που όρισαν τη δεκαετία του 2000.
Έχοντας έναν πολύ πολύ χαρακτηριστικό ήχο που δεν επιδέχονταν κάποια συγκεκριμένη ταμπέλα (Ο.Κ., πιο κοντά στο alternative με την ευρεία έννοια) κι αφού προειδοποίησαν στα τέλη των 90s με τον ομώνυμο δίσκο, έρχεται η δεκαετία της καθιέρωσης.
Το 'Toxicity' κυκλοφόρησε το 2001 κι έγινε Νο 1 σε ΗΠΑ και Καναδά (μάλιστα στις ΗΠΑ έγινε τρεις φορές πλατινένιο).
Ο δίσκος είναι ο ορισμός του πολυποίκιλου: Έχει jazz επιρροές, folk στοιχεία, στοιχεία αρμένικης μουσικής. Μπάντζο, σιτάρ, πιάνο. Οι Αρμένιοι δε βάζουν όρια και στεγανά για το πώς και με τι θα παίξουν, και σε όποιον αρέσουν.
Στιχουργικά καταπιάνονται με θέματα όπως η C.I.A, το περιβάλλον, η μαζική φυλάκιση, μεταξύ άλλων.
Ο δίσκος έβγαλε συνολικά τρία singles: 'Chop Suey!', 'Toxicity', 'Aerials'.
Λίγους μήνες μετά, διέρρευσαν κάποια τραγούδια τους στο διαδίκτυο που απεδείχθη πως ήταν ακυκλοφόρητο κι όχι τελειωμένο υλικό από την εποχή της ηχογράφησης του Toxicity. Αυτό που αυθαίρετα ονομάστηκε αρχικώς 'Toxicity II', εν τέλει ονομάστηκε 'Steal this album', κυκλοφόρησε το Νοέμβριο κι έφθασε ως το Νο 15 τού Billboard.
Η ωριμότητα των System έφτασε στο απόγειο το 2005, έτος στο οποίο κυκλοφόρησαν δυο δουλειές σε απόσταση περίπου έξι μηνών, που έμελλε να είναι κι οι τελευταίες τους ως σήμερα. Το 'Mezmerize' είχε βγει τον Μάιο ενώ το 'Hypnotize το Νοέμβριο.
Αξίζει να σημειωθεί η καταπληκτική παραγωγή αμφότερων των δίσκων την οποία πιστώνονται ο Rick Rubin κι ο κιθαρίστας του σχήματος Daron Malakian.
Δυστυχώς, οι μουσικές διαφορές μεταξύ των μελών έφεραν την παύση του συγκροτήματος: Ο Tankian έκανε το προσωπικό του σχήμα ενώ ο Malakian με τη συνδρομή τού drummer John Dolmayan έφτιαξε τους Scars on Broadway και κυκλοφόρησαν την πρώτη τους δουλειά το 2008.
Κι οι δύο συνεχίζουν την προσωπική τους καριέρα καίτοι οι οπαδοί ευελπιστούν χρόνια τώρα μια επανένωση, που δεν έρχεται όμως...
SLIPKNOT: This is the new extreme
Aν και δημιουργημένοι στα mid 90s κι έχοντας το ομότιτλο ντεμπούτο τους στα ράφια των δισκοπωλείων εν έτει 1999, στην ουσία οι μασκοφόροι της Iowa καθιερώθηκαν, δοξάστηκαν κι εν τέλει καθόρισαν τον ακραίο ήχο μες στα 00s.
Μάσκες μονίμως, εννέα μέλη, ένας χαρισματικός frontman (Corey Taylor) κι εδώ έχουμε πλέον τη νέα πρόταση στον ακραίο ήχο.
Ο.Κ., μπορείς να πεις ότι κάπου είναι και groove η όλη κατάσταση, Ο.Κ., οι βάσεις είναι nu metal αλλά μέχρις εκεί. Μονάχα αυτά τα δύο είναι παραπλανητικά εν πολλοίς και δε σε προϊδεάζουν ότι αν βάλεις το 'Iowa' album (2001) θα ματώσουν τ' αυτάκια σου.
Η απόλυτη καθιέρωση θα έρθει με την τρίτη τους δουλειά 'Vol. 3' και κομμάτια όπως τα 'Duality' και 'Before I forget' έγιναν ύμνοι στα χείλη εφήβων κι όχι μόνο.
Το 'Vol. 3' έφτασε μέχρι και τη θέση 2 τού Billboard και μόνο την πρώτη βδομάδα είχε πουλήσει στις ΗΠΑ πάνω από 240.000 αντίτυπα. Για το 'Before Ι forget' πήραν το 2006 και βραβείο Grammy.
Έφτασε (δικαιότατα) ως το Νο 1 του Billboard αλλά προσωπικά μένω στο πόσο καλός είναι ο δίσκος πέρα από charts κλπ.
Δυστυχώς είναι η τελευταία δουλειά στην οποία συμμετέχει ο drummer Joey Jordison (μετέπειτα Sinsaenum και Vimic) αλλά κι ο μπασίστας Paul Gray
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου