Όποιος παρακολουθεί τα αφιέρωμά μας απ' την αρχή, το έχω ξαναπεί, η παρουσίαση γίνεται συνδυαστικά. Είτε με παρουσίαση ενός ιδιώματος είτε με χρονολογική σειρά.
Αφού βρισκόμαστε λοιπόν, πάνω κάτω στο πρώτο μισό της δεκαετίας του '80 δε θα μπορούσαμε να μην κάνουμε την πρώτη μας αναφορά σε ένα είδος που κι αυτό, με τη σειρά του, έδωσε νέες προοπτικές το metal, το εμπλούτισε κι έκανε μια ξεχωριστή στρατιά οπαδών: Το thrash.
Ηχητικά, θα πήγαινε τον σκληρό ήχο σε σκληρότερα μονοπάτια: πιο brutal φωνητικά, μεγαλύτερες ταχύτητες, συχνές διπλομποτιές κλπ. Στιχουργικά δε, υπήρξε ποικιλία, φυσικά δε θ' άκουγες ερωτικούς στίχους, με πολλές μπάντες να επικεντρώνονται με ευρηματικό και ευφυή τρόπο σε κοινωνικά θέματα (Megadeth, Nuclear Assault κλπ.)
Πριν πάμε σε αναλύσεις, να ξεκαθαρίσω κάτι το οποίο για μένα, χρόνια τώρα, είναι ΑΔΙΑΠΡΑΓΜΑΤΕΥΤΟ: Το καλύτερο thrash album όλων των εποχών είναι το 'Bonded By Blood' των Exodus...
Επίσης, παρεμπιπτόντως, ο Gary Holt (κιθάρα Exodus, εσχάτως και Slayer άρα ο τύπος είναι το μισό thrash...) είχε πει ότι 'αν με ρωτάς, το πρώτο thrash metal τραγούδι υπήρξε το 'Exciter' των Judas Priest', μια πραγματικά ενδιαφέρουσα άποψη...
Μια ερώτηση που πρωτίστως υπάρχει (δεν την βρίσκω όμως ως αναγκαία ν' απαντηθεί) είναι ποιο υπήρξε το πρώτο thrash album.
Εύκολα κάποιος απαντά, δίχως δεύτερες σκέψεις ότι ήταν το 'Kill 'em' all' των Metallica.
Κάποιοι άλλοι, που δε θεωρούν pure thrash το 'Kill 'em' all' (αυτό είναι άσχετο από την τεράστια αξία του...), λένε ότι είναι το 'Show no mercy' (Slayer) που κυκλοφόρησε το Δεκέμβριο του 1983, πέντε μήνες μετά το πόνημα των 'tallica.
Άλλοι πάλι λένε, ότι είναι το 'Welcome to hell' των Venom. O.K., κυκλοφόρησε το 1981 αλλά υποτίθεται ότι το τρίο απ' το Newcastle βάφτισε το black metal ιδίωμα, οπότε ρίχνω άκυρο σε τούτη την άποψη...
Για τους Metallica έχουν γραφτεί τα πάντα. Πολλοί είναι αυτοί που πιστεύουν (κατά ένα μεγάλο ποσοστό δικαιότατα...) ότι οι Metallica είναι τα πρώτα τέσσερα albums τους, ό,τι δηλαδή βγάλανε στη δεκαετία του '80. Οι ρέκτες της άποψης αυτής, θεωρούν ότι συνθετικά ποτέ άλλοτε δεν πιάσανε τέτοια συνθετικά ύψη κι αν αυτό έγινε και στο 'Black album' ήταν πολύ πιο καλογυαλισμένο (ένεκα Bob Rock, λέω εγώ...). Λοιπόν, τα τέσσερα πρώτα είναι μεγαλείο. Σ' αυτά οφείλουν το ζην οι Metallica και το ευ ζην στο 'Black album' αφού εκεί ξεπέρασαν εμπορικά και σε γενικότερη απήχηση κάθε προσδοκία.
Για το 'Kill em all' κάποιοι λένε ότι δεν είναι thrash. Όντως, δεν είναι thrash όπως αυτό παίζεται στο 'Bonded...' ή στο 'Rain in blood'. Όμως, εμφανίζεται κάτι καινούριο που ξεχειλίζει ενέργεια ('Adrenalin starts to flow' δε λέει στο 'Whiplash' ;) και διαθέτει ριφάρες ( 'Jump in the fire', 'Seek and destroy'). Αυτά αρκούν.
Στο 'Ride the ligthning' φτάνουν σε ένα πρώτο στάδιο ωρίμανσης.
Αλμπουμάρα και πιο κοντά στον thrash ήχο.
Για το 'Master of puppets' δε λέμε κάτι...
Θα πούμε όμως για το '...And justice for all'. Ο.Κ, είχε αισχρή παραγωγή, δεν έχει μπάσο αλλά συνθετικά μιλώντας είναι ισάξιο σχεδόν του 'Master'... Ταξιδιάρικο, 'μαύρο', τεχνικότατο, αιχμηρότατο στιχουργικά. Masterpiece... Τότε μάλιστα, έκαναν και το πρώτο video clip της καριέρας τους για το κομμάτι 'One'...
Οι Exodus θα μπορούσαν κάλλιστα να διεκδικούν τον τίτλο του πρώτου thrash album ever. Υπήρξαν όμως αναποδιές.
Πρωτοξεκίνησαν το 1980 (!!!) με Kirk Hammett, Tim Agnello (δεύτερη κιθάρα), Carlton Newson (μπάσο) και τύμπανα τον Tom Hunting. Γρήγορα ο Agnello αντικαταστάθηκε από τον τεράστιο Gary Holt και με την προσθήκη τού Balloff και τον G. Anrdews νέο μπασίστα, έβγαλαν το 1982 ένα demo που περιείχε τρία τραγούδια ('Whipping Queen', 'Death And Domination' και 'Warlords').
Δυστυχώς όμως, στις 11 Απριλίου 1983 ο Hammett άφησε την μπάντα για ν' αντικαταστήσει στους Metallica τον Mustaine με τους Exodus να φέρνουν στην μπάντα με τη σειρά τους τον Rick Hunolt. Επιπλέον, ο Rob Mc Killop αντικατέστησε τον Andrews στο μπάσο.
Το Μάρτιο του '84 ετοίμασαν νέο demo που δε βγήκε ποτέ κι ο Holt αρνείται ότι έγινε λόγω οικονομικής δυσχέρειας. Το καλοκαίρι όμως στρώθηκαν στη δουλειά για το πρώτο full length με παραγωγό τον Mark Whitaker. Τον πήραν στη θέση του Doug Piercey που ήταν τρελοκομείο σκέτο και πότης (σύμφωνα πάλι με τον Holt...).
Μετά από πολλή δουλειά και πολλά ξίδια, το 'Bonded by blood' είδε το φως της ημέρας πολλούς μήνες μετά και συγκεκριμένα στις 25 Απριλίου του 1985.
Ο Gary Holt πιστεύει ότι η αξία του 'Bonded...' δεν έχει να κάνει με τις πωλήσεις του αλλά με τη γενικότερη επιρροή. Δηλώνει επ' αυτού: 'Ειλικρινά πιστεύω ότι είναι το καλύτερο thrash album συμπεριλαμβανομένου και του 'Reign in blood'. Είναι δίσκος ορόσημο κι είμαι πολύ περήφανος που τον φτιάξαμε... Βρίσκω πολύ ενθαρρυντικό ότι έρχονται νέες μπάντες που μου λένε πόσο τους επηρέασε αυτός ο δίσκος...' Όπως προείπαμε, το blog συμφωνεί κι επαυξάνει σε ΟΛΑ όμως...
Η δεκαετία είχε άλλα δύο υπέροχα πονήματα για το συγκρότημα που όμως είχαν την 'κατάρα' να κυκλοφορήσουν μετά το θεϊκό 'Bonded...'.
Aρχικά το 1987 το 'Pleasures of the flesh', το οποίο θα κυκλοφορούσε μ' ένα προκλητικό εξώφυλλο, όπου τα μέλη της
μπάντας απεικονίζονταν ως κανίβαλοι που ετοίμαζαν το γεύμα τους αλλά τελικά άλλαξε κι εμφανίζει τα μέλη σε ένα bar. Εν τω μεταξύ ο Balloff έχει ήδη αντικατασταθεί απ' τον Steve 'Zetro' Souza.
Ακολουθεί το 1989 το 'Fabulous disaster', μετά απ' το οποίο θ' αποχωρήσει ο Tom Hunting. Έχει μερικές κομματάρες (π.χ 'Toxic waltz', 'Like father like son'), μια διασκευή στους War κι άλλη μια ως bonus track στο cd, το 'Overdose' των AC / DC.
Και κλείνουμε με Slayeeeeeeer. Για πολλούς την μεγαλύτερη thrash μπάντα ever, άποψη που είναι αρκετά κοντά στην αλήθεια.
Οι οποίοι με τις τρεις πρώτες δουλειές τους έπαιξαν αρκετά ακραία
για την εποχή εκείνη (οι περισσότεροι θεωρούν από την πρώτη τριάδα, κορυφαίο το 'Reign in blood') αλλά τη μεγάλη διαφορά την έκαναν το 1988 με το 'South of heaven'. Εκεί μας απέδειξαν ότι μπορούν άνετα να παίξουν και σε άλλες ταχύτητες πιο αργές κι έχουν γράψει 9 δικές τους κομματάρες και μια διασκευή σε Judas Priest. Πιθανότατα, για τον γράφοντα, και δεδομένου ότι (λογικά) δε θα ξαναβγάλουν δίσκο, αποτελεί τον καλύτερό τους δίσκο ever. To 'Metal Forces' που ειδικευόταν στο thrash είχε γράψει 'αν περιμένεις ν' ακούσεις το Reign in blood No 2 θ' απογοητευτείς...'. Την ίδια εποχή το Kerrang ! το βαθμολόγησε με 5 αστέρια (που είναι η ανώτατη βαθμολογία για το περιοδικό).
Οι Anthrax έκαναν δισκογραφικό ντεμπούτο το 1984 με το 'Fistful of metal' κι αμέσως διαφάνηκε ότι θα είναι από τους leaders του νέου υβριδίου. Εδώ έχουμε το 'Metal thrashing mad' και τη διασκευή στο Alice Cooper κομμάτι 'I'm eightteen'.
Την επόμενη χρονιά έχουμε το 'Spreading the disease' το οποίο συνθετικά είναι πολύ ανώτερο. Περιέχει μερικά απ' τα all time classics του συγκροτήματος: Madhouse, A.I.R., Gung ho, Medusa, Armed and dangerous. Must have.
1987 και νέα αλμπουμάρα το 'Among the living' με πολλά καλά κομμάτια, αλλά την ώθηση την έδωσε από μόνο του το 'Indians'...
To album αυτό το αφιέρωσαν στον αδικοχαμένο Cliff Burton...
Η δεκαετία κλείνει το 1988 με το σπουδαίο 'State of euphoria'. Το 'Antisocial' είναι το τυράκι, έχει άλλες κομματάρες μέσα. Αυτές οι γραμμές είναι στη μνήμη του παλιού μου συμμαθητή Γιώργου Παπαδόπουλου από τη Σφενδάμη που χάθηκε νωρίς και θυμάμαι ότι μαζί τραγουδούσαμε 'Be all...' κλπ.
Έχω σεβασμό στους Anthrax γενικά και γνωρίζω ότι μπήκαν στο Big - 4 λόγω μεγάλης δημοφιλίας. Μουσικά μιλώντας όμως, κάλλιστα στη θέση τους θα μπορούσαν να ήταν κάποια άλλη μπάντα (με σιγουριά λέω Exodus ή Testament τουλάχιστον).
Όταν ο μέγιστος Dave Mustaine εκδιώχθηκε από τους Metallica, δεν άργησε να φορμάρει τη δική του μπάντα, τους Megadeth. Αρχικά ήταν αυτός και το alter ego του, ο Dave Ellefson. Εν συνεχεία, προσέλαβαν για drummer τον Gar Samuelson ο οποίος έπαιζε σε jazz / fusion μπάντα και μαζί του ήρθε κι ο Chris Poland.
Αυτό λοιπόν είναι το κουαρτέτο το οποίο θα έβγαζε το ντεμπούτο. Η εταιρία Combat είχε δώσει ένα μπάτζετ ύψους 8.000 δολαρίων για τη δημιουργία του album. Τα 4.000 δολάρια έφυγαν εν ριπή οφθαλμού για ναρκωτικά, αλκοόλ και φαγητό.
Έτσι, αναγκάστηκαν να βγάλουν το δίσκο μόνοι τους. Το 1985 λοιπόν, το 'Killing is my business... and business is good' ήταν στα καταστήματα. Υπάρχει αρκετή τεχνική εκεί μέσα αλλά ο ήχος είναι κάκιστος... Στο εξώφυλλο εμφανίζεται η μασκότ του συγκροτήματος για τα επόμενα χρόνια, ο Vic Rattlehead.
Ακολούθησε το 'Peace sells... but who's buying' που δεν το λες αριστούργημα αλλά πήρε ώθηση από το ομώνυμο κομμάτι κι από
το 'Wake up dead' που παίζονταν κατά κόρον στο MTV. Η παραγωγή είναι αρκετά καλύτερη κι ο Mustaine καταπιάνεται με καυστικούς πολιτικούς στίχους, ακόμη κι εναντίον της πατρίδας του.
Τα ναρκωτικά, ναρκωτικά πάντα, οι Samuelson - Poland αποχωρούν κι έρχονται οι Chuck Beehler - Jeff Young οι οποίοι θα ηχογραφήσουν μια και μοναδική φορά με τους Megadeth στον δίσκο 'So far, so good, so what?' το οποίο κυκλοφόρησε τον Ιανουάριο του 1988. Ούτε εδώ μιλάμε για το τέλειο δίσκο αλλά νομίζω ότι υποτιμήθηκε παραπάνω από όσο του άξιζε και σε κάθε περίπτωση δεν είναι απλά το album που περιέχει τη διασκευή στο 'Anarchy in the U.K'
Από τους πρωτεργάτες της σκηνής κι οι Νεοϋορκέζοι Overkill. Μοιάζουν με τους Exodus υπό την έννοια ότι ενώ σχηματίστηκαν το 1980 το ντεμπούτο τους 'Feel the fire' βγήκε στις προθήκες των καταστημάτων εν έτει 1985...
Δύο χρόνια αργότερα, με παραγωγό τον Alex Perialas, κυκλοφόρησαν το 'Taking over'. Έκανε αίσθηση για το κομμάτι 'In union we stand', αλλά είχε και 'Wrecking crew', 'Electro-violence'. Για την προώθηση του δίσκου, οι Overkill έπαιζαν support αρχικώς στους Helloween και μετέπειτα στους Megadeth... Πάντως, σημειώνεται ότι το Rock hard έδωσε στο δίσκο 10/10...
Αφού μεσολάβησε το Ε.P. 'Fuck you', πρόλαβαν κι έβγαλαν άλλες δύο δουλειές πριν εκπνεύσουν τα 80s, που πλέον τους καθιέρωσαν στο thrash κοινό: 'Under the influence' (1988), 'The years of decay' (1989) με το τελευταίο να περιέχει το πασίγνωστο 'Elimination'.
Στα 90s , οι Overkill θα έκαναν στροφή στον ήχο τους αλλά αυτό είναι μιαν άλλη ιστορία...
Οι Dark Angel, με τον πολύ Gene Hoglan πίσω απ' το drumkit και δύο δουλειές, με τρεις δουλειές στη δεκαετία του '80, με τους πιο πολλούς να προτιμούν το 'Darkness descends' του 1986...
Φεύγοντας από τις ΗΠΑ, δε μπορούμε να μην πάμε Γερμανία και ν' αναφερθούμε στο πρώτο πόνημα των Kreator 'Endless pain' το οποίο είναι ένα πρωτόλειο, ακατέργαστο thrash σφυροκόπημα, όχι ιδιαιτέρως τεχνικό αλλά κάτι πήγαινε να μάς πει (εδώ, στη Βόρειο Ελλάδα τους λατρέψαμε απ' την αρχή...).
Ακολούθησαν τα 'Pleasure to kill'(1986) στο ίδιο μοτίβο, το 'Terrible certainty' (1987), ώσπου φθάνουμε στο 1989 όπου με το 'Extreme Aggression' αρχίζουν και γίνονται γνωστοί και στο αμερικάνικο κοινό αφού παίζει ρόλο το γεγονός ότι το MTV παίζει αρκετά το βίντεο του 'Betrayer' που είναι γυρισμένο στην Ακρόπολη.
Με αυτόν το δίσκο νομίζω ότι ηχητικά τελειώνει η εποχή της αθωότητας για τους Γερμανούς...
Το 1985, μας παρουσιάζονται και οι -επίσης Γερμανοί- Destruction με το 'Infernal overkill' οι οποίοι βεβαίως ποτέ δεν έφτασαν ούτε σε ποιότητα ούτε σε δημοφιλία τους Kreator...
Τα συγκροτήματα μετά το 1985...
Έως τώρα, παρουσιάσαμε μπάντες οι οποίες ηχογράφησαν το αργότερο ως το έτος 1985. Φυσικά, από 'κει κει πέρα, παρουσιάστηκαν και πολλές άλλες μπάντες στο διάστημα από το 1986 έως το 1989.
Για να δούμε λοιπόν, ποιες έκαναν δισκογραφικό ξεκίνημα στο β' μισό των 80s...
Οι Flotsam and Jetsam: Μεγάλος σεβασμός στα παιδιά από την Αριζόνα. Από τις πιο τεχνικές μπάντες, με έναν από τους πιο
καλούς τραγουδιστές στο ιδίωμα (Eric A.K), με Jason Newsted στο ξεκίνημα και με τα δύο πρώτα τους πονήματα ('Doomsday for the deceiver' - 1986, 'No place for disgrace' - 1988) να είναι απ' τα καλύτερα του ευρύτερου χώρου...
Testament: Ντεμπουτάρουν το 1987 με το 'The legacy' και προλαβαίνουν να βγάλουν άλλα δύο ('The new order' - 1988, 'Practice what you preach' - 1989).
Καθοριστικής σημασίας για τους Καλιφορνέζους, ο πληθωρικός Chuck Billy πίσω απ' το μικρόφωνο κι επίσης η συνθετική ικανότητα του προαναφερθέντος με το τότε κιθαριστικό δίδυμο των Scolnick - Peterson. Για μένα, το πιο σημαντικό ήταν η αντοχή των Testament (παρά τις αντιξοότητες...) στο πέρασμα του χρόνου, κάτι που πιστοποιείται μέχρι και το σήμερα, ακούγοντας την εκπληκτική νέα τους δουλειά...
Sacred Reich: Πρόλαβαν ένα μόνο album στη δεκαετία, το 'Ignorance' το οποίο ήταν αριστούργημα.
Whiplash, απ' το New Jersey, αρχικά με τους τρεις Tony (Bono -R.I.P-, Portaro, Scaglione) οι οποίοι βγάζουν το Power and pain' (1986), 'Ticket to mayhem' (1987)
αλλά το 1989 βγάζουν ίσως τον καλύτερό τους δίσκο, το 'Insult to injury'.
Στη Βραζιλία, το πρώτο thrash group ( με στοιχεία όμως punk / crossover) ήταν οι Ratos De Porao (σ.σ. μεταφράζεται ποντικοί των υπογείων ) οι οποίο ήδη ηχογραφούσαν από το 1984.
Η πρώτη όμως μπάντα που ακούστηκε δυνατά εκτός συνόρων ήταν οι Sepultura. Φυσικά όμως, όχι με τα 'Morbid visions' και 'Schizophrenia' αλλά με το 'Beneath the remains' (1989).
Εδώ είναι καθοριστικό το γεγονός ότι οι Seps παίρνουν για παραγωγό τον Scott Burns (Death / Obituary / Morbid Angel) ο οποίος δίνει έναν άλλον όγκο στον ήχο αλλά υπάρχουν μέσα και κομματάρες όπως Innerself, Mass hypnosis, Beneath the remains, Lobotomy...
Οι Sodom απ' την πρώτη στιγμή, ανταγωνίστηκαν τους Kreator για την πρωτοκαθεδρία του German thrash. To debut 'Obsessed by cruelty' είναι σκληρό αλλά ανώριμο.
Πολύ καλό το 'Persecution mania' και βέβαια το 1989 έρχεται το εκπληκτικό 'Agent orange'. Αρχικά να πούμε ότι agent orange ήταν στην ουσία ένα χημικό όπλο που πρωτοχρησιμοποίησαν οι Αμερικάνοι στον πόλεμο του Βιετνάμ τη δεκαετία του '60... Ο δίσκος είναι πολύ καλός (Agent orange, Ausgebombt, Remember the fallen) αλλά αμέσως μετά θα αποχωρήσει ο κιθαρίστας Frank Blackfire ( ο οποίος με τη σειρά του θα πάει στους άσπονδους εχθρούς Kreator και θα ηχογραφήσει τρεις δίσκους μαζί τους...)
Nuclear Assault, το 'όχημα' του Danny Lilker που όπως δείχνει και τ΄όνομά τους είχαν (στιχουργικά) πολλές οικολογικές ανησυχίες, ήτοι πολύ μπροστά απ' την εποχή τους...
'Game over', 'Survive' και το 1989 το πιο πετυχημένο εμπορικά πόνημά τους, το 'Handle with care'.
Αμέσως μετά, ο Lilker αποχώρησε για να δημιουργήσει τους Brutal Truth...
Death Angel, τα παιδιά - θαύματα, αφού όταν κυκλοφορούν το 1988 το 'The ultra - violence' , ένα εκπληκτικό album , όλα τα μέλη του συγκροτήματος ήταν κάτω από 20 ετών με τον drummer Andy GALLEON να είναι 14 ετών... Ακολούθησε το 'Frolic through the park', εξίσου καλό ....
Κι αυτοί που είναι (;) και δεν είναι thrash ...
Τελευταία κατηγορία; Κάποια συγκροτήματα που αν τους βαφτίσεις thrash θα το κάνεις με βαριά καρδιά. Γιατί έχουν μεν στοιχεία αλλά pure thrash δεν είναι.
Οι Metal Church πρωτίστως. Τα δυο πρώτα τους albums, 'Metal church', 'The dark' είναι απλώς εκπληκτικά
ενώ και το 'Blesing in disguise' είναι εξίσου καλό, αλλά με νέο τραγουδιστή τον Mike Howe...
Οι Annihilator του Jeff Waters. 1989 και σκάει το υπέροχο 'Alice in hell'. Βρίθει τεχνικής, έχει απίστευτα κομμάτια, είναι κοντά στο thrash αλλά όχι , είναι κάτι παραπάνω... Είναι και speed και γενικά είναι η 'δήλωση' ενός τεράστιου (Καναδού) κιθαρίστα.
Celtic Frost, τεράστιο συγκρότημα που επαναπροσδιόρισε γενικότερα τον extreme ήχο. Λίγο death, λίγο avant garde, λίγο thrash ... Αλλά ακραία μουσική μπροστά από την εποχή της...
Το 'To megatherion ' έχει ένα από τα πιο βλάσφημα εξώφυλλα του σκληρού ήχου
και το 'Into the pandemonium' (1987) δείχνει την ευφυΐα του Warrior...
Suicidal Tendencies, παλιοσειρές με πρώτο δίσκο το 1983, απλά στ' αυτιά τα δικά μου και κάμποσων άλλων είναι περισσότερο crossover παρά thrash. Σίγουρα βεβαίως πιο ευρηματικοί και τεχνικοί από τους D.R.I
Πριν κλείσω να σημειώσω το εξής: Μες στη δεκαετία του '80, το underground δούλευε ρολόι (demos, fanzines, προβάδικα) και ξεπρόβαλαν αμέτρητες thrash μπάντες πέρα απ' αυτές για τις οποίες γράψαμε (ενδεικτικά: Forbidden, Mordred, Exumer, Holy Terror, Tankard, Voivod, Acid Reign, Xentrix, Sacrifice, Atrophy, Defiance, Paradox, Toxik, Laaz Rockit, Angel Dust, Viking ).
Αρκετά από αυτά τα συγκροτήματα έβγαλαν κατά καιρούς πολύ καλούς δίσκους (έστω έναν...) αλλά φαντάζεστε πόσο χώρο και χρόνο θα θέλαμε για να είμαστε πιο αναλυτικοί.
Απλά, για να χρησιμοποιήσουμε παραδείγματα όλοι θυμόμαστε τα δύο πρώτα Xentrix albums,
το 'Heresy' των Paradox ή το 'Violent by nature' των Atrophy.
Πέρα απ' αυτά, το επιμύθιο είναι ότι το thrash έδωσε όπως είπαμε και στον πρόλογο νέα πνοή στο σκληρό ήχο και πάνω στα παιδιά των 80s πάτησαν οι επόμενες πολλές γενιές κι έβγαζαν νέα φουρνιά μπαντών... (κάποιες από τις οποίες σίγουρα θα δούμε στ' αφιερώματα επόμενων δεκαετιών).
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου