... And don't forget ... stoner (rock or metal)
Αναμφίβολα, ένα από τα rock / metal υποείδη που απασχόλησε ιδιαιτέρως τους funs κατά τη δεκαετία του '90 ήταν και το stoner.
Είπαμε, σε τούτη τη δεκαετία παρουσιάζονται, πλέον με επίσημη ταμπέλα και πλήρη οντότητα,
μουσικές οι οποίες προϋπήρχαν, ίσως σε λανθάνουσα μορφή, ίσως ενσωματωμένες (πάντα σε σκληρούς ήχους) και βρήκαν έναν κανονικό, επίσημο δρόμο.
Σε γενικές γραμμές πρόκειται για psychedelic rock, με ψήγματα doom κι acid. Κυρίως έχει να κάνει με αργά ή μεσαίας ταχύτητας τραγούδια, με το μπάσο να παίζει σημαντικό ρόλο και με παραγωγές εν γένει, που παραπέμπουν σε προηγούμενες δεκαετίες (βλ. 70s), ήτοι λιγότερο 'γυαλισμένες'.
Ο όρος stoner rock είναι ευθεία αναφορά στη χρήση κάναβης.
Το περιοδικό 'Rolling Stone' έχει δώσει - νομίζω αρκετά επιτυχώς - μια πρώτη εκτίμηση της 'καταγωγής' του συγκεκριμένου ήχου. Λέει λοιπόν, ότι τα riff πατάνε πάνω στα blues του Mississipi.
Oι Sir Lord Baltimore, συνεχίζει το περιοδικό, αποκαλούνται οι 'νονοί' του stoner rock (άποψη, καθόλου κακή, ίσα-ίσα...) κι επίσης πιστεύει ότι οι Leaf Hound επηρέασαν αμέτρητες μπάντες όπως οι Kyuss κι οι Monster Magnet. Αμφότερες οι μπάντες δραστηριοποιήθηκαν στη δεκαετία του '70 (στους πρώτους αναφερθήκαμε σε προηγούμενο κείμενο...) και ναι, ηχητικά, τους λες πρόδρομους...
Άλλοι πάλι, ισχυρίζονται ότι το όλο κίνημα έχει τις βάσεις τους στους θρυλικούς Blue Cheer. Γιατί όχι;
Υπάρχει όμως η κοινή συνισταμένη: όλα επηρεάζονται από τα 70s κι από μπάντες που ψυχεδελίζουν και ... 'τρώνε μανιτάρια'...
Βέβαια, για να δώσουμε μια τελευταία 'πινελιά' , τροφή για σκέψη. O γνωστός συγγραφέας metal βιβλίων (κυρίως βιογραφιών) Martin Popoff ισχυρίζεται ότι πρώτη φορά ακούμε stoner, στο album 'Master of reality' των Sabbath, φέρνοντας πρώτο παράδειγμα το 'Sweet Leaf'...
Τα σχήματα που όρισαν το 90s stoner και έχω την αίσθηση ότι ήταν και τα πιο δημοφιλή στην Ελλάδα, ήταν ασφαλώς οι Monster Magnet κι οι Kuyss.
Ξεκινώ με τους Magnet απλά επειδή μ' αρέσουν πιο πολύ.
Οι τύποι προέρχονταν από το New Jersey και με τον David Wyndorf ως leader αλλά και κιθαρίστα / τραγουδιστή / συνθέτη, έδειξαν από το 'Spine of god' (1991) ότι θα διαδραμάτιζαν ρόλο στο space / stomer rock, όπως κι έγινε.
Στο δεύτερό τους πόνημα 'Superjudge (1993)', δεν υπάρχει πλέον ο κιθαρίστας John Mc Bain (που ήταν ιδρυτικό μέλος), το album όμως μια χαρά είναι κι έχει και δύο διασκευές, σε Willie Dixon και Hawkwind.
Το 1995 βγάζουν το 'Dopes to infinity' όπου οι Monster Magnet γίνονται ευρύτερα γνωστοί με το κομμάτι τους 'Negasonic Teenage Warhead' το οποίο - σε άλλη μορφή - ακούστηκε στην αμερικάνικη ταινία 'S.F.W'.
Η τελευταία τους δουλειά για τη δεκαετία ήταν το 'Powertrip' (16 Ιουνίου 1998), το οποίο πήγε πολύ καλά εμπορικά (όσο καλά μπορεί να πάει, ένα album stoner) και περιείχε το 'Space lord' και το 'See you in hell', μεταξύ άλλων.
Οι Kuyss τώρα (προφέρεται Κάιες), αγαπημένοι του φίλου μου, του Μιχάλη, ξεκινούν τη δισκογραφία το Σεπτέμβριο του 1991 με το 'Wretch' album. Βέβαια, νωρίτερα το 1990, ως Sons Of Kyuss είχαν κυκλοφορήσει και ομότιτλο E.P. Έτσι, στο 'Wretch' έχουμε κάποιες επανεκτελέσεις κομματιών που υπήρχαν στο E.P. και φυσικά το Sons of έχει φύγει οριστικά απ' το όνομα του συγκροτήματος.
Oι πωλήσεις του ντεμπούτο τους είναι νωθρότατες. Παρά ταύτα, ήδη, το σχήμα έχει αποκτήσει μια ιδιαίτερη φήμη αναφορικά με τις ζωντανές του εμφανίσεις κι επιπλέον ο κιθαρίστας Josh Homme έχει αποκτήσει φήμη ήδη για το χαμηλοκουρδισμένο, ψυχεδελικό του παίξιμο και για την εφεύρεση του να παίζει ηλεκτρικές κιθάρες διαμέσου του ενισχυτή του μπάσου, ώστε να δημιουργεί έναν bass / heavy ήχο. Μα αυτό άλλωστε, δεν είναι και το σήμα κατατεθέν τους;
Τον Ιούνιο του '92 κυκλοφορούν τη δεύτερη full length δουλειά τους, το 'Blues for the red sun'.
Ο δίσκος πάτωσε εμπορικά, μην ξεπερνώντας τις 40.000 κόπιες ( σ' εποχή που πάντα τα cd πουλούσαν σα ζεστές φρατζόλες), παρά ταύτα, πήρε καλές κριτικές και μέχρι σήμερα θεωρείται από τα πιο επιδραστικά stoner albums.
Για την προώθησή του βγήκαν σε περιοδεία με Danzig, Faith No More, White Zombie αλλά το κυριότερο, αρχές του '93 άνοιξαν 9 συναυλίες των Metallica στην Αυστραλία. Αν σκεφτείς ότι οι Metallica βρίσκονταν στην παγκόσμια περιοδεία για το 'Black Album' κι ήταν το πιο hot όνομα παγκοσμίως, καταλαβαίνεις πόσο καλό τους έκαναν εκείνα τα εννέα βράδια...
Τον Ιούνιο του 1994, φτάνουμε στο magnum opus του σχήματος. Στο ζενίθ.
'Welcome to the sky valley' κι απ' τις πρώτες νότες του 'Gardenia' καταλαβαίνεις τι θα επακολουθήσει.
Στον ήχο του album αποδόθηκε ακόμη κι ο όρος desert rock ενώ να πούμε ότι είναι το τελευταίο για τον Brant Bjork (τύμπανα), ενώ στο μπάσο στη θέση του Nick Oliveri βρίσκεται πλέον ο Scott Reeder.
Οι Καλιφορνέζοι ολοκλήρωσαν τη βραχύβια η αλήθεια είναι, δισκογραφία τους το 1995, με το πόνημα 'And the circus leaves town', όχι κακός δίσκος, αλλά έχουν μείνει από τα ιδρυτικά μέλη μόνο τα 2/4: Ο Josh Homme κι ο John Garcia.
Από 'κει και πέρα, άξιοι αναφοράς είναι:
Οι DOWN, απαρτιζόμενοι από πρώην μέλη των Pantera, Eyehategod, C.O.C, Crowbar, προεξάρχοντος τού Phil Anselmo. Ούτως ή άλλως, μόνο ένα πόνημα έχουν να επιδείξουν στη δεκαετία που εξετάζουμε, το 'Nola' (1995), όμως για τους 'ειδικούς', είναι ένα από τα καλύτερα ποτέ albums του ήχου...
Γενικώς, θεωρούνται κομματάκι πιο σκληροί, πράγμα όμως αναμενόμενο, δεδομένου του line-up...
Fu Manchu, με 5 δίσκους στα 90s, και προτεινόμενο το 'In search of' (1996). Αρκετά αδικημένοι, θαρρώ...
Sleep, Καλιφορνέζοι (όπως κι οι Fu Manchu), που το peak τους κατά τους πιο πολλούς ήταν το 'Jerusalem' (1998), το οποίο στην ουσία είναι ένα κομμάτι 52 λεπτών χωρισμένο σε έξι μέρη...
Oι Sleep
Τριμελές σχήμα που επανήλθε μάλιστα δισκογραφικά το 2018, ήτοι 19 χρόνια μετά...
Queens of the stone age, O.K, ανήκουν ευρύτερα στο ροκ, όμως έχουν και stoner καταβολές.
Ντεμπούτο, το 1998, με το ομώνυμο album, με τον Josh Homme να τα παίζει όλα εκτός τυμπάνων που τα παίζει ο Alfredo Hernandez (μετέπειτα Kuyss, βλέπε πιο πάνω) κι αρκετούς καλεσμένους...
Electric Wizard, οι οποίοι πρωτίστως είναι doom, με πινελιές stoner και sludge. Εδώ, έχουμε να κάνουμε με Εγγλέζους. Τ' όνομά τους, καθότι οπαδοί τους, το πήραν συνδυάζοντας δύο κομμάτια των Black Sabbath: (Electric) Funeral, The (Wizard).
Το 'Come my fanatics...' (1997) θεωρείται θεϊκό για το ευρύτερο είδος...
Από τους παλαίουρες του είδους, είναι βεβαίως, οι Αμερικάνοι Masters of reality. Κι αυτό αφού ξεκίνησαν δισκογραφία στα τέλη των 80s.
Ιδρυτής, κιθαρίστας, τραγουδιστής ο Chriss Goss. Ναι, σωστά, ο παραγωγός μετέπειτα των δίσκων των Kuyss, Q.O.T.S.A.
Αν θες ν' ακούσεις κάποιο από τα δυο πονήματά τους στην 90s era, σε καλώ να προτιμήσεις το 'Sunrise on the sufferbus' (1993), μόνο και μόνο επειδή παίζει τύμπανα ο θρυλικός Ginger Baker των CREAM...
Σήμερα, παρουσιάζουμε τα 20 αγαπημένα όλων των εποχών, του Λυκούργου, drummer των Automaton...
Iron Maiden – 7th Son of a 7th Son
Judas Priest – Painkiller
Coroner – No More Colour
Machine Head – The Blackening
Rush – 2112
Dream Theater – Images and Words
In Flames – Whoracle
Celtic Frost – Into The Pandemonium
Queensryche – Operation Mindcrime
Death – Individual Thought Patterns
At The Gates – With Fear I Kiss The Burning Darkness
Slayer – Reign In Blood
King Diamond – Them
Emperor – In The Nightside Eclipse
Dimmu Borgir – Enthrone Darkness Triumphant
Blind Guardian – Imaginations From The Other Side
Sepultura – Arise
Entombed – Left Hand Path
Metallica – Master Of Puppets
Dissection – Storm Of The Light’s Bane
Στο επόμενο: Η 'έκρηξη' τού power metal κι οι φωτεινές εξαιρέσεις των παραδοσιακών δυνάμεων... Stay tuned.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου