Πέρα από την παρουσίαση νέων ειδών στην αγαπημένη μας μουσική, ανά δεκαετία, παρουσιάζουμε και μεμονωμένα γεγονότα, τα οποία παρουσιάζουν βεβαίως ενδιαφέρον.
Ένα απ' αυτά, και μάλιστα αρκετά νωρίς στα 00s, ήταν η διάλυση των Savatage. Ενός σχήματος που έδωσε τα διαπιστευτήριά του, κατά τις δύο προηγούμενες δεκαετίες, μάς έδωσε το 'Poets And Madmen' album και λίγους μήνες μετά, διαλύθηκε... Δυστυχώς.
Το 'Poets...' ήταν η 11η στούντιο δουλειά τους, με τον Jon Oliva να κάνει τα φωνητικά σε όλο το album. Πρόκειται για concept album που πολύ συνοπτικά μιλά για για την καριέρα και το θάνατο του δημοσιογράφου Kevin Carter. (σ.σ.: Είχε πάρει Πούλιτζερ, ασχολήθηκε με το Απαρτχάιντ στη Νότιο Αφρική κι αυτοκτόνησε το 1994 με μονοξείδιο του άνθρακα).
Το ελληνικό κοινό είχε την ευκαιρία ν' απολαύσει 12 τραγούδια των Savatage τον Ιούλιο του 2001( με τραγουδιστή τον Damond Jinyua) αλλά δυστυχώς, λίγο αργότερα επήλθε η διάλυση.
 |
Από τότε, περιμένουμε μια επίσημη επανένωση που φυσικά θα φέρει και καινούριες συνθέσεις. Μακάρι...
Αξίζει βεβαίως να σημειωθεί ότι τα μέλη των Savatage έκαναν μετέπειτα δικά τους πράγματα: ο Jon Oliva πέραν του ότι συνέχισε το project των Transeberian Orchestra, δημιούργησε τους Jon Oliva's Pain με τους οποίους στη δεκαετία των 00s, κυκλοφόρησε τρία πολύ αξιόλογα πονήματα που αξίζει αν μη τι άλλο ν' ακούσεις, δίχως να ξεχωρίζω κάποιο, δεδομένου ότι η ποιότητα είναι ξέχειλη...
Αλλά κι ο Chris Caffery, μέσα στην πενταετία 2004 - 2009, πρόλαβε να βγάλει δύο E.P και τέσσερα full length.
O drummer Jeff Plate πέραν του ότι (όπως κι οι υπόλοιποι) συμμετείχε στους T.S.O, είχε και πολλές άλλες συμμετοχές με κυριότερο όμως credit ότι από το 2006 και το 'A light in the dark' καθόταν πίσω από το drumkit των Metal Church.
Μπορεί οι Savatage να είχαν τελειώσει, η μουσική όμως ΟΧΙ , για κανένα από τα μέλη τους...
Oι KISS ήταν ένα σχήμα που δισκογραφικά μιλώντας εξαφανίστηκε σχεδόν σε ολάκερη τη δεκαετία. Το 'Psycho Circus' (1998) που προσωπικά το θεωρώ μέσα στα 5 καλύτερά τους όλων των εποχών δημιούργησε προσδοκίες αλλά έπρεπε να περάσουν 11 χρόνια παρακαλώ, ώστε να δούμε νέο πόνημα από τους Αμερικάνους θρύλους.
O King Diamond, έβαλε στον πάγο τους Mercyful Fate απ' το 1999 και μετά όταν και κυκλοφόρησε το '9' αλλά στα 00s μπήκε πολύ κεφάτος δεδομένος ότι με τους King Diamond κυκλοφόρησε τέσσερις δίσκους στο διάστημα 2000 - 2007. Δεν είχαν βεβαίως την ποιότητα πρότερων δουλειών όπως το 'Abigail' αλλά τα λες αν μη τι άλλο ενδιαφέροντα, με τη σφραγίδα του Δανού performer. Δυστυχώς, με το album 'Give me your soul...please' (2007)
Μια πολύ καλή επαναδραστηριοποίηση υπήρξε αυτήν των Whitesnake.
O Coverdale ψάχτηκε στα 90s, έπεσε κι αυτός θύμα των νέων τάσεων στο σκληρό ήχο, ώσπου κάπου στο 2002 είπε να ξαναβάλει μπρος στο όχημα Whitesnake γνωρίζοντας βέβαια ότι πρόκειται για τεράστιο label που οπωσδήποτε θα βρει απήχηση και πάλι. Επ' ουδενί, αυτήν των τελών του 80s, αλλά θα βρει. Έτσι, άρχισε ξανά τις συναυλίες σιγά - σιγά, μια από αυτές τον έφερε στην Ελλάδα και το Λυκαβηττό τον Ιούνιο του 2003
και ο Τεράστιος κατάλαβε ότι σιγά - σιγά θα πρέπει να γράψει νέο υλικό ( πράγμα που τον τιμά να σκεφτούμε χρόνια τώρα τι (δεν) έκαναν οι Twisted Sister), κι έτσι το πλήρωμα του χρόνου έφτασε στις 21 Απριλίου του 2008 όταν 11 ολόκληρα χρόνια μετά το 'Restless Heart', κυκλοφόρησε το 'Good to be bad', ένα χορταστικό hard rock album με δυο παικτρόνια στις κιθάρες (Reb Beach - Doug Aldritch) και με μόνο στενόχωρο πράγμα το γεγονός ότι η φωνή του Coverdale ακούγεται ήδη αρκετά καταβεβλημένη, πράγμα που θα πιστοποιήσουμε ιδίοις όμμασι, τρία χρόνια αργότερα, live, στο Καυταντζόγλειο...
Και μιας και πιο πάνω υπήρξε αναφορά στους Twisted Sister να πούμε για πολλοστή φορά ότι είναι απαράδεκτο, δεκαετίες ολάκερες να λειτουργούν ως legend band και να μην κάνουν καινούριες δουλειές.
Μες στη δεκαετία που εξετάζουμε έκαναν κάμποσα reunions, το 2003 μάλιστα με τον Mark Mendoza παίζοντας στο Sweden Rock αλλά και στο Wacken αλλά από μουσική, βράσ' τα.
Απλώς ένα remake του θρυλικού 'Stay Hungry' που μετονομάστηκε 'Still Hungry' (είχε βεβαίως 7 bonus τραγούδια) και κυκλοφόρησε το 2004 κι ένα album με χριστουγεννιάτικα τραγούδια / διασκευές το 2006.
To 2002, το έχουμε ξαναγράψει σε άλλο κομμάτι, είχαμε το θάνατο του Layne Staley των Alice in chains.
To 2006 το σχήμα αποφάσισε να προσλάβει στη θέση του τον William Du vall και εν τέλει το 2009 κυκλοφόρησαν και τον δίσκο 'Black gives way to blue' με το ομότιτλο κομμάτι να είναι αφιερωμένο στον μακαρίτη Staley και στο πιάνο να παίζει ο Elton John.
Από τα μεγαθήρια που επανέκαμψαν ήταν φυσικά κι οι Accept... Ενώ όλο αυτό το διάστημα που ήταν ανενεργοί ο Udo δισκογραφούσε σταθερά καλά, ο mainman των Γερμανών Wolf Hoffmann είχε το όραμα μιας πλήρους επαναδραστηριοποίησης και για να γινόταν κάτι τέτοιο πρωτίστως έπρεπε να βρεθεί ο άνθρωπος πίσω απ' το μικρόφωνο.
Αυτός ήταν εν τέλει ο Mark Tornillo, πρώην T.T.Quick, ο οποίος έχει το γρέζο του Udo κι είναι υπερδραστήριος πάνω στη σκηνή.
Ο Ηerman Frank κι ο Peter Baltes υπήρχαν ακόμη και θα παίξουν στην πρώτη δουλειά μετά από 14 χρόνια που κυκλοφόρησε ένα έτος μετά ('Blood of the nations') ...
Την ίδια περίοδο ο Udo δισκογραφούσε κανονικά με το προσωπικό του συγκρότημα, και με τον Stefan Kaufmann στην κιθάρα, έβγαλε εν συνόλω 5 δίσκους που κανείς δεν είναι αριστούργημα και κανένας κακός.
Ένα άλλο συγκρότημα που προέκυψε στα 00s κι έλεγες εξαρχής τι ακριβώς παίζουν οι τύποι ήταν οι Baroness. Λίγο sludge, λίγο rock, λίγο progressive και δε φτάνουν πάλι για να τους χαρακτηρίσεις. Δύστροπη μουσική για τις ευρείες μάζες σε κάθε περίπτωση.
Όμως ήταν από εκείνα τα σχήματα που ομολογουμένως απασχόλησαν πολύ τα metal έντυπα στο δεύτερο μισό της δεκαετίας. Μιας δεκαετίας στην οποία κυκλοφόρησαν το 'Red Album' (2007) και το 'Blue Record' (2009). Έτσι κι αλλιώς και τα επόμενα πονήματά τους ήταν 'χρωματισμένα'...
... Ένα από τα καλύτερα πράγματα που μού έτυχαν στη δεκαετία των 00s, ήταν αναμφίβολα η ενασχόλησή μου με τους τεράστιους Therion.
Έχω αναφερθεί πολλάκις στους Σουηδούς symphnic metallers (όρος πολύ περιοριστικός για το εύρος των δουλειών τους...) και συμπληρώνω ότι η αφορμή για ν' ασχοληθώ πολύ σοβαρότερα μ' αυτούς ήταν το πακέτο δίσκων 'Lemuria' - 'Sirius B', το 2004.
Μιλάμε για δύο εκπληκτικά πονήματα από κάθε άποψη: Ήχο, αισθητική, φωνές, ποικιλία, εξώφυλλα, στίχους. Καταπιάνονται με την Kali Yuga, την Περσεφόνη, τον Τυφώνα, τον Ρασπούτιν και πολλούς άλλους θεούς, θεότητες, μυθικά τέρατα και μπαίνεις σε ένα αέναο μουσικό ταξίδι με τόσα ηχοχρώματα και ποικιλομορφία που δε θες να βγεις. Πολύ περισσότερο να του βάλεις ταμπέλα...
Αν θες να καταδείξεις την ποιότητα του σχήματος του πετάς αυτούς τους δυο δίσκους, του δίνεις και καλά ακουστικά κι αν δε βρεις τον Παράδεισό σου εκεί μέσα, μάλλον κάποιο πρόβλημα έχεις...
Φυσικά, και το 'Gothic Kabalah' που ακολούθησε εν έτει 2007, ήταν εξίσου καλό κι έδειχνε ότι ο Christopher Johnson βρισκόταν σε απόλυτο συνθετικό οίστρο...
Οι Ελβετοί Gotthard αν και ήδη καθιερωμένοι από τα 90s, έχουν μια σπουδαία σειρά δίσκων: 'Lipservice', 'Domino Effect' και το 2009 το 'Need To Believe' που δυστυχώς ήταν και το τελευταίο με τον μακαρίτη Steve Lee πίσω απ' το μικρόφωνο.
Από τότε, ακούμε ένα από τα καλύτερα ερωτικά τραγούδια που γράφτηκαν ποτέ... R.I.P, Steve.
Σήμερα, παίρνει σειρά η λίστα με τα 20 αγαπημένα ever albums των Loathing.
Τα παλικάρια κατάγονται από το πανέμορφο Ρέθυμνο (γεια σου ρε Φορτέτζα !!!) και κυκλοφόρησαν προ διετίας το πρώτο τους demo / E.P.
Sentenced - Shadows Of The Past (1991)
Immolation - Dawn Of Possesion ( 1991)
Decomposed - Hope Finally Died ( 1993)
My Dying Bride - Turn Loose The Swans (1993)
Disembowlement - Transcedence Into The Peripheral (1993)
Funeral - Tragedies (1995)
Novembers Doom - Amid Its Hallowed Mirth (1995)
Skepticism - Stormcrowfleet (1995)
Mourning Beloveth - The Sullen Sulcus (2002)
Warning - Watching From A Distance (2006)
Shining - Halmstad (2007)
Fall Of Efrafa - Elil (2007)
Lifelover - Dekadens (2009)
Mournful Congregation - The June Frost (2009)
Encoffination - Ritual Ascension Beyond The Flesh (2010)
Dead Congregation - Promulgation Of The Fall (2014)
Deathspell Omega - Paracletus (2015)
Ulcerate - Shrines Of Paralysis (2016)
Epitaphe - I (2019)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου