Η δεκαετία του '90 γέννησε - το ξανάπαμε - πολλά παρακλάδια. Ή αν θέλεις, εκεί που κάποια υποείδη βρίσκονταν σε εμβρυϊκή μορφή, πλέον έπαιρναν πλήρη υπόσταση.
Το death metal ήταν ένα από αυτά.
Πολλά τα συγκροτήματα που αναδύθηκαν, εκ των οποίων τα περισσότερα υφίστανται ως τις μέρες μας....
Πρώτοι και καλύτεροι οι Obituary με το 'Cause of death' να μπαίνουν στη δεκαετία (ως δεύτερη δουλειά τους)
Οι Death τού μακαρίτη Chuck Schuldiner. Θυμάμαι χαρακτηριστικά όταν πρωτόδαμε το εξώφυλλο του 'Leprosy' σε πραγματικό χρόνο
Ό,τι έκαναν από 'κει και πέρα ήταν καταπληκτικό αφού υπήρχε και πολλή τεχνική για ένα death metal σχήμα και ωραίες συνθέσεις, καλοδουλεμένες κι αν θα έπρεπε να επιλέξω ένα από αυτά θα πήγαινα στο 'Symbolic' (1995).
Στον δίσκο παίζει τύμπανα ο τεράστιος (και σε όγκο και σε αξία Gene Hoglan) ενώ το Metal Rules.com, το τοποθέτησε στο Νο 7 με τα καλύτερα extreme metal albums όλων των εποχών... Κάποιοι βέβαια, προσκυνούν το 'Human' (1991).
Oι Cannibal Corpse, ένα σχήμα που ηχητικά ποτέ δεν ήταν στις επιλογές μου, ίσως επειδή θεωρούσα ότι δεν είχαν τεχνική στο παίξιμό τους και γενικώς είναι αρκετά ακραίοι στα όρια του grind.
Προερχόμενοι από το Bufallo, και με θέματα για ζόμπι, κανιβαλισμό και τα σχετικά, πρόλαβαν να βγάλουν δίσκο σε 7 από τις δέκα χρονιές...
Oι Carcass του Bill Steer είναι από τις παλιές καραβάνες αφού ήδη στα late 80s είχαν βγάλει δύο δίσκους, περισσότερο κινούμενοι στο grind. Η αλήθεια είναι ότι πρώτη φορά γίνεται ντόρος γύρω από τ' όνομά τους με το 'Necroticism - Descanting the insalubrious '(1991) που πέρα από την όποια αξία του έχει κι αυτόν τον αξιοπερίεργο τίτλο. Δεν ξεχνάμε ότι εδώ αλλά και στο επόμενο 'Heartwork',
Ασχολούνται πολύ με την παθολογία και την ιατρική και για να σας φύγει η περιέργεια 'Insalubrious' σημαίνει ανθυγιεινός.
Όχι που η Σουηδία δε θα είχε εκπροσώπους. Πρώτοι και καλύτεροι οι Entombed που ντεμπουτάρουν το 1990 με το 'Left hand path' και βάζουν τη χώρα τους στο death metal χάρτη.
Το 1993, το 'Wolverine blues' πήρε πολύ καλές κριτικές και μετατόπισε το σχήμα ηχητικά από το ατόφιο death σε κάτι που ανεπίσημα ειπώθηκε death & roll.
Πάμε παραδίπλα στην παγωμένη Νορβηγία που ένα σχήμα ονόματι Mayhem αφού προηγήθηκαν πολλές κι επίπονες προσπάθειες καταφέρνει να βγάλει την πρώτη του δουλειά, το ανίερο 'De Mysteris Dom Satanas'.
H ηχογράφηση είχε γίνει ουσιαστικά από τον Euronymous (κιθάρα) και τον Hellhammer (τύμπανα) μόνο που στις ηχογραφήσεις αναγκαστικά συμμετείχαν ακόμα ο Varg Vikernes (που είχε τους Burzum) κι ο Attila Chihar στο μικρόφωνο.
Οι μύστες βεβαίως γνωρίζουν ότι ο Vikernes δολοφόνησε άγρια το 1993 τον φίλο του Euronymous, ένα γεγονός το οποίο συγκλόνισε την ευρύτερη τότε metal κοινότητα κι αποτέλεσε το αποκορύφωμα προηγούμενων ενεργειών τους, όπως το κάψιμο χριστιανικών εκκλησιών στην πατρίδα τους.
Η ταινία που βγήκε είναι πολύ κοντά στην πραγματικότητα, αποδίδει το κλίμα της εποχής κι απλά σε ψυχοπλακώνει...
Προσωπικά είδα πέρσι το 'Lords of Chaos' και σκέφτομαι να το ξαναδώ...
Μουσικά πάντως, οι Νορβηγοί λίγα πράγματα...
Από τη Florida, οι Morbid Angel οι οποίοι το 1991 με τη δεύτερη δουλειά τους 'Blessed are the sick' είδαν τις μετοχές τους ν' ανεβαίνουν.
Συγκρότημα που λόγω του πιο αργού του tempo, σε πολλές περιπτώσεις έφτιαχναν μια αρρωστημένη ατμόσφαιρα στον ήχο τους κι ως εκ τούτου, τους έχω σ' εκτίμηση.
Η Ολλανδία είχε να καμαρώνει από το 1991 και το 'The rack', τους Asphyx του τεράστιου (πρώην Pestilence) Martin Van Drunen.
Κτηνώδες death με ωραία όμως riffs, με όλους να συντείνουν ότι το 'The last one on earth' (1992) είναι ένα επίπεδο παραπάνω από τ' άλλα.
Aytopsy, Benediction (από την πατρίδα των Priest-Sabbath, το Birbingham), Deicide, Nile, Cryptopsy, Dismember, Hypocrisy, Dark Tranquility,
Gorefest, Malevolent Creation είναι ακόμη, ενδεικτικά, κάποιες από τις μπάντες που μάς απασχόλησαν λιγότερο ή περισσότερο στα 90s, σε ό,τι αφορά το συγκεκριμένο παρακλάδι...
Όσοι παρακολουθούν από την πολλή αρχή αυτό το τεράστιο σ' έκταση αφιέρωμα, θα θυμούνται ότι στον πρόλογο για τα 90s σημειώσαμε ότι πολλές παραδοσιακές δυνάμεις του χώρου υποχώρησαν σε δισκογραφική ποιότητα κι οι λόγοι - λέγαμε - ήταν δύο: Μια κάποια κούραση - κορεσμός κι η αποχώρηση βασικών μελών, κυρίως τραγουδιστών.
Ας τα δούμε λοιπόν πιο αναλυτικά και αυτά, ξεκινώντας από το τι έκαναν οι αποχωρήσαντες (τεράστιοι) τραγουδιστές.
Ο Bruce Dickinson βρίσκοντας τον 'φρέσκο' και πολυπράγμονα Roy Z, έζησε μια δεύτερη νιότη.
Το 'Tattoeed millionaire' βγήκε όντας στους Maiden ακόμη, είναι πιο hard rock, έχει κομματάρες και για προσωπικούς λόγους το λατρεύω. H πλάκα είναι ότι από τα εν συνόλω έξι προσωπικά πονήματα, τα πέντε τα έβγαλε μες στα 90s που όπως αντιλαμβάνεστε, κάθε άλλο χαμένη δεκαετία είναι για τον Bruce. Δημιουργικά μιλώντας, έχει αντίστροφη πορεία από τους Maiden που παραπαίουν.
Δεν πρόκειται ποτέ ν' αλλάξω γνώμη ότι το καλύτερο προσωπικό album του Bruce ήταν είναι και θα είναι το 'Accident of birth'. Είναι από εκείνη την ευλογημένη κατηγορία δίσκων που αν τον ακούσεις σήμερα, μετά από τόσα χρόνια, για 234η φορά, θα τον νιώθεις πάλι φρέσκο και δε θα σε κουράσει στο ελάχιστο, ήτοι δεν τον βαριέσαι ποτέ όμως...
Κι αν εγώ λέω υπερβολές, το γερμανικό Rock hard αναφέρει ότι η συνεργασία του Dickinson με τον Adrian Smith έγινε στο σωστό χρόνο ώστε να διανείμουν το καλύτερο υλικό τους απ' την εποχή του 'Seventh son of a seventh son'.
Πέραν των δύο singles 'Accident of birth', 'Man of sorrows' έχουμε 'Freak', 'Road to hell', 'The magician'... Ξεκάθαρο 10άρι.
Για την ιστορία, να θυμίσω ότι η κολεγιά Bruce / Roy Ζ ξεκινάει στο 'Balls to Picasso' αφού στο 'Tattooeed Millionaire' κιθάρα παίζει ο Janick Gers.
Rob Halford, o Metal God αφήνει στα κρύα του λουτρού τους Priest και δημιουργεί τους Fight, έχοντας μαζί του τον μέγιστο Scott Travis στα τύμπανα.
Ο πρώτος δίσκος 'War of words' είναι ένα κτηνώδες heavy metal με κομματάρες όπως τα 'Into the pit', 'Nailed to the gun'.
Απ' τις πρώτες νότες αντιλαμβάνεσαι ότι ο Rob μπορεί να παίξει μουσικάρες κι εκτός Priest, με άλλους μουσικούς, και γι' αυτό ( ή μάλλον... ΚΑΙ γι΄αυτό) είναι Metal God.
To 1995 κυκλοφόρησε to 'A small deadly place' το οποίο είναι ένα κλικ πιο κάτω αλλά κακό δεν το λες....
Όντας ανήσυχος και πάντα ακολουθώντας το trend της κάθε εποχής, το 1998 φτάνει στο άκρων άωτον των πειραματισμών του: Δημιουργεί το project TWO, που παίζει ξεκάθαρο industrial (που κυριαρχούσε την εποχή εκείνη, όπως προείπαμε...), έχοντας στο πλευρό του τους καλύτερους, ήτοι: τον John 5, κιθαρίστα κατά καιρούς των Marilyn Manson, Rob Zombie και με executive producer τον Trent Reznor (NIN).
Ένας άλλος Halford, ο δίσκος 'Voyers' μπορεί να κριθεί μόνο με τα δεδομένα του συγκεκριμένου υβριδίου αλλά η ουσία είναι ότι το σχήμα δεν μακροημέρευσε...
O Vince Neil θα έπρεπε να ορθοποδήσει μακριά από την ασφάλεια που του παρείχε το bigger than life όνομα των Motley Crue.
To 1993 κυκλοφόρησε το 'Exposed', την πρώτη του solo δουλειά. Είναι χαρακτηριστικό ότι έφτασε στην διόλου ευκαταφρόνητη θέση Νο 13 του Billboard πράγμα που δείχνει το μεγάλο γκελ που έκανε τ΄όνομά του στο αμερικάνικο κοινό. Εδώ όμως πρέπει να σημειωθεί ότι ο δίσκος και μουσικά μιλώντας, είναι δισκάρα. Υπάρχουν πολύ καλά hard rock τραγούδια αλλά το επίπεδο ανεβαίνει και λόγω της παρουσίας στις κιθάρες του Steve Stevens (πιο γνωστός κυρίως, ως κιθαρίστας του Billy Idol όπως και ως ο κιθαρίστας που έπαιξε στα 1986 το θέμα του 'Top Gun' στην ομώνυμη ταινία.
Η συνέχεια δεν ήταν η ανάλογη αφού το 1995 το 'Carved In Stone' πήγε σε industrial χωράφια κι ο Vince δεν το είχε...
Μεγάλη εντύπωση είχε κάνει όχι απλά η αποχώρηση του ιθύνοντα νου των Sepultura Max Cavalera όταν η μπάντα βρισκόταν στο απόγειό της αλλά και το γεγονός ότι ο αδερφός του Igor δεν τον ακολούθησε... (ξανάσμιξαν μόλις το 2008 στο 'Inflicted' των Cavalera Conspiracy').
Τώρα, ο Max ήταν κι είναι ένας χαρισματικός συνθέτης / μουσικός και σίγουρα δε θα χανόταν. Έκανε πάρα πολλά πράγματα: Ξεκίνησε με τους Nailbomb (μόλις έναν δίσκο, τον ομώνυμο του 1994),
και για τα επόμενα χρόνια το κύριο όχημά του υπήρξαν οι Soulfly (ντεμπούτο το 1998 με τον ομώνυμο δίσκο που έγινε χρυσός στην Αμερική...).
Τέλος, η περίπτωση του χαρισματικού Michael Kiske ο οποίος αποχώρησε από τους Helloween to 1993, το 1996 κυκλοφόρησε την πρώτη του solo δουλειά 'Instant clarity' (με καλεσμένους τους Adrian Smith και Kai Hansen) όμως στις επόμενες δουλειές αποπροσανατολίζεται εντελώς και πάντως δεν παίζει metal.
Η υπόλοιπη καριέρα του είχε Place Vendome, Unisonic, Sommerville κι άλλα projects / guests και το μόνο σίγουρο είναι ότι μέχρι και τις μέρες μας η φωνή του παραμένει σχεδόν αναλλοίωτη.
Έχουμε πει κατ' επανάληψιν ότι πολλά νέα σκληρά ρεύματα γιγαντώθηκαν ή γεννήθηκαν κι ένας πιθανός λόγος που η ανάπτυξή τους κι η δημοφιλία τους υπήρξε ραγδαία ήταν το γεγονός ότι οι μεγάλες 80s μπάντες άρχισαν να υποχωρούν και να έχουν εμφανή τα σημάδια της κόπωσης.
Κι ενώ αναφερθήκαμε σε συγκροτήματα που πήραν την κατιούσα στα 90s (Black Sabbath, Scorpions, Iron Maiden, Motley Crue, Quiet Riot, Motorhead, Accept μερικά χαρακτηριστικά παραδείγματα) υπήρξαν και λίγα είν' αλήθεια που, ευτυχώς με μερικές (το τονίζω, μερικές) δουλειές τους κράτησαν τη σημαία ψηλά, οπότε μια αναφορά είναι το δικαιότερο γι΄αυτές.
Οι Metallica που με το 'Black Album' έγιναν πολύ απλά το πιο μεγάλο όνομα της μουσικής μας έκτοτε.
Ο δίσκος είναι ηχητικά άρτιος ως παραγυαλισμένος από τον Bob Rock ( βάλ' τον σε βινύλιο με ακουστικά και θα καταλάβεις τι λέω...) κι έχει και κάμποσες τραγουδάρες. Έχουν ειπωθεί όλα για το δίσκο αυτό. Απλά να πούμε ότι ο απόηχός του ήταν ΤΕΡΑΣΤΙΟΣ κι η νέα γενιά από Αμερικανάκια έπιανε μια κιθάρα στα χέρια και οραματιζόταν ότι ο καθένας τους θα φτιάξει τους νέους Metallica.
Στα 'Load' και 'Reload' δεν παίζουν πλέον thrash. Είχε κάνει πολύ άσχημο γκελ ότι πήγαν και κόψανε τα μαλλιά τους, που σήμερα ως παρατήρηση φαντάζει γελοία, αλλά το 1995 και ως συγκρότημα - σύμβολο είχε 'χαλάσει' αρκετό κόσμο, μεταξύ των οποίων κι εμένα, δεν το κρύβω. Οι Hetfield - Ulrich ήξεραν πολύ καλά πού το πάνε, εμείς δεν είχαμε πάρει χαμπάρι. Αντικειμενικά, μουσικά μιλώντας, οι δύο αυτοί δίσκοι δεν είναι καθόλου κακοί. Έχουν νέα στοιχεία ( δεν είναι κακό ακόμα κι οι μεγάλοι να επηρεάζονται από τάσεις της εποχής...), τα κομμάτια είναι καλοδουλεμένα και δαιδαλώδη αλλά 1. Καμία σχέση με thrash και τα δύο. 2. Ωραία, έχουν σαφώς μερικά πολύ ωραία κομμάτια αλλά τι να κάνουμε ούτε 'Master' είναι ούτε '...And justice...'
Guns' n' Roses, οι οποίοι έρχονταν με φόρα από το 'Appetite' και σκάνε ένα ΜΥΘΙΚΟ διπλό πόνημα τα δύο 'Use your illusion'. Τεράστια μαγκιά - ρίσκο ακόμη και σ' εποχές που τα βινύλια μοσχοπουλούσαν. Δεν είναι εύκολο εγχείρημα. Οι Guns (όπως είναι ή του ύψους ή του βάθους...) το τόλμησαν και κέρδισαν. Σε όλα όμως: Πωλήσεις, charts, δημοφιλία, συναυλίες, παντού.
Τα δύο albums δεν έχουν πλέον την σλιζιά (sic) του προκατόχου τους αλλά έχουν πάλι μπόλικη δόση αλητείας, κι ένα χαρμάνι ήχων από Stones, Aerosmith, Motley Crue, punk, δοσμένο όμως τελικά με τον χαρακτηριστικό ήχο που μπήκε μέσα από το φίλτρο του Axl του Slash κι όλης της αλητοπαρέας.
H 17η Σεπτεμβρίου 1991 είναι μια ιστορική μέρα γενικότερα για το hard rock, και ξαναλέω μαγκιά τους γιατί ήξεραν ότι θα πουλήσουν τ' άντερά τους κι ας έβγαζαν στην αγορά δύο διπλά βινύλια...
Η Geffen τους ευγνωμονεί αιώνια κι οι οπαδοί δεν ήξεραν ποιον δίσκο από τους συνολικά τέσσερις να πρωτακούσουν...
Από 76 λεπτά κάθε δίσκος και συνολικά εννέα singles, το ένα καλύτερο απ' το άλλο και με μόνιμο airplay στο MTV. Τι εποχές, Θεέ μου...
Eδώ βεβαίως τελειώνει κι η συνεργασία της μπάντας με τον Izzy Stradlin.
Όσο για το εξώφυλλο; Είναι δουλειά του Εσθονο - Αμερικανού Mark Costabi. Παρμένο από τον Ραφαήλ και το έργο του (απόσπασμα) 'Η σχολή των Αθηνών'.
'Dogs of war' (1995 - τελειώνει η μακρόχρονη συνεργασία με τον Graham Oliver, είναι δηλωμένος στα credits αλλά τον Paul Quinn πλαισιώνει ο Rainer Hansel), 'Unleash the beast (1997 - νέος κιθαρίστας ο Doug Scarrat, ένα απ' τα καλύτερα Saxon εξώφυλλα) και 'Metalhead' (1999).
Μια πορεία που συμπεραίνουμε ξεκάθαρα ότι οι Saxon ήταν από τις ελάχιστες παραδοσιακές μπάντες που έκαναν ωραία πράγματα στα 90s, αξιόλογες δουλειές, όχι ανούσιους πειραματισμούς, ασχέτως αν εμπορικά ποτέ δε δικαιώθηκαν...
Oι W.A.S.P έβγαλαν έναν από τους πιο άρτιους δίσκους τους και σε μια δύσκολη εποχή (1992), το 'The crimson Idol' αποδεικνύοντας περίτρανα ότι μπορούν να κάνουν και πιο σοβαρά πράγματα, δυστυχώς όμως, ενώ οι κριτικές ήταν πάρα πολύ καλές, δεν υπήρχε η ανάλογη συνέχεια στα 90s.
Τεράστια η συνεισφορά των Savatage στη δεκαετία του '90: Αρχικώς, με το εκπληκτικό 'Streets - A rock opera' που είναι ό,τι υπόσχεται, μια (άρτια) ροκ όπερα.
Μεσολαβεί ο τραγικός χαμός του Chriss Oliva που είναι ευνόητο πόσο τούς κόστισε κι εκεί που το μέλλον είναι αβέβαιο, το 1993 με νέο τραγουδιστή τον χαρισματικό Zachary Stevens σκάει η δισκάρα 'Edge of thorns', όπου ο Martin Popoff μεταξύ πολλών άλλων διθυραμβικών σχολίων γράφει ότι ο δίσκος έχει (το γράφω αυτολεξεί) "mountains of thirsty power riffs"... Καθαρό 10άρι.
Φυσικά, να πω ότι οι δίσκοι που ακολούθησαν, δηλαδή τα 'Handful of rain' (1994), 'Dead winter dead' (1995), 'The wake of Magellan' ( 1997) είναι ο ένας, καλύτερος απ' τον άλλον. Θες τα concept που ΄κουβαλούν', θες τα riffs, θες το μυαλό κι η συνθετική δεινότητα του Jon Oliva, θες ο εκφραστικός Zachary... Όλα όμως.
Οι Maiden, αν ήθελαν να πάρουν έναν τραγουδιστή κοντά στο ηχόχρωμα του Dickinson θα έπρεπε να πάρουν κάποιον σαν τον Michael Kiske ή τον Geoff Tate. Πήγαν στην λύση του Blaze Bayley και μ' αυτόν έβγαλαν το 'X Factor' (1995), σκοτεινό και υποτιμημένο, και το 'Virtual XI' που μαζί με το 'The final frontier' ερίζουν για τη χειρότερη δουλειά τους ever (Ο φίλος Μιχάλης θα σου πει τώρα, ναι, αλλά περιέχει το 'The clansman')...
Τέλος, όσοι έχουν κολλήματα ( και δεν είναι λίγοι) και δε βλέπουν πέρα από τη μύτη τους οι Judas Priest είχαν βγάλει δύο δίσκους όπου: 1. Δεν τραγουδά ο Halford 2. Δεν έχει σχέση ο ήχος τους μ' αυτό που είχαμε συνηθίσει τους Βρετανούς ως τότε ΑΛΛΑ: Τραγουδά μια φωνάρα σαν τον Tim 'Ripper' Owens κι οι Priest επειδή είναι απλώς οι Priest και δε δίνουν λογαριασμό σε κανέναν παίζουν πιο heavy από ποτέ άλλοτε, σε σημεία που ναι, αγγίζουν ή κι επισκέπτονται τα thrash χωράφια. Τα 'Demolition' και 'Jugulator' περιέχουν διαμαντάκια που ματώνουν αυτιά κι όποιος δεν τ' ακούει, απλά χάνει ο ίδιος... (σημ.: Το 'Demolition' πατάει στα 00s).
Ψηλά τη σημαία κράτησαν οι Fates Warning αφού ξεκίνησαν θριαμβευτικά με το 'Paralles (1991), ακολούθησε το 'Inside Out' (1994) για να φτάσουμε στο 1997 και το ενδοσκοπικό, σκοτεινό και ποιοτικό 'A pleasant shade of grey'.
Οι Megadeth άρχισαν τη δεκαετία με το κορυφαίο τους πόνημα 'Rust in peace'. Ακολούθησαν τα 'Countdown to extinction' (1992), 'Youthanasia'(1994) στα οποία ρίχνουν ταχύτητες αλλά είναι δισκάρες και τέλος πάντων παίζουν metal. Δεν άντεξαν κι αυτοί, για ν' αρχίσουν τους γνωστούς πειραματισμούς με το 'Cryptic writings' αλλά κυρίως με το 'Risk' (όνομα και πράγμα) το 1999.
Οι Queensryche είναι ένα ακόμη συγκρότημα που όλοι πίστεψαν ότι με το 'Empire' (1990) θα μάς απασχολούσαν έντονα στη δεκαετία του '90. Λογικό, αφού ο δίσκος έφτασε στο Νο 9 του Billboard, έβγαλε 6 singles, ο ήχος έγινε πιο mainstream και φίλα προσκείμενος
στο MTV (βλέπε 'Silent Lucidity', 'Another rainy night without you' κλπ.), αλλά η συνέχει δεν ήταν ανάλογη. Φυσικά, δεν είχαν το χάλι στο οποίο έφτασαν στα 00s, αλλά κανένα από τα τρία επόμενα δεν έφτασε το μεγαλείο του 'Empire'. Ειδικά, στο '' Q2K' (1999) άρχισαν να χάνουν αρκετά πλέον τον προσανατολισμό...
Αφού ολοκλήρωσα στο βαθμό που μπορούσα με τις παραδοσιακές δυνάμεις, θέλω ν' αναφερθώ ξέχωρα σε ένα αμερικάνικο συγκρότημα που τ' άκουσα κατά κόρον και νομίζω ότι έδωσε μια νέα πνοή στον σκληρό ήχο. Δε θα του δώσω ταμπέλα απλά θα πω ότι ήταν ένα συγκρότημα που ό,τι κι αν θεωρείς ότι έπαιζε άξιζε ως δεύτερο συνθετικό τη λέξη metal μ' αυτήν την κλειστοφοβική, σκληρή αλλά ταυτόχρονα πιασάρικη μουσική τους, όσο κι αν αυτός ο συνδυασμός φαντάζει περίεργος.
Μιλάω για τους τεράστιους Creed όπου τα φωνητικά του Scott Stapp και ΚΥΡΙΩΣ οι κιθάρες του Mark Tremonti δημιουργούν έναν πολύ συγκεκριμένο ήχο, ψυχοπλακωτικό αλλά συνάμα εθιστικό.
'My own prison' (1997), 'Human clay' (1999) είναι δύο εκπληκτικοί δίσκοι, που ξαναλέω ότι
αν θες να τους πεις post grunge πεσ' τους αλλά είναι METAL, τέλος. Το τι έκανε ο τιτανοτεράστιος Tremonti τις επόμενες δεκαετίες, το γνωρίζουμε όλοι.
Επανερχόμαστε σε λίστες με τ' αγαπημένα Ελλήνων metal καλλιτεχνών.
Σήμερα λοιπόν, φιλοξενούμε την πολύ ενδιαφέρουσα και πολυποίκιλη λίστα των Acid Death.
2) DEATH – Individual Thought Patterns
3) KREATOR – Extreme Aggression
4) CARCASS – Heartwork
5) MOTORHEAD – Bomber
6) SLAYER – Show No Mercy
7) ACCEPT – Balls To The Wall
8) SAXON – Power And The Glory
9) METALLICA – Master Of Puppets
10) AC DC – For Those About To Rock
11) ANTHRAX – State Of Euphoria
12) LOUDNESS – Thunder In The East
13) POSSESSED – Seven Churches
14) MEGADETH – Peace Sells
15) OBITUARY – Cause Of Death
16) CYNIC – Focus
17) ATHEIST – Peace Of Time
18) OZZY – Bark At The Moon
19) BLACK SABBATH – Heaven And Hell
20) CORONER – No More Color
Και δύο υστερόγραφα: Να ευχαριστήσω (και, φυσικά ειρωνεύομαι ...) τον ρημαδομπλόγκερ, που δε φτάνει τον τεράστιο κόπο που κάνουμε μέρες ολάκερες για ένα μόνο κομμάτι τού αφιερώματος, έχουμε κι αυτόν να μας διαλύει τις γραμματοσειρές όποτε τού γουστάρει...
ΥΓ 2: Το αφιέρωμα θα συνεχιστεί κανονικά και μες στο 2021. Θα ήταν αδύνατον σε μερικούς μήνες να καλύψουμε 50 χρόνια, έτσι κι αλλιώς. Τώρα, θα γίνει μια απαραίτητη διακοπή προκειμένου να ετοιμάσω τα 20 καλύτερα πονήματα τού 2020, όπως κάνουμε άλλωστε κάθε έτος κι όπως καλά ξέρετε μάς τρώει αρκετό χρόνο. Stay heavy !!!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου