Με δυο πολύ σοβαρά θέματα θ' ασχοληθούμε σήμερα.
Το πρώτο είναι ένα άρθρο του classicrock.com, που διάβασα χτες με ιδιαίτερη προσοχή. Λέει κοντολογίς ότι το (έκτρωμα λέω εγώ) με το ολόγραμμα του μακαρίτη του Dio, ήταν απλώς η αρχή. Δεν αποκλείεται καθόλου αφού η τεχνολογία 'μίλησε' κι έγινε η αρχή, στο μέλλον,
να δούμε το ολόγραμμα του Lemmy ή του Phil Lynott...
Το θέμα χρήζει ψυχανάλυσης: Ο (κάθε) Dio εμφανίζεται ψεύτικος, σαν μια κούκλα, μιλώντας απλοποιημένα, παίρνει θέση στη σκηνή και κάποιοι άλλοι, παίζουν κανονικά με όργανα. Η πλάκα είναι ότι πηγαίνει κόσμος και παρακολουθεί το live. Πραγματικά, δεν ξέρω το γιατί. Υποθέτω η περιέργεια, κι ενδεχομένως η νοσταλγία. Για μένα αυτό είναι ΑΡΡΩΣΤΟ.
Είναι άλλο να πας να δεις μια tribute band. Κατανοητό. Ή μια μπάντα σαν τους (θεούς) Black Star Riders να παίζουν στο κλίμα των Thin Lizzy αλλά με πραγματικούς παίκτες και δικά τους τραγούδια. Κατανοητό και θεμιτό.
Είναι φανερό ότι το Dio hologram έγινε καθαρά για την κονόμα. Και ως ένα σημείο πετυχαίνει. Λέω ως ένα σημείο αφού οι οπαδοί είναι διχασμένοι κι υπάρχουνε κι οι νορμάλ που λένε ότι είναι απαράδεκτο... (Σημ.: όλο αυτό το διάστημα η Wendy στηρίζει όλο το εγχείρημα με κάθε απίθανη δικαιολογία...).
Η μουσική βιομηχανία, βλέποντας ότι τα μεγαθήρια που τα προηγούμενα 40 χρόνια μοσχοπουλούσαν δίσκους και ακόμα και σήμερα χαλαρά γεμίζουνε αρένες, είτε διαλύονται (πρόσφατα παραδείγματα οι Rush, Lynyrd Skynyrd...) είτε αποδημούν (οι τρεις των Motorhead, Malcolm Young) ανακάλυψαν έναν τρόπο (χυδαίο για μένα...) να τραβούνε κόσμο σε ανάλογα λάιβ.
Πάντα εκφράζοντας προσωπική άποψη, πρώτον αποτελεί χυδαιότητα και προσβολή στους μακαρίτες και δεύτερον, στην ουσία, κόβεις το μέλλον του metal γιατί εκεί που θα χρειάζονται το δικό τους 'χώρο' μπάντες νέες που πρέπει να προχωρήσουν τη μουσική και θα πρέπει να τιμώνται στις συναυλίες τους κάποιοι θα πηγαίνουνε να βλέπουνε ολογράμματα. Εδώ έχουμε περίπτωση που η τεχνολογία κάνει ΚΑΘΑΡΑ κακό...
Πριν κλείσω με το πρώτο θέμα, να παραθέσω δήλωση του πρώην συνεργάτη του τεράστιου Ronnie, του Craig Goldie...
"I miss Ronnie, I think about him every day. This is a hologram, it's not him, but it's just a celebration of him."
Ο καθένας τα συμπεράσματά του...
Το δεύτερο ζήτημα προέκυψε με αφορμή την επανακυκλοφορία του 'The Crimson Idol' των W.A.S.P, 25 χρόνια μετά υπό τον τίτλο 'Reidolized'. Έχει κάτι εξτραδάκια αλλά οι πιο πολλοί μιλάνε για αρπαχτή και μάλλον έχουν δίκιο... Σημειώνω δε ότι το 'Golgatha' του 2015 ήταν πολύ καλό.
Παρά ταύτα είπαμε: Όλες οι μεγάλες μπάντες των 80s έχουν ακόμα πρόσβαση σε νέους οπαδούς και θέλουν να μαθαίνουν γι' αυτές αλλά υπάρχει και η ηλικία (παγκοσμίως) των σημερινών 45άρηδων, που λάτρεψε στα 20 του αυτές τις μπαντάρες κι έχοντας την οικονομική δυνατότητα θα πάρει ίσως, για λόγους (και) νοσταλγίας μια κόπια μιας τέτοιας επανέκδοσης... Γενικώς, το κακό έχει παραγίνει με τις χιλιάδες επανεκδόσεις εκ των οποίων το 95% σού κοτσάρουν ένα - δύο ακυκλοφόρητα ή live κομμάτια και πουλιέται ως 'καινούριο'...
Παρά ταύτα είπαμε: Όλες οι μεγάλες μπάντες των 80s έχουν ακόμα πρόσβαση σε νέους οπαδούς και θέλουν να μαθαίνουν γι' αυτές αλλά υπάρχει και η ηλικία (παγκοσμίως) των σημερινών 45άρηδων, που λάτρεψε στα 20 του αυτές τις μπαντάρες κι έχοντας την οικονομική δυνατότητα θα πάρει ίσως, για λόγους (και) νοσταλγίας μια κόπια μιας τέτοιας επανέκδοσης... Γενικώς, το κακό έχει παραγίνει με τις χιλιάδες επανεκδόσεις εκ των οποίων το 95% σού κοτσάρουν ένα - δύο ακυκλοφόρητα ή live κομμάτια και πουλιέται ως 'καινούριο'...
Βεβαίως, οι W.A.S.P απλά είναι το τελευταίο παράδειγμα. Να ξεχάσουμε την επανένωση των Guns n Roses αφού για χρόνια ξεκατινιάζονταν; Το ότι ο Udo παίζει αβέρτα και βγάζει live cd με τους ύμνους των Accept; Τους Helloween; Μη συνεχίσω. Είναι πολλά. Προτιμώ να σου πω να επανασυνδέονται μπάντες μετά από 10, ακόμα και 20-25 χρόνια αλλά να βγάζουν ΝΕΟ ΥΛΙΚΟ. Είναι πιο αληθινό και ένας μίνιμουμ σεβασμός στον metal ακροατή.
Ας πούμε πρόσφατα, ανακοινώθηκε το νέο συμβόλαιο των Sacred Reich οι οποίοι μες στο 2019 λογικά, θα βγάλουν νέο πόνημα 23 έτη μετά. Το εκτιμάς. Μπορεί να μη σού αρέσει όταν τ' ακούσεις αλλά λες τα παλικάρια κάθισαν και γράψανε νέα μουσική. Σημαντικό κι αντρίκειο. Και πολλά δισκογραφικά come backs υπήρξαν άκρως πετυχημένα την τελευταία 5ετία.
Δυστυχώς, εν κατακλείδι και τα δυο φαινόμενα υποσκάπτουν και πριονίζουν το μέλλον του heavy metal. όχι. Δε θα πάρω. Θα προτιμήσω συγκροτήματα όπως οι Saxon που γράφουνε (πολύ καλή) νέα μουσική κάθε περίπου δύο χρόνια (σήμερα κυκλοφόρησε επισήμως το 'Thunderbolt') ή νέο αίμα που υπάρχει άφθονο και καλό κι απλώς χρειάζεται να επενδύσεις χρόνο...
Μιας και το 'φερε η κουβέντα, ας κλείσω μ' ένα κομμάτι από το αριστουργηματικό (και κανονικό) 'The Crimson Idol', όπου τύμπανα έπαιζε ο Frankie Banali και κιθάρα ο Bob Kulick...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου