Σχετικά καλή χρονιά το 2025 για το metal.
Μία χρονιά που, κι αυτό αποτελεί απόλυτη δικαίωση για το blog, ονόματα - μεγαθήρια του είδους που κάποιοι αφελείς περίμεναν ότι θα έβγαζαν νέο δίσκο μετά από χρόνια, για ακόμη μια χρονιά δεν έβγαλαν. Αναφέρομαι σε σχήματα όπως Manowar, Anthrax, King Diamond, Guns 'n' Roses που μόνο υπόσχονται εδώ και πολλά χρόνια αλλά μένουν στα λόγια, κοροϊδεύοντας ουσιαστικά τους πολυπληθείς οπαδούς τους.
Φυσικά, μπορούμε να ζήσουμε και χωρίς αυτούς. Τα νέα συγκροτήματα που προέκυψαν την τελευταία πενταετία, κάποιες παλιές καραβάνες που έβγαλαν αξιοπρεπέστατα albums και το underground αρκούσαν για να περνάμε όμορφα στη χρονιά που συμπληρώνει το 1/4 του 21ου αιώνα...
Τα πολλά λόγια είναι φτώχια. Πάμε να παρουσιάσουμε τα albums που αγαπήσαμε ή έστω εκτιμήσαμε, κι όπως πάντα, στο τέλος θα υπάρχει και το ανάλογο ενδεικτικό playlist για καθεμία κυκλοφορία που επιλέξαμε...
ASIDHARA - 'Asidhara'
Το δρόμο που άνοιξαν οι Powertrip, τον ακολούθησαν πιστά δεκάδες συγκροτήματα.
Ένα απ' αυτά κι οι Ουαλοί Asidhara οι οποίοι μετά από δύο E.P., εν τέλει έβγαλαν φέτος και το πρώτο τους ολοκληρωμένο album.
Λυσσασμένα φωνητικά όπως επιτάσσει το ιδίωμα, ήτοι αυτό το μίγμα thrash / crossover και γενικά πώρωση.
Ξαναλέω, σαν τα μανιτάρια βγαίνουν τέτοιου είδους σχήματα κι εμείς προτέινουμε κάποια που και προλάβασμε ν' ακούσουμε και που έχουν κάτι να πουν...
DREAM THEATER - 'Parasomnia'
Ουδόλως χαριστικά στη λίστα. Δε γνωρίζω αν έχει σχέση με την επιστροφή του Portnoy αλλά εδώ έχουμε πέρα από τη γνωστή δεξιοτεχνία και την τελειοποίηση της κάθε λεπτομέρειας, έναν δίσκο πιο heavy απ' τους αμέσως προηγούμενους, εμπνευσμένο και χρονικά συμμαζεμένο προκειμένου να μην κουράζει.
Κατά συνέπεια, μετά από καιρό. λαχταρώ να βάζω και ν' ακούω νέο Theater δίσκο, δίχως αυτό να σημαίνει ότι οι προηγούμενοι ήταν για τον Καιάδα. Προς Θεού...
WINGS OF STEEL - 'Winds Of Time'
Απ' την άλλη, οι haters κάλλιστα θα μιλήσουν για (προφανείς) ομοιότητες είτε του τραγουδιστή τους με άλλους γνωστούς τραγουδιστές είτε κι όλου του συγκροτήματος με άλλα μεγαθήρια. Ωραία, Εν πολλοίς, ευσταθούν. Θυμίζω όμως ότι 55 χρόνια μετά την εμφάνιση των Sabbath και 45 μετά την παγίωση τού είδους όσον αφορά τον ήχο, παρθενογένεση δεν περιμένεις.
Επομένως, για μένα το ζητούμενο είναι αν το group γράφει ωραία κομμάτια (γράφει κομματάρες) κι αν εκτελούνται σωστά. Εσείς μην τους ακούτε, αν θέλετε το γνήσιο τού πράγματος.
Η μόνη μου απορία είναι αν θα έχουν διάρκεια κι ένα σερί πολύ καλών δίσκων διότι κι άλλοι ξεκίνησαν ελπιδοφόρα αλλά μετά βάλτωσαν...
TESTAMENT - 'Para Bellum'
Αρχικώς, να πω ότι εδώ δεν έχουμε ένα καθαρόαιμο thrash album αλλά σε κάποια τραγούδια οι Testament παίζουν death που θυμίζει το 'Demonic' album.
Δεύτερον, έχω πολύ μες στην καρδιά μου το προηγούμενό τους 'Titans Of Creation' που το καινούριο δεν το βάζω πιο πάνω στην εκτίμησή μου.
Τρίτον, δε με κέρδισε εξαρχής, η αλήθεια είναι. Θέλησα χρόνο για να με 'κερδίσει'. Και τελικά με κέρδισε.
Όσο για τη δουλειά που κάνει στο δίσκο ο 27χρονος Chris Dovas στα τύμπανα, δε θα σας πω εγώ. Ρωτήστε επαγγελματίες drummer καλύτερα.
CORONER - 'Dissonance Theοry'
32 χρόνια αποχής απ' τη δισκογραφία ήταν πάρα πάρα πολλά για τους Ελβετούς. Τόσα είχαν περάσει απ' την πέμπτη τους δουλειά 'Grin' του μακρινού 1993.
Μάλιστα, τα δύο από τα τρία μέλη είναι αυθεντικά κι ο μόνος που αποχώρησε το 2014 ήταν ο drummer
Το μόνο που απέμενε να εξιχνιάσουμε ήταν αν η επανένωση και κατ' επέκταση ο δίσκος άξιζαν την αναμονή.
Η απάντηση είναι μονολεκτική: ΞΕΚΑΘΑΡΑ (άξιζε η αναμονή) !
Δίσκος γεμάτος κομματάρες, με τις γνωστές εκπλήξεις στη δομή των τραγουδιών περιβεβλημένες απ' αυτό το τεχνικό thrash που τους είχαμε μάθει από το 'Punishment For Decadence' κι έπειτα.
TREMONTI - 'The end will show us how'
Ο Mark Tremonti είναι ΘΕΟΣ.
Τον λατρεύω από την εποχή των Creed και των καταπληκτικών albums που έβγαζαν. Τον λατρεύω και για τις δισκάρες που βγάζει με τους Alter Bridge.
Τον λατρεύω επομένως και στις προσωοικές του δουλειές.
Πέρα όμως από τη θετική μου προκατάληψη / λατρεία, ο Tremonti είναι παικταράς, είναι συνθεταράς κι είναι ένας από τους πιο επιδραστικούς κιθαρίστες του 21ου αιώνα, μ' έναν προσωπικό ήχο.
Το hard / heavy απ' το 2000 και δώθε τού χρωστά πολλά. Εμείς, του χρωστάμε πολλά.
Θες να γράψω και για τον φετινό δίσκο; Ακόμη ένας κρίκος στην αλυσίδα της θεσπέσιας δισκογραφίας του.
Τελεία.
CRADLE OF FILTH - 'The Screaming Of The Valkyries'
Οπαδός των Βρετανών δεν υπήρξα ποτέ. Κάποια κομμάτια ή κάποιοι δίσκοι διάσπαρτα, από εδώ κι από εκεί.
Ο φετινός τους δίσκος μού άρεσε. Μού άρεσε η γενική του ατμόσφαιρα, μού άρεσαν κάποιες μελωδίες, μού άρεσε ότι ο Dani δεν το παράκανε με τις ταχύτητες. Ώριμο. Αυτό.
AQUILLA - 'Sentinels Of The New Dawn'
Εδώ σε σχέση με το ντεμπούτο έχουμε νέο τραγουδιστή και νέο κιθαρίστα. Παλιότερο μέλος ο drummer Pete Slammer.
Μακριά μαλλιά, δερμάτινα και ακραιφνές heavy metal. Πιο old school, πεθαίνεις.
PARADISE LOST - 'Ascension'
Πολλές είναι οι φορές που λίγο πριν την κυκλοφορία ενός νέου δίσκου, αρχίζουν τα γνωστά σχόλια περί και καλά του καλύτερου δίσκου του τάδε σχήματος κι αμέσως οι προσδοκίες ανεβαίνουν.
Αρκετές φορές την πατήσαμε.
Εδώ όμως, ό,τι ειπώθηκε για τη σταθερή αξία που λέγεται Paradise Lost, ίσχυε μέχρι τα μπούνια.
Μαύρος, heavy (το τονίζω αυτό) κι εμπνευσμένος. Κομματάρες ως επί το πλείστον που τουλάχιστον οι οπαδοί θα πρέπει να τον λάτρεψαν εξαρχής.
Ένας δίσκος που θα με απασχολεί τα επόμενα χρόνια και δε θα περάσει στην προσωπική μου λήθη. Διότι το αξίζει...
RAGE - 'A New World Rising'
Έχει κάποιο νόημα να συμπεριλαμβάνονται οι RAGE σε τούτη τη λίστα; Ανακάλυψαν τον τροχό μετά από είκοσι τόσα albums;
Όχι.
Μπαίνουν στη λίστα για την όρεξη του Peavy να γράφει ανά δύο χρόνια πάνω από 10 νέα (αλλά καλά) τραγούδια.
Για το ότι τα ηχογραφεί μ' έναν σύγχρονο αέρα.
Για τον πατριώτη Βασίλη Μανιατόπουλο πίσω από τα τύμπανα.
Εν τέλει, τροχό δεν ανακάλυψαν αλλά πατώντας play είσαι σίγουρος ότι θα περάσεις καλά και σε κάθε περίπτωση, όχι αδιάφορα.
SMITH / KOTZEN - 'Black light / White noise'
Άλλη μία (ως αναμενόταν) σπουδαία δουλειά των δυο εμβληματικών στο χώρο μας κιθαριστών.
Δεν περιμέναμε κάτι λιγότερο σε ποιότητα από τη σύμπραξή τους.
SPIRITWORLD - 'Helldorado'
Οι ίδιοι οι τυπάδες χαρακτηρίζουν τη μουσική τους ως death western. Κανένα πρόβλημα. Εμείς ακούμε thrash ολκής με death / hardcore συμπληρώματα και κάποιες μικρές πινελιές country.
Πωρωτικοί έτσι κι αλλιώς, ογκώδεις, λυσσασμένοι, λίγη σημασία έχει αν είναι μισό κλικ κάτω απ' τον προκάτοχό του..
MISFIRE - 'Product of the environment'
Ευχάριστη έκπληξη, αν μη τι άλλο, ο δεύτερος δίσκος των thrashers απ' το Illinois.
Όχι ότι δε μάς άρεσε το ντεμπούτο τους του 2021, εδώ όμως το πάνε ένα βήμα παραπέρα.
AMBUSH - 'Evil in all dimensions'
Τέταρτος δίσκος για το σουηδικό κουιντέτο που πατά γερά (και συνεχίζει) στα μαθήματα της σχολής Priest / Accept.
41 λεπτά ατόφιου metal. Είπαμε, δε μιλάμε ντε και καλά για τα καλύτερα αλλά για τ' αγαπημένα. Κι αυτό, η αλήθεια είναι ότι αγαπιέται. Γιατί περιέχει τα βασικά συστατικά.
BANGALORE CHOIR - 'Rapid Fire Succession: On Target Part II'
Το ανέκδοτο ότι ο David Reece ήταν κάποτε ο αντικαταστάτης του Udo στους Accept έχει τελειώσει προ πολλού.
ΟΚ, είναι παράσημο αυτό αλλά ο τύπος κάνει πολλά και διάφορα πράγματα από τότε και φυσικά, έχει και τους Bangalore Choir.
Οι οποίοι μάς χάρισαν απλόχερα ένα πανέμορφο album με πολλά σε αριθμό τραγούδια, τα περισσότερα εκ των οποίων αξίζουν.
Άλλα γέρνουν προς hard rock μεριά κι άλλα προς το heavy.
Μπράβο του.
HEAVY PETTIN - 'Rock Generation'
Άλλη μια νεκρανάσταση από συγκρότημα που το τελευταίο του δισκοπγραφικό ίχνος ήταν στα 80s.
Πρόκειται για τους Σκωτσέζους Heavy Pettin' που αν δεν κάνω λάθος το μόνο αυθεντικό μέλος είναι ο κιθαρίστας Gordon Bonnar.
Και παρά την επαναδραστηριοποίση το 2017, το πρώτο full length ήρθε οκτώ χρόνια αργότερα. Αλλά με κέρδισε.
GLENN HUGHES - 'Chosen'
.jpeg)
Μάς είχες λείψει ρε τεράστιε, δεν το κατάλαβες.
9 χρόνια μετά το εθιστικό 'Resonate' έρχεται το μεθυστικό 'Chosen'.
Με παραγωγάρα, με hard rock κατάρτι και πανιά funk, soul και δεν ξέρω κι εγώ τι άλλο.
Μία από τις πλέον υποτιμημένες περσόνες στο hard rock στερέωμα που έχει δώσει ήδη πάρα πολλά και το ξανακάνει τώρα, στα 74.
MORS PRINCIPIUM EST - 'Darkness Invisible'
Κατ' αρχάς, εγκυκλοπαιδικά εντελώς να πούμε ότι 'Mors principium est' σημαίνει στα λατινικά 'Ο θάνατος είναι η αρχή' (ή "Ο θάνατος είναι το ξεκίνημα") και προέρχεται από τις «Ελεγείες» του Οvidius.
Έχουμε να κάνουμε με μελωδικό death metal που όμως είναι αρκούντως τεχνικό, πολυδιάστατο κι ενίοτε σκοτεινό.
Εν τέλει, αν και όχι ο πιο αγαπημένος μου ήχος, οι Φινλανδοί με κέρδισαν...
LABYRINTH - 'In the vanishing echoes of goodbye'
Ένας δυναμίτης πραγματικά, ιταλικού power metal.
Στρογγύλεψαν σε δέκα τις κυκλοφορίες τους, μ' έναν πολύ καλό δίσκο.
VOLBEAT - 'God Of Angel Trust'
Τελικά, δισκάρα. Άλλη μία.
Τι κι αν ο Rob Caggiano αποχώρησε; Τι κι αν έγιναν τρίο;
Αυτό που ξεκίνησαν στο άρτιο 'Servand of the mind', δηλαδή το να βαρύνουν τον ήχο τους και να πάνε πιο πίσω τα rockabilly στοιχεία, συμβαίνει κι εδώ. Και γι' αυτό μας (ξανα)άρεσε.
Συνθετικά ίσως είναι ένα κλικ πιο κάτω αλλά αυτά είναι λεπτομέρειες.
DOOMSDAY - 'Never Known Peace'
Να κι ένα ντεμπουτάκι.
Doomsday σχήματα υπάρχουν δεκάδες. Άλλα ενεργά άλλα διαλυμένα.
Εδώ έχουμε να κάνουμε μ' ένα ακόμη thrash / crossover σχήμα απ' το Oakland και τον πρώτο τους δίσκο (έπειτα από το ζέσταμα δύο E.P), που είναι πάρα πολύ καλός στο είδος του, δίνει ελπίδα για το μέλλον και μου κράτησε αρκετές φορές συντροφιά.
ALICE COOPER - 'Road'
Το λέει η καρδούλα του... Είναι ασταμάτητος. Σε δισκογραφία και περιοδείες. Πιστεύεις ότι θα πεθάνει πάνω στο σανίδι. Αλλά όχι ακόμα.
Έβγαλε τον νιοστό του δίσκο, ένα χαρμάνι από rock, country, hard rock, garage και είναι αξιοσημείωτο ότι έχει επί το πλείστον καλά τραγούδια.
Στη γρήγορη εποχή που ζούμε πολλά τέτοια albums είναι καταδικασμένα για τη λήθη, αργά ή γρήγορα, για όποιον όμως επενδύει χρόνο, εδώ θα περάσε καλά και θα ξαναπατήσει play.
PROFESSOR EMERITUS - 'A Land Long Gone'
Απόγονοι των Candlemass, οι Professor Emeritus απ' το Illinois έκαναν οκτώ ολόκληρα χρόνια να κυκλοφορήσουν το δεύτερό τους πόνημα.
Δεν ξέρω το γιατί αλλά αυτό που προέκυψε ως αποτέλεσμα είναι ένα καλοδουλεμένο και πειστικό doom, απ' την κορφή ως τα νύχια.
SINTAGE - 'Unbound Triumph'
Εξώφυλλο βγαλμένο από τα 80s.
Δίσκος βγαλμένος επίσης μέσα από τα 80s.
Χιλιοπαιγμένα, θα πει κανείς.
Μα δε σου είπα για κάτι ρηξικέλευθο. Σε καμία περίπτωση.
Αλλά η πεντάδα απ' τη Λειψία σου δίνει ακόμη μια πειστική πρόταση ατόφιου metal χωρίς να χρειάζεται ν' ακούς τα ίδια και τα ίδια απ' το παρελθόν.
+ 1
AEROSMITH - 'One More Time'
Είθισται, κάποιες φορές, ένας φέρελπις να βοηθάει και μάλιστα καθοριστικά, κάποιο heavy μεγαθήριο και να του εκτοξεύει εκ νέου την καριέρα. Ίσως κι όχι. Πάρτε παράδειγμα τον Roy Z. με Dickinson, Halford ή πολύ πρόσφατα τον Post Malone που είχε κάποια συνεισφορά (μέτρια όμως) στο 'Ordinary Man' του Ozzy.
Εδώ, τη νέα πνοή δίνει ο Yungblud, τραγουδιστής, συνθέτης και ηθοποιός που μόλις στα 27 του χρόνια μπήκε στο studio και συνέγραψε, όπως ο ίδιος δήλωσε, με τους ήρωές του.
Προέκυψαν έτσι τέσσερα θαυμάσια νέα τραγούδια και μια διασκευή στο κλασικό 'Back In The Saddle'.
Μακάρι να υπάρξει και συνέχεια. Οι γερόλυκοι ξανάνιωσαν... Εύγε.
Από κάτω το playlist με 25 τραγούδια, ένα από κάθε album που παρουσιάσαμε...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου