Την αυτοβιογραφία τού Ozzy δεν περίμενα να πεθάνει για να την αγοράσω... Την είχα αγοράσει, δύο - τρία χρόνια πριν. Γιατί πραγματικά μ' ενδιέφερε.
Έτσι, τώρα πλέον, μετά τον θάνατο του εμβληματικού metal τραγουδιστή, το βιβλίο του αποκτά άλλη οντότητα. Κι έτσι, θα το ξαναδιαβάσω ώστε να θυμηθώ (πολλά από τα) ενδιαφέροντα πραγματάκια που ο ίδιος διηγείται...
Σκέφτηκα όμως κάτι: Να μοιραστώ δέκα σημεία / χωρία του βιβλίου (περίπου 400 σελίδων) που νομίζω ότι έχουν ενδιαφέρον και θα άρεσαν σε κάποιον που δεν διαθέτει το βιβλίο, να τα διαβάσει.
Αυτά τα δέκα αποσπάσματα θα τα μεταφέρω αυτούσια, όπως είναι επ' ακριβώς γραμμένα μες στο βιβλίο (σε μια θαυμάσια μετάφραση της Νατάσσας Χασιώτη).
Απόσπασμα 1: 'Όταν ο γέρος μου έμαθε ότι προσπαθούσα να μπω σε συγκρότημα , προσφέρθηκε να με βοηθήσει να αγοράσω το δικό μου μεγαφωνικό δίκτυο. Μέχρι σήμερα δεν έχω ιδέα γιατί, μόλις που μπορούσε να ταΐσει την οικογένεια, πόσο μάλλον να βάλει δάνειο 250 λίρες για έναν ενισχυτή και δύο ηχεία. Εκείνον τον καιρό, όμως δεν μπορούσες να αποκαλείς τον εαυτό σου τραγουδιστή χωρίς δική σου μεγαφωνική. Ήταν σαν να προσπαθείς να σε κλείσουν σε συναυλία για ντράμερ και να μην έχεις ντραμς. Ακόμη και ο γέρος μου το ‘ξερε αυτό. Έτσι με πήγε στο μαγαζί του George Clay, κοντά στο κλαμπ Rum Runner στο Μπέρμπινγχαμ και διαλέξαμε ένα Vox των 50 Watt. Ελπίζω ο πατέρας μου να ήξερε πόσο ευγνώμων του ήμουν γι' αυτό που έκανε. Και να σκεφτεί κανείς ότι δεν του άρεσε καν η μουσική που άκουγα με τις ώρες'.
Απόσπασμα 2: 'Το θέμα με το 'Paranoid’ είναι ότι δεν ταιριάζει με καμία κατηγοριοποίηση. Ήταν σαν πανκ τραγούδι πολλά χρόνια πριν ανακαλυφθεί το πανκ. Και να σκεφθείτε ότι κανένας μας δεν το θεωρούσε κάτι ιδιαίτερο όταν το ηχογραφήσαμε. Για μας έμοιαζε παρακατιανό σε σχέση με το ‘Hands of Doom’ ή το ‘Iron Man’ ή κάποιο από όλα αυτά τα βαρύτερα τραγούδια. Όμως ήταν και γαμώ τα πιασάρικα. Το μουρμούριζα σε όλη τη διαδρομή προς το σπίτι απ’ το στούντιο.
Thelma, είπα, όταν έφτασα στο Edgbsaston, νομίζω ότι ίσως να γράψαμε ένα single'.
Απόσπασμα 3: (Για τον Ward): 'Είναι αστείο πόσα πολλά μαθαίνεις για τους ανθρώπους όταν είσαι έτσι, στο δρόμο.
Κάθε πρωί, για παράδειγμα, ο Bill έπινε ένα φλιτζάνι καφέ, ένα ποτήρι χυμό πορτοκάλι, ένα ποτήρι γάλα και μια μπίρα. Πάντοτε, με την ίδια σειρά. Μια φορά τον ρώτησα γιατί.
Λοιπόν, είπε, ο καφές είναι για να με ξυπνάει, ο χυμός πορτοκάλι για να πάρω μερικές βιταμίνες για να μην έχω ναυτία, το γάλα για να προστατέψει το στομάχι μου την υπόλοιπη μέρα κι η μπίρα για να ξανακοιμηθώ'.
Απόσπασμα 4: (Για τον Ronnie James Dio): 'Δεν έχω κάτι κακό να πω για τον τύπο που βρήκαν να με αντικαταστήσει, τον Ronnie James Dio, που παλιότερα ήταν με τους Rainbow. Είναι σπουδαίος τραγουδιστής. Από την άλλη όμως, δεν είναι εγώ κι εγώ δεν είμαι αυτός, οπότε θα προτιμούσα να είχαν ονομάσει το γκρουπ Black Sabbath II.
Αυτό είναι όλο.
Απόσπασμα 5: (για τον Randy Rhoads): 'Και δεν οφείλεται μόνο στο γεγονός ότι το 'Blizzard of Ozz' πούλησε ένα εκατομμύριο αντίτυπα μέχρι να ολοκληρωθεί. Ήταν επειδή είχα τόσο εκλπηκτικούς ανθρώπους γύρω μου. Δεν ξέρω τι έκανα για να μού αξίζει ο Randy Rhoads. Ήταν ο μόνος αληθινός μουσικός που ήταν ποτέ στο γκρουπ μου. Μπορούσε να διαβάσει νότες. Μπορούσε να γράψει μουσική. Ήταν τόσο αφοσιωμένος που έβρισκε δάσκαλο κλασικής κθάρας όπου πηγαίναμε κι έκανε μάθημα.
Απόσπασμα 6: (μετά τον χαμό του Randy): 'Κάτι που μάς ανακούφισε λίγο ήταν ένα μήνυμα από τους AC/DC που έλεγε: 'Αν υπάρχει κάτι που μπορούμε να κάνουμε, να μάς το πείτε'. Αυτό σήμανε πολλά για μένα και θα τους είμαι πάντοτε ευγνώμων γι' αυτό. Μαθαίνεις ποιοι είναι οι φίλοι σου στα δύσκολα. Οι AC/DC θα πρέπει να καταλάβαιναν επακριβώς τι περνούσαμε γιατί μόλις πριν από δύο χρόνια είχε πεθάνει από αλκοολισμό ο τραγουδιστής τους, ο Bon Scott, επίσης σε τραγικά νεαρή ηλικία.
Απόσπασμα 7: Το πιο αστείο με τους Motley Crue ήταν ότι ενώ ντυνόντουσαν σαν κυριλέ γκομενάκια, ζούσαν σαν ζώα. Ακόμα κι εγώ, έμαθα καινούρια πράγματα.
Όπου πήγαιναν, κουβαλούσαν ένα βαλιτσάκι γεμάτο με ό,τι ποτό μπορείς να φανταστεί κανείς. Με το που τελείωνε η συναυλία ανοιγε το καπάκι και ξαμολιόντουσαν ελεύθερα τα σκυλιά της κόλασης.
Απόσπασμα 8: Η Βίβλος μ' ενδιαφέρει αρκετά και προσπάθησα να τη διαβάσω κάμποσες φορές. Έφτασα όμως μέχρι που ο Μωυσής έγινε 750 χρονών κι εγώ είπα: Μα καλά, τι κάπνιζαν τότε οι άνθρωποι;
Στην τελική δεν πιστεύω έναν τύπο που λέγεται Θεός, φοράει άσπρο κοστούμι και κάθεται σ' ένα φουσκωτό σύννεφο ούτε κι έναν τύπο που λέγεται διάβολος, κρατάει πιρούνια κι έχει κέρατα.
Πιστεύω όμως ότι υπάρχει μέρα, νύχτα, υπάρχει καλό, υπάρχει κακό, υπάρχει μαύρο, υπάρχει άσπρο. Αν υπάρχει κάποιος Θεός είναι η φύση. Αν υπάρχει διάβολος είναι η φύση.
Aπόσπασμα 9: Μέσα μου βαθιά το ήξερα ότι το ποτό και τα ναρκωτικά μου είχαν βγει ξινά. Ότι είχα πάψει να είμαι αστείος και χαριτωμένα παράξενος και είχα γίνει θλιμμένος. Μπορούσα να κάνω μίλια ολόκληρα για να βρω ένα ποτό. Συνήθιζα να έχω ένα ψυγείο γεμάτο μπίρες στην κουζίνα, σηκωνόμουν και το πρώτο πράγμα που έκαναν το πρωί ήταν να πιω μια Corona και μέχρι τις 12 ήμουν λιώμα.
Απόσπασμα 10: Έχω καταλήξει ότι όλα στη ζωή είναι προ αποφασισμένα. Οπότε όταν κάτι κακό συμβαίνει δεν μπορείς να κάνεις τίποτα. Και όταν κάποτε έρθει ο θάνατος, απλά είναι κάτι που έρχεται για όλους. Όσο για το τι θα ήθελα να γραφτεί στην πλάκα (σ.σ.: την ταφόπλακα) δεν έχω ψευδαισθήσεις. Αν κλείσω τα μάτια μου μπορώ κιόλας να το δω.
Ozzy Osbourne
γεννήθηκε το 1948.
Πέθανε οποτεδήποτε.
Ξερίζωσε με τα δόντια το κεφάλι μιας νυχτερίδας.
Αυτά, φίλοι μου. Τα υπόλοιπα σπαρταριστά γεγονότα της ζωής του Ozzy στο βιβλίο.
Ας κλείσουμε μ' ένα τραγούδι.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου