Σύντομα δυο λόγια, δε θέλω να μακρηγορώ και να πάμε στην ουσία.
1. Θεωρώ το 2024 μια μετριότατη χρονιά για το metal. Πολύ λίγες οι κυκλοφορίες που ήταν περίπου άψογες.
2. Σίγουρα θα λείπουν δίσκοι που σε σας άρεσαν και δε θα τους βρείτε εδώ αλλά υπάρχει ένα όριο (δε μπορούμε π.χ. να βάλουμε 100 δίσκους) κι επίσης δε μπορούμε ν' ακούσουμε το σύνολο των κυκλοφοριών (προσωπικά άκουσα πάνω από 200).
3. Δεν έβαλα επίτηδες E.P, αλλά ας κάνω μνεία στα E.P των Havok 'The new eyes' και σ' αυτό των Motley Crue διότι είναι τα πρώτα δείγματα γραφής με τον John 5 μέσα από studio και το πρώτο τυος γενικά φρέσκο υλικό απ' το μακρινό 2008.
4. Μακριά από μένα, δίχως να είμαι σίγουρος, οι μεγαλοστομίες για ένα σχήμα ή δίσκο. Η περίπτωση των Amethyst, χαρακτηριστική. Δε λέω, καλός ο δίσκος, αλλά νωρίς για διθυράμβους.
5. Μη βιαστείτε γιατί με το τέλος της ανάγνωσης, υπάρχει playlist μ' ένα τραγούδι από κάθε δίσκο που επιλέχτηκε προκειμένου να πάρετε μιαν ιδέα.
Πάμε !!!
EXTINCTION A.D. - 'To the detested'
Πήραν σάρκα κι οστά το 2013 με το πρώτο τους demo και 11 χρόνια μετά, κυκλοφορούν αισίως το 4ο full length τους.
Το album αποτελείται από 10 σκληροτράχηλα thrash κομμάτια με μέσο όρο τα τέσσερα λεπτά και προσωπικά με συνεπήρε.
Επιπλέον, να πω ότι η εισαγωγή -με το πιο βαρύ δε γίνεται riff- είναι μια απ΄ τις καλύτερες ποτέ εισαγωγές στο metal γενικώς. Κι έχω ακούσει χιλιάδες... Θα το διαπιστώσετε στο κομμάτι που θα υπάρχει στο playlist.
JUDAS PRIEST - 'The invincible shield'
Έχουμε πολλάκις αποδείξει σε τούτο το blog ότι ένα σχήμα δε μπαίνει στις αγαπημένες μας λίστες εάν πραγματικά δεν το αξίζει.
Επομένως, οι θεοί Priest μπαίνουν ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΙΚΑ στη φετινή λίστα...
Όποιοι πίστευαν ότι στο 'Firepower' έδωσαν την τελευταία τους ικμάδα κι ό,τι είχαν συνθετικά να δώσουν, βάλανε ξανά τα κεφάλια τους μέσα.
To 'The invincible shield' είναι μια δισκάρα απ' την αρχή ως το τέλος.
O Faulkner αποδεδειγμένα πλέον αντέχει τη 'βαριά φανέλα', ο Halford είναι Halford έστω και με την όποια studio προστασία.
Όσο για τον Andy Sneap μετά από τόσα χρόνια στην παραγωγή, δεν περιμέναμε αυτόν το δίσκο για να μάς (ξαν)αποδείξει πώς γίνεται ο σκληρός σύγχρονος ήχος...
Ακόμη ένα κόσμημα στη δισκογραφία των Metal Gods.
ATROPHY - 'Asylum'
Τους Atrophy απ' το Tucson της Arizona, τους παρακολούθησα από το πρώτο τους κιόλας δισκογραφικό βήμα, πίσω στο 1988 και το 'Socialized Hate'. Ακολούθησε και το 'Violent By Nature' και τέλος.
Όταν λοιπόν ενημερώθηκα ότι επίκειται δισκογραφική επιστροφή 34 ολάκερα χρόνια μετά, η αλήθεια είναι ότι χάρηκα.
Απ' την άλλη βεβαίως δε μού καθόταν και πολύ καλά να σου πω την αλήθεια ότι απ' το ντεμπούτο τους θα υπήρχε στη σύνθεση μόνον ο τραγουδιστής Brian Zimmermann. Αν και βέβαια, τα τελευταία χρόνια έχω συνηθίσει δεκάδες γνωστά συγκροτήματα της αγαπημένης μας μουσικής να ηχογραφούν ή περιοδεύουν με ένα μόνο αυθεντικό μέλος...
Για να μην τα πολυλογώ όμως, το 'Asylum' είναι ένας κλασικός thrash metal δίσκος που έχει αναφορές σε αυτό που έπαιζαν οι Atrophy στα late 80s, αλλά με έναν φρέσκο αέρα να τον ενδύει.
Πώς και πώς περιμένω τον επόμενο.
JERRRY CANTRELL - 'I want blood'
Ένας μικρός πρόλογος, πάλι: Όταν ξέσπασε η grunge καταιγίδα, η σκηνή του Seattle και τα τοιαύτα, οι Alice In Chains, για τα δικά μου πάντα γούστα ήταν πιο πάνω απ' τους άλλους. Συνθετικά και ηχητικά. Το 'Dirt' album είναι μέσα -αντικειμενικά- στα καλύτερα ροκ (με τη γενική έννοια τού όρου) albums και μένα, ένα απ' τα αγαπημένα μου ever. Εκεί, τα περισσότερα τραγούδια τα είχε γράψει ο Cantrell.
Άρα, τον εκτιμούσα από τότε βαθύτατα.
Πάμε στο 2024.
O Cantrell κυκλοφορεί τον πέμπτο προσωπικό του δίσκο, μ' ένα αμφιλεγόμενο εξώφυλλο και τίτλο 'I want blood'.
Δίσκος με όλες τις βασικές αρχές των A.Ι.C., με βαριά riffs ως κορμό αλλά και με πιο mid tempo και μελαγχολικές στιγμές (στις οποίες ο Jerry είναι μάστορας).
Λίγες οι αδύναμες στιγμές, ώστε να μην είναι μες στη λίστα μου...
KISSIN' DYNAMITE - 'Back with a bang'
Το έχω γράψει πολλές φορές σε παρουσίαση κομματιών των Γερμανών: Πρόκειται για ένα συγκρότημα που, κατά τη γνώμη μου, αν δρούσε στα 80s θα είχε κάνει πολύ μεγαλύτερη επιτυχία.
Είναι πλέον αρκετά χρόνια στο κουρμπέτι και τους έχω σε μεγάλη εκτίμηση γιατί αυτό που παίζουν, δηλαδή ένα εμπορικό hard / sleaze με ανθεμικά ρεφρέν, το παίζουν καταπληκτικά.
Τραγούδια με πολλή ενέργεια και ρεφρέν που σού κολλάνε στο μυαλό. Και περνάς καλά.
Σε αυτό το μοτίβο κινείται κι η νέα τους δουλειά. Αν είσαι φίλος αυτού τού ήχου και δεν περάσεις καλά δε φταίνε οι Γερμανοί. Πρέπει εσύ να κοιταχτείς.
SAXON - 'Hell, fire and damnation'
Ό,τι και να πω για το αγαπημένο μου συγκρότημα θα είναι λίγο.
Σε λίγες μέρες ο Biff κλείνει τα 74. Ο Nigel θα κλείσει τα 72. Εκεί όμως αυτοί. Απτόητοι.
Όταν ο Paul Quinn είπε ότι δεν μπορεί, οι Saxon έκαναν μεταγραφή αεροδρομίου φέρνοντας τον τεράστιο Brian Tatler να κάνει δίδυμο με τον Doug Scarratt (που ειρήσθω εν παρόδω, του χρόνου συμπληρώνει 30 χρόνια στους Saxon).
Στο δια ταύτα: Δύο μόλις χρόνια απ' το 'Carpe Diem' κι έναν χρόνο από το 'More Inspirations', πάλι νέα δουλειά.
Εξώφυλλο θαυμάσιο, παραγωγάρα, κιθάρες κοφτερές και θεματολογία από ένα ευρύ πεδίο: ο ανεξάντλητος Biff γράφει ιστορίες για τα πειρατικά ραδιόφωνα, για το συμβάν τού Roswell (1947) και τις διάφορες ερμηνείες που το συνόδευσαν, για τον έμπορο της Βενετίας, για τη μάχη τού Hastings (1066) και γενικώς με ενδιαφέροντα θέματα, ιστορικά κι άλλα, που ποτέ δεν πλήττεις.
Μπράβο ρε μάγκες, περήφανοι για ακόμη μια φορά.
Ό,τι άλλο δισκογραφικά μας δώσουν από εδώ και στο εξής, κέρδος θα είναι...
SUICIDAL ANGELS - 'Profane Prayer'
Οι Suicidal Angels, εδώ και χρόνια πάνε με αυτόματο πιλότο. Το σερί των σπουδαίων δίσκων ολοένα και μεγαλώνει κι αυτό επιβεβαιώνεται στο 'Profane Prayer'.
Η αγάπη τους για τους Slayer είναι χρόνια και δεδηλωμένη αλλά εδώ και χρόνια είναι πλέον ένα καταξιωμένο σχήμα, με τη δική του ταυτότητα και τις δικές του μουσικές προτάσεις.
Και ναι μεν, τα τετράλεπτα κομμάτια τύπου 'Crypts of madness' δε θα εκλείψουν ποτέ στις κυκλοφορίες τους (άλλωστε έτσι μάς συστήθηκαν) αλλά κάθε φορά πάνε και δύο βήματα πιο κάτω, δοκιμάζοντας κι εξερευνώντας.
Για του λόγου το ακριβές ακούς το 'Deathstalker' και το 'The fire paths of fate' κι αντιλαμβάνεσαι ότι οι τύποι ψάχνονται.
Να πω ότι όταν άκουσα το 'The fire paths of fate' δεν πίστευα στ' αυτιά μου. Αν με ρωτούσες 20 χρόνια πριν αν ένα ελληνικό thrash συγκρότημα θα μπορούσε να γράψει μια τέτοια κομματάρα, τέτοια που στα 9,5 λεπτά να μη βαριέσαι ούτε δευτερόλεπτο δε θα πόνταρα ούτε τη γρίπη μου, Κι όμως, έγινε κι αυτό. Γενικώς, ο δίσκος είναι άχαστος.
Η κυκλοφορία του συνέπεσε με το να τους δω ζωντανά στον Βόλο στις 29 Αυγούστου. Κάναμε τη σχετική κριτική σε άλλο σημείο.
Το μόνο που με στενοχωρεί; ότι άρχισαν να μεγαλώνουν κι αυτοί τα κενά μέχρι τον επόμενο δίσκο...
FLOTSAM AND JETSAM - 'I am the weapon'
38 χρόνια μετά το ρηξικέλευθο για την εποχή του 'Doomsday for the deceiver' και με 15 δίσκους στην πλάτη τους οι Flots δεν έχουν ν' αποδείξουν τίποτα και σε κανέναν. Απολύτως τίποτα.
Μόνο ότι μπορούν ακόμα να βγάζουν καλές συνθέσεις κ ι ότι έχουν λόγο ύπαρξης ως σχήμα.
Κι αυτό το αποδεικνύουν σχεδόν σε κάθε τους κυκλοφορία. Που δε θα την πεις άψογη, αλλά που πάντα θα βρίσκεται σε ικανοποιητικό επίπεδο.
Κι επειδή έχει γεμίσει ο τόπος thrash σχήματα ποιο brutal, χρειαζόμαστε πολύ τέτοιa intelllectuel σχήματα του είδους. Με περίσσια ποιότητα.
Ο δε τραγουδιστής Eric A.K αποτελεί μύθο για όλο το ιδίωμα.
GOD DETHRONED - 'The Judas Paradox'
Οι God Dethroned είναι απ' τις κλασικές περιπτώσεις συγκροτημάτων που με το ένα πόδι πατάνε στο black και με το άλλο στο death metal.
Το 'Judas Paradox' είναι ο δωδέκατος δίσκος του σχήματος από την Ολλανδία κι ο πρώτος μετά τον κορονοϊό.
Κι ενώ θεωρώ την ολλανδική death metal σκηνή την κορυφαία στην Ευρώπη, τόσα χρόνια με 'κερδίζουν' οι Asphyx κι οι Legion of the damned, ενώ οι G.D. έπονταν.
Όπως λέει κι ο τίτλος, ασχολούνται με τον Ιούδα τον Ισκαριώτη, και το ομώνυμο κομμάτι είναι μια αυτοπαρουσίαση τού Ιούδα, όπως οι ίδιοι την φαντάστηκαν...
Iscariot was never my name
I'm no dagger man
I was one of the twelve
He was like a brother to me
They call me the false one
But I didn't act in free will
They just needed a scapegoat
Now I'm lost in the valley of blood.
Το κλίμα στο album άλλοτε είναι πολύ μοχθηρό ενώ υπάρχουν και τα πιο μελωδικά περάσματα που τον κάνουν πιο πολυδιάστατο.
THE END MACHINE - 'The quantum phase'
Το όχημα των George Lynch / Jeff Pilson μπήκε στη ζωή μας το 2019 με τον ομώνυμο δίσκο.
Κανείς δεν εγγυάται επειδή το σχήμα απαρτίζεται από γνωστούς εδώ και δεκαετίες μουσικούς, απαραίτητα θα βγάλει και καλή μουσική.
Στην περίπτωση των The end machine όμως είχαμε εξαρχής καλή μουσική κι αυτό συνεχίζεται και στη φετινή, τρίτη τους δουλειά.
Άσε που σε σχέση με το πολύ καλό hard rock υλικό και των τριών δίσκων τους, τους θεωρώ εξαιρετικά υποτιμημένους.
WRAITH - 'Fueled by fear'
Ακόμη ένα -κατά βάσιν- thrash συγκρότημα στα χνάρια που χάραξαν οι Powertrip.
Οι Wraith είναι από την Indiana κι αισίως φέτος κυκλοφόρησαν τον 4ο δίσκο τους.
14 κομμάτια, με μέσο όρο τα τρία λεπτά.
Λυσσασμένα φωνητικά, κολλητικά riffs κι ενδιάμεσα κάποια 'άρρωστα' περάσματα.
Δεν τους το' χα. Μπράβο.
KERRY KING - 'From hell I rise'
.jpeg)
Δεδομένο 1: Το προσωπικό σχήμα τού King, είναι τρόπον τινά all-star: Osegueda / Demmel / Bostaph / Sanders.
Δεδομένο 2: Είναι αυτό, εχέγγυο ότι το album θα είναι καλό; Όχι. Πολλά all star σχήματα κατά καιρούς βγάλανε 'πατάτες'.
Εδώ όμως, αυτό δεν ισχύει... O King στα 60 του, πάει μεν εκ τού ασφαλούς, αφού το album ζέχνει Slayerίλα, αλλά τα κομμάτια που έγραψε είναι πολύ καλά, με φρέσκο ήχο και κάργα επιθετικά.
Δε θέλαμε και κάτι περισσότερο... Μάς αρκεί.
MARK STORACE - 'Crossfire'
.jpeg)
Απλά, ο ίδιος, παρά την παύση των Krokus πιστεύει ότι έχει ακόμη να προσφέρει στον χώρο, χωρίς να έχει κανένα άγχος να κομίσει κάτι νέο μουσικά.
Στα γνωστά λοιπόν χνάρια των Krokus - AC/DC, ο Mark μάς κάνει να περάσουμε όμορφα και μάς γεμίζει με boogie / hard rock / r'n'roll ενέργεια.
GEAREA - 'Coma'
Απ' τις αποκαλύψεις τής χρονιάς.
Όπως είχα ξαναγράψει, αυτό το post black metal ποτέ δεν ήταν μες στα αγαπημένα μου metal παρακλάδια.
Και με τους Πορτογάλους, δεν είχα ασχοληθεί σχεδόν καθόλου, παρά μόνο βλέποντας κάνα βιντεάκι περιστασιακά.
Η εντυπωσιακή τους εμφάνιση όμως, τέλη Αυγούστου στον Βόλο, μ' έκανε ν' ασχοληθώ λιγάκι περισσότερο.
To 'Coma' είναι η τέταρτη κατά σειρά δουλειά τους, είναι ακραία αλλά λιγότερο ακραία απ' τις προηγούμενες, το black είναι η σταθερή βάση, αλλά εδώ έχουμε και κάποια μελωδικά περάσματα και γενικά μία ατμοσφαιρικότητα (όχι μόνο στις εισαγωγές) που ανεβάζουν το επίπεδο των συνθέσεων.
DICKINSON - 'The Mandrake Project'
19 χρόνια χωρίς προσωπικό δίσκο για τον Bruce Dickinson τα λες και πολλά.
Έβδομος προσωπικός λοιπόν, με τον Roy Z. να είναι πάλι η παρέα του. Διότι γράφει έξι απ' τα δέκα τραγούδια του δίσκου και παίζει και κιθάρες, μπάσο και πλήκτρα.
Παλατζάρισα εάν θα τον συμπεριελάμβανα στ' αγαπημένα μου. Γατί διάσπαρτα υπάρχουν κι οι μέτριες στιγμές. Επίσης, προς το τέλος, κάπου αρχίζει και το χάνει με τα πιο ήρεμα κομμάτια που όμως έχουν πράγματα να πουν.
Τηρουμένων των αναλογιών όμως, ο Bruce παρουσιάζει κάτι πολύ αξιόλογο.
Είναι μια δουλειά που ανατρέχω να ξανακούσω κι όχι απλώς για 1-2 κομμάτια αλλά για τουλάχιστον τέσσερα. Σίγουρα θα περίμενα κάτι καλύτερο, αλλά θαρρώ ότι αξίζει μια θέση στη λίστα μου, εν τέλει.
EARLY MOODS - 'A Sinner's Past'
Οι τυπάρες είναι απ' το Los Angeles, τούτος είναι ο δεύτερος δίσκος τους και παίζουν doom το ορθόδοξο στο στιλ των Sabbath, των Saint Vitus, των Trouble.
Βεβαίως, οι ταχύτητες είναι γενικά μεγαλύτερες αν κι έχουν κι αυτοί πιο αργές στιγμές - τραγούδια.
Παλιομοδίτικη παραγωγή όπως της πρέπει για το είδος, δίχως όμως να ενοχλεί, και πολύ ωραία -στ' αυτιά μου- τύμπανα.
Οι 'άρρωστοι' doomsters έχουν πλέον ακόμη μία αξιόπιστη επιλογή...
Η playlist
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου