Το σημερινό κείμενο 'ανεβαίνει' με πρώτη αφορμή το πολύ πρόσφατο γεγονός της διακοπής /ματαίωσης της αποχαιρετιστήρια περιοδείας των θρυλικών Whitesnake λόγω προβλημάτων υγείας όπως είχατε διαβάσει και μπορείτε να ξαναδιαβάσετε ΕΔΩ.
Το blog αυτό επειδή είναι οπαδικό και δε βγάζει χρήματα, έχει και στο παρελθόν κάνει αρθρογραφία σχετικώς
με την επόμενη μέρα στο heavy metal. Για να μην αποπροσανατολιστούμε δε θα κάνω σχετικές παραπομπές. Ισχύει όμως.Ο γενικότερος προβληματισμός μου, αν θα μπορούσα να τον εκφράσω με λίγες λέξεις είναι περίπου ο εξής: Υπάρχει μέλλον στο metal όταν αποχωρήσουν και τα τελευταία μεγάλα συγκροτήματα των 70s και 80s; Μεγάλη κουβέντα...
Σήμερα, θα παρουσιάσω στοιχεία, τεκμήρια καλύτερα που αποδεικνύουν ότι τα παραδοσιακά μεγάλα ονόματα δεν είναι καν ΤΟ ΠΑΡΟΝ της μουσικής μας.
Πέραν των καταφανών, ρεαλιστικών δεδομένων που είναι οι αρρώστιες, οι θάνατοι, το 'χάλασμα' της φωνής, η διάλυση σχημάτων και η ηλικία, υπάρχει ένα ακόμη, εξίσου σημαντικό στοιχείο που αποδεικνύει με τον πλέον εμφατικό τρόπο ότι οι παλιές καραβάνες δεν είναι όπως είπα καν το παρόν (φυσικά, εξαιρούμε τις περιοδείες που λόγω βάρους ονόματος, δίψας οπαδών κλπ. είναι συνήθως sold out): Ποιο είναι αυτό; Μα φυσικά, τα κενά που κάνουν αυτά τα συγκροτήματα (gaps, τα λέμε στο χωριό μου) από τη μια κυκλοφορία τους μέχρι την επόμενη.
Φυσικά, δε θα είχε κανείς την απαίτηση να ζήσουμε τις χρυσές εποχές των 80s όπου σχήματα όπως οι Manowar κι οι Saxon έβγαζαν 2 δίσκους μέσα σ' ένα ημερολογιακό έτος ( !!!!!) κι ήταν κι οι δυο εξίσου καλοί, αλλά αν μη τι άλλο, να βγάζουν έναν δίσκο κάθε 2-3 χρόνια. Αυτό δεν υπάρχει πλέον (μ' ελάχιστες εξαιρέσεις) κι έχει πάψει να υπάρχει εδώ κι αρκετά χρόνια πλέον. Οι οπαδοί κυριολεκτικά παρακαλάμε τα αγαπημένα μας συγκροτήματα να βγάλουν νέα μουσική αλλά αυτό δε συμβαίνει. Δεν εξετάζουμε εδώ τους λόγους που, έτσι κι αλλιώς είναι προφανείς αλλά την ουσία.
Πάμε λοιπόν, πλέον, με στοιχεία να δούμε αυτό που ισχυρίζομαι, δηλαδή πόσο αργούν να κυκλοφορήσουν νέα δουλειά γνωστά groups, δημιουργώντας κενά στην αγορά, στην επικαιρότητα και στη χαρά του οπαδού. Προσέξτε:
Metallica: 'Hardwired... to self destruct'. Κυκλοφόρησε το 2016. ήδη, μετρούν 6 χρόνια χωρίς νέα μουσική και το κυριότερο δεν υπάρχει η παραμικρή ένδειξη ότι θα έρθει νέα δουλειά το 2023. Ούτε καν...
Iron Maiden: Οι βρετανοί θρύλοι, όταν έβγαλαν πέρσι το 'Senjutsu' έκαναν νέο ρεκόρ κενού μεταξύ δύο δίσκων ('The Book Of Souls' - 2015, 'Senjutsu' - 2021), ήτοι 6 χρονάκια.
W.A.S.P: Μετρούν ήδη 7 έτη από το 'Golgatha' κι ούτε ακούγεται κάτι προς κυκλοφορία. Αύριο ν' ακουστεί (λέμε τώρα...) πάμε μίνιμουμ οκταετία...
Anthrax: 'For All Kings' το 2016. Εμείς περιμένουμε νέο studio album κι αυτοί έβγαλαν ακόμη ένα live. Καταλαβαίνετε...
Megadeth: Χαρακτηριστικό παράδειγμα. Από την αρχή της καριέρας τους τα κενά ήταν δύο ή το πολύ τρία χρόνια, ακόμα και στα 10s. Τον Σεπτέμβριο κυκλοφορούν νέα δουλειά αλλά έκαναν ρεκόρ με 6,5 χρόνια απ΄το 'Dystopia'...
Manowar: Εδώ μιλάμε για κατάντια. 10 χρόνια από την τελευταία studio κυκλοφορία, που εμένα πάντως μου είχε αρέσει και σε αυτή τη δεκαετία 2012-2022 δυο E.P, να τα πει ο Θεός. Ανέμπνευστα, σχεδόν τραγικά.
Scorpions: 7 χρόνια τους πήρε να ξεφουρνίσουν εφέτος τον (ουσιαστικό) διάδοχο του 'Return To Forever'.
AC/DC: Το (πολύ καλό) 'Power Up' (2020) ήρθε μετά από ένα κενό μιας 6ετίας απ΄το προηγούμενο 'Rock Or Bust' . Πάντως το μεγαλύτερό τους κενό παραμένει η 8ετία μεταξύ 'Stiff Upper Lip' (2000) και 'Black Ice' (2008).
King Diamond: 3-4 χρόνια τώρα, νέο δίσκο ακούμε, μα νέο δίσκο δε βλέπουμε. Αίσχος και κοροϊδία. Έως τώρα, το μεγαλύτερο κενό υπήρξε ανάμεσα στα 'The Eye' (1990) και 'The Spider's Lullabye'(1995), δηλαδή μεσοδιάστημα 5 ετών. Πλέον έχει σπάσει κάθε ρεκόρ, αφού ήδη έχει 15 χρόνια να βγάλει δίσκο και ποιος ξέρει πότε θα τελειώσει τούτο το αρνητικό σερί.
The Cult: Βγάζουν νέο δίσκο μετά από 6 χρόνια.
Dokken: Ξέχασαν πώς ηχογραφείται νέος δίσκος (υπό αυτό το όνομα). Το 'Broken Bones' βγήκε το 2012, μετράνε 10 χρόνια εκτός, ακούγεται ότι είναι κοντά σε νέα δουλειά. Μάλλον θα ξεπεράσουν τη δεκαετία...
Exodus: Το 'Persona Non Grata' έκανε 7 χρόνια να γίνει ο διάδοχος του 'Blood In, Blood Out'.
Guns'n'Roses: 14 χρόνια από το αμφιλεγόμενο 'Chinese Democracy'. Έχει ο Θεός...
Συμπεραίνουμε εύκολα ότι και τα κενά μεταξύ δύο δίσκων είναι ένας ακόμη τρόποςνα καταλάβουμε ότι έρχεται η' Δύση' των μεγάλων ονομάτων προηγούμενων δεκαετιών.
Μια μουσική όμως δε μπορεί να πηγαίνει μπροστά, να συντηρείται, να κρατά ζεστό το ενδιαφέρον, απλά και μόνο με το παρελθόν. Όσο τεράστια κι αν είναι τα σχήματα, όση παρακαταθήκη κι αν έχουν αφήσει, ΔΕΝ ΑΡΚΕΙ αυτό. Χρειάζεται (όπως πάντοτε, συνέβαινε...) νέο αίμα.
Το έχω ξαναγράψει αρκετές φορές. Τα ίδια τα metal έντυπα, ραδιόφωνα κλπ. στη χώρα μας υπερμεγεθύνουν π.χ. τον ερχομό των Iron Maiden. Εντάξει πρόκειται για συγκρότημα - θρύλο. Σύμφωνοι, δε θα το προσπεράσεις ως συμβάν, αλλά δώσ' του εξώφυλλα, πάρε υπερβολική διαφήμιση, πάρε κείμενα γραμμένα και ξαναγραμμένα. Ήμαρτον.
Το metal τη στιγμή που μιλάμε, δε χρειάζεται το να εισπράξουν ακόμη μερικές χιλιάδες ευρώ στις 16 Ιουλίου οι Maiden. Ούτε οι ίδιοι οι Maiden το χρειάζονται.
Το metal στην Ελλάδα δε μπαίνει στα σπίτια με το ρυθμό που έμπαινε στα 80s ή στα 90s. Στην εποχή του trap που κάποιοι νομίζουν ότι αποτελεί μουσικό είδος, του (συμπαθέστατου) Κωνσταντίνου Αργυρού, των επάρατων ραδιοφωνικών playlists, της ανυπαρξίας φυσικών δισκοπωλείων και, και, και ... το metal έχει ΑΝΑΓΚΗ από νέους ήρωες. Μαζικά και σταθερά. Όχι από φωτοβολίδες. Χρειάζεται 30 ακόμη Ghost. Αναφέρομαι σ' αυτούς για το μέγεθος επιρροής, τη φήμη, τη δυναμική κλπ. κι ας μην είναι (καθαρόαιμο) metal. Χρειάζεται μαζί με το 'Senjutsu', ν' αγοράσεις και το cd ενός πρωτοεμφανιζόμενου σχήματος. Για να το στηρίξεις. Εμείς έτσι δεν κάναμε; Αγόραζες το 'Love at first sting' αλλά ταυτόχρονα αγόραζες π.χ και το 'Night On Brocken' προκειμένου να στηρίξεις ένα καινούριο συγκρότημα που άκουγε στο όνομα Fates Warning.
Δε γίνεται εμείς οι (σχεδόν) 50άρηδες να προάγουμε συνεχώς την παρελθοντολαγνεία και να μην κοιτάμε καθόλου μπροστά. Εμείς, τουλάχιστον. Ας το κάνουν οι ημιμαθείς των πολιτικών εφημερίδων ή διαφόρων ή διαφόρων αμφιλεγόμενων sites. Αυτοί νομιμοποιούνται να ασχολούνται για πολλοστή φορά με τον ΤΕΡΑΣΤΙΟ Alice Cooper κι ας ξέρουν μόνο το 'School's Out' και το 'Poison'. Δικαιούνται ν' ασχολούνται με τον ερχομό των Scorpions γιατί αυτό το ρεπορτάζ θα πουλήσει. Πιθανώς ο γραφιάς να ξέρει μόνο το 'Wind Of Change' και το album 'Rock Believer' να μην το έχει ακούσει ολόκληρο. Εμείς, όμως, που κρατάμε τη φλόγα αναμμένη, δε μπορούμε να λειτουργούμε μη βλέποντας πέρα από τη μύτη μας... Βλέποντας λίγο έστω, μελλοντικά.
Να μη μιλήσω για τα ραδιόφωνα που καμία σχέση δεν έχουν με τις υπηρεσίες που προσέφεραν στα 70s και 80s. Για πόσο ακόμα θ' ακούμε το 'Africa'; Το 'Paranoid'; Το 'Back In Black'; Το 'The Unforgiven'; Το 'Breaking The Law' Φτάνει πια. Ξεράσαμε. Η ροκ κι η metal σκηνή - δόξα τω Θεώ- είναι ενεργές. Με νέο αίμα, νέες κυκλοφορίες. Ως πότε 'Τα ίδια Παντελάκη μου;'. Και το αναρωτιέμαι εγώ που προσκυνώ τα 80s και λέω ότι καλύτερη μουσική ΓΕΝΙΚΩΣ, δε θα βγει, σε σχέση μ' εκείνη την υπέροχη δεκαετία. Αλλά τι; Σταμάτησε η μουσική στα 80s; Σταμάτησαν οι Metallica στο 'The Black Album';
Κατανοώ το άγχος και την πρεμούρα ραδιοφώνων, περιοδικών, ιστότοπων, διοργανωτών συναυλιών να βγάλουν μεροκάματο. Να πουλήσουν στο φιλοθέαμον κοινό. Να κερδίσουν. Να επιβιώσουν ρε αδερφέ. Αν δεν κοιτάξουν όμως σοβαρά την ανάδειξη νέων σχημάτων που αξίζουν (κι υπάρχουν πολλά τέτοια...) θα το βρουν μπροστά τους. Νομοτελειακά...
Παρακάτω, παραθέτω, για του λόγου το ακριβές τρία συγκροτήματα που ίσως θ' άξιζαν την προσοχή μας κι έχουν αν μη τι άλλο παρόν, εύχομαι και μέλλον... (σ.σ.: δε σημαίνει ότι απαραιτήτως θα σού αρέσουν, απλά μπαίνουν για το παράδειγμα...).
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου