Ronnie James DIO discography: The good, the best and the rest

Η αλήθεια είναι ότι προκειμένου να γίνει μια πλήρης αποτίμηση ενός μουσικού, θα πρέπει να έχει φύγει απ' τη ζωή ώστε να μην έχουμε κάτι άλλο να περιμένουμε απ' αυτόν...

Να ξεκαθαρίσω ότι ουδέποτε ήμουν υπέρ της μόδας να γίνεται ένα αναλυτικό κι απόλυτο ranking δίσκων. Έχει ο άλλος 18 δίσκους καριέρας π.χ., με τι προφανή κριτήρια θα τοποθετήσεις κάποιον 16ο και ποιον 17ο; Δύσκολο...

Προτιμώ λοιπόν να διαχωρίζω το υλικό ενός συγκροτήματος σε ευρύτερες κατηγορίες, σε ομαδοποιήσεις.

Τούτο θα κάνω και στην περίπτωση του Ronnie James DIO (γέννηση 10 Ιουλίου 1942 - θάνατος 16 Μαΐου 2010).

Προσέξτε: Η στήλη δεν είναι ευρύτερα βιογραφική. Εδώ απλώς κατηγοριοποιούμε τα πονήματα τού καλλιτέχνη ανάλογα με την αξία τους (φυσικά μπλογκάρουμε, άρα οι επιλογές ενέχουν σαφώς υποκειμενικότητα...).

Δεν ξεκινάμε;

                                            MASTERPIECES

                                                      'Holy Diver' (1983)

                                       

Μιλάμε για το πρώτο προσωπικό album τού κοντού, που μεμιάς μάς (απ)έδειξε τι μπορεί να κάνει μόνος του, ήτοι χωρίς να έχει ανάγκη τα βαρύτατα ονόματα των Rainbow ή των Sabbath...

Το ομώνυμο κομμάτι το τραγουδήσαμε / ακούσαμε χιλιάδες φορές στα 80s.

Αλλά και τι να πεις για κομμάτια όπως τα 'Don't Talk To Strangers', 'Caught In The Middle, 'Rainbow In The Dark';

Κιθάρα Vivian Campbell, drums Vinny Appice. Θες κι άλλα;

                                                 'The Last In Line' (1984)

Για μένα, είναι χρόνια τώρα ξεκάθαρο ότι ο διάδοχος του 'Holy Diver' είναι ακόμη πιο άρτιος μουσικά κι οι συνθέσεις είναι μισό κλικ πιο ώριμες.

Κομμάτια θες; 'The Last In Line', 'Egypt', 'Mystery' (προσωπική αδυναμία), 'Breathless', 'We Rock'. Δε συνεχίζω. Αθάνατο στ' αυτιά μας, αθάνατο στις συνειδήσεις μας...

                                                'Long Live Rock'n'Roll' (1978)

Η τρίτη και τελευταία συμμετοχή τού Ronnie, έδωσε all time classics όπως τα 'Gates Of Babylon', 'L.A. Connection', 'Long Live Rock' n ' Roll', 'Kill The King'.

Για αρκετούς, ο δίσκος αυτός είναι από εκείνους που αποτέλεσαν σοβαρή επιρροή, γι' αυτό το είδος που αργότερα ονομάστηκε power metal.

                                                             'Mob Rules'(1981)

Έχει σημασία που το βάζω πριν από το 'Heaven And Hell'; Ογκόλιθοι και οι δύο δίσκοι με τη διαφορά ότι τούτος εδώ είναι πιο heavy. 

Ο όλος ήχος σε κομμάτια όπως τα 'Falling Off The Edge Of The World' και 'Sign Of The Southern Cross' είναι σα να πέφτει ένας τεράστιος βράχος και να σε πλακώνει. Η όλη επακόλουθη βαρβατίλα διαφαίνεται από το πρώτο κιόλας κομμάτι, το εκπληκτικό 'Turn Up The Night'. Δίσκαρος, εν ολίγοις...

                                                      'Heaven And Hell' (1980)

Στην ερώτηση αν υφίστανται Sabbath δίχως Ozzy, o Ronnie δίνει μια κι έξω την απάντηση με μια δισκάρα στο λυκαυγές της δεκαετίας του '80.

Πιο Rainbowίζον από το 'Mob Rules' ενώ στο θέμα σύγκρισης φωνής του ίδιου και του Ozzy η κουβέντα τελειώνει πριν καν αρχίσει...

'Neon Knights', 'Heaven And Hell', 'Die Young', 'Lady Evil'. Παραγωγάρα Martin Birch.

                               OTHER GREAT MATERIAL

                                                         'Sacred Heart' (1985)

Τεράστια πλέον τότε η δημοφιλία του Dio στις Η.Π.Α που έτσι κι αλλιώς είχαν αναγάγει το metal ως την αγαπημένη τους μουσική...

Δεν είναι στο επίπεδο των πρώτων δύο solo δουλειών του αλλά είναι πολύ καλό.

Τελευταία δουλειά του Campbell και ... 'Hungry For Heaven'.

                                                         'Dream Evil' (1987)

Υποτιμημένος μα θαυμάσιος δίσκος με το σχήμα να ρίχνει αισθητά τις ταχύτητες, πράγμα που προσέδωσε κι άλλη ατμόσφαιρα γενικότερα σ' αυτόν...

Craig Goldy (Rough Cutt έως τότε) στην κιθάρα και κάποιοι αιώνιοι ύμνοι όπως τα 'All The Fools Sailed Away', 'Dream Evil', 'I Could Have Been A Dreamer'...

                                                         'Lock Up The Wolves' (1990)

Νέα αλλαγή κιθαρίστα οπότε κι ο Dio ανακαλύπτει τον 18χρονο τότε Rowan Robertson. Ο νεαρός μάλιστα είχε γράψει και δύο κομμάτια για τον εν λόγω δίσκο που τα έφαγε η μαρμάγκα αφού τα απέρριψε όχι ο Ronnie αλλά η Wendy (για να ξαναδούμε ποιος κάνει κουμάντο στην οικογένεια...).

Οι ταχύτητες πέφτουν κι άλλο στα όρια τού doom πλέον αλλά κι εδώ υπάρχει αρκετή ποιότητα και κομματάρες όπως το 'Between Two Hearts'.

                                                               'Rising' (1976)

Πολύ καλό το δεύτερο πόνημα τού 'Ουρανίου Τόξου'. Ψηφίστηκε το 2017 από το 'Rolling Stone' στη θέση 48 των καλύερων metal albums όλων των εποχών... Το 'Stargazer' μολονότι δεν ήταν το single, αγαπήθηκε πιθανώς πιο πολύ απ΄τα υπόλοιπα κομμάτια...

                                                'Ritchie Blackmore's Rainbow' (1975)

Πολλοί θα το έβαζαν με κλειστά μάτια στην κατηγορία 'Masterpieces' κι όχι αδίκως. Όμως προσωπικώς επειδή δυο τραγούδια πασίγνωστα παραέγιναν ευρέως γνωστά και αποπροσανατολίζουν τον αδαή για το τι εστί Rainbow κι η ύπαρξη δυο διασκευών με κάνουν να το τοποθετώ εδώ δίχως ξαναλέω, ν' αμφισβητώ στο ελάχιστο την καλλιτεχνική του αξία...

                                                        50 - 50

                                                'The Devil You Know'(2009)

Εδώ έχουμε ένα ουσιαστικά Sabbath album με τη σύνθεση του 'Heaven And Hell' με το σχήμα να ονομάζεται έτσι λόγω νομικών θεμάτων και μόνο.

Δίσκος μς πολύ καλές στιγμές και με κάποιες υποδεέστερες.

Δυστυχώς, και η τελευταία  studio δουλειά τού Ronnie πριν διαγνωστεί με καρκίνο τού στομάχου.

'Bible Black' το single.

                                               

                                                        'Magica' (2000)
                                                  'Killing the Dragon' (2002)
                                                  'Master of the Moon' (2004)

Αυτά αποτελούν και τα τρία τελευταία πονήματα του μεγάλου κοντού με το προσωπικό του όχημα, τους DIO.

Στο πρώτο και το τρίτο κιθάρα ο Craig Goldy, στο δεύτερο ο Doug Aldritch (μετέπειτα πήγε Whitesnake).

Καλά γενικά albums, βαριά κι ασήκωτα, έχουν μέτριες στιγμές, τουλάχιστον όμως, επιστρέφουν σ' ένα πιο γνώριμο στιλ μετά τα πειράματα των 90s...

                                                  'Dehumanizer' ( 1992 )

Επανένωση με αφορμή ένα συναπάντημα Dio - Butler κι ένας δίσκος που λιγάκι μάς ξίνισε. Ας μην ξεχνάμε ότι έχουμε μπει στα 90s με ό,τι αυτό συνεπαγόταν ηχητικά. Άλλωστε την κατεύθυνση που έχει αυτός ο δίσκος θα την δούμε (ακόμη περισσότερο) στο επόμενο album των Dio. Ως φοιτητές τραγουδούσαμε περισσότερο το 'I'. 

Αξιοπρεπής επανένωση αλλά ως εκεί. Στα τύμπανα ο Vinnie Appice.

                                                            AVOID

Αποφεύγουμε σίγουρα τους δύο δίσκους με κιθαρίστα τον Tracy G.

Τα  'Strange Highways (1993) και 'Angry Machines' (1996) καταδεικνύουν ότι ο Ronnie προσπαθεί να δημιουργήσει κάτι έξω από τα νερά του, από τα συνηθισμένα. Είναι 90s, η δεκαετία των πειραματισμών για ΣΧΕΔΟΝ ΟΛΑ τα συγκροτήματα που αναδείχτηκαν στα 80s, έτσι κι οι Dio δε θα φύγουν από αυτήν την τάση.

Κακά δεν τα λες γιατί πάντα υπάρχει η μίνιμουμ ασφάλεια ποιότητας αλλά ούτε κάτι καινούριο έφεραν και πέρασαν πολύ εύκολα στη λήθη...   

Ακολουθεί η βασανιστική διαδικασία να επιλέξω 10 μόνο αγαπημένα κομμάτια του Dio από όλα τα συγκροτήματα (εκτός Elf) που συμμετείχε + μια διασκευή των Jorn στο 'Push' από το 'Killing The Dragon'.