Best 21 metal albums of '21

Άλλη μια χρονιά ανήκει στο παρελθόν, κι όπως πράττουμε κάθε χρόνο (για όσους είναι μύστες του blog), παραθέτουμε χωρίς φόβο και με πάθος τις αγαπημένες μας επιλογές απ' ολάκερο το φάσμα τού σκληρού ήχου.

Ας μη χάνουμε όμως χρόνο ... Πυρ !!!

'Angelus Apatrida' (ANGELUS APATRIDA)

Οι Ισπανοί thrashers αποτελούν πλέον σταθερή αξία με το ευθύ αλλά καλοπαιγμένο thrash που παίζουν.

Κάτι τέτοιο, πράττουν και στον ομώνυμο, έβδομο δίσκο τους. Νομίζω ότι οι Ίβηρες θα έχουν ανάλογη συνέχεια και συνέπεια...

'Escape Of The Phoenix' (EVERGREY)

Μια πειστικότατη κυκλοφορία από τους Σουηδούς η οποία εμπεριέχει όλα τα συστατικά που τους έκαναν γνωστούς κι αγαπητούς. Και παρότι ήταν η τρίτη δουλειά τους σε πέντε χρόνια, υπήρχε αρκετή έμπνευση...

'Servant of the mind' (VOLBEAT)

Εάν είσαι απ' αυτούς που πρέσβευαν ότι στην προηγούμενη δουλειά τους 'Rewind, Replay, Rebound' το τερμάτισαν σε έλλειψη σκληράδας, τότε, όταν άκουσες για πρώτη φορά το νέο δίσκο των Δανών ενθουσιάστηκες. Η σκληράδα που είχε υποσχεθεί ο Poulsen επανήλθε, οι Volbeat φιλτράρουν τις όποιες οπαδικές τους επιρροές, αραδιάζουν ριφ και κάπου κάπου δεν ξεχνούν και τη rockabilly πλευρά τους. Εν τέλει, επανήλθαν στον σωστό δρόμο...

'Mammoth WVH' (Mammoth WVH)

Ο μπασίστας Wolfgang, υιός του αείμνηστου Eddie Van Halen κυκλοφορεί την πρώτη του solo δουλειά.

Η αλήθεια είναι ότι δεν περίμενα και πολλά πράγματα, έως ότου το άκουσα. Πρόκειται για ένα καλοπαιγμένο rock / hard rock με σύγχρονο αμερικάνικο ήχο όπως τον πρωτοδίδαξε ο Mark Tremonti αλλά σε πιο ήπιους ήχους. Μπράβο του, ο μικρός δείχνει να το έχει.

'In The Court Of The Dragon' (TRIVIUM)

Αλήθεια, πόσο εύκολο εγχείρημα είναι να βγάζεις εν μέσω πανδημίας album το 2020 και μόλις ένα έτος μετά (και φυσικά, πάλι εν μέσω πανδημίας...) να βγάζεις καπάκι κι άλλο πόνημα; Εξαιρετικά δύσκολο.  Απλά και μόνο να τα κυκλοφορήσεις. Πόσο μάλλον όταν ο δέκατος δίσκος του Mat Heafy και της παρέας του είναι θαυμάσιος, έχει μπει σχεδόν σε όλες τις λίστες με τα καλύτερα του 2021 και παίζει να είναι καλύτερός τους την τελευταία δεκαετία;

'Fortitude' (GOJIRA)

Ήταν Μεγάλη Εβδομάδα όταν πρωτάκουσα τη νέα δουλειά των Γάλλων κι ήμουν σίγουρος ότι θα μου κάνει πολλή παρέα μες στη χρονιά, όπως κι έγινε. Απρόβλεπτοι όπως πάντα, περισσότερο μελωδικοί και έμπλεοι ποιότητας. Και μ' ένα κλίμα ότι βρίσκεσαι μες στη ζούγκλα του Αμαζονίου να διατρέχει όλον τον δίσκο... Προσθέτω τη δήλωση του Randy Blythe (Lamb Of God) που είπε ότι με το 'Fortitude' ο Gojira ανέβασαν ξανά τον πήχυ...

'The Tritonus Bell' (Hooded Menace)

Έκτη δουλειά για τους Φινλανδούς με αυτό το μείγμα death / doom που παίζουν. Κατά βάση μεγάλα σε διάρκεια κομμάτια που εκτυλίσσονται όμορφα χωρίς να κουράζουν. Εύγε. Υπάρχει και διασκευή στο 'The torture never stops' των W.A.S.P

'Smith / Kotzen' (SMITH / KOTZEN)

Εδώ έχουμε μια άψογη συνεργασία μεταξύ τού Adrian Smith και τού Richie Kotzen (Poison, Mr. Big, The Winery Dogs etc.), Ενώ πρόκειται για δυο κιθαρίστες που δε χρειάζονται περαιτέρω συστάσεις που ίσως θα μπορούσαν να προτάξουν το Εγώ τους, προσωπικά (και χάρηκα) κάτι τέτοιο δεν είδα.

Αντιθέτως είδα ένα ώριμο rock / blues / hard rock album που θα ήταν ο ιδανικός σύντροφος για κάθε είδους ενδοσκόπηση. Στα τέλη του 2021 ήρθε κι ένα E.P και κάτι μού λέει ότι η σύμπραξη θα έχει συνέχεια...

'All The Right Noises' (THUNDER)

Για να είμαι ειλικρινής, τόσο καλό hard rock δίσκο από τους Λονδρέζους δεν τον περίμενα. Οι τύποι είναι ο ορισμός της ελάχιστης εγγυημένης ποιότητας (μαζί με τους Magnum).

'War Within Me' (BLAZE BAYLEY)

Ναι. Γιατί τούτη η έκφραση απορίας;

Μια χαρά album. Κάποιες ενδιαφέρουσες στιχουργικές θεματολογίες, ορεξάτος Blaze, αξιοπρεπέστατη κιθάρα. Τόσο όσο.

'Blood On Blood' (RUNNING WILD)

Άλλη μια πολύ καλή επιστροφή. Πολύ καλά τραγούδια στο γνωστό ύφος της 'πειρατείας', πολύ καλοί στο εκτελεστικό κομμάτι.

'Leave A Scar' (DEE SNIDER)

Από όλη την παλιά γενιά των θρυλικών 80s, αυτοί που πάντοτε κρυφοκοιτούσαν έως ακολουθούσαν τα νέα ρεύματα κι είχαν άποψη για την εποχή ήταν ο Rob Halford (αποδεδειγμένα) κι ο Dee Snider εσχάτως.

To album είναι κάργα metal, με σύγχρονα στοιχεία διάσπαρτα, κάποιες ριφάρες, ογκωδέστατη παραγωγή και τη γνωστή φωνή του Dee.

Ο άνθρωπος μάλιστα φτάνει στο σημείο και συνεργάζεται με τον George Fischer των Cannibal Corpse στο κομμάτι 'Time to Choose'...

'Senjutsu' (IRON MAIDEN)

Θα πω μιαν αλήθεια: Εάν το Top  δεν ήταν 21 αλλά 10 ας πούμε, η νέα δουλειά των Maiden πιθανότατα δε θα ήταν μέσα.

Γιατί σίγουρα θα έβρισκα 10 δίσκους που κατ' εμέ πάντα θα ήταν ανώτεροι.

Οι Maiden έκαναν 6 ολόκληρα χρόνια για νέα δουλειά (νέο ρεκόρ) και στην ερώτηση αν άξιζε η αναμονή θα πω: 1. Για κάθε δουλειά ενός τεράστιου σχήματος αξίζει εκ προοιμίου η αναμονή. 2. Ειδικότερα τώρα, ναι, άξιζε εν μέρει.

Αφού καταπιούμε το γεγονός ότι η παραγωγή δε θ' αλλάξει ποτέ ξανά, θα πω ότι πρόκειται για μια δουλειά προσεγμένη, με μεγάλα σε διάρκεια κομμάτια και σχετικά χαμηλές ταχύτητες και με βασικούς συνθέτες τους Smith - Dickinson - Harris.

Βρίσκεις μερικά καταπληκτικά κομμάτια και κάποια άλλα (2-3) που κλίνουν προς το αδιάφορο.

Θετικό το πρόσημο σαφώς. Αλλά μέχρι εκεί.

'Moral Hygiene' (MINISTRY)

Οι βασιλιάδες του industrial 30 χρόνια τώρα, επανήλθαν με νέο δίσκο που και πάλι με τη γνωστή τους καυστικότητα και γενικότερους προβληματισμούς στους στίχους τους. Και μουσικώς όμως, μια χαρά ήταν...

'Necroceros' (ASPHYX)

Είναι γνωστή η αγάπη μου για το ολλανδικό death metal εν γένει. Οι Asphyx λοιπόν, είναι μάλλον το αγαπημένο μου σχήμα της εν λόγω σκηνής και στο 'Necroceros' παίζουν τα ρέστα τους κλπ.

'Rejoice In The Suffering' (TODD LA TORRE)

Προσωπική δουλειά για τον τραγουδιστή των Queensryche που πράγματι έχει πολύ καλά και δυνατά κομμάτια 'ντυμένα' με τη φωνάρα του. Μιλάμε για έναν Todd που είναι και καλό παιδί και full μέταλλο που παρακολουθεί τις εξελίξεις στον χώρο.

Αναρωτιέμαι τι θ' ακούγαμε από τους Crimson Glory αν είχε πάει εκεί οριστικά και τα υπόλοιπα μέλη δεν ήταν στην κοσμάρα τους...

Persona Non Grata' (EXODUS)

Ο τεράστιος Gary Holt θυμήθηκε ότι το συγκρότημά του είναι οι Exodus. O Tom Hunting ξεπέρασε το σοβαρότατο πρόβλημα υγείας του. Οι υπόλοιποι στις θέσεις τους. Επτά χρόνια ήταν πολλά.

Δίσκος που σφύζει από riff, κάποια εκ των οποίων αρρωστημένα και γενικώς καλογραμμένα τραγούδια όπως αρμόζει στο thrash Θηρίο. Έτσι μπράβο κι όχι πάλι να περιμένουμε άλλα εφτά έτη...

'Too Mean To Die' (ACCEPT)

Ένα εξώφυλλο αρκετά σύνηθες, παρά ταύτα επικίνδυνο.

Ένα συγκρότημα που πλέον έχει τρεις κιθαρίστες.

Η ερώτηση των τελευταίων ετών: Μα, είναι δυνατόν αυτό το σχήμα να λέγεται Accept μ' ένα μονάχα ιδρυτικό μέλος (Wolf Hoffman); Απάντηση: Γίνεται. Όσο ο ήχος και το πνεύμα των Accept είναι εδώ, ναι, γίνεται και παραγίνεται.

Από εκεί και πέρα, από τους Accept, ηχητικά δεν περιμένεις εκπλήξεις. Το ζητούμενο είναι αν συνεχίζουν να γράφουν καλά και πειστικά εν έτει 2021. Κι η απάντηση είναι absolutely YEEEESSSSS.

'Checkered Past' (L.A. GUNS)

Τρίτη δουλειά από την ημέρα που Tracii Guns και Phil Lewis τα βρήκαν. Ενδεχομένως κι η καλύτερη. Η αλητεία ρέει άφθονη και το sleaze που πρωτόπαιξαν οι ίδιο στα 80s είναι ακόμα εδώ, εμποτισμένο με πιότερη ποιότητα και ωριμότητα.

'A View From The Top Of The World' (DREAM THEATER)

Όταν πιστεύεις ότι έχεις οίστρο, κάθεσαι και γράφεις. Έτσι πρέπει. Αυτό έπραξαν κι οι Theater δεδομένου ότι έβγαλαν νέα δουλειά, μόλις δύο χρόνια μετά.

Τούς βγήκε; Κάποιοι είπαν ότι είναι η καλύτερη δουλειά τους από το 'Train of thought'.

Ασχέτως αν ακούγεται βαρύγδουπο, είναι όντως μια πολύ καλή δουλειά στα γνωστά (ποιοτικά) στάνταρ τους.

Plus 1 - The strange release

Η λίστα ολοκληρώνεται με την 21η κυκλοφορία του '21 που όπως λέει κι ο τίτλος είναι η 'περίεργη'...

Δικαιωματικά η θέση αυτή ανήκει στους Φινλανδούς Lordi οι οποίοι είχαν τόση όρεξη που κυκλοφόρησαν 7 ( !!!!!!!!!!) albums μαζί υπό τον τίτλο 'Lordiversity' και που το καθένα απ' αυτά είναι άλλου μουσικού στιλ. Άλλο disco, άλλο AOR, άλλο industrial κλπ. Όρεξη (και χρόνο) να έχεις...

Το ωραιότερο είναι ότι ο Mr. Lordi δήλωσε ότι πήγαινε για 10 albums αλλά η εταιρία τον φρέναρε θεωρώντας το υπερβολικό...

Εννοείται ότι τα τραγούδια είναι γενικώς απλά σε δομή αλλά θα βρεις αρκετά κομμάτια που θα σε κάνουν να περάσεις ωραία. Εύγε, όπως και να 'χει για την προσπάθεια...

Περιμέναμε κάτι (ακόμα) καλύτερο...

Πολύ καλό το album του K.K. Downing απλά ήταν προβλέψιμο και μέσα στα κλισέ.

Η επανασύνδεση των Helloween ήταν κάτι που μάς χαροποίησε πολύ. Ο ομώνυμος δίσκος κάθε άλλο παρά  κακός ήτανε.

Μάλιστα οι κιθάρες θυμίζουν παλιές καλές εποχές. Κι εδώ, όμως, κατιτίς παραπάνω περίμενα συνθετικώς...

Mastodon με διπλό δίσκο. Τον περιμέναμε εναγωνίως. Πέντε έξι πάρα πολύ καλά τραγούδια, δυο τρία μέτρια, δίσκος με fillers. Θα μπορούσαν καλύτερα αφού οι ίδιοι έχουν ανεβάσει πολύ ψηλά τον πήχυ...

Κάτι έλειπε κι από το κατά τ' άλλα καλό 'Heresy II' των Paradox.

Ως χρόνια οπαδός των Σουηδών Therion, θα περίμενα περισσότερη έμπνευση απ' αυτήν που είχε το 'Leviathan'...

Mε καλές αλλά και κακές στιγμές το 'Immortal' του Michael Schenker.

Ίσως ν΄ αδίκησα τον λατρεμένο μου Mark Tremonti και to 'Marching In Time'.

Δεν αδίκησα όμως τον Udo που με το 'Game Οver'  δεν ενθουσιάστηκα...

Μ ' έπεισαν αλλά όχι 100% οι Crazzy Lixx  στο ανθεμικό sleaze / hard rock τους...

Είπαμε: Πάνω απ'  όλα, δικαιοσύνη για όλους. Ακόμη κι αγαπημένους μας...

Καλή χρονιά metalheadz !!!

Ακολουθεί playlist με (ενδεικτικά) 21 τραγούδια, αντιστοίχως ένα για κάθε δίσκο.