Όταν μιλάμε για το μέγεθος Iron Maiden ή ανάλογα (π.χ. Metallica, Judas Priest) τη γνώμη του εκφράζει ο καθένας.
Γράφτηκαν πάάάάρα πολλά εδώ και σχεδόν έναν μήνα και τώρα έρχεται κι η σειρά μας.
Διευκρινίζω ότι πάγια άποψη του blog μας είναι ότι για να γίνει μια κριτική σωστότερα πρέπει να δίνεις σε έναν δίσκο τον χρόνο του, να εντρυφήσεις, να σιγουρευτείς. Δε χρειάζεται βιασύνη, πόσο μάλλον όταν μιλάμε για ένα δυσθεώρητο μέγεθος όπως οι Maiden.
Κατ' αρχάς το κενό των 6 ετών δείχνει μια κόπωση. Δικαιολογημένη απολύτως, αλλά κόπωση. Γνωρίζω τους Maiden από τα τέλη του 1985 κι ο πρώτος δίσκος (studio) που περίμενα κι έζησα σε real time ήταν το σπουδαίο 'Somewhere In Time'. Σάς νοιάζει αυτό, θα μού πείτε;
Επί προσωπικού όχι, αλλά έχει τη (μεγάλη) σημασία του διότι είναι άλλο να έχεις την πρώτη επαφή σου με αυτόν το δίσκο κι αλλιώς να τους πρωτογνωρίζεις σε real time στο 'Dance Of Death' π.χ. Πιστέψτε με.
Καλώς ή κακώς όταν γέμιζα τις (τότε) κασέτες μου με τα πρώτα 4 albums και μετά υποδέχομαι το 'Somewhere' οι καθαρά προσωπικές μου απαιτήσεις αυξάνονται.
Το album πάνω - κάτω ήταν όπως το ανέμενα.
Ήτοι, μεγάλο σε διάρκεια, με τη γνωστή Shirley παραγωγή, με μεγάλα Harris κομμάτια και με ταχύτητες σχετικά χαμηλές. Μέσες άκρες.
Ενστάσεις πολλές από τους οπαδούς. Συμπορεύομαι με το ότι ο Dickinson ζορίζεται αλλά πλέον σε τούτη την ηλικία αξιοπρεπέστατος είναι. Και ΟΚ, δεν είναι μόνο το λαρύγγι αλλά η όλη ερμηνεία κι ο άνθρωπος το' χει, ξεκάθαρα.
Η παραγωγή. Εμείς είμαστε υπέρμαχοι χρόνια τώρα ότι δεν ΑΞΙΖΕΙ αυτή η παραγωγή στους Maiden. Θα συνεχίσουμε να το λέμε. Οι 'άρρωστοι' (και δυστυχώς κι άτομα που γράφουν στο μοναδικό metal έντυπο της Ελλάδος) μας λένε και καλά για να μάς πείσουν ότι βαρέθηκαν τις καλογυαλισμένες παραγωγές. Α, μάλιστα δηλαδή, η παραγωγή του Sneap στα τελευταία Saxon τους χαλάει... Οκ, βρείτε δικαιολογίες. Παραμένουμε στη γραμμή ότι η παραγωγή και πάλι ΑΔΙΚΕΙ κατάφωρα το συγκρότημα.
Και πάμε στο κυριότερο που είναι οι συνθέσεις.
Βλέπω ότι και πάλι υπάρχουν αναμασήματα σε ιδέες και riffs από προηγούμενα albums. Κι εννοώ από το 2000 και δώθε. Ακούς κάτι, ένα ρυθμικό μέρος ή μια γέφυρα και λες ' κάπου το έχω ξανακούσει αυτό '. Ή στο 'A matter of life and death' ή στο 'The book of souls'. Δυστυχώς. Ανακύκλωση. Φυσικά, όχι σε όλη τη δουλειά αλλά σε μερικά σημεία.
Εξομολογούμαι τώρα την αμαρτία μου. Παρότι ξέρω χρόνια τώρα, ότι κομμάτι Harris δίχως δυο λεπτά εισαγωγή δεν μπορεί πλέον να υπάρξει, τ' αγαπημένα μου κομμάτια είναι πάλι του Αρχηγού. Και μιλώ για τα 4 που υπογράφει εντελώς μόνος, με κορυφαίο, το 'The parchment'. Θα τα ήθελα λίγο μικρότερα. Είναι που είναι καλά αν έλειπαν κι οι εισαγωγές (ΟΚ, δημιουργούν κλίμα αλλά σε όλα;) κι ήταν 6-7 λεπτά θ' απογειώνονταν. Κι έτσι όμως, είναι πολύ καλά κομμάτια, και τα 4.
Καλή άποψη έχω και για την πρώτη τριάδα. Το ομότιτλο έχει ελάχιστα solos αλλά είναι τόσο ατμοσφαιρικό και με μια υπέροχη ερμηνεία από τον Bruce, που δε σε νοιάζει αν έχει solos.
Το 'Stratego' είναι από τα κομμάτια που για πλάκα γράφουν οι Maiden (βλ. 'Rainmaker') και κακό δεν το λες.
Κάτι διαφορετικό ήταν και το πρώτο single 'The Writing On The Wall' που απ' την αρχή μου άρεσε.
Άρα, θεωρώ ότι συνθετικά ο δίσκος πάσχει και κάνει κοιλιά στη μέση του με τα κομμάτια 'Days of future past', The time machine', Darkest hour'. Το δεύτερο παντελώς αδιάφορο, το τρίτο θα πω ότι ποτέ δεν είχα σε εκτίμηση αυτά τα μπαλαντοειδή τους κομμάτια. Πραγματικά δε θα μού λείψουν.
Συμπερασματικά: Σε μια δουλειά που διαθέτει 6-7 κομμάτια από καλά έως υπέροχα, κάποιες καλές ερμηνείες του Dickinson, μερικά όμορφα solos του Smith κι έναν Mc Brain ώριμο, η τελική αποτίμηση είναι σαφώς ΘΕΤΙΚΗ.
Από την άλλη, δεν μπορώ να κατανοήσω τους διθυράμβους μερικών ότι πρόκειται για δισκάρα κλπ. Ή μάλλον το προείπα. Ή προέρχονται από αρρωστάκια ή από επαγγελματίες περιοδικών και sites που πρέπει να πουλήσουν τεύχη ή να πάρουν κλικ.
Α. Αυτό που ήθελα να πω από την αρχή: Δεν υπάρχει μεγαλύτερη παπάτζα και εξυπνακισμός από τη ρήση 'Οι Maiden δεν έχουν ν' αποδείξουν τίποτα'. Φυσικά κι έχουν. Τι; Ότι ακόμη και κοντά στα 70 τους δεν είναι μόνο μια legend band που περιοδεύει αλλά μπορεί ακόμα να γράφει και (αν μη τι άλλο) αξιοπρεπή τραγούδια. Όπως οι Saxon, οι B.O.C κι άλλοι. Ειδάλλως, μην παρεξηγούν αυτούς που ευαγγελίζονται ότι οι Maiden τελείωσαν στο 'Seventh son'.
Επίσης, ένας δίσκος κρίνεται σε ΒΑΘΟΣ ΧΡΟΝΟΥ. Είναι σημαντικό αν μετά από 2-3 χρόνια θα νιώθουμε την ανάγκη να τον βάλουμε στο cd player για να ακούσουμε 3-4 κομμάτια του με την ίδια ζέση κι όρεξη που το κάνουμε τώρα. Δείτε πόσες φορές το επιχειρήσατε στα 6 χρόνια που υπήρχε το 'The book of souls' ως πιο πρόσφατη δουλειά τους και θα έχετε αμέσως ένα παράδειγμα.
ΒΑΘΜΟΛΟΓΙΑ: 7 / 10
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου