Δεδομένο Νο 1: 8 χρόνια χωρίς νέο υλικό Whitesnake ήταν πολλά. Το 'The purple album' αρκετοί το πιστώνουν στην γενική δισκογραφία της μπάντας, αλλά σε κάθε περίπτωση είναι Purple κομμάτια με τη φωνή του μεγάλου...
Από το 2008 και δώθε οπότε οι 'snake επέστρεψαν δισκογραφικά, δε στέριωσε πάλι ένα μόνιμο σχήμα.
Για να δούμε λοιπόν ποιοι παίζουν εδώ:
Κιθάρες: ο μέγιστος Joel Hoekstra. Αφίχθη το 2014 κι είναι η πρώτη του στούντιο συμμετοχή. Επί χρόνια κιθάρα των Night Ranger ενώ έχει και προσωπικό σχήμα.
Reb Beach. Από την επαναδραστηριοποίηση της μπάντας, ο πιο 'παλιός'. Ήρθε το 2002 και για δεδομένα Cov, δείχνει ότι στεριώνει... Παικταράς. Η πλάκα είναι ότι παράλληλα δισκογραφεί κι είναι full μέλος και των Winger...
Τύμπανα ο Tommy Aldridge. Οξύμωρο. Ενώ όποτε τον ήθελε ο Μεγάλος τον είχε κατά καιρούς για lives, μονάχα σε δύο δουλειές του 'Λευκού φιδιού' συμμετείχε ως τώρα: στο σπουδαίο 'Slip of the tongue' και στο 'Purple album'. Βέβαια να θυμίσουμε στους νεότερους ότι μιλάμε για έναν drummmer που έχει παίξει (μεταξύ άλλων): Σε εμβληματικά album των Black Oak Arkansas. Στο 'Bark at the moon' του Ozzy. Στο 'Dirty fingers' του Gary Moore. Στο 'March or die' των Motorhead'. Στο 'Mind's eye' του Vinnie Moore. Δε συνεχίζω. Ολόκληρη ιστορία ο άνθρωπος...
Μπάσο ο Michael Devin από το 2010.
Και η νέα είσοδος, ο 45χρονος Michelle Luppi στα πλήκτρα.
Δεδομένο No 3: Ο δίσκος μεμονωμένα.
Ξεκινά με δυο τραγούδια, τα 'Good to see you again' και 'Gonna be alright' τα οποία ο Coverdale μπορεί να γράψει για πλάκα. Συμπαθέστατα αλλά δεν σε απογειώνουν σε καμία περίπτωση. Ακολουθεί το 'Shut up and kiss me'. Χαζός τίτλος αλλά ο ρυθμός ανέβηκε, οι κιθάρες δίνουν το πρώτο στίγμα κι έχουμε παραδοσιακό hard rock για airplay.
'Hey you'. Τεράστια στιγμή για τον δίσκο. Κομματάρα, πιασάρικο refrain, εκπληκτικό solo. Φτιαγμένο για live.
Ακολουθεί το 'Always and forever'. Ανάλαφρο, καλοκαιρινό, βγαλμένο από τα 80s...
Για να μην κουράσω: Ως το τέλος, υπάρχουν άλλα δυο τεράστια κομμάτια, το 'Trouble is your middle name', που τολμώ να πω ότι είναι από τα πιο σκληρά κομμάτια της 00s περιόδου και το 'Sands of time' όπου ο Cov αποτίει ξανά φόρο τιμής στους αγαπημένους του Zeppelin, γράφει ένα πανέμορφο κομμάτι και το ερμηνεύει θαυμάσια...
Πολύ καλό και το ομότιτλο κομμάτι.
Τα υπόλοιπα είναι τυπικά Whitesnake και τέλος νομίζω ότι το ακουστικό 'After all', δίχως να είναι κακό, δε χρειαζόταν σε έναν δίσκο γνήσιου hard rock με πολλή και καλή κιθαριστική δουλειά, όλη (μέχρι τότε) με distortion.
Θα πρέπει οπωσδήποτε να εξάρω τη συμμετοχή των δυο κιθαριστών στο συνθετικό κομμάτι, πράγμα που δίνει την απαραίτητη φρεσκάδα και ποικιλία στο album.
Εν τέλει; Ο Μεγάλος έλεγε πριν την κυκλοφορία ότι πρόκειται για 'all killer, no filler' album. Υπερβολικό. Όλοι το λένε αυτό. Πάνω στον ενθουσιασμό μιας νέας κυκλοφορίας.
Προσωπικά, ως φανατικός τους οπαδός, θα έλεγα ότι 2-3 fillers τα έχει. Δεν είναι κακό. Όταν ο κύριος συνθέτης είναι ο Coverdale ο οποίος είναι στα 68, σ' ένα πόνημα που περιέχει 13 κομμάτια, 2-3 fillers είναι λογικό να υπάρχουν. Και διόλου απαξιωτικό. Όταν όμως έχεις 4-5 κομματάρες κι άλλα τόσα που βρίσκονται σε καλό επίπεδο, το λες και επιτυχία. Και είναι.
Το να συνεχίζουν να δισκογραφούν τόσο μεγάλες μπάντες σε τόσο χαλεπούς - δισκογραφικά - καιρούς, από μόνο του αποτελεί ευτύχημα.
Ακόμα, το να βλέπεις τον Μεγάλο, λίγο πριν τα 70 (ασχέτως της φωνής του που πλέον ζωντανά υστερεί...) να είναι τόσο χαρούμενος κι ευδιάθετος να συνεχίσει να παράγει και να περιοδεύει, είναι επίσης ευτύχημα.
Έχοντας υπόψη την τριλογία 'Slide it in' - '1987' - 'Slip of the tongue' που είναι αδιαπραγμάτευτα 10άρια κι επειδή η βαθμολογία (οφείλει να) είναι και συγκριτική, το Flesh and blood' θα πάρει ...
7,5 / 10.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου