Τετάρτη 26 Δεκεμβρίου 2018

Favourite 2018 Metal albums

Ας ξεκινήσουμε, φίλοι του blog, με τη σημείωση που έκανα και πέρσι.
Αν δεν είσαι 'επαγγελματίας' του χώρου, κι η βασική σου δουλειά είναι άλλη, προφανώς δε μπορείς ν' ακούς σε καθημερινή βάση νέες κυκλοφορίες.
Απ' την άλλη βεβαίως, το παρακάτω αφιέρωμα δε θα είχε λόγο ύπαρξης εάν δεν είχαμε ακούσει έναν ικανό αριθμό κυκλοφοριών εντός έτους, για να καταλήξουμε να επιλέξουμε τα  αγαπημένα μας.

Είτε αγοράζοντας είτε 'κατεβάζοντας' είτε απλώς μπαίνοντας σε μουσικές πλατφόρμες, έχουμε ακούσει τουλάχιστον 150 κυκλοφορίες εντός του έτους.
Από 'κει και πέρα, όπως σε όλα τα πράγματα και ειδικά σε κάθε μορφή Τέχνης, υπεισέρχεται ο παράγοντας υποκειμενικότητα...
Καλό διάβασμα...

Σημ. συντάκτη: Αρχικώς, για σημειολογικούς λόγους, έλεγα να καταγράψω τα καλύτερα 18 του '18. Επειδή όμως, θέλω να βάλω αυτά τα albums που το αξίζουν πραγματικά, δε θα καταμετρήσω ως το 18. Όσα βγουν...

DEE SNIDER – 'For the love of metal'

Όπως είπαμε και σε πρότερο κείμενο, ο τεράστιος Dee δεν έκανε τίποτε. Έκατσε έγραψε τα πάντα ο Jamie Jasta κι ο Dee έβαλε τη φωνή τ' όνομα και την προσωπικότητά του. Μια φωνή που στο studio τουλάχιστον μια χαρά ακούγεται. Φυσικά, τεράστιο credit στον Jasta που έγραψε μερικές τραγουδάρες.
Εννοείται (κι αυτό το ξανάπαμε) ότι στην εν λόγω δουλειά ο Snider ερμηνεύει τα βαρύτερα τραγούδια που του γράφτηκαν ποτέ.
Ελπίζω σε ανάλογη συνέχεια. Μάς έλειψε...

JUDAS PRIEST – Firepower'

Ένας νέος δίσκος, κατ' εμέ, μιας μπάντας – θρύλου, δε μπορεί ν' αποτιμηθεί με σημερινούς όρους. Στην εποχή, που ο σημερινός teen λέει άκουσα δύο (2) τραγούδια Metallica στο (κάθε) Spotify και δεν κάθεται ν' ακούσει το album ως μία ολότητα, απ' την αρχή ως το τέλος και όχι μόνο μια φορά, έχουμε θέμα. Προτιμώ, ίσως κι από σεβασμό στο μέγεθος των συγκροτημάτων να μπαίνω στο εξής τριπάκι: Αν ο δίσκος έβγαινε στα 80s, που ίσχυαν όλα αυτά που σήμερα δεν ισχύουν, τι απήχηση θα είχε; Έτσι είναι το σωστό.
Λοιπόν: Εδώ έχουμε να κάνουμε με ΔΙΣΚΑΡΑ. Πολυεπίπεδη. Μ' εμπορικά και λιγότερο εμπορικά τραγούδια. Με πολύ βαριά και λιγότερο βαριά. Με γρήγορα και λιγότερο γρήγορα. Με σκοτεινά και λιγότερο σκοτεινά.
Για ακόμη μια φορά, σε αρκετά περασμένη πλέον ηλικία οι Priest μάς εκπλήσσουν ευχάριστα. Ο Halford φυσικά δε μπορεί να είναι αυτός που ήταν φωνητικά προ 30ετίας, παραμένει όμως ερμηνευτικά άφθαστος. Τεράστια ώθηση επίσης κι απ' τον R. Faulkner, συνθετικά και παικτικά.
Δεν τον περίμενα τόσο καλό τον δίσκο. Αλήθεια. Κι είναι κάργα metal. Ορισμός. Μέχρι τα μπούνια.


ANGRA – 'Omni'

Ένατη ολοκληρωμένη δουλειά για τους Βραζιλιάνους, στους οποίους το μόνο αυθεντικό / αρχικό μέλος πλέον είναι ο Raffael Bittencourt (κιθάρες).
Επιπλέον, δεύτερο πόνημα για τον τραγουδιστή Fabio Lione και τον drummer Bruno Valverde.
Ανέλπιστα (αρκετά σε ποσότητα) καλά τραγούδια. Και μια τάση να πάνε τον ήχο τους σε πιο τεχνικά μονοπάτια, στο στιλ των Dream Theater.
Η νέα εποχή των ANGRA δε σού παίρνει τα μυαλά, αλλά σού δέιχνει ότι έχουν ακόμη πράγματα να πουν...

STRIKER – 'Play To Win'

Έχω ξαναπεί ότι οι Καναδοί μπήκαν για τα καλά (και δεν ξαναβγήκαν...) στην καρδιά μου με το εκπληκτικό 'City of gold' (2014).
Αυτό που εντυπωσιάζει όμως είναι η αστείρευτη έμπνευσή τους: Την τελευταία τριετία, από το 2016 δηλαδή, κάθε χρόνο βγάζουν νέα δουλειά. Χάρμα. Όπως στα 80s, που δεν περιμέναμε 10 χρόνια νέα δουλειά απ' τις αγαπημένες μα μπάντες. Και μόνο αυτό, τους καθιστά στα μάτια μου άξιους. Απ' τη στιγμή όμως, που δεν υπάρχει μόνο ποσότητα αλλά και ποιότητα, ακόμα πιο άξιοι...


HITTEN – 'Twist Of Fate'

Είναι Ισπανοί από τη Μούρθια.
Προσωπικά, τούς ανακάλυψα στην τρίτη τους, φετινή δουλειά 'Twist of fate'.
Παίζουν κι αυτοί New Wave Of Traditional Heavy metal, όπως πολλοί άλλοι εσχάτως, αλλά εδώ σ' αυτή τη δουλειά, υπάρχουν πολύ καλά κομμάτια, γεμάτα φρεσκάδα και δύναμη. Πλέον ναι, θα τους παρακολουθώ αρκετά στενά.

KAMELOT – 'The Shadow Theory'

Η αγάπη μου για τους Kamelot γνωστή.
Η αποχώρηση του τεράστιου Roy KHAN, που όλοι γνωρίζουμ ότι ενυπάρχει στο reunion των Conception, μάς στενοχώρησε. Λογικό.
Ο Tommy Kaverick που τον αντικατέστησε, δεν είναι κακός. Κάθε άλλο. Πολύ καλός και κοντά στο ηχόχρωμα του προκατόχου του.
Τα δύο πρώτα πονήματα με τον Kaverick, 'Silverthorn' και 'Haven' είχαν την (κλασική) ποιότητα /standards των Kamelot, αλλά έλειπε εν πολλοίς η έμπνευση.
Στο 'Τhe shadow theory' ευτυχώς, η έμπνευση επανέρχεται δριμύτερη. Παρότι ο δίσκος 'απλώνει' με 13 κομμάτια, κατά τη γνώμη μου, τουλάχιστον 7-8 είναι πρώτης γραμμής, εμπνευσμένα, καλοδουλεμένα. Τώρα, να μιλάμε για τη δουλειά του Youngblood ή την παραγωγή σε Kamelot album, το θεωρώ περιττό...

NORDIC UNION – 'Second Coming'

Ό,τι λέει ο τίτλος: Δεύτερη δουλειά για τον Ron Atkins, τραγουδιστή των Pretty Maids και τον Eric Martensson, κιθαρίστα και παραγωγό, γνωστότερο από τους W.E.T κυρίως.
Ένα hard rock album γεμάτο με ωραίες μελωδίες, πιασάρικο, με συνθέσεις που σε ταξιδεύουν... Εύγε.

SAXON – Thunderbolt'

Ίσως επειδή κυκλοφόρησε στις αρχές της χρονιάς, κόντεψα κι εγώ ο ίδιος, ορκισμένος οπαδός τους, να ξεχάσω ότι η Saxonάρα έβγαλε το 2018, το 22ο πόνημά της.
Μιλάμε για μια ΣΤΑΘΕΡΗ αξία που κυκλοφορεί δουλειές με συχνότητα 80s, ενώ οι περισσότεροι έχουν πατήσει τα 60 και ναι, όπως ξαναείπαμε, σε κανένα δεν επανεφεύρουν τη μουσική αλλά και κανένα album χρόνια τώρα, δεν το λες κακό. Απεναντίας. Τα πιο πολλά είναι από καλά έως άψογα.
Εδώ έχουμε το ομότιτλο κομμάτι που αναφέρεται στην ελληνική μυθολογία κι είναι κομματάρα, το 'Secret of flight' που αναφέρεται ξανά στην ελληνική μυθολογία, τη φιλική συμμετοχή του Johan Hegg, και το αγαπημένο μου 'Speed merchants'... Κι όχι μόνο...


GHOST – 'Prequelle'

Στην ελληνική μιζέρια το 'πρόβλημα' ήταν αν οι Ghost ταιριάζουν να είναι σε metal λίστα. Στη δεκαετία του '80, ίσως αυτό να ήταν casus belli ανάμεσα σε metalheadz.
Σήμερα, αρκεί να δεις τη λίστα συγκροτημάτων σε μεγάλα metal festival και βλέποντας το εύρος των ειδών, εκεί τελειώνει κι η συζήτηση.
Οι τύποι, ναι, το σπούδασαν το marketing, δημιούργησαν μυστικισμό απ' την αρχή, δε σόκαραν όμως τους παλαίουρες. Ο σημερινός 45άρης έζησε (ως attitude) εποχές Mercyful Fate, Celtic Frost, Venom, πρώιμους W.A.S.P, αργότερα Slipknot.
Εδώ όμως εξετάζεται η μουσική. Και ναι, οι τύποι έγραψαν ωραία μουσική. Πολυεπίπεδη. Με λίγες 'σκληρές' στιγμές αλλά αυτό δεν ενδιαφέρει. Εδώ μιλάμε για τα καλύτερα του έτους, δε βάλαμε 'σκληρόμετρο'...


HEIR APPARENT - ' The View From Below'

Θα μπορούσαν άραγε - αναρωτιόμασταν – να μάς συγκινήσουν οι τύποι απ' το Seattle, όταν επανέρχονται δισκογραφικά 29 ολάκερα χρόνια μετά;
Κι όμως ... Κατάφεραν να τους δώσουμε την απαιτούμενη σημασία – χρόνο και να πούμε μετά βεβαιότητας ότι μας πρόσφεραν ένα πολύ καλό και ποιοτικό δείγμα heavy – power.
Με την ευχή, να μην ξανακάνουν 29 χρόνια ως το επόμενο πόνημα...


FIFTH ANGEL – 'The Third Secret'

Μπορεί ν' ακούγεται (και μάλλον να είναι...) περίεργο αλλά άλλη μια μοπάντα απ' την ευρύτερη περιοχή της Washington, οι Fifth Angel επέστρεψαν κι αυτοί, σαν τους Heir Apparent, μετά από 29 έτη δισκογραφικής απουσίας... Συμπτωσάρα, λέμε.
Κι εδώ όμως έχουμε να κάνουμε μ' ένα περίπου άρτιο αποτέλεσμα, που αν μη τι άλλο, τιμά το παρελθόν και τ' όνομα του συγκροτήματος.

MACHINE HEAD – 'Catharsis'

Σωστά. Όλοι θα το θέλαμε ένα κλικ πιο πάνω σε αριθμό καλών τραγουδιών. Αλλά είναι Machine Head. Γεμάτο λύσσα. Όγκο. Και τον Rob Flynn να μουγκρίζει... Με λόγους...


ACE FREHLEY – 'Spaceman'

Κατά την άποψή μου, ο τυπάς έβγαλε έναν κλασικό hard rock δίσκο με καλά κομμάτια. Όχι μια ξεπέτα, επαναπαυμένος από τον όγκο του (τεράστιου) ονόματός του. Κι αυτό, για όλα τα παππούδια είναι τεράστιο credit...

ΚΑΛΥΤΕΡΟΣ ΔΙΣΚΟΣ ΔΙΑΣΚΕΥΩΝ

BON FIRE - 'Legends'

Όταν βγάζεις cover album με συνολικά 32 τραγούδια ...
Όταν εκεί μέσα διασκευάζεις κλασικές κομματάρες από Toto, Survivor, Queensryche, Deep Purple, Grave Digger κ.α.
Όταν τα διασκευάζεις από αξιοπρεπέστατα έως εκπληκτικά ...
... Τότε το βραβείο σού ανήκει δικαιωματικά.

BEST LIVE ALBUM

Θα μπορούσε κάλλιστα να 'ταν το Anthrax live. Μια χαρούλα είναι.
Θα μπορούσε να είναι το live του Dee Snider που είναι απ' τα 90s, έχει τα classics + το 'Wake up' που είναι προσωπική αδυναμία (όπως κι όλο το 'Love is for suckers').
Θα μπορούσε να είναι το Volbeat live αλλά το έφαγε η μαρμάγκα επειδή βγήκε πολύ αργά ...

Εν τέλει, το βραβείο θα πάει στους Fates Warning. Έστω, με διαφορά στήθους.
Είναι μπαμπάτσικο (23 κομμάτια), έχει μέσα κλασικούρες αλλά κι εκπληξούλες και όπως αναμενόταν, εκτελεστικά είναι άψογοι.

ΠΕΡΙΜΕΝΑΜΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ ΑΛΛΑ ...

Εδώ έχουμε την κατηγορία που κάθε τέλος χρόνου, με λυπεί.
Γιατί πρόκειται για συγκροτήματα που αναμφίβολα περιμέναμε 'ταβάνι' αλλά δεν το έφτασαν...
Ποιοι εμπίπτουν σ΄αυτήν την κατηγορία;

Οι Disturbed οι οποίοι είναι μεν ποιοτικότατοι σ' αυτό που πάιζουν, απ' την άλλη έχουν κουράσει με το ίδιο στιλ...
Οι Lizzy Borden: Τρέφω μεγάλη εκτίμηση στον Lizzy αλλά εδώ έχουμε να κάνουμε με μια δουλειά που όλα τα κομμάτια μου φαίνονται σχεδόν ίδια. Και χωρίς επιθετικότητα.
Οι Amorphis στο 'Queen of time'. Οι περισσότεροι το έχουν βάλει στις λίστες με τα καλύτερα. ΟΚ, οι Φινλανδοί αποτελούν εγγύηση αλλά αν το κριτήριο το δικό μου είναι αν αφού το άκουσα πρώτη φορά, μου ξαναγεννήθηκε η επιθυμία να ξαναπατήσω play, τότε θα πω όχι...
Αν και ορκισμένος οπαδός των Symphony X, δε μπορώ να πω ότι η solo δουλειά του Michael Romeo μ' ενθουσίασε...
Εγώ εξύμνησα τον Udo στην αμέσως προηγούμενη δουλειά του αλλά δε μπορώ να πω το ίδιο για το φετινό 'Steelfactory' που απλώς έχει διάσπαρτες καλές στιγμές...
Οι Voi vod μ' έχουνε κουράσει, οι Loudness στο 'Rise to glory' κακοί δεν ήταν αλλά ως εκεί, απ' τους Riot V ήθελα λίίίγο ακόμα ενώ ακόμη δεν έχω βγάλει ασφαλές συμπέρασμα για το 'Damned if you do' των Metal Church αφού βγήκε αρχές Δεκεμβρίου...

Αυτά τα λίγα ...
Υγιές, τυχερό και φουλ μεταλλικό το 2019 !!!

* Πιο κάτω, για πρώτη φορά κι εφόσον η τεχνολογία είναι σύμμαχος, μια λίστα που έχει ενδεικτικά ένα κομμάτι από κάποια albums (όχι όλα) που είναι στην πιο πάνω λίστα. Απολαύστε την και πάρτε ιδέες...



Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου