Γερμανικό hard rock και heavy metal. Αληθεύει ότι όποτε ακούς αυτή τη φράση, σού έρχονται πάραυτα στο μυαλό πολύ συγκεκριμένα συγκροτήματα: Scorpions, U.F.O, Accept, Helloween, Kreator, Sodom, Destruction, Running Wild, Blind Guardian, Rage άντε κι από τον εναλλακτικό ήχο οι Rammstein.
Από εκεί και πέρα όμως, υπάρχει και μια σειρά από σχήματα που είτε είναι εξίσου γνωστά αλλά δεν πήραν την πίστωση που θα τους έπρεπε είτε είναι ακόμη πιο άγνωστα στο ευρύ κοινό αλλά σίγουρα έχουν μια αξία και θα μπορούσαμε να τους αφιερώσουμε λίγο απ' τον χρόνο μας...
Πάμε λοιπόν να παρουσιάσουμε και -γιατί όχι;- να προτείνουμε σχήματα από διάφορες γωνιές της γερμανικής επικράτειας που νιώθουν λιγάκι πιο 'αδικημένα' σε σχέση με τους πασίγνωστους συναδέλφους τους...
Kissin' Dynamite: Πρώτους και καλύτερους τους παρουσιάζω, δεδομένου ότι τους έχω λατρεία. Μιλάμε για συγκρότημα που θα επιβίωνε και θα ξεχώριζε ανετότατα στο δεύτερο μισό των 80s με αυτό το ανθεμικό sleaze/ hard που υπηρετούν δισκογραφικά από το 2008...
Τ' όνομά τους το πήραν από το κομμάτι των AC/DC 'Kissin' Dynamite' που βρίσκεται στο album 'Blow Up Your Video'.
Το 2008 λοιπόν ξεκίνησαν με το 'Steel of Swabia', το οποίο ακούγεται κάπως άγουρο ακόμη. Δίσκο με το δίσκο, άρχισαν να ωριμάζουν και από το 2016 και το 'Generation Goodbye', έχουν ένα σερί τεσσάρων δουλειών (μαζί με το φετινό 'Back with a bang!) οι οποίες είναι εκπληκτικές για το είδος που πρωτύτερα περιγράψαμε. Και με καλές παραγωγές, επίσης.
Ξαναλέω: Αν θες να περάσεις καλά, με απλό μεν αλλά διασκεδαστικό και καλοπαιγμένο hard rock, δώσε μια ευκαιρία στον εαυτό σου με τους Kissin' Dynamite...
Sinner: Αδικημένο σχήμα, επίσης. Ο μύθος λέει ότι πήραν τ΄ όνομά τους απ' το κομμάτι των Judas Priest 'Sinner' που βρίσκεται στο 'Sin After Sin' album.
O τραγουδιστής/μπασίστας Mat Sinner είναι όλες αυτές τις δεκαετίες ο ιθύνων νους του σχήματος που από τη Στουτγκάρδη ορμώμενο, ξεπρόβαλε δειλά δειλά στις αρχές των 80s παίζοντας ένα heavy metal που κοιτούσε προς την Priest σχολή. Το 1985, μάλιστα και στον δίσκο 'Touch Of Sin', κιθάρα παίζει ο Herman Frank, που δύο χρόνια πριν, έπαιζε κιθάρα στο 'Balls To The Wall'.
Από τότε, κύλησε πολύ νερό στ' αυλάκι, οι Sinner συνέχιζαν να δισκογραφούν με πολλή συνέπεια, κι έτσι αισίως, με το 'Brotherhood' τού 2022, έφθασαν τα 20 albums, που αν έχεις τον χρόνο και τη διάθεση να ψαχτείς σε καθένα απ' αυτά θα βρεις ωραία πραγματάκια.
Ως κάτι πιο εναλλακτικό, σού προτείνω ν' ακούσεις το 'Santa Muerte' του 2019, επειδή έχει γυναικεία φωνητικά από την Giorgia Colleluori.
Bonfire: Μιλάμε για ένα άκρως ιστορικό συγκρότημα από το Ingolstadt.
Ξεκίνησαν στις αρχές της δεκαετίας τού '70, και μετά από πολλές ζυμώσεις, αρχικώς ονομάζονταν Cacumen. Ως Cacumen, πρόλαβαν και κυκλοφόρησαν τρία ολοκληρωμένα albums στο διάστημα 1981-1984.
Εν έτει 1986, το όραμα τού κιθαρίστα κι ιδρυτή Hans Ziller, συνεχίζεται υπό το νέο όνομα Bonfire. Το δε ντεμπούτο τους 'Don't touch the light' είναι δισκάρα - δυναμίτης με κομματάρες όπως τα 'Starin' eyes' και 'Longing for you', μεταξύ άλλων.
Ακολούθησε το 'Fireworks' (1987), που, τους έκανε αρκετά πιο γνωστούς τότε, κι έφτασε να γίνει χρυσό. Τύμπανα εδώ, παίζει υπηρεσιακά, ο Ken Mary των Fifth Angel.
Από το μακρινό 1986, οι Bonfire χάραξαν μια σταθερή πορεία, με δίσκους άλλοτε πολύ καλούς, άλλοτε μέτριους, ποτέ ωστόσο δεν πέτυχαν κάποια σπουδαία δημοφιλία.
Ο Hans Ziller ως μοναδικό αυθεντικό μέλος σήμερα, κρατάει τα δικαιώματα του ονόματος Bonfire.
To τελευταίο τους πόνημα 'Fistful of fire' είναι πολύ καλό δείγμα γραφής για το πώς ακούγονται οι σύγχρονοι Bonfire. Αν και μετά απ' αυτό, ξανάλλαξαν ο τραγουδιστής κι ο drummer.
Unisonic: Ουσιαστικά, μιλάμε για το σχήμα που δημιούργησε ο Michael Kiske (Helloween) μαζί με τον μπασίστα Dennis Ward πίσω, στο 2009.
Μιλάμε για μελωδικό heavy metal (πολύ μελωδικό όμως...) με τον Kai Hansen να είναι στις μία από τις δύο κιθάρες.
Έβγαλαν δύο δίσκους, το 2012 και το 2014, και το πρώτο τους ομώνυμο album είναι ένα εκπληκτικό δείγμα τού πώς παίζεται το heavy metal διανθισμένο από ωραίες μελωδίες και την θεσπέσια φωνή τού Kiske. Εκπληκτικός δίσκος, πραγματικά.
Pink Cream 69: Έδρα τους η Καρλσρούη. Συγκρότημα που στα τέλη των 80s ξεκίνησε φιλότιμα να παίζει κάτι ανάμεσα σε hard rock κι ενίοτε μελωδικό power metal.
To 1991, με τη δεύτερη δουλειά τους 'One size fits all' έγιναν κάπως πιο γνωστοί σε ευρύτερα κοινά.
Έχουν φτάσει τα 12 albums, τελευταίο (κι αρκετά καλό) το 'Headstrong' τού 2017, υπηρετούν αξιόπιστα το είδος κι ο μόνος που έχει μείνει στις μέρες μας απ' το πρωτόλειο σχήμα είναι ο κιθαρίστας Alfred Koffler.
Victory: Άλλη μια παλιά καραβάνα, με τότε έδρα την Κάτω Σαξονία (Ανόβερο).
Ξεκινούν το 1985, με τον ομώνυμο δίσκο.
Έναν χρόνο μετά, έρχεται ο δεύτερος δίσκος 'Don' t get mad ... get even' όπου τη θέση τού κιθαρίστα Jonh Lockton παίρνει (νάτος πάλι...), ο Herman Frank. Εν τω μεταξύ, τύμπανα έπαιζε ο Fritz Randow που είχε έρθει απ' τους Eloy και πολύ αργότερα έγινε γνωστός όταν κάθισε πίσω απ' το drumkit σε δύο δουλειές των Saxon...
Τίμιο heavy metal από ένα συγκρότημα που πλέον, αν κι όχι ιδρυτικό μέλος, καθίσταται το προσωπικό όχημα τού Herman Frank.
Ο οποίος ακούραστος καθώς είναι, θα κυκλοφορήσει τον προσεχή Σεπτέμβριο ακόμη ένα Victory album. Και, φυσικά, θα το ακούσουμε...
Axxis: Άλλο ένα υποτιμημένο hard rock γερμανικό συγκρότημα που ξεκίνησε δισκογραφικά στα τέλη των 80s προερχόμενο από το Dortmund.
Το group που χρειάστηκε ν' αλλάξει όνομα δύο φορές. Την πρώτη γιατί βαφτίστηκαν Anvil, ανακαλύπτοντας ότι το όνομα προϋπήρχε στους Καναδούς metallers.
Μετονομάστηκαν σε Axis αλλά πάλι ανακάλυψαν ότι υπάρχει σχήμα με τέτοιο όνομα και για να μην το κουράσουν προσέθεσαν ένα ακόμη x για να φτάσουμε στο Axxis...
Με αυτά και με αυτά, το ντεμπούτο τους έγινε το 1989 με το 'Kingdom of the night'.
Υπήρξαν συνεχώς ενεργοί, ποτέ δεν έκαναν το μεγάλο μπαμ, αυτό όμως δε σημαίνει ότι κατά καιρούς δε μάς έδωσαν ωραία πραγματάκια.
Φέτος, κυκλοφόρησαν το 'Coming Home' που ακούστηκε ότι θα είναι το 'κύκνειο άσμα' τους...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου