Short CD reviews

Ξεκινάμε τις δισκοκριτικές του τελευταίου μήνα με το 'Afterglow of Ragnarok' του Dickinson.

Δε θα μπορούσε ποτέ να είναι όμοιο με δίσκους - ορόσημα που είχε βγάλει στα 90s κι ούτε θα έπρεπε να είναι το ζητούμενο.

Είναι όμως ένας καλός δίσκος, με κάποια θεατρικότητα διάσπαρτη, με κομμάτια άλλα πιο heavy άλλα λιγότερο, με το 'Mistress Of Mercy (και το υπέροχο ρεφρέν του) να είναι το αγαπημένο μου τραγούδι. (8/10).

'Profane Prayer' από τους Suicidal Angels'. Οι τύποι το πάνε ένα βήμα παρακάτω. Κρατούν τα γνώριμα στοιχεία που τους αγαπήσαμε, τα Slayer στοιχεία είναι διάσπαρτα αλλά καλοβαλμένα και προωπικά δε βρίσκω κομμάτι που απλά να υπάρχει για να γεμίσει τον δίσκο. 

Είναι όμως δυνατόν να βγάζουν αυτήν την τεράστια κομματάρα 'The fire paths of fate', με την εκπληκτική του δομή, το σαντούρι, το ρυθμικό τμήμα, την εισαγωγή; Απίθανο κομμάτι, δείγμα της ωριμότητας στην οποία έχουν περιέλθει...  Μαζί με τους Ισπανούς Angelus Apatrida, τα κορυφαία thrash σχήματα τής Μεσογείου αλλά κι από τα καλύτερα παγκοσμίως (9,5/10).

Θεωρώ χαζομάρα να  μπαίνουμε στο τριπάκι αν το 'The Invincible Shield' των Judas Priest είναι καλύτερο ή όχι από τον προκάτοχό του. Γιατί απλούστατα, και τα δύο είναι υπέροχα. 

Να πούμε βέβαια ότι ο Andy Sneap κάνει πολύ καλά αυτό που πάντα ξέρει να κάνει κι από εκεί και πέρα οι συνθέσεις είναι υψηλού επιπέδου, καλοδουλεμένες, ο Faulkner επάξια κρατά μια από τις δύο κιθάρες των θρύλων, η πώρωση είναι ξέχειλη και κάποια ριφ για ανελέητο headbanging. Μεγάλη υπόθεση στα 70+ να κυκλοφορούν metal - ατσάλι. (9/10).

Έχει το line-up των Atrophy μεγάλη σχέση με αυτό που είχε κυκλοφορήσει δύο thrash δυναμίτες εν έτει 1988 και 1990;

Ο μόνος από εκείνη τη μακρινή εποχή είναι ο τραγουδιστής Brian Zimmerman. όλοι οι άλλοι προσελήφθησαν την τελευταία τριετία. 34 χρόνια μετά, έχουν κάτι να πούν; Έχουν και παραέχουν. 

Το 'Asylum' είναι ένας θαυμάσιος thrash δίσκος που δικαιώνει τα μέγιστα την επιλογή του Zimmerman για επαναδραστηριοποίηση. Πραγματικά, μπράβο τους... (9/10)