Review: Ozzy Osbourne - 'Patient Number 9'

Αρχίζουμε μια σειρά από δισκοκριτικές μιας και τόσο καιρό δεν υπήρχε ο απαιτούμενος χρόνος. 

Ξεκινάμε σήμερα με τον Madman.

Προσωπικά μιλώντας, πιστεύω ότι το τελευταίο πραγματικά σπουδαίο, αψεγάδιαστο album του Ozzy ήταν 31 χρόνια πίσω, το εκπληκτικό 'Mo More Tears'.

Επ' ουδενί αυτό σημαίνει ότι οι δίσκοι που επακολούθησαν ήταν για σερβίρισμα, απλούστατα όμως, κανείς τους δεν έπιασε τα υψηλά standards τού προαναφερόμενου...

Πάμε λοιπόν στο τώρα.

Κατ' αρχάς να ειπωθεί ότι όταν το 2020 πρώτη χρονιά κορονοϊού, ο OZZY δήλωνε (ομού κι ο Andrew Watt) ότι μετά το 'Ordinary Man' θ' ακολουθήσει σχετικά συντόμως και νέα δουλειά, τούτο δεν ήταν ένα πυροτέχνημα αλλά μια πραγματικότητα και μπράβο και στους δύο που κράτησαν το λόγο τους. Βασικά, δεν είναι λίγο πράγμα ν' απέχεις απ' τη δισκογραφία 10 ολάκερα χρόνια και να επανέρχεσαι σε ηλικία 71 ετών.

Η τότε επιστροφή του με (μάς, για ν' ακριβολογώ) πάγωσε. Πολλή αμερικανιά, ανέμπνευστα τραγούδια τα περισσότερα, περίεργη παραγωγή. Από τους κακούς δίσκους του Ozzy, το δίχως άλλο. Δεν μπορούν 2-3 καλά τραγούδια να σώσουν ένα ναυάγιο.

Οπότε, υπήρξα έως πολύ επιφυλακτικός για τη νέα του δουλειά, 2 μόλις χρόνια μετά, το 'Patient Number 9'.

Ευτυχώς όμως, από το πρώτο κιόλας άκουσμα, αντιλήφθηκα ότι εδώ έχουμε να κάνουμε με κάτι αρκετά ως πολύ καλύτερο εν σχέσει με την προ διετίας προσπάθεια.

Πολλοί δικαίως θα έλεγα, ασχολούνται με το κατά πόσο ο Ozzy έγραψε τα τραγούδια στα οποία βρίσκεται στα credits. Όντως, κι εγώ έχω βάσιμες αμφιβολίες. Τώρα, το να πούμε ότι στο studio υποβοηθήθηκε φωνητικά, το θεωρώ περιττό...

Αλλά εδώ δεν εξετάζουμε ούτε τη φωνή του Madman (που έτσι κι αλλιώς ποτέ δεν ήταν το δυνατό του σημείο), ούτε αν κάθισε κι έγραψε ο ίδιος τις συνθέσεις. Δεν θα είχα την απαίτηση στα 73, μ' ένα κάρο προβλήματα να κάνει τη βρώμικη δουλειά.

Και τότε, θα πεις, γιατί να πιστωθεί την όποια επιτυχία του δίσκου; Να σου πω: Για το ότι έχει επιλέξει τους συνεργάτες του, για το ότι βάζει τη φωνή του έστω και με υποβοήθηση, για το ότι τέλος πάντων μερικές πινελιές συνθετικά θέλω να πιστεύω ότι έβαλε. Κι αφού το όλο αποτέλεσμα βγαίνει πολύ καλό κι είναι κάτω από τη μαρκίζα Ozzy Osbourne, ναι ρε φίλε, το πιστώνεται...

Από την άλλη, είπαμε δε θ' ακούσεις καμιά δισκάρα σαν αυτές των 80s. Αλλά ακούς καλά τραγούδια ως επί το πλείστον. Που ΚΥΡΙΩΣ είναι Ozzy. Που θυμίζουν Ozzy προηγούμενων δεκαετιών. Σε ήχο και σε κλίμα. Τα δύο τραγούδια με τη συμμετοχή του Tony Iommi είναι τέτοια: αξιόλογα και μες στο κλίμα που πρέπει. Το 'Mr. Darkness', επίσης. Η κολεγιά με τον Eric Clapton στο 'One of those days' δίνει ένα κάργα εμπορικό κομμάτι, που όμως σου κολλάει ευχάριστα στο μυαλό. Το ομώνυμο έχει μια μαυρίλα και κατάθλιψη που εμένα με κάλυψε.

Είπα: Θα υπάρχουν (λογικό κατ' εμέ...) και τα fillers, που λέμε και στο χωριό μου.

Σημασία όμως έχει ότι όταν ολοκληρώνεις την ακρόαση, δε νιώθεις εκείνο το μούδιασμα που ένιωσες δύο χρόνια πριν. Και θες, τουλάχιστον τα μισά τραγούδια να τα ξανακούσεις και να τα δώσεις χρόνο στους επόμενους μήνες. Αυτό συνιστά μια μίνιμουμ επιτυχία.

Εν τέλει (γιατί με τον τρελό ποτέ δεν ξες...) είναι η τελευταία του studio απόπειρα, σίγουρα θα έχει φύγει με ψηλά το κεφάλι...