Μετά από πολλή προσωπική κούραση, φτάσαμε για ακόμη μια χρονιά, Δόξα τω Θεώ, στην ευχάριστη θέση να παρουσιάσουμε τα καλύτερα 20 albums τού 2020.
Με τον αριθμό 20 να επιλέγεται συμβολικά. Πιο συγκεκριμένα, πρόκειται για 17 + 3 που είναι ειδικής κατηγορίας (ζωντανά ηχογραφημένο, διασκευών και τέλος, επανακυκλοφορία).
Μετά από πλήθος σημειώσεων, ακροάσεων, σκέψεων, επιλέξαμε 20 δίσκους που ασφαλώς αντικειμενικά είναι (τουλάχιστον) καλοί κι από 'κει και πέρα, όπως πάντα μπαίνει και μια πρέζα υποκειμενικότητας.
Δύο σημειώσεις, απαραίτητες:
1. Δε θα δείτε μες στην εικοσάδα ονόματα βαρύγδουπα όπως των AC/DC ή Ozzy.
Επειδή ασφαλώς είναι τα δυο μεγαλύτερα ονόματα που έβγαλαν δουλειά φέτος και χωρίς ν' απολογούμαι, θα πω ότι το νέο AC/DC με διασκεδάζει κι είναι αλήθεια ότι τους είχα πεθυμήσει, απ' την άλλη επειδή ο πήχυς είναι πολύ ψηλά 40 χρόνια τώρα, ήθελα κάτι πειστικότερο...
Όσο για τον Ozzy; Σκέψου το ως εξής: Συμφωνείς με μια παρέα να μαγειρέψετε όλοι μαζί για να φάτε μετά, επίσης όλοι μαζί. Εν τέλει, εσύ κάθεσαι στο τραπέζι, δεν κάνεις απολύτως τίποτα, δε συνεισφέρεις καθόλου στο μαγείρεμα κι απλώς όταν όλα είναι έτοιμα κάθεσαι και τρως.
OK, o Ozzy αναφέρεται στα credits αλλά ο όλος ήχος και το κλίμα νομίζω ότι έχει εμποτιστεί από τον Andrew Watt τον οποίον ο Μεγάλος εμπιστεύεται απολύτως, καθώς φαίνεται.
Στα πλην, ο ήχος στις κιθάρες και τα τραγούδια με τον rapper Post Malone.
Χαίρομαι που επανήλθε, εύχομαι να βγάλει σύντομα και την επόμενη δουλειά του όπως ακούγεται, αλλά περιμέναμε κάτι καλύτερο.
2. Ήμαρτον πλέον, με το φαινόμενο μεγάλα metal sites να παρουσιάζουν τα καλύτερα της χρονιάς και να έχουν μέσα Ulver, Pain of salvation κι άλλα σχήματα που μπορεί να έχουν βγάλει καταπληκτικές δουλειές αλλά ουδεμία σχέση έχουν με το metal, έστω και σε κάποιο μικρό βαθμό που να δικαιολογεί την παρουσία τους σε τέτοιες λίστες.
Δε βάζουμε μεταλλόμετρο, σε καμία περίπτωση, απλά παίζουν άλλα πράγματα πλέον...
Σε μάς τέτοιες επιλογές δε θα δείτε, ξεκάθαρα...
Ας ξεκινήσουμε και μεταλλικό το 2021 !!!
MAGNUM - 'The Serpent Rings'
Είναι πραγματικά απίθανο πώς ο τραγουδιστής για παράδειγμα, Bob Catley, καταφέρνει στα 73 του, ρε φίλε, με τους συνοδοιπόρους του, όχι απλώς να γράφει ακόμα έναν Magnum δίσκο (τον 21ο, συγκεκριμένα) αλλά πόσο καλά τραγούδια μπορούν ακόμη να γράψουν. Με ποιότητα, χωρίς εκπτώσεις. Ποιοτικό prog hard rock. Αυτό. Πήγε πολύ καλά εμπορικά στην Κεντρική Ευρώπη.
Κι α, ναι: Ο κιθαρίστας Tony Clarkin είναι 74.
LAMB OF GOD - 'Lamb Of God'
Οπαδός εγώ, των Lamb Of God; Ουδέποτε. Ναι, τούς άκουγα, τους παρακολουθούσα συχνά, αναγνώριζα τη συμβολή τους στον -γενικότερα- ακραίο ήχο της τελευταίας 15ετίας.
Η νέα τους δουλειά μπορεί πλέον να μην έχει Chris Adler στα τύμπανα, αλλά έχει καλοδουλεμένα κομμάτια, σφιχτά, με ενδιαφέρουσες αλλαγές και με μια παραγωγάρα. Ακούς και δε χορταίνεις. Κι οι ταχύτητες είναι τόσο όσο (αντέχω...). Μπράβο.
TESTAMENT - 'Titans Of Creation'
Εντάξει... Δεν είναι απαραίτητο ότι επειδή έχεις μια all-star σύνθεση, θα βγάλεις και δισκάρα. Πολλές φορές έχει συμβεί ένα σχήμα να διαθέτει μεγάλα ονόματα κι ο δίσκος να είναι μούφα.
Στην περίπτωση των Testament δεν ισχύει. Πέντε παλιές καραβάνες του χώρου συνεργάζονται άψογα και βγάζουν μια δισκάρα που όταν τελειώνει θες να την ξανακούσεις απ' την αρχή. Για να πιάσεις τις λεπτομέρειες (κι έχει πολλές...) ή απλά για να ξαναπωρωθείς.
Οι τύποι τα κάνουν όλα (αν δεν είναι...) να φαίνονται τέλεια. Ακόμα και το κλείσιμο της όλης δουλειάς, το instrumental 'Catacombs', δίνει πόντους, πώς να το κάνουμε...
59 σχεδόν λεπτά άτρωτου thrash, συνοδευόμενου από ιστορίες για τον βασιλιά Χαμουραμπί και τον θεό Όσιρις.
Σημ.: όλοι πλέον έχουν καταλάβει ότι κάτι Testallica που είχαν κυκλοφορήσει στα 90s, πλέον ακούγονται γραφικά, ειδικά αν δεις την πορεία των δύο, τα τελευταία 15 χρόνια...
B.O.C. - 'Symbol Remains'
Άλλη μια -γλυκιά- κατραπακιά από μια απ' τις παλιές καραβάνες, που μάλλον δεν την περιμέναμε κι ως εκ τούτου, πολύ την χαρήκαμε...
Με μοναδικά original μέλη, τους Donald Roeser και Eric Bloom, οι Blue Oyster Cult επέστρεψαν δισκογραφικά 19 χρόνια μετά αλλά πώς επέστρεψαν;
Μ' ένα πλήρες, ώριμο, πολυποίκιλο και συνάμα φρέσκο πόνημα. Τραγούδια με διαφορετικά ηχοχρώματα και δομές που εν τέλει συγκροτούν έναν εθιστικό δίσκο, που δεν τον βαριέσαι (το μόνο σίγουρο...) και κυρίως δε θα πεις το κλασικό 'είναι αξιοπρεπής'. Γιατί, δεν είναι αξιοπρεπής. Είναι δίσκος να τον πάρεις στα πολύ σοβαρά που τιμά το βαρύ όνομά τους και ναι, όσο έχουν υγεία, σου δίνουν τη σιγουριά ότι θα μπορέσουν να βγάλουν κάτι ανάλογα σπουδαίο στο μέλλον...
AMBUSH - 'Infidel'
Προϋπήρχαν. Δεν τούς δώσαμε όση σημασία έπρεπε κι άξιζαν...
Φτάνουμε λοιπόν φέτος, αισίως, στην τρίτη δουλειά των Σουηδών.
Εκεί λοιπόν, που οι Accept συναντούν τους Judas Priest και μ' έναν πολύ καλό τραγουδιστή, τον Oscar Jacobson, οι Ambush μάς χαρίζουν απλόχερα έναν πολύ καλό, τυπικό heavy metal δίσκο, που πιθανότατα, αν έβγαινε στα 80s, με τα δεδομένα εκείνης της δεκαετίας, θα τον θεωρούσαμε κλασικό.
GOTTHARD - '13'
'13' λοιπόν, για τους Ελβετούς... Δέκατο τρίτο studio πόνημα...
10 χρόνια μετά τον χαμό τού Steve Lee. Και τέταρτη δουλειά συνολικά, με τον Nic Maeder πίσω απ' το μικρόφωνο.
Η Ελβετία μπορεί να βγάζει μεγάλα συγκροτήματα στον χώρο του metal με το σταγονόμετρο αλλά όταν βγάζει μιλάμε συνήθως για σταθερές αξίες...
Τι ωραίο, καλοπαιγμένο hard rock παίζουν χρόνια τώρα οι Gotthard ... Έτσι κι εδώ. Λίγα αλλάζουν. Hard rock παιγμένο άλλοτε για πάρτι κι άλλοτε για να έχεις αγκαλίτσα μπρος στο τζάκι με την καψούρα σου.
Ποιες ελβετικές σοκολάτες και ποια ρολόγια ρε; Gotthard, λέμε...
JUDICATOR - 'Let There Be Nothing'
Οι τύποι απ' το Salt Lake, έφτασαν αισίως στην πέμπτη τους δουλειά και συνεχίζουν κι εδώ, ν' ασχολούνται με ιστορικά θέματα: Βυζαντινή αυτοκρατορία, Βελισάριος κ.ο.κ.
Επενδύουν αυτά τα θέματα με μια πολύ καλή μουσική, που το να την βαφτίσεις απλά power metal, νομίζω ότι τους αδικείς...
Η ουσία είναι ότι ακούγοντας τα κομμάτια, ναι, νιώθεις ότι ταξιδεύεις στη Ρώμη της εποχής, εν μέσω μαχών και μηχανορραφιών. Κι αυτό είναι πολύ σημαντικό.
DEFTONES - 'Ohms'
Ούτε των Deftones φανατικός οπαδός υπήρξα ποτέ.
Άκουγα σποραδικά. Μέχρις εκεί.
Αυτή όμως η νέα τους δουλειά, απ' την αρχή μού κέντρισε το ενδιαφέρον κι όπως διαπίστωσα συν τω χρόνω, άρεσε και σε πολλούς άλλους.
Πολύ καλή δουλειά απ' τον Stephen Carpenter.
WYTCH HAZEL - 'Pentecost II'
Παίρνεις μια κουταλιά Thin Lizzy. Μια κουταλιά Wishbone Ash. Μια πρέζα Magnum. Και ολίγον τι Angelwitch.
Τ' ανακατεύεις πολύ, πολύ καλά.
Και προκύπτουν οι Wytch Hazel.
Δηλαδή, δεν έχουν δική τους ταυτότητα, η επόμενη (εύλογη) ερώτηση.
Φυσικά κι έχουν. Αλίμονο. Αλλά αν οι επιρροές τους προέρχονται από κάποια μεγαθήρια και φιλτραρίστηκαν σωστά, πού το έχεις εσύ το πρόβλημα;
Πουθενά. Οι Hazel δεν είναι καινούριοι. Τρίτη δουλειά αυτή. Δε θα φέρουν τη μουσική επανάσταση. Απλά όμως ακούς μια δουλειά με ποιότητα και μ' ελάχιστες κουραστικές στιγμές. Που ακροβατεί μεταξύ 70s και 80s.
TYRANT - 'Hearafter'
Ξεκινάμε απ' το εξώφυλλο: Το βλέπεις κι άμεσα νομίζεις ότι έχεις μπροστά σου το 'Nightfall' των Candlemass. Αλγεινή εντύπωση.
Νεκραναστάσεις, πάμπολλες τα τελευταία χρόνια. Μπάντες που ήταν επί δεκαετίες απενεργοποιημένες, ξάφνου, ξανά μπροστά μας. Τα γιατί, τα ξέρουν τα ίδια τα συγκροτήματα. Και δεν είναι της παρούσης.
24 χρόνια λοιπόν, μετά το τρίτο τους πόνημα 'King of kings', οι τύποι απ' την Pasadena επανέρχονται με το 'Hereafter'.
Ποια είναι η ειδοποιός διαφορά, εδώ; ότι πίσω απ' το μικρόφωνο δεν είναι ο Greg May αλλά ο πολύς Robert Lowe (ex Candlemass, Solitude Aeturnus). Απ' το παρελθόν του και μόνο, καταλαβαίνεις ότι ο ήχος τους εδώ αρχίζει και γίνεται πιο doomy.
Γενικά ο δίσκος είναι αρκετά σκοτεινός με σχετικά χαμηλές ταχύτητες, καλές συνθέσεις και τον λυρισμό τού Lowe.
FATES WARNING - 'Long Day Good Night'
Η αισθαντική φωνή του Ray Alder είναι μια κατηγορία μόνη της ενώ δε χρειάζονται πολλά λόγια για τον drummer Bobby Jarzombeck.
Εξερευνούν και πάλι διάφορα ηχοτόπια, όπως φερ' ειπείν, η χρήση βιολιού και τσέλο στο 'Under the sun'.
Τα περισσότερα κομμάτια είναι εσωστρεφή και low tempo αλλά υπάρχουν και σημεία ή και κάποια τραγούδια με heavy ξεσπάσματα (πράγμα που δεν έκαναν σε καμία περίπτωση οι Pain Of Salvation).
MARILYN MANSON - 'We Are Chaos'
Είπαμε: Χρόνια τώρα, δεκαετίες καλύτερα, ο Marilyn έχει εγκαταλείψει εκείνο το σκληρό, αιχμηρό industrial με το οποίο άλλωστε τον λατρέψαμε στα 90s.
Ψάχτηκε πολύ, άγγιξε άλλα μουσικά είδη, 'μαλάκωσε'. Υπήρχαν δουλειές που έπεισαν λιγότερο κι άλλες περισσότερο.
Μια απ' αυτές είναι και το φετινό 'We Are Chaos' που απλά επιβεβαιώνει ότι ο Marilyn έχει μπει (οριστικά) σε μια περίοδο ωριμότητας.
Τα τραγούδια είναι πολύ δουλεμένα ως την τελευταία λεπτομέρεια και δύσκολα θα πεις κάποιο απ' αυτά παντελώς αδιάφορα.
Αν δεν άκουσες ποτέ Manson, άραξε στα κιλά σου.
Για τους υπόλοιπους να πω ότι ο τύπος είναι 51 ετών πλέον, και δε μπορεί να ουρλιάζει όπως π.χ., στο 'Mechanical Animals' που ήταν μόλις 29...
ARMORED SAINT - 'Punching The Sky'
Οι Αμερικάνοι είναι ένα σχήμα, σαν τους Fates, που γενικότερα αλλά και ειδικότερα τα τελευταία 15 χρόνια, δε γίνεται να μάς απογοητεύσουν κι οι δουλειές τους είναι ασφαλώς καλές. Το θεωρούμε -σχεδόν- δεδομένο. Το ίδιο συμβαίνει κι εδώ: Τα υψηλά standards παραμένουν κι απολαμβάνουμε έναν ακόμη πολύ καλό δίσκο των 'Αγίων'. Χωρίς πολλά λόγια...
SORCERER - 'Lamenting Of The Innocent'
Αν θα έπρεπε με το ζόρι ν' ανακηρύξω το καλύτερο album τού 2020, αυτό θα ήταν ασφαλώς το καινούριο πόνημα των Σουηδών.
Πρόκειται για έναν εκπληκτικό δίσκο, μια ωδή στο λυρικό doom όπως το πρωτοδίδαξαν οι Candlemass πριν 30 χρόνια.
Καμία σχέση όμως. Οι Sorcerer έχουν το δικό τους ήχο ξεκάθαρα, τη δική τους ταυτότητα...
O Anders Engberg είναι ένας υπέροχος τραγουδιστής που δεν τραγουδά απλώς, ερμηνεύει.
Άλλωστε τα κομμάτια του δίσκου χρήζουν ιδιαίτερης ερμηνείας για ν' αποδώσουν το κλίμα, το ύφος και τον ήχο που τον περιβάλλει.
Oι Niemann, Hallgren αποτελούν ένα κιθαριστικό δίδυμο - ογκόλιθο που άλλοτε δίνει τον πιο doomy τόνο με πολύ όγκο κι άλλοτε ξεχειλίζει από λυρισμό, πράγμα που φυσικά, μπορεί να συμβεί μες στο ίδιο τραγούδι.
Να πω, ακόμα, ότι το όλο εγχείρημα ακούγεται κατά προτίμηση, με ακουστικά.
ALCATRAZZ - 'Born Innocent'
34 χρόνια ήταν (πάρα) πολλά.
Εν τέλει το σεβαστό όνομα Alcatrazz επανήλθε δισκογραφικά...
Γιατί σεβαστό; Διότι πέραν του σπουδαίου Graham Bonnet, από το σχήμα κατά το μακρινό παρελθόν έχουν περάσει κάποια ονόματα όπως Yngwie Malmsteen, Clive Burr, Steve Vai... Δεν το λες και λίγο...
Shea, Waldo, Bonnet ήταν τα τρία ιδρυτικά μέλη που επιχείρησαν ν' αναστήσουν τους Alcatrazz.
Αποτέλεσμα; 13 τραγούδια ωραίου, καλοπαιγμένου και φρέσκου hard rock.
Δυστυχώς, στις 4 Δεκεμβρίου ανακοινώθηκε η αποχώρηση του Graham Bonnet, η αντικατάστασή του από τον Doogie White κι η υπόσχεση τού 73χρονου Bonnet ότι θα επανέλθει με νέους Alcatrazz (!!!) στις αρχές του 2021 (μάλλον θα το πράξει, τον έχω ικανό...).
H.E.A.T - 'II'
Ωραίες κιθάρες, ανεβαστικές μελωδίες, καλή παραγωγή, σκληρότεροι σε σημεία...
Πολύ προσεγμένη δουλειά και τσαμπουκαλεμένη, όχι δηλαδή τύπου Tigertailz, για να συνεννοούμαστε... Απλά, μπράβο.
METAL CHURCH - 'From The Vault'
Οι Metal Church μαζεύουν σε έναν δίσκο διάφορα τραγούδια που περίσσεψαν από τον προηγούμενο δίσκο, διάφορα ακυκλοφόρητα b' sides, γράφουν και τέσσερα ολοκαίνουρια κομμάτια συν κάποιες διασκευούλες.
Και συμβαίνει το απίστευτο: Τα περισσεύματα θα μπορούσαν να σταθούν και σε έναν νέο (κανονικό) δίσκο, διότι είναι πολύ πολύ καλά κομμάτια. Ξέρετε πολλά σχήματα που θα μπορούσαν να κάνουν κάτι τέτοιο; Κι όμως, ο δίσκος μαζέψαμε ό,τι μάς περίσσεψε και τσοντάρουμε και λίγα νέα τραγούδια είναι κάτι παραπάνω από αξιοπρεπής. Είναι πάρα πολύ καλός. Κι ας μην είναι 'νέος'...
Είναι δυνατόν το παρακάτω κομμάτι να είναι b' side;
+ 3
Καλύτερη επανακυκλοφορία:
Diamond Head - 'Lightning To The Nations - 2020'
Μία κλασική δισκάρα των Βρετανών, με κομματάρες διαχρονικές στο χρόνο, που ακούγονται φρέσκιες 40 χρόνια μετά και τέσσερις διασκευές σε Zeppelin, Priest, Purple, Metallica ως κερασάκι στην τούρτα... Θες κι άλλα;
Καλύτερο live album:
KAMELOT - 'I Am the Empire – Live from the 013'
Oι Def Leppard με το 'London To Vegas'; Δε νομίζω. Η μπάντα δε βγάζει την απαιτούμενη ενέργεια. Παίζει εκ τού ασφαλούς.
Το 'S&M 2'; Πέραν τού ότι 'κούρασαν' οι Metallica με τέτοιες δουλειές, ΟΚ δεν το λες ως κάτι καινούριο. Πέραν της (αδιαμφισβήτητης) καλλιτεχνικής του αξίας.
To μεξικάνικο των Maiden; Μια χαρά περνάς με τους Τιτάνες, αλλά το κούρασαν ... Σε λίγο τα live θα είναι πιο πολλά από τα studio...
And the winner is ... Kamelot !!! Με το 'I am the empire' (14 Αυγούστου).
Είναι διπλό, είναι άκρως χορταστικό, με όλα τα κλασικά κομμάτια τής μπάντας, η οποία αποδίδει πάρα πολύ καλά, με τις υπέροχες ερμηνείες τού Kaverick και την αμέριστη συνδρομή των Youngblood - Palotai. Και με γυναικείες φωνάρες, ως guests... Κομπλέ.
Καλύτερο cover album
ELLEFSON - 'No Cover'
Και αυτό είναι χορταστικό, καλύπτει μεγάλο μουσικό φάσμα (φαντάσου ότι διασκευάζουν Billy Idol ή Dead Kennedys) κι οι εκτελέσεις είναι πολύ καλές. Άντε τώρα, στρωθείτε να τελειώσετε το νέο Megadeth...
Lef, 25.12.2020
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου