Η δεκαετία του '90 είναι μια δεκαετία που το heavy metal όπως το γνωρίζαμε θα παραμείνει βεβαίως ως οντότητα σε επίπεδο κυκλοφοριών, αλλά θα υποχωρήσει σε πολύ μεγάλο βαθμό από άποψη δημοφιλίας.
Οι KORN
Αυτό που σήμερα, για να συνεννοούμαστε, ονομάζουμε παραδοσιακό metal πέρασε μια άνευ προηγουμένου κρίση, και εμπορική και ταυτότητας...
Πολλοί έχουν πει ότι αρκούσε να έρθει το 'κακό' grunge για να βλάψει το metal.
Όπως ξαναείπαμε, πολλά από τα μεγαθήρια των 80s έβγαλαν από μόνα τους τα ματάκια τους κι έτσι έδωσαν περισσότερο χώρο και λόγο ύπαρξης στα νέα φιντάνια που θα σηματοδοτούσαν νέα ιδιώματα, άρα και ένα νέο status στον σκληρό ήχο.
Είναι εντελώς χαζό να ισχυριζόμαστε ότι ένα νέο μουσικό είδος έρχεται και καταστρέφει ένα άλλο. Μιλάμε για Τέχνη όχι για πόλεμο...
Τώρα, για το αν οι νέες μπάντες που ανέκυψαν κι αυτό που έπαιζαν ήταν π.χ. καλό ή πόσο metal ήταν άφορά κάτι που θ' αναλύσουμε αργότερα, σε επόμενά μας κείμενα.
Αυτό που πρωτίστως όμως πρέπει να κάνουμε, είναι να δούμε τι ΔΕΝ ΕΚΑΝΑΝ ΚΑΛΑ τα μέγιστα συγκροτήματα που διέπρεψαν στα 80s. Μ' αυτόν τον τρόπο θα τους δώσουμε το μεγάλο μερίδιο που τους αναλογεί και ταυτόχρονα θα απενοχοποιήσουμε το όποιο grunge ( που πιστέψτε με, καμία όρεξη δεν έχω να το υποστηρίξω ).
Στην ουσία, παρακάτω θα είναι σα να κάνουν ένα είδος αυτοκριτικής τα τεράστια ονόματα των 80s...
Κι όμως, τίποτα δεν έδειχνε στην πρώτη μόλις χρονιά της δεκαετίας, το 1990, ότι το πράγμα στην πορεία θα στράβωνε...
Διότι τούτη τη χρονιά κυκλοφόρησαν τρία albums - σταθμός που θα μνημονεύονται για πάντα στη μουσική μας, τα 'Painkiller' (Judas Priest), 'Empire' (Queensryche'), 'Rust in peace' (Megadeth) ενώ βέβαια (μιλώντας πάντα για τα καθιερωμένα ονόματα) αρκετές καλές δουλειές είχαν βγάλει οι Sabbath ('Tyr'), οι Scorpions ('Crazy world'), Dio ('Lock up the wolves'), οι Annihilator ('Never neverland'). Το πράγμα πήγαινε ακόμα πολύ ενθαρρυντικά...
Δυστυχώς όμως, πολλά απ' τα συγκροτήματα των 80s είχαν αρχίσει να εμφανίζουν σημάδια κόπωσης: συνθετικής, ψυχολογικής, σωματικής. Λογικό αυτό μετά από σερί χρόνια θριάμβου... Η κόπωση όμως σε όλα τα επίπεδα (μαζί με κάποιο πολύ αναπτυγμένο Υπερεγώ σε κάποιες των περιπτώσεων...), έφερε τις πρώτες σοβαρές προστριβές μέσα στα συγκροτήματα που η εξέλιξή τους δεν ήταν η καλύτερη αφού είχαμε αποχωρήσεις ηγετικών μελών κι ως εκ τούτου, χάσιμο χρόνου μες στην μπάντα, γκρίνιες, παγωμάρα, προσπάθειες αντικατάστασής τους κι εν τέλει δουλειές (βλέπε παρακάτω) είτε ολίγον αποπροσανατολισμένες είτε μετριότατες...
Καθόλου τυχαίο λοιπόν, δε θεωρώ το γεγονός ότι μέσα σ' αυτήν τη δεκαετία:
1. Ο Dickinson κουνάει μαντίλι στους Maiden.
2. O Halford πράττει το ίδιο στους Priest
3. O Kai Hansen κι ο Michel Kiske εγκαταλείπουν τους Helloween
4. O Vince Neil τους Motley Crue
5. O Max Cavalera τους Sepultura.
6. O Chris Holmes τους W.A.S.P
Και στα τέλη των 80s o Udo τους Accept.
Άρα λοιπόν, έχουμε ένα είδος 'αυτοτραυματισμού' των πιο δημοφιλών μπαντών με όλα αυτά που συνεπάγονται βεβαίως...
Τα περισσότερα συγκροτήματα μες στη δεκαετία δε μπόρεσαν να επαναλάβουν τους δισκογραφικούς άθλους των 70s - 80s κι έτσι έδωσαν το περιθώριο, το ξαναλέω, σε άλλες μπάντες - ιδιώματα να έρθουν στο προσκήνιο.,
Φυσικά, πριν την παρουσίαση των ονομάτων που είδαν τα φώτα της δημοσιότητας κι επιτυχίας στα 90s, για λόγους σεβασμού στις μπάντες αλλά και της ιστορικής αλήθειας, θα πρέπει να προβούμε σε μια όσο γίνεται σύντομη ανάλυση, του πώς τα πήγαν δισκογραφικά μερικές από τις παραδοσιακές ως τότε δυνάμεις και θα καταλάβετε πολλά...
Iron Maiden: Διπλή παγωμάρα απ' την αρχή, απ' το 1990: Αυτοί βγάζουν το απλά καλό 'No prayer for the dying' κι ο Dickinson που δεν είχε φύγει ακόμη (αλλά κάτι έδειχνε ως τάση...) το debut solo 'Tattooed Millionaire' που ήταν τουλάχιστον πολύ καλό... Ακολουθεί το 'Fear of the dark' που δείχνει νέα σημάδια κάμψης και κρατήθηκε λόγω του 'συναυλιακού' ομώνυμου ύμνου και του σπουδαίου 'Afraid to shoot strangers'...
Αποχώρηση Dickinson, ερχομός Blaze, αρχικά το πολύ καλό 'The X factor' και μετά το 'Virtual XI' που μαζί με το 'The final frontier' είναι μακράν τα χειρότερα Maiden πονήματα. Την ίδια ώρα, τα προσωπικά πονήματα του Dickinson ήταν πάρα πολύ καλά κι οι συγκρίσεις έδιναν κι έπαιρναν...
Αποτέλεσμα: Καθοδική πορεία...
Judas Priest: Ξεκίνησαν με το bigger than life 'Painkiller', όμως ακολούθησε η αποχώρηση Halford... Έρχεται ο Owens ο οποίος
είναι φωνάρα. To 'Jugulator' έχει μερικά σπουδαία κομμάτια μέσα, οι Priest έξυπνα σκεπτόμενοι ως και επηρεασμένοι από Pantera, έχουν σκληρύνει πολύ τον ήχο τους (σε πολλά σημεία thrashίζουν κιόλας...) αλλά ο κόσμος δεν κάθεται να γουστάρει, παρά αναπολεί τον Metal God...
Αποτέλεσμα: Ένας δίσκος μνημείο, ένας ακόμη πολύ καλός αλλά με τη δημοφιλία να υποχωρεί και δύο δίσκους μόνο σε 10 χρόνια, καθοδική πορεία το λες...
Motorhead: 6 δίσκοι συνολικά αλλά κανένας απ' αυτούς δεν είναι αριστούργημα.
Dio: Μονάχα τρεις δουλειές στη δεκαετία με το 'Lock up the wolves' αρκετά καλό και τα δυο επόμενα σε άλλο στιλ και με λίγες διάσπαρτες καλές στιγμές. Σε αισθητή πτώση ...
Accept: Ναι ΟΚ, ο Udo επέστρεψε άρον - άρον, και βγάζουν τρεις δουλειές μέχρι την πολυετή διάλυσή τους και το οριστικό αντίο του Udo. Συμπαθητικό π.χ. το 'Predator', έχει Accept σφυγμό αλλά ... το παρελθόν συνθετικά δεν το φτάνει ...
Black Sabbath: Ξεκίνησαν θαυμάσια τη δεκαετία με το 'Tyr' αλλά οι άλλες τρεις προσπάθειες δεν ήταν επιπέδου Sabbath. Συμπαθητικό το 'Dehumanizer' (λόγω και Dio) ενώ το 'Forbidden' (1995) δεν ακούγεται. Σε κάθετη πτώση, γι' αυτό κι έκαναν 18 χρόνια ώσπου να ξαναβγάλουν album...
Motley Crue: Από την αποθέωση του 'Dr. Feelgood', στη φυγή Vince Neil και μόνο δύο πονήματα: Το 'Motley Crue' με Jon Corabi, με κάποιες ωραίες στιγμές και το 'Generation Swine' (1997) me Neil ξανά στο μικρόφωνο αλλά με πολλές alternative επιρροές. Όχι, αυτό δεν είναι Motley...
AC / DC: 'The razors edge' (1990), 'Ballbreaker' (1995) και πάπαλα. Συμπαθητικοί δίσκοι, στο γνώριμο ύφος τους αλλά πες τους οπαδούς αν θα έβαζαν κάποιον απ' τους δύο στο Top - 5. Δυσκολάκι.
Θα μπορούσα κάλλιστα, να συνεχίσω και με άλλες μπάντες που θριάμβευσαν στα 80s αλλά στα 90s λοξοδρόμησαν λιγότερο ή περισσότερο. Ήταν αρκετές.
Ήταν λοιπόν φυσιολογικό, να χρειαζόταν κάποια ανανέωση στον -ευρύτερο- σκληρό ήχο. Κι αυτή, ήρθε και μάλιστα από τις αρχές της νέας δεκαετίας.
Ένα πράγμα που θα μας απασχολήσει πολύ στη συνέχεια, είναι το αν οι μπάντες που σύστησαν τα καινούρια υβρίδια 'αξίζουν' να βρίσκονται σε κατά καιρούς heavy metal λίστες. Τότε λοιπόν, μπήκε το φλέγον θέμα κατά πόσον συγκροτήματα σαν τους Tool ή τους Nirvana έχουν το δικαίωμα (βάλτε πολλά εισαγωγικά...) ν' απευθύνονται σε ακραιφνές metal ακροατήριο. Έβαλαν νέα στοιχεία στο metal και το προήγαγαν ή το μπαστάρδεψαν κι ο κόσμος αποπροσανατολίστηκε; Πραγματικά, μεγάλο θέμα. Τεράστια συζήτηση.
Είναι χαρακτηριστικό ότι η μεγαλύτερη διαδικτυακή metal εγκυκλοπαίδεια, το 'Encyclopedia metallum', στην οποία κανείς βρίσκει αναλυτικές δισκογραφίες εκατομμυρίων μπαντών απ' όλο το φάσμα του metal, δεν συμπεριλαμβάνει μέσα στον τεράστιο όγκο του, τους Nirvana, τους Pearl Jam, τους Tool και πολλά άλλα μεγάλα ονόματα. Είναι σεβαστό. Το site βάζει κάποια κριτήρια ώστε να περιλαμβάνει κάποια μπάντα κι έχω την εντύπωση ότι έχει κάποιο δίκιο (απαραίτητη σημείωση: φυσικά, όπως έχουμε δει, οι διοργανωτές φεστιβάλ δεν έχουν κανένα πρόβλημα να συνυπάρχουν στο ίδιο billing οι Tool π.χ., μαζί με Iron Maiden και Cradle of Filth, πάλι τυχαία τα ονόματα...).
Εμείς, και μάλιστα σε real time, μπορεί να βάζαμε στο metal 'στρατόπεδο' και τους Living Colour ακόμα - ακόμα. Γιατί; Επειδή είχαν κάποια βαριά ριφάκια, ίσως... Γενικότερα, επειδή θέλαμε ν' ανοίξουμε κι άλλο τους ορίζοντές μας ηχητικά και δείχνοντας - οι οπαδοί - μια 'μεγαλοψυχία', θέλαμε να τους εντάξουμε στην αγαπημένη μας μουσική. Ασχέτως αν εκ προοιμίου ξέραμε ότι το metal στοιχείο στο group αυτό είχε να κάνει μ' ένα 10 % ...
Να το δούμε κι από μιαν άλλη οπτική: Ένας ακροατής / οπαδός των Tool πόσο heavy metal ακούει παράλληλα σήμερα;
Το ζήτημα όμως είναι ότι καλώς ή κακώς, εκείνη την εποχή, που χρειάζονταν δραστικές αλλαγές υπήρξαν μπάντες που απλώς είχαν ψήγματα από metal κι όμως (επίσης δίκαια, μας αρέσει δε μας αρέσει) θεωρήθηκαν η μετεξέλιξη του metal ήχου.
Στην Ελλάδα, το είχαμε πάρει με στραβό μάτι το όλο hype. Το έχω ξαναπεί, την εποχή που στην Αμερική ο Marilyn Manson έκανε πάταγο, εμείς ασχολούμασταν με το πότε θα γυρίσει ο Dickinson στους Maiden...
Τέλος πάντων: Στο λεξιλόγιο του ανοιχτόμυαλου metal οπαδού (ένας απ' αυτούς κι εγώ...) μπήκαν νέοι όροι κατά τη διάρκεια των 90s: Industrial, groove, nu, gothic, alternative όλα με δεύτερο συνθετικό όμως τη λέξη metal, για να μην ξεχνιόμαστε...
Μ' αυτά όλα θ' ασχοληθούμε το επόμενο διάστημα, όρεξη να 'χετε...
BANDS - TRADEMARK
Nirvana
Tool
Pantera
Dream Theater
Machine Head
Korn
Alice In Chains
Marilyn Manson
Sepultura
Pearl Jam
Ministry
Faith No More
Paradise Lost
Death
Dickinson Bruce
Η μεγάλη αλλαγή, νομίζω, έγινε το 1991 με την κυκλοφορία του δεύτερου δίσκου των Nirvana 'Nevermind'.
Οι Αμερικάνοι είχαν ήδη κυκλοφορήσει το ντεμπούτο τους 'Bleach' στα 1989 στην εταιρία Sub Pop αλλά δεν είχε κάνει και καμία αίσθηση.
Το 1990, έρχεται μια αλλαγή ίσως και καθοριστική: Ο drummer Chad Channing αποχωρεί και στη θέση του καταφθάνει ο Dave Grohl.
Έτσι, το τριμελές συγκρότημα, κυκλοφορεί στις 24 Σεπτεμβρίου του 1991 το δεύτερο πόνημά τους με τον απλό τίτλο 'Nevermind' και λίγο καιρό αργότερα, τίποτε δε θα είναι το ίδιο στον σκληρό ήχο. Ο δίσκος καθόρισε μια ολόκληρη γενιά νέων οπαδών, το 'Smells like teen spirit' έγινε ο ύμνος των τότε εφήβων πέραν του γεγονότος ότι παιζόταν στο MTV δεκάδες φορές ημερησίως
κι αρχίζουμε τότε και ψιθυρίζουμε για μια νέα μουσική κίνηση, το grunge...
Η πλάκα είναι ότι η Geffen υπολόγιζε σε πωλήσεις έως 250.000 κοπιών, μόνο που τελικά οι πωλήσεις ήταν περίπου 100 φορές πάνω...
Η μουσική φόρμουλα εναλλαγής quite / loud ( τα ξεσπάσματα όπως λέω εγώ...) ήταν 'κλεμμένα' από τους Pixies, πράγμα που ευθέως παραδέχτηκε κι ο ίδιος ο Cobain...
Ακολούθησε το 1993 το 'In utero' που έμελλε να είναι η τρίτη και τελευταία τους δουλειά, αφού επακολούθησε η αυτοκτονία του ( καταθλιπτικού) Cobain, στις 8 Απριλίου 1994, στο σπίτι του, στο Seattle, σε ηλικία μόλις 27 ετών...
Σήμερα, επανερχόμαστε στις λίστες Ελλήνων μουσικών, με τον Δημήτρη, τραγουδιστή των Automaton...
1.IRON MAIDEN-THE NUMBER OF THE BEAST
2.IRON MAIDEN-PIECE OF MIND
3.BLACK SABBATH-BLACK SABBATH
4.SLAYER-REIGN IN BLOOD
5.BLACK SABBATH-SABOTAGE
6.METALLICA-RIDE THE LIGHTNING
7.MOTORHEAD-ACE OF SPADES
8.BATHORY-BLOOD FIRE DEATH
9.HELLOWEEN-WALLS OF JERICHO
10.JUDAS PRIEST-KILLING MACHINE
11.CORONER-RIP
12.MACHINE HEAD-THE BLACKENING
13.DARKTHRONE-A BLAZE IN THE NORTHERN SKY
14.ENTOMBED-WOLVERINE BLUES
15.MAYHEM-GRAND DECLARATION OF WAR
16.CELTIC FROST-TO MEGA THERION
17.RUINS OF BEVERAST-MALEFICA
18.RUINS OF BEVERAST-A FOULEST SEMEN OF A SHELTERED ELITE
19.ORANSSI PAZUZU-VALIONELU
20.KRYPTS-UNENDING DEGRADATION
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου