Σκέψεις από το rockhard.gr

Τις προάλλες πέτυχα στην τηλεόραση ένα έργο με τον Nicholas Cage (τραγικός ηθοποιός, αν θέλετε τη γνώμη μου) όπου στο σχολείο του γιου του γίνεται μία ειδική εκδήλωση και ξεθάβουν μία χρονοκάψουλα που είχε θαφτεί στον προαύλιο χώρο πριν από 50 χρόνια και περιείχε διάφορους φακέλους με ζωγραφιές, παιχνίδια, κάθε λογής μπιχλιμπιδάκια...ααα...και ένα

κρυπτογραφημένο μήνυμα για τη συντέλεια του κόσμου όπως τον ξέραμε (ξέρετε, φυσικά, που κατέληξε ο εν λόγω φάκελος).

Φανταστείτε, λοιπόν, να σας ανέθεταν το εγχείρημα να τοποθετήσετε σε μία χρονοκάψουλα τις 10 πιο χαρακτηριστικές στιγμές από τον ευρύτερο χώρο του rock για να τις γνωρίσουν οι μελλοντικές γενιές μετά από...τι θα λέγατε για μετά από 150 χρόνια; Εννοείται ότι ο καθένας μπορεί να τοποθετήσει ο,τιδήποτε θέλει σε αυτή τη χρονοκάψουλα, αφήστε, δε, που είμαι σχεδόν σίγουρος ότι κάποιοι θα ήθελαν να βάλουν μέσα σε αυτή ολόκληρες δισκογραφίες από BURZUM ή EPICA (κανένα σχόλιο, προφανώς...). Για αυτό θα προσπαθήσουμε να είμαστε όσο το δυνατόν γίνεται περισσότερο αντικειμενικοί και με γνώμονα ότι θέλουμε οι μελλοντικές γενιές να πάρουν μία πολύ ενδεικτική εικόνα της αγαπημένης μας μουσικής. Θα αναρωτηθούν, βεβαίως, κάποιοι γιατί αν μη βάλουμε μέσα ένα mp3 ή ένα iPhone και δεν ξέρω εγώ τι άλλο έχει βγάλει η τεχνολογία τα τελευταία χρόνια ώστε να χωρέσουν περισσότερα κομμάτια. Πρώτον, γιατί ο υπογράφων το κείμενο θεωρεί ότι για να γνωρίσεις έστω και επιδερμικά τη μαγεία του σκληρού ήχου θα πρέπει να έρχεσαι σε επαφή με το φυσικό προϊόν (CD, βινύλιο, original κασέτα). Δεύτερον, γιατί είναι πολύ πιο συναρπαστικό να προσπαθήσεις να χωρέσεις σε 10 τραγούδια τόσα πολλά χρόνια ιστορίας. Τρίτον, διότι έτσι το σκέφτηκα. Ας ξεκινήσουμε λοιπόν και να σημειώσουμε ότι η σειρά είναι τυχαία:

BLACK SABBATH – “Black Sabbath”: Από εδώ δεν ξεκίνησαν όλα άλλωστε...; Νομίζω ότι το ομώνυμο κομμάτι αποτυπώνει σε απόλυτο βαθμό τι σημαίνει heavy ήχος και φαντάζομαι ότι ακόμη και το 2162 μ.Χ. θα ακούγεται το ίδιο σκοτεινό και επιβλητικό σαν εκείνη την Παρασκευή στις 13 Φεβρουαρίου 1970.

JUDAS PRIEST – “Breaking the law”: Η γνωστή φράση: «Οι SABBATH έβαλαν το heavy και οι PRIEST το metal», αν και ισοπεδωτική, έχει μία βάση. Το συγκεκριμένο κομμάτι προσθέτει και μία εμπορική/πιασάρικη χροιά και νομίζω ότι θα εκφράζει τον μέσο έφηβο και μετά από 150 χρόνια.

METALLICA – “Hit the lights”: Ξέρω ξέρω...υπάρχουν καλύτερα τραγούδια. Αλλά αυτό δηλώνει την απαρχή μίας λαμπρής πορείας για το μεγαλύτερο αμερικάνικο metal group και σηματοδοτεί τη δημιουργία ενός ολόκληρου ιδιώματος.

IRON MAIDEN – “Hallowed be thy name”: Πάντα έλεγα ότι αυτή είναι η πιο ολοκληρωμένη σύνθεση της Σιδηράς Παρθένου. Αν είχα μεγαλώσει στα 90ς ενδεχομένως η επιλογή μου θα ήταν το “Fear of the dark”.

VENOM – “Black metal”: Και μόνο το γεγονός ότι έχουν επηρεάσει τους πάντες στον ακραίο ήχο και θεωρούνται υπεύθυνοι για τη γέννηση ιδιωμάτων όπως το thrash, το black και γιατί όχι το death (δεν ξεχνάμε τους POSSESSED, έτσι;) οι VENOM συγκαταλέγονται στη χρονοκάψουλα. Προτιμάμε το δεύτερο άλμπουμ του συγκροτήματος για ευνόητους λόγους.

DEEP PURPLE – “Smoke on the water”: Δηλαδή, πείτε μου...θα διαλέγατε κάτι άλλο; Αν έπρεπε να διαλέξω ένα και μόνο ένα classic rock τραγούδι για τις μελλοντικές γενιές, θα ήταν το “Smoke on the water”. Ναι, υπάρχουν καλύτερα...κανένα όμως δεν έχει αυτό το εκνευριστικά απλό και εμπνευσμένο riff. Α, να μην ξεχάσω να προσθέσω ότι προτιμώ τους PURPLE από τους ZEPPELIN...

JOURNEY – “Don’t stop believin’”: Ο ορισμός του AOR από τη σπουδαιότερη μπάντα του συγκεκριμένου στυλ, από τον εμβληματικό τραγουδιστή ενός ολόκληρου ιδιώματος, με στίχους που εξέφραζαν την αμερικάνικη νεολαία...τότε (και φαντάζομαι ακόμη). Στα δικά μου αυτιά, το “Don’t stop believin’” ήταν πάντα το αδελφάκι του “Born to run”...γαμώτο, δεν υπάρχει χώρος για το Αφεντικό!

NIRVANA – “Smells like teen spirit”: Το κομμάτι που έφερε τα πάνω κάτω στη μουσική βιομηχανία σκορπώντας στους πέντε ανέμους (Κορκολής, anyone...;) το hair metal στις αρχές των 90ς. Φαντάζομαι ότι και μετά από 150 χρόνια μπορείς να εκτιμήσεις τον επιδραστικό του χαρακτήρα.

MOTORHEAD – “Ace of spades”: Ο Lemmy είναι ο ορισμός του rock n’ roll! Και μόνο για τους περίφημους στίχους: “You know I’m born to lose, but gambling is for fools but that’s the way I like it baby, I don’t want to live forever...and don’t forget the Joker” δεν μας αφήνει πολλά περιθώρια...άσε, δε, που ο Lemmy είναι ΘΕΟΣ!

GUNS N’ ROSES: “Sweet child o’ mine”: Το καλύτερο ντεμπούτο άλμπουμ στην ιστορία της μουσικής...τέλος!

Εννοείται ότι πρέπει να προσεγγίσετε όλα τα παραπάνω με μία καλή δόση χιούμορ. Let the battle begin!

Σάκης Νίκας