Μερικές εβδομάδες πριν, η Αναστασία Παπαδάκη τρυπώσε για ακόμη μια φορά στα Artworks Studios. Εκεί βρήκε τον Χάκο Περβανίδη, τον παρουσιαστή αλλά και τον άνθρωπο πίσω από το TV War, την μακροβιότερη metal τηλεοπτική εκπομπή στον κόσμο, με τον οποίο μίλησαν για την μακρόχρονη επιτυχία της, το Metal Hammer και φυσικά για όλα όσα έχουν συμβεί μπροστά από τις κάμερες τα τελευταία 17 χρόνια.
17 χρόνια TV War λοιπόν και είσαι ακόμη εδώ. Αν δεν κάνω λάθος μιλάμε για την μακροβιότερη metal τηλεοπτική εκπομπή παγκοσμίως; Ποια έρχεται στη δεύτερη θέση;
Ναι, για κάποιο λόγο είμαστε ακόμα εδώ. Δεύτεροι τη σήμερον ημέρα πρέπει να είναι ο Eddie Trunk και οι φίλοι του στο ‘That Metal Show’, η οποία είναι και δεύτερη καλύτερη εκπομπή της τηλεόρασης γενικότερα. Πρώτη είναι το ‘Top Gear’, αν και χωρίς τον Clarckson δεν θα είναι ποτέ η ίδια. Ας ελπίσουμε πως η νέα εκπομπή που ετοιμάζει θα είναι εξίσου καλή. Τo ‘That Metal Show’ είναι στον αέρα από το 2008, αλλά κάνοντας δημιουργική λογιστική βρίσκονται στην 14η season τους. Η δική μας season διαρκεί 11 μήνες, ενώ η δική τους 3 ή 4.
Ποιοι είναι πιστεύεις οι λόγοι που οδήγησαν το TV War στο να αντέξει στη φθορά του χρόνου αλλά και στις αντικειμενικές δυσκολίες που ζει τόσο το μέσον όσο και η ελληνική πραγματικότητα γενικότερα;
Οι λόγοι είναι η εμπιστοσύνη και το πιστολάκι. Με το Mad έχουμε αναπτύξει μέσα στα χρόνια μία σχέση εμπιστοσύνης. Από την πλευρά μας υπάρχει απόλυτος σεβασμός στον τρόπο λειτουργίας του καναλιού και το κανάλι από την άλλη έχει δείξει μεγάλη εμπιστοσύνη σε αυτό που κάνουμε και δεν έχει παρέμβει ποτέ, ούτε μία φορά, στον τρόπο με τον οποίο δουλεύουμε. Φυσικά, όλα κρίνονται εκ του αποτελέσματος. Δεν είμαστε, τόσο στο Mad όσο και στο Metal Hammer αυτόκλητοι. Κρινόμαστε κάθε εβδομάδα, κάθε μήνα και το ότι είμαστε ακόμα εδώ σημαίνει πως ο κόσμος κάτι βρίσκει σε αυτό που κάνουμε και τον ευχαριστούμε από βάθους καρδίας για αυτό. Αυτός είναι και σημαντικότερος πυλώνας εμπιστοσύνης. Ο κόσμος… Ένας ακόμα παράγοντας που νομίζω έχει παίξει ένα μικρό ρόλο στη μακροημέρευση του TV War είναι πως δεν είναι εγωκεντρική εκπομπή. Δεν είναι όσο άλλες τουλάχιστον. Ασχολείται περισσότερο με τη μουσική και λιγότερο με τον εαυτό της.
Υπάρχουν εκπομπές που τόσο κατά την πρώιμη τηλεοπτική σου καριέρα θαύμασες, ή ακόμη και που σε επηρέασαν στις μεθόδους εκτέλεσης αλλά και το ύφος του TV War;
Εννοείται. Πρώτος διδάξας ο Στάθης Παναγιωτόπουλος και το ‘Μεταλλουργείο’ στην ΕΤ3 όπου δεν πρέπει να έχασα ούτε ένα επεισόδιο. Του έστελνα γράμματα και τέτοια… Από κει και πέρα, βλέπω τηλεόραση ούτε πολύ ούτε λίγο. Δηλαδή, αν έχω να σκοτώσω 2 ώρες και οι επιλογές είναι μία ταινία ή μαύρη εργασία στο καφενείο του Ζούγκερμπεργκ θα πάω στο πρώτο. Εκπομπές από τις οποίες ‘κλέβω’ είναι γενικά εκπομπές ειδικού ενδιαφέροντος. Ταξίδια, μαγειρική, κινηματογράφος, μουσική.
TV War και Metal Hammer: Είναι δύο έννοιες αλληλένδετες ή όλα αυτά τα χρόνια έμαθες κάπως να τα ξεχωρίζεις;
Το TV War θέλουμε να είναι η μεταφορά του Metal Hammer στην τηλεόραση, όσο αυτό είναι δυνατόν βέβαια. Έτσι ξεκίνησε και έτσι θέλουμε να παραμείνει. Σαν ύλη είναι κοντά αλλά η δημιουργία τους διαφέρει. Το Metal Hammer είναι ο ορισμός της ομαδικής δουλειάς. Το TV War από την άλλη είναι solo project. Η δουλειά του παρουσιαστή είναι αυτό που λέει η λέξη. Να παρουσιάζει. Κείμενα που έχουν γράψει άλλοι, επιλογές που έχουν κάνει άλλοι, συνεντεύξεις που του έχουν ετοιμάσει άλλοι κ.ο.κ. Στο TV War όλα αυτά περνούν από τα χέρια μας… Αρχισυνταξία, σύνταξη, booking συνεντεύξεων, υποτιτλισμός, αφιερώματα και τα λοιπά, ενώ ο Γιάννης Καιμακάμης και οι Nightwatchers έχουν επωμιστεί όλο το τεχνικό κομμάτι της παραγωγής.
Φαντάζομαι πως το Metal Hammer θα μπορούσε να υπάρξει χωρίς το TV War, όπως υπήρξε και κατά τα πρώτα χρόνια του. Το αντίθετο όμως;
To Metal Hammer προφανώς και θα μπορούσε να υπάρξει χωρίς TV War. Έχει δείξει θαυμαστά όρια αντοχής, σε μία χώρα που τα πάντα έχουν βουλιάξει και σε ένα πεδίο, αυτό της μουσικής βιομηχανίας, το οποίο αντιμετωπίζει κρίση πολύ πριν έρθει η γνωστή κρίση που ζούμε όλοι μας. Στο Hammer έχουμε υποχρέωση να συνεχίσουμε, υποχρέωση απέναντι στον κόσμο που μας στηρίζει. Δεν ξέρω αν το TV War θα μπορούσε να υπάρξει χωρίς το Metal Hammer, σίγουρα θα ήταν πολύ διαφορετικό.
Ας πάμε λίγο πίσω, στις πρώτες μέρες του TV War. Τι ήταν αυτό που σε οδήγησε στη δημιουργία του; Ένα απραγματοποίητο όνειρο; Το είδες ως εργαλείο της δουλειάς σου; Μήπως απλά προέκυψε η ευκαιρία και είπες «δε βαριέσαι, ας το δοκιμάσουμε κι αυτό»; Θεώρησες ίσως πως το metal είχε ανάγκη από τηλεοπτική προβολή στην Ελλάδα και προσπάθησες προς αυτή τη κατεύθυνση; Ποια είναι η ιστορία πίσω από τις πρώτες μέρες της εκπομπής και το ξεκίνημά της;
Το TV War ξεκίνησε χωρίς παρουσιαστή και τότε είχα αναλάβει να δημιουργώ τη λίστα με τα video που θα έπαιζαν σε κάθε εκπομπή. Οι επιλογές ήταν ιδιαίτερα περιορισμένες αφού το metal αρχείο του καναλιού δεν αριθμούσε πάνω από 70-80 τίτλους. Λίγο καιρό αργότερα, ο Κώστας Χρονόπουλος από το Metal Hammer με πήρε τηλέφωνο και μου είπε «αύριο έχεις δοκιμαστικό. Μη το συζητάς θα πας». Και πήγα. Σε καμία περίπτωση δεν είχα σκεφτεί να κάνω κάτι τέτοιο. Δεν το είδα ως εργαλείο της δουλειάς μου γιατί τότε το πλάνο ήταν διαφορετικό. Υπήρχαν άλλες επιλογές, πολύ πιο συμφέρουσες οικονομικά οι οποίες έμειναν να αιωρούνται. Δεν νομίζω πως το metal είχε ανάγκη τηλεοπτικής προβολής, μια χαρά θα ήταν και χωρίς την τηλεόραση. Και στα 80′s που είχε τηλεοπτική προβολή στην Αμερική, τι κατάλαβε; Τους Poison; Από την άλλη ποτέ δεν πίστεψα πως το metal στο σύνολό του είναι μουσική για λίγους για εκλεκτούς, μια μυστική γνώση που πρέπει να διαδίδεται σε κρυφές τελετές και τέτοιες χαζομάρες. Υπάρχει metal για λίγους. Και για πολύ λίγους αν θέλεις. Υπάρχει όμως και metal που θα μπορούσε να αφορά τον κόσμο ολόκληρο και μακάρι να υπήρχαν 10 τηλεοπτικές εκπομπές και άλλα τόσα περιοδικά που να το αγαπούν να το αναλύουν και να το διαδίδουν. Η ιστορία πίσω από τις πρώτες μέρες της εκπομπής ήταν “άγνοια κινδύνου” αλλά επίσης και άγνοια της δύναμης που έχει το μέσο. Τον Μάρτη του 1999 τελικά μας έβαλαν σε ένα studio με προοπτική να μείνουμε μέχρι το καλοκαίρι και από τότε έχουν περάσει 17 καλοκαίρια.
Τι ήταν διαφορετικό τότε σε σχέση με τώρα, τόσο σε εσένα όσο και στο όλο περιβάλλον του TV War: Το κανάλι, τους καλλιτέχνες, τη βιομηχανία γενικότερα.
Με μένα, το διαφορετικό είναι ότι έχω πλέον συσσωρεύσει αρκετή εμπειρία στο πως γίνεται αυτό το πράγμα. Όχι πως θεωρώ τον εαυτό μου άνθρωπο της τηλεόρασης και πως το καλοκαίρι θα διαπραγματευτώ το συμβόλαιό μου με το MEGA, αλλά έμαθα 5 πράγματα στα μέτρα και στο βεληνεκές ενός Ελληνικού μουσικού καναλιού. Στην αρχή τα πρώτα 2-3 χρόνια ήταν η φάση της αναγνωσιμότητας και των φιλικών χτυπημάτων στην πλάτη, όπου δεν ήξερα πώς να το χειριστώ και ντρεπόμουν πολύ. Μετά από αυτό, ήρθε το στάδιο της απαξίωσης και της περιφρόνησης, από μία μερίδα τουλάχιστον του κόσμου, προς το πρόσωπό μου. Ούτε αυτό ήξερα πώς να το χειριστώ και αποφάσισα πως το μόνο που μπορώ να κάνω είναι να κοιτάω τη δουλειά μου και να μην στεναχωριέμαι. Μετά από τόσα χρόνια πλέον είμαστε σε ένα στάδιο γενικότερης αποδοχής το οποίο για μένα είναι και το πιο ικανοποιητικό. Το περιβάλλον στο κανάλι παραμένει εξίσου δεκτικό προς το heavy metal και αυτό εξακολουθεί και με εκπλήσσει. Όσο αφορά στη μουσική βιομηχανία, τι να πω, θα μπορούσε κάποιος να γράψει τη διατριβή του πάνω σε αυτό το θέμα. Τότε υπήρχε, τώρα όχι. Στο επίπεδο λειτουργίας της εκπομπής πάντως τότε τα πράγματα ήταν ασύγκριτα πιο δύσκολα. Η παραγωγή σε video clip ήταν τρομακτικά περιορισμένη. Για να τροφοδοτήσουμε τις πρώτες εκπομπές χρησιμοποιούσαμε κάτι παλιές βιντεοκασέτες με επιλογές της Noise και της Roadrunner όπως και τα home videos των μεγάλων καλλιτεχνών. Όταν είχαμε καινούριο clip κάναμε παρτυ, και όταν αυτό υπήρχε έπρεπε να το να έρθει σε κασέτα τύπου beta από το εξωτερικό. Πλέον βέβαια, τα πράγματα είναι πολύ απλά, όλοι κάνουν video και το μόνο που χρειαζόμαστε είναι ένα download link. Απλά πράγματα.
Έχεις ποτέ μπει στη διαδικασία να καταμετρήσεις το πόσοι καλλιτέχνες έχουν περάσει από το TV War ή το πόσα μουσικά videos έχουν παιχτεί; Έστω κάποιους προσεγγιστικούς αριθμους; Δεν είναι πιθανό να υπάρχουν κάποια… ρεκόρ, ανάμεσα σε αυτούς;
Δεν κρατώ ευλαβικά αρχείο, μόνο ορισμένες συνεντεύξεις που τις θεωρώ σημαντικές για μένα. Αν σκεφτείς ότι μέχρι το 2005 το TV War έβγαινε 2 φορές την εβδομάδα μιλάμε ότι μέχρι σήμερα έχουν βρει στον αέρα, χοντρικά 1100 εκπομπές, σε αυτές έχουν περάσει πάνω από 200 ελληνικά συγκροτήματα, πολλά από αυτά 2 και 3 φορές, ενώ μας έχουν τιμήσει και γύρω στους 150 μπάντες του εξωτερικού, και πάλι ορισμένοι από 2-3 φορές. Συνολικά πρέπει να έχουν παιχτεί πάνω από 7.000 διαφορετικά videos.
Υπάρχει κάποια συνέντευξη που ξεχωρίζεις ανάμεσα στις αμέτρητες που έχουν λάβει χώρα στο TV War; Και γιατί;
Κλασσικά πράγματα, κάθε φορά που μιλάς με τους Maiden, τους Metallica τους Judas Priest και ονόματα τέτοιου μεγέθους είναι εμπειρίες που τις κουβαλάς μια ζωή. Πάντα μου αρέσει να μιλάω με τον Warrel Dane γιατί είμαι groupie του. Είναι φοβερό που συνειδητοποιώ κάθε φορά, πόσο άνετοι, φιλικοί και επικοινωνιακοί είναι οι πραγματικά μεγάλοι καλλιτέχνες, και πόσο πιο δύσκολοι στις συμπεριφορές τους είναι αυτοί, όχι όλοι, που βρίσκονται κάπου στη μέση, που νομίζουν πως είναι μεγαλύτεροι από ότι στην πραγματικότητα είναι. Αν ήταν πάντως να κρατήσω μία από συνεντεύξεις θα ήταν αυτή με τον Dio το καλοκαίρι του 2009.
Υπήρξε η στιγμή που ήθελες να παραιτηθείς; Που το νόημα πίσω από αυτό που έκανες έμοιαζε να χάνεται; Που έφτασες στο σημείο να πεις «ωραία ήταν όσο κράτησε, φτάνει τώρα»;
Ναι, όταν πέρασα την κρίση των 30 που σκέφτηκα για μερικές εβδομάδες να κουρευτώ και να πιάσω μια αληθινή δουλειά. Το ξεπέρασα γρήγορα όμως.
Υπήρξε στιγμή που ένιωσες άσχημα, αμήχανα μέσα στην όλη διαδικασία; Που ήθελες να ανοίξει η γη να σε καταπιεί;
Επειδή η εκπομπή δεν είναι ζωντανή υπάρχει πάντα η καβάντζα ότι αν γίνει κάποια στραβή δεν θα εκτεθείς σε real time. Από την άλλη αυτό δεν αφήνει περιθώρια για λάθη και λάθη γίνονται και τότε εκνευρίζομαι πολύ. H πιο αμήχανη στιγμή ήταν όταν ο Dane Mustaine μου είπε πως θα με πετάξει από το παράθυρο αν ξαναέλεγα πως το “When” μοιάζει με το “Am I Evil”. Το έβγαλα όμως στον αέρα γιατί θεώρησαν πως είχε πλάκα.
17 χρόνια μετά υπάρχουν στόχοι που θεωρείς απραγματοποίητους, σε σχέση με την εκπομπή;
Φυσικά και υπάρχουν. Περισσότεροι από όσους έχουμε πραγματοποιήσει μέχρι τώρα και έχουν να κάνουν με στοιχεία που θα εμπλούτιζαν την εκπομπή. Θα ήθελα να είμαστε πιο κοντά στην ‘πιάτσα’, να μιλάμε με κόσμο στα event, να μπορούσαμε να παρακολουθήσουμε πράγματα που γίνονται στο εξωτερικό, να είχα έναν μοντέρ επί 24ου βάσεως στην τσέπη μου. Επίσης δεν θα έλεγα όχι σε ένα συμπαρουσιατή/συμπαρουσιάστρια. Ακόμα, θα ήθελα πάρα πολύ να μπορούσαμε να βγάλουμε στον αέρα συγκροτήματα που παίζουν live. Με την ευκαιρία της συνεργασίας με τα Artworks Studios το ξεκινήσαμε πέρυσι το καλοκαίρι και θα το συνεχίσουμε και φέτος.
Σκέφτηκες ποτέ να κάνεις την εκπομπή live, με συμμετοχή του κοινού σε αυτήν, ή θεωρείς πως κάτι τέτοιο θα αλλοίωνε πλήρως τον χαρακτήρα της;
Θα το ήθελα πάρα πολύ, ειλικρινά πάρα πάρα πολύ και αυτό είναι ένα συμπλήρωμα στην παραπάνω ερώτηση. Δεν γίνεται όμως για καθαρά πρακτικούς λόγους.
Ποιοι είναι οι άνθρωποι που σε βοήθησαν περισσότερο όλα αυτά τα χρόνια σε αυτή σου την προσπάθεια και ποιοι είναι οι τωρινοί σου υποστηρικτές στο όλο εγχείρημα;
Είναι μία σειρά ανθρώπων που θέλω να ευχαριστήσω. Σίγουρα τη διεύθυνση του καναλιού, τον Άγγελο Μοσχονά, την Ελένη Λέκκου και την Άννα Κουτσιλοπούλου, τον Κωνσταντινο Τσεκούρα όλα τα παιδιά από τους τεχνική ομάδα. Εννοείται τους αδερφούς/τρελούς του Metal Hammer, τον Κώστα, τον Γιάννη, ολόκληρη την οικογένεια. Φυσικά, last but not least τα παιδιά από τα Artworks Studios που έχουν δώσει στο TV War το νέο του σπίτι και τον Γιάννη Καϊμακάμη και τους the Nightwatchers που έχουν αναλάβει όλο τε τεχνικό κομμάτι. Χωρίς αυτόν δεν θα μπορούσαμε να συνεχίσουμε. Η βοήθεια του ξεπερνά λέξεις όπως “πολύτιμη”, “σπουδαία” και τέτοια όμορφα.
Τι θα πρέπει να γίνει λοιπόν για να σταματήσεις το TV War; Ή θα… “Die with your Boots on” σε αυτή τη περίπτωση;
Κοίτα, σίγουρα βρισκόμαστε πιο κοντά στο τέλος από ότι στην αρχή. Από την άλλη, από τη στιγμή που δεν σταματήσαμε τον Μάη που πέρασε, όταν αναγκαστήκαμε και πήραμε πάνω μας όλη την παραγωγή της εκπομπής, πράγμα πολύ πιο δύσκολο από ότι ακούγεται, δεν φαίνεται πως έχουμε διάθεση να τα παρατήσουμε. Μας αρέσουν και γραφικούρες τύπου “Never Surrender”, “Keep On Walking” και άλλα τέτοια, οπότε στο κοντινό μέλλον ο λόγος που θα μας σταματήσει θα είναι εξωτερικός και μη αναστρέψιμος.
Τι εύχεσαι στο TV War, εσύ ο ίδιος σαν οικοδεσπότης του show, αλλά και σαν πνευματικός του πατέρας, τώρα που κλείνει τα 17 του χρόνια;
Εύχομαι να συνεχίσει ο κόσμος να στηρίζει την εκπομπή. Δισκάρες θα βγαίνουν, μπαντάρες θα υπάρχουν, ελπίζουμε να είμαστε και ‘μεις εκεί από μια γωνία να παρακολουθούμε και να κάνουμε τον αγγελιοφόρο των Θεών.
17 χρόνια TV War λοιπόν και είσαι ακόμη εδώ. Αν δεν κάνω λάθος μιλάμε για την μακροβιότερη metal τηλεοπτική εκπομπή παγκοσμίως; Ποια έρχεται στη δεύτερη θέση;
Ναι, για κάποιο λόγο είμαστε ακόμα εδώ. Δεύτεροι τη σήμερον ημέρα πρέπει να είναι ο Eddie Trunk και οι φίλοι του στο ‘That Metal Show’, η οποία είναι και δεύτερη καλύτερη εκπομπή της τηλεόρασης γενικότερα. Πρώτη είναι το ‘Top Gear’, αν και χωρίς τον Clarckson δεν θα είναι ποτέ η ίδια. Ας ελπίσουμε πως η νέα εκπομπή που ετοιμάζει θα είναι εξίσου καλή. Τo ‘That Metal Show’ είναι στον αέρα από το 2008, αλλά κάνοντας δημιουργική λογιστική βρίσκονται στην 14η season τους. Η δική μας season διαρκεί 11 μήνες, ενώ η δική τους 3 ή 4.
Ποιοι είναι πιστεύεις οι λόγοι που οδήγησαν το TV War στο να αντέξει στη φθορά του χρόνου αλλά και στις αντικειμενικές δυσκολίες που ζει τόσο το μέσον όσο και η ελληνική πραγματικότητα γενικότερα;
Οι λόγοι είναι η εμπιστοσύνη και το πιστολάκι. Με το Mad έχουμε αναπτύξει μέσα στα χρόνια μία σχέση εμπιστοσύνης. Από την πλευρά μας υπάρχει απόλυτος σεβασμός στον τρόπο λειτουργίας του καναλιού και το κανάλι από την άλλη έχει δείξει μεγάλη εμπιστοσύνη σε αυτό που κάνουμε και δεν έχει παρέμβει ποτέ, ούτε μία φορά, στον τρόπο με τον οποίο δουλεύουμε. Φυσικά, όλα κρίνονται εκ του αποτελέσματος. Δεν είμαστε, τόσο στο Mad όσο και στο Metal Hammer αυτόκλητοι. Κρινόμαστε κάθε εβδομάδα, κάθε μήνα και το ότι είμαστε ακόμα εδώ σημαίνει πως ο κόσμος κάτι βρίσκει σε αυτό που κάνουμε και τον ευχαριστούμε από βάθους καρδίας για αυτό. Αυτός είναι και σημαντικότερος πυλώνας εμπιστοσύνης. Ο κόσμος… Ένας ακόμα παράγοντας που νομίζω έχει παίξει ένα μικρό ρόλο στη μακροημέρευση του TV War είναι πως δεν είναι εγωκεντρική εκπομπή. Δεν είναι όσο άλλες τουλάχιστον. Ασχολείται περισσότερο με τη μουσική και λιγότερο με τον εαυτό της.
Υπάρχουν εκπομπές που τόσο κατά την πρώιμη τηλεοπτική σου καριέρα θαύμασες, ή ακόμη και που σε επηρέασαν στις μεθόδους εκτέλεσης αλλά και το ύφος του TV War;
Εννοείται. Πρώτος διδάξας ο Στάθης Παναγιωτόπουλος και το ‘Μεταλλουργείο’ στην ΕΤ3 όπου δεν πρέπει να έχασα ούτε ένα επεισόδιο. Του έστελνα γράμματα και τέτοια… Από κει και πέρα, βλέπω τηλεόραση ούτε πολύ ούτε λίγο. Δηλαδή, αν έχω να σκοτώσω 2 ώρες και οι επιλογές είναι μία ταινία ή μαύρη εργασία στο καφενείο του Ζούγκερμπεργκ θα πάω στο πρώτο. Εκπομπές από τις οποίες ‘κλέβω’ είναι γενικά εκπομπές ειδικού ενδιαφέροντος. Ταξίδια, μαγειρική, κινηματογράφος, μουσική.
TV War και Metal Hammer: Είναι δύο έννοιες αλληλένδετες ή όλα αυτά τα χρόνια έμαθες κάπως να τα ξεχωρίζεις;
Το TV War θέλουμε να είναι η μεταφορά του Metal Hammer στην τηλεόραση, όσο αυτό είναι δυνατόν βέβαια. Έτσι ξεκίνησε και έτσι θέλουμε να παραμείνει. Σαν ύλη είναι κοντά αλλά η δημιουργία τους διαφέρει. Το Metal Hammer είναι ο ορισμός της ομαδικής δουλειάς. Το TV War από την άλλη είναι solo project. Η δουλειά του παρουσιαστή είναι αυτό που λέει η λέξη. Να παρουσιάζει. Κείμενα που έχουν γράψει άλλοι, επιλογές που έχουν κάνει άλλοι, συνεντεύξεις που του έχουν ετοιμάσει άλλοι κ.ο.κ. Στο TV War όλα αυτά περνούν από τα χέρια μας… Αρχισυνταξία, σύνταξη, booking συνεντεύξεων, υποτιτλισμός, αφιερώματα και τα λοιπά, ενώ ο Γιάννης Καιμακάμης και οι Nightwatchers έχουν επωμιστεί όλο το τεχνικό κομμάτι της παραγωγής.
Φαντάζομαι πως το Metal Hammer θα μπορούσε να υπάρξει χωρίς το TV War, όπως υπήρξε και κατά τα πρώτα χρόνια του. Το αντίθετο όμως;
To Metal Hammer προφανώς και θα μπορούσε να υπάρξει χωρίς TV War. Έχει δείξει θαυμαστά όρια αντοχής, σε μία χώρα που τα πάντα έχουν βουλιάξει και σε ένα πεδίο, αυτό της μουσικής βιομηχανίας, το οποίο αντιμετωπίζει κρίση πολύ πριν έρθει η γνωστή κρίση που ζούμε όλοι μας. Στο Hammer έχουμε υποχρέωση να συνεχίσουμε, υποχρέωση απέναντι στον κόσμο που μας στηρίζει. Δεν ξέρω αν το TV War θα μπορούσε να υπάρξει χωρίς το Metal Hammer, σίγουρα θα ήταν πολύ διαφορετικό.
Ας πάμε λίγο πίσω, στις πρώτες μέρες του TV War. Τι ήταν αυτό που σε οδήγησε στη δημιουργία του; Ένα απραγματοποίητο όνειρο; Το είδες ως εργαλείο της δουλειάς σου; Μήπως απλά προέκυψε η ευκαιρία και είπες «δε βαριέσαι, ας το δοκιμάσουμε κι αυτό»; Θεώρησες ίσως πως το metal είχε ανάγκη από τηλεοπτική προβολή στην Ελλάδα και προσπάθησες προς αυτή τη κατεύθυνση; Ποια είναι η ιστορία πίσω από τις πρώτες μέρες της εκπομπής και το ξεκίνημά της;
Το TV War ξεκίνησε χωρίς παρουσιαστή και τότε είχα αναλάβει να δημιουργώ τη λίστα με τα video που θα έπαιζαν σε κάθε εκπομπή. Οι επιλογές ήταν ιδιαίτερα περιορισμένες αφού το metal αρχείο του καναλιού δεν αριθμούσε πάνω από 70-80 τίτλους. Λίγο καιρό αργότερα, ο Κώστας Χρονόπουλος από το Metal Hammer με πήρε τηλέφωνο και μου είπε «αύριο έχεις δοκιμαστικό. Μη το συζητάς θα πας». Και πήγα. Σε καμία περίπτωση δεν είχα σκεφτεί να κάνω κάτι τέτοιο. Δεν το είδα ως εργαλείο της δουλειάς μου γιατί τότε το πλάνο ήταν διαφορετικό. Υπήρχαν άλλες επιλογές, πολύ πιο συμφέρουσες οικονομικά οι οποίες έμειναν να αιωρούνται. Δεν νομίζω πως το metal είχε ανάγκη τηλεοπτικής προβολής, μια χαρά θα ήταν και χωρίς την τηλεόραση. Και στα 80′s που είχε τηλεοπτική προβολή στην Αμερική, τι κατάλαβε; Τους Poison; Από την άλλη ποτέ δεν πίστεψα πως το metal στο σύνολό του είναι μουσική για λίγους για εκλεκτούς, μια μυστική γνώση που πρέπει να διαδίδεται σε κρυφές τελετές και τέτοιες χαζομάρες. Υπάρχει metal για λίγους. Και για πολύ λίγους αν θέλεις. Υπάρχει όμως και metal που θα μπορούσε να αφορά τον κόσμο ολόκληρο και μακάρι να υπήρχαν 10 τηλεοπτικές εκπομπές και άλλα τόσα περιοδικά που να το αγαπούν να το αναλύουν και να το διαδίδουν. Η ιστορία πίσω από τις πρώτες μέρες της εκπομπής ήταν “άγνοια κινδύνου” αλλά επίσης και άγνοια της δύναμης που έχει το μέσο. Τον Μάρτη του 1999 τελικά μας έβαλαν σε ένα studio με προοπτική να μείνουμε μέχρι το καλοκαίρι και από τότε έχουν περάσει 17 καλοκαίρια.
Τι ήταν διαφορετικό τότε σε σχέση με τώρα, τόσο σε εσένα όσο και στο όλο περιβάλλον του TV War: Το κανάλι, τους καλλιτέχνες, τη βιομηχανία γενικότερα.
Με μένα, το διαφορετικό είναι ότι έχω πλέον συσσωρεύσει αρκετή εμπειρία στο πως γίνεται αυτό το πράγμα. Όχι πως θεωρώ τον εαυτό μου άνθρωπο της τηλεόρασης και πως το καλοκαίρι θα διαπραγματευτώ το συμβόλαιό μου με το MEGA, αλλά έμαθα 5 πράγματα στα μέτρα και στο βεληνεκές ενός Ελληνικού μουσικού καναλιού. Στην αρχή τα πρώτα 2-3 χρόνια ήταν η φάση της αναγνωσιμότητας και των φιλικών χτυπημάτων στην πλάτη, όπου δεν ήξερα πώς να το χειριστώ και ντρεπόμουν πολύ. Μετά από αυτό, ήρθε το στάδιο της απαξίωσης και της περιφρόνησης, από μία μερίδα τουλάχιστον του κόσμου, προς το πρόσωπό μου. Ούτε αυτό ήξερα πώς να το χειριστώ και αποφάσισα πως το μόνο που μπορώ να κάνω είναι να κοιτάω τη δουλειά μου και να μην στεναχωριέμαι. Μετά από τόσα χρόνια πλέον είμαστε σε ένα στάδιο γενικότερης αποδοχής το οποίο για μένα είναι και το πιο ικανοποιητικό. Το περιβάλλον στο κανάλι παραμένει εξίσου δεκτικό προς το heavy metal και αυτό εξακολουθεί και με εκπλήσσει. Όσο αφορά στη μουσική βιομηχανία, τι να πω, θα μπορούσε κάποιος να γράψει τη διατριβή του πάνω σε αυτό το θέμα. Τότε υπήρχε, τώρα όχι. Στο επίπεδο λειτουργίας της εκπομπής πάντως τότε τα πράγματα ήταν ασύγκριτα πιο δύσκολα. Η παραγωγή σε video clip ήταν τρομακτικά περιορισμένη. Για να τροφοδοτήσουμε τις πρώτες εκπομπές χρησιμοποιούσαμε κάτι παλιές βιντεοκασέτες με επιλογές της Noise και της Roadrunner όπως και τα home videos των μεγάλων καλλιτεχνών. Όταν είχαμε καινούριο clip κάναμε παρτυ, και όταν αυτό υπήρχε έπρεπε να το να έρθει σε κασέτα τύπου beta από το εξωτερικό. Πλέον βέβαια, τα πράγματα είναι πολύ απλά, όλοι κάνουν video και το μόνο που χρειαζόμαστε είναι ένα download link. Απλά πράγματα.
Έχεις ποτέ μπει στη διαδικασία να καταμετρήσεις το πόσοι καλλιτέχνες έχουν περάσει από το TV War ή το πόσα μουσικά videos έχουν παιχτεί; Έστω κάποιους προσεγγιστικούς αριθμους; Δεν είναι πιθανό να υπάρχουν κάποια… ρεκόρ, ανάμεσα σε αυτούς;
Δεν κρατώ ευλαβικά αρχείο, μόνο ορισμένες συνεντεύξεις που τις θεωρώ σημαντικές για μένα. Αν σκεφτείς ότι μέχρι το 2005 το TV War έβγαινε 2 φορές την εβδομάδα μιλάμε ότι μέχρι σήμερα έχουν βρει στον αέρα, χοντρικά 1100 εκπομπές, σε αυτές έχουν περάσει πάνω από 200 ελληνικά συγκροτήματα, πολλά από αυτά 2 και 3 φορές, ενώ μας έχουν τιμήσει και γύρω στους 150 μπάντες του εξωτερικού, και πάλι ορισμένοι από 2-3 φορές. Συνολικά πρέπει να έχουν παιχτεί πάνω από 7.000 διαφορετικά videos.
Υπάρχει κάποια συνέντευξη που ξεχωρίζεις ανάμεσα στις αμέτρητες που έχουν λάβει χώρα στο TV War; Και γιατί;
Κλασσικά πράγματα, κάθε φορά που μιλάς με τους Maiden, τους Metallica τους Judas Priest και ονόματα τέτοιου μεγέθους είναι εμπειρίες που τις κουβαλάς μια ζωή. Πάντα μου αρέσει να μιλάω με τον Warrel Dane γιατί είμαι groupie του. Είναι φοβερό που συνειδητοποιώ κάθε φορά, πόσο άνετοι, φιλικοί και επικοινωνιακοί είναι οι πραγματικά μεγάλοι καλλιτέχνες, και πόσο πιο δύσκολοι στις συμπεριφορές τους είναι αυτοί, όχι όλοι, που βρίσκονται κάπου στη μέση, που νομίζουν πως είναι μεγαλύτεροι από ότι στην πραγματικότητα είναι. Αν ήταν πάντως να κρατήσω μία από συνεντεύξεις θα ήταν αυτή με τον Dio το καλοκαίρι του 2009.
Υπήρξε η στιγμή που ήθελες να παραιτηθείς; Που το νόημα πίσω από αυτό που έκανες έμοιαζε να χάνεται; Που έφτασες στο σημείο να πεις «ωραία ήταν όσο κράτησε, φτάνει τώρα»;
Ναι, όταν πέρασα την κρίση των 30 που σκέφτηκα για μερικές εβδομάδες να κουρευτώ και να πιάσω μια αληθινή δουλειά. Το ξεπέρασα γρήγορα όμως.
Υπήρξε στιγμή που ένιωσες άσχημα, αμήχανα μέσα στην όλη διαδικασία; Που ήθελες να ανοίξει η γη να σε καταπιεί;
Επειδή η εκπομπή δεν είναι ζωντανή υπάρχει πάντα η καβάντζα ότι αν γίνει κάποια στραβή δεν θα εκτεθείς σε real time. Από την άλλη αυτό δεν αφήνει περιθώρια για λάθη και λάθη γίνονται και τότε εκνευρίζομαι πολύ. H πιο αμήχανη στιγμή ήταν όταν ο Dane Mustaine μου είπε πως θα με πετάξει από το παράθυρο αν ξαναέλεγα πως το “When” μοιάζει με το “Am I Evil”. Το έβγαλα όμως στον αέρα γιατί θεώρησαν πως είχε πλάκα.
17 χρόνια μετά υπάρχουν στόχοι που θεωρείς απραγματοποίητους, σε σχέση με την εκπομπή;
Φυσικά και υπάρχουν. Περισσότεροι από όσους έχουμε πραγματοποιήσει μέχρι τώρα και έχουν να κάνουν με στοιχεία που θα εμπλούτιζαν την εκπομπή. Θα ήθελα να είμαστε πιο κοντά στην ‘πιάτσα’, να μιλάμε με κόσμο στα event, να μπορούσαμε να παρακολουθήσουμε πράγματα που γίνονται στο εξωτερικό, να είχα έναν μοντέρ επί 24ου βάσεως στην τσέπη μου. Επίσης δεν θα έλεγα όχι σε ένα συμπαρουσιατή/συμπαρουσιάστρια. Ακόμα, θα ήθελα πάρα πολύ να μπορούσαμε να βγάλουμε στον αέρα συγκροτήματα που παίζουν live. Με την ευκαιρία της συνεργασίας με τα Artworks Studios το ξεκινήσαμε πέρυσι το καλοκαίρι και θα το συνεχίσουμε και φέτος.
Σκέφτηκες ποτέ να κάνεις την εκπομπή live, με συμμετοχή του κοινού σε αυτήν, ή θεωρείς πως κάτι τέτοιο θα αλλοίωνε πλήρως τον χαρακτήρα της;
Θα το ήθελα πάρα πολύ, ειλικρινά πάρα πάρα πολύ και αυτό είναι ένα συμπλήρωμα στην παραπάνω ερώτηση. Δεν γίνεται όμως για καθαρά πρακτικούς λόγους.
Ποιοι είναι οι άνθρωποι που σε βοήθησαν περισσότερο όλα αυτά τα χρόνια σε αυτή σου την προσπάθεια και ποιοι είναι οι τωρινοί σου υποστηρικτές στο όλο εγχείρημα;
Είναι μία σειρά ανθρώπων που θέλω να ευχαριστήσω. Σίγουρα τη διεύθυνση του καναλιού, τον Άγγελο Μοσχονά, την Ελένη Λέκκου και την Άννα Κουτσιλοπούλου, τον Κωνσταντινο Τσεκούρα όλα τα παιδιά από τους τεχνική ομάδα. Εννοείται τους αδερφούς/τρελούς του Metal Hammer, τον Κώστα, τον Γιάννη, ολόκληρη την οικογένεια. Φυσικά, last but not least τα παιδιά από τα Artworks Studios που έχουν δώσει στο TV War το νέο του σπίτι και τον Γιάννη Καϊμακάμη και τους the Nightwatchers που έχουν αναλάβει όλο τε τεχνικό κομμάτι. Χωρίς αυτόν δεν θα μπορούσαμε να συνεχίσουμε. Η βοήθεια του ξεπερνά λέξεις όπως “πολύτιμη”, “σπουδαία” και τέτοια όμορφα.
Τι θα πρέπει να γίνει λοιπόν για να σταματήσεις το TV War; Ή θα… “Die with your Boots on” σε αυτή τη περίπτωση;
Κοίτα, σίγουρα βρισκόμαστε πιο κοντά στο τέλος από ότι στην αρχή. Από την άλλη, από τη στιγμή που δεν σταματήσαμε τον Μάη που πέρασε, όταν αναγκαστήκαμε και πήραμε πάνω μας όλη την παραγωγή της εκπομπής, πράγμα πολύ πιο δύσκολο από ότι ακούγεται, δεν φαίνεται πως έχουμε διάθεση να τα παρατήσουμε. Μας αρέσουν και γραφικούρες τύπου “Never Surrender”, “Keep On Walking” και άλλα τέτοια, οπότε στο κοντινό μέλλον ο λόγος που θα μας σταματήσει θα είναι εξωτερικός και μη αναστρέψιμος.
Τι εύχεσαι στο TV War, εσύ ο ίδιος σαν οικοδεσπότης του show, αλλά και σαν πνευματικός του πατέρας, τώρα που κλείνει τα 17 του χρόνια;
Εύχομαι να συνεχίσει ο κόσμος να στηρίζει την εκπομπή. Δισκάρες θα βγαίνουν, μπαντάρες θα υπάρχουν, ελπίζουμε να είμαστε και ‘μεις εκεί από μια γωνία να παρακολουθούμε και να κάνουμε τον αγγελιοφόρο των Θεών.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου