SAXON - 'Battering Ram', Review

Οι μίζεροι λένε:

Οι  SAXON  γράφουν 3λεπτα κομμάτια και δίσκους όχι πάνω από 40 λεπτά. Ε,και;
Οι  SAXON γράφουν κουπλέ-ρεφρέν στο
τετράγωνο, solo, κουπλέ - ρεφρέν, τέλος. Σωστό. Ε,και;
Η αλήθεια λέει άλλα.

Από πότε τα κομμάτια 3-4 λεπτών δεν είναι ΟΚ και πρέπει να γίνουνε όλοι Opeth ή όψιμοι Maiden με 12λεπτα κομμάτια; Από πότε; Το 'Paranoid' που εδώ και 4 δεκαετίες είναι ο metal ύμνος (καλώς-κακώς), πόσα λεπτά είναι;
ΟΚ, Ο Biff κι η παρέα του πάει εν πολλοίς στο γνωστό μοτίβο κουπλέ-ρεφρέν-solo. Κι αυτό είναι απαραίτητα κακό για το παραδοσιακό (πιο πολύ δε γίνεται...) metal; Αυτό ξέρουν να κάνουν, αυτό κάνουν. Και με όλο το συμπάθιο προτιμώ την πεπατημένη από όλους όσοι ΞΕΡΟΥΝ να το κάνουν καλά, από δήθεν πειραματισμούς (γεμίσαμε τέτοιους...) ή ν' ακούω τον Bruce ανούσια 8 λεπτά πάνω από το πιάνο.
Πάμε για άλλες ΑΛΗΘΕΙΕΣ. Όπως σωστά παρατήρησε κι ο Χάκος, οι SAXON από το '79 έως σήμερα, με 21 δουλειές στο καβούκι τους, κυκλοφορούν νέα δουλειά κάθε 1,7 έτη μέσο όρο. Την τελευταία δεκαετία, βγάζουν περίπου κάθε 2 χρόνια νέα δουλειά, όταν ο Paul Quinn, τα Χριστούγεννα κλείνει τα 64 κι ο Biff τα έκλεισε τον περασμένο Ιανουάριο (οι συγκρίσεις με κάποιες φίρμες 50 ετών είναι ... αναπόφευκτες).
Και να ήταν μόνον η ποσότητα; Για βρείτε μου, ακόμα κι οι πιο μίζεροι, ένα album Saxon που το χαρακτηρίζεις κακό ή έστω μέτριο αυτά τα τελευταία πχ 10 χρόνια. Από απλά καλό έως special είναι όλα, κατά ΚΟΙΝΗ ομολογία.
Πάμε στο 'Battering Ram'. Ακόμα κι εγώ, οπαδός τους χρόνια τώρα, έχω μείνει άναυδος.
Σε πιάνει από τις πρώτες νότες του ομότιτλου κομματιού από τα κέρατα και δε σ' αφήνει με τίποτα. Λυπάσαι να πατήσεις ακόμα και το pause να πας για κατούρημα. Όπως στο λέω. Αδρεναλίνη, καταιγισμός απλών αλλά πωρωτικών riff, όχι περιττά πράγματα για να το ξεχειλώσουμε χρονικά, ατόφιο metal, κλισέ τίτλοι, θεματολογία πάνω-κάτω γνωστή αλλά όχι απλοϊκή με τις ερμηνείες του Biff να τους δίνουν άλλη οντότητα και μια παραγωγάρα για ακόμη μια φορά εξαιρετική (κρύσταλλο κι όγκος) από τον Andy Sneap. Όσο για τον Nigel, μετά το σοκ που έπαθα όταν τον είδα με ανοιχτό κεφάλι μετά την εγχείριση, και μόνο που είναι πάνω από τα δέρματα πάλι, μου περισσεύει. 
Κι από τραγούδια; Το ομώνυμο; Το 'The Devil's Footprint'; Το 'Eye Of The Storm' με την Glockler ομοβροντία στην αρχή; Το 'Top Of The World' με την υπέροχη μελωδία; Το 'To The End';  'Before you go just let me know ... Are you with us to the end'  λέει ο μεγάλος και κλαίω ...
Ίσως μόνο ξενίσει το τελευταίο κομμάτι της απλής έκδοσης  'Kingdom Of The Cross'. Δεν είναι metal. Σύμφωνα με τον Biff, συμπληρώνονται φέτος, 100 χρόνια από το τέλος του Α' Παγκοσμίου πολέμου και σ' αυτόν τον καταστροφικό πόλεμο αναφέρεται το κομμάτι. Έχει μόνο φωνητικά απ' τον David Bower (HELL) και τον ίδιο, μπάσο και πλήκτρα. Στην πραγματικότητα είναι ένα ποίημα, μια απαγγελία με χαρακτηριστικούς στίχους, ηχητικά εκτός κλίματος σε σχέση με τον ΟΡΥΜΑΓΔΟ που προηγήθηκε. (Σχετικό-άσχετο: Εγώ γιατί ξέρω ότι ο Α' Παγκόσμιος έληξε τι 1918, άρα η εκατονταετηρίδα συμπληρώνεται σε 3 έτη;).
Η deluxe έχει ένα κομμάτι επιπλέον, το 'Three Sheets To The Wind' κι έτσι πιάνουμε τα  50+ λεπτά.
Ο θεός να δίνει υγεία στον Biff και στα καρτάλια, να προλάβουνε να βγάλουν άλλα (τουλάχιστον) 2-3 albums να έχουμε τίγκα τη Saxonοθήκη όταν κάποτε... τα παρατήσουν.
LONG LIVE THE MASTERS OF NWOBHM.

ΒΑΘΜΟΣ: 9 / 10

ΥΓ 1: 'Battering Ram' σημαίνει πολιορκητικός κριός.
Περισσότερα, για εμπλουτισμό γνώσεων εδώ: http://odysseus.culture.gr/h/4/gh430.jsp?obj_id=8922

ΥΓ 2: Εννοείται ότι ακριβώς από κάτω περιμένω σχόλια.