H τρίτη συνολική αποτίμηση ενός σχήματος στο blog μας, μετά απ' αυτές των Dio και Twisted Sister. Τώρα πλέον, μετά την τελευταία τους, αποχαιρετιστήρια συναυλία αλλά και τον θάνατο του Ozzy που ακολούθησε, είναι η κατάλληλη στιγμή.
Το να χωρίσεις σε κατηγορίες τους δίσκους ενός συγκροτήματος όπως είναι οι Sabbath είναι πραγματικα ΔΥΣΚΟΛΟ. Πρώτον, επειδή είναι αρκετά τα albums και δεύτερον διότι υπάρχει το ειδικό βάρος του group. Απλά πράγματα... Παρά ταύτα, θα το προσπαθήσουμε, μην ξεχνώντας ότι αυτά που θα διαβάσετε παρακάτω αποτελούν ΑΤΟΜΙΚΗ εκτίμηση και τίποτε παραπάνω.
MASTERPIECES
Πάντοτε λέω ότι περισσότερο στ' ακούσματά μου είναι οι εποχές Sabbath με Dio και με Tony Martin. Εδώ όμως μπαίνει και το θέμα της αντικειμενικότητας. Ξεκάθαρα. Είναι τέτοια η αξία, η απήχηση, η επιδραστικότητα των πρώτων 6 albums με Ozzy, που ναι, θα συμπεριληφθούν στην κατηγορία αριστουργήματα.
Το πρώτο ομώνυμο album είναι η δήλωση ότι ήρθαμε κι είμαστε κάτι που δεν έχετε ξανακούσει. Απόκοσμο. Νοσηρό. Μαύρο.
'Paranoid', αριστούργημα ακόμη π.χ., κι αν αποτελούνταν μόνο απ΄την πρώτη βινυλιακή πλευρά ('War Pigs', 'Paranoid', 'Planet Caravan', 'Iron Man'). Τι να λέμε...
Το 'Θηρίο' πλέον, καθιερώνεται. Όπως είχε πει κι ο Iommi, ενώ τα δύο πρώτα albums τα έγραψαν στο άψε - σβήσε, στο 'Master Of Reality' (1971) ξόδεψαν περισσότερο χρόνο. Και δικαιώθηκαν. Ένας δίσκος που αρχίζει με τον καλύτερο τρόπο ('Sweet Leaf') και τελειώνει με τον καλύτερο, επίσης ('Into the void').
Υπό την επήρρεια μπόλικης κόκας, κυκλοφορούν το 1972, το 'Vol 4'. Υστερεί σε σχέση με τα πρώτα τρία γενικά αλλά και ειδικά, αφού λίγα τραγούδια έμειναν στην ιστορία. Ένα από αυτά, η πρώτη τους ποτέ μπαλάντα, το 'Changes' ( του οποίου οι στίχοι αφορούσαν τον τότε χωρισμό του Bill Ward).
'Sabbath Bloody Sabbath' με το ομότιτλο τραγούδι, με το αγαπημένο Sabbath κομμάτι του Hammett ('Killing Yourself To Live') και το 'Sabbra Caddabra'.
Και τέλος, το 'Sabotage' που περιέχει το αγαπημένο μου κομμάτι της Ozzy era κι είναι το 'Symptom Of The Universe'. Μεγαλείο.
Συνεχίζουμε και με άλλα αριστουργήματα.
'Heaven and Hell' με Dio, άλλο στιλ, άλλη κατεύθυνση αλλά η ποιότητα των συνθέσεων σε δυσθεώρητα ύψη.
Κι έπειτα, 1981 το 'Mob Rules', το αγαπημένο μου Black Sabbath album όλων των εποχών. Βαρύ. Βαρύτατο. Πιο βαρύ δε γίνεται. Εξωπραγματικός Dio, απίστευτος Iommi, Martin Birch παραγωγή (όλα παίζουν ρόλο...) και τραγούδια; Επειδή, τι να πρωτοξεχωρίσεις, ας πω ενδεικτικά 'Turn Up The Night' και 'Falling Off The Edge of the World'. Για όποιον δεν είχε κολλήματα, τότε, ο Ozzy είχε ήδη ξεχαστεί...
Τέλος, από την εποχή τού (αδικημένου τα μάλα) Tony Martin, αριστούργημα είναι το 'The Headless Cross'. Κάτι είχαμε υποπτευτεί με το 'The Eternal Idol' αλλά εδώ είναι κάτι άλλο. Το 'When Death Calls' με την σπαραξικάρδια ερμηνεία του Martin είναι ένα από τα 10 πληρέστερα Sabbath κομμάτια και ανήκει στο μεταλλικό Πάνθεο.
OTHER GREAT MATERIAL
.png)
Το 'Never Say Die', τελευταίος δίσκος με Ozzy στα φωνητικά, με τον Ozzy σε κατάθλιψη λόγω του θανάτου του πατέρα του, με κακές σχέσεις Ozzy - Iommi, με μια jazz προσέγγιση κι αρκετά πνευστά, αλλά είναι αρκετά καλός δίσκος.
Το 'Seventh Star' κανονικά θα ήταν ένα προσωπικό πόνημα του Iommi (εξ ου και το εξώφυλλο), τελικώς είχε βγει υπό το όνομα Sabbath και ο Tony έχει γράψει κάμποσες κομματάρες με τον Glenn HUGHES στα φωνητικά να τ' απογειώνει...
Το 'Tyr' υπήρξε ο διάδοχος τού 'The headless cross' και θα πω ότι κάλλιστα θα μπορούσε να ήταν και στα masterpieces. Επικό όσο δεν πάει, Tony Martin άχαστος...
Και τέλος, το '13', κύκνειο άσμα του σχήματος, εν έτει 2013. Κι ενώ είναι το πρώτο με τον Ozzy απ' το πολύ μακρινό 1978, δυστυχώς, δεν ηχογραφείται με την κλασική σύνθεση, αφού ο drummer Bill Ward αποχώρησε κι όπως γράψαμε και σε άλλο άρθρο, τύμπανα εδώ παίζει ο Brad Wilk. Ανήκει στην κατηγορία 'Other Great Material' όχι χαριστικά. Παρότι ο Iommi είχε καβατζώσει τα 65 του έτη, έγραψε μερικά πολύ ωραία κομμάτια (πέντε από τα οκτώ ξεπερνούν τα επτά λεπτά διάρκειας) κι έτσι λες ότι είναι το στουντιακό τέλος που τους άρμοζε. Κλασικό δε θα μπορούσε να είναι, καλοδεχούμενο στη συλλογή σου, σίγουρα...
50- 50
Δίσκοι που μάς άφησαν ένα αίσθημα ανεκπλήρωτου, όπως δηλαδή είναι η κατηγορία 50-50.
To 'The Eternal Idol' ξεκινά με το θεϊκό 'The Shining', έχει σκόρπιες καλές στιγμές αλλά μέχρις εκεί.
Το 'Dehumanizer'βρίθει από την ποιότητα (και) του Dio, ο οποίος φέρνει και κάποιους νεωτερισμούς που δεν πολυκολλάνε με το στιλ των Sabbath, πάλι 50-50...
Και το 'Cross Purposes' με Martin, υποτιμημένο αρκετά. Αλλά όχι στο επίπεδο ενός 'Τhe Headless Cross'.
AVOID
'Technical Ecstacy', το χειρότερο Sabbath album μέχρι τη φυγή του Ozzy. Κανείς δεν το ακουμπά.
'Born Again', η συμμετοχή του Ian Gillan δε σώζει την κατάσταση. Κακό, με κάποιες αναλαμπές. Σε ό,τι αφορά τον ετεροκαθορισμό, σκέψου ότι το αμέσως προηγούμενο album ήταν το 'Mob rules' κι ότι την ίδια χρονιά (1983) ο Ozzy είχε βγάλει (με Jake E. Lee) το 'Bark At The Moon'...
'Forbidden', κακορίζικο, προχειρογραμμένο, μιλάμε για δίσκο Sabbath με guest τον Ice T. Ήμαρτον...
Κι επειδή (και αριθμητικά μιλώντας) μιλάμε για μεγάλη δισκογραφία, είμαστε αναγκασμένοι στην playlist αγαπημένων κομματιών να συμπεριλάβουμε 20 κομμάτια, ήτοι, να είναι χορταστική. Πάτα play, τι περιμένεις;
