Verdict is ready: 2019' s best 19 metal albums

Ένα ακόμη έτος περνά οσονούπω στο παρελθόν.

Και παράλληλα, περνά στο παρελθόν ακόμη ένα metal έτος, το 2019.

Είχαμε την ευκαιρία, εντός του έτους, ν' ακούσουμε πάνω από 100 albums, άλλα λιγότερο άλλα περισσότερο κι έτσι να καταλήξουμε στα καλύτερα 19 (σημειολογικά...).

Πριν όμως πάμε στη λίστα που ετοιμάζουμε τέτοια εποχή

κάθε χρόνο, ας βάλουμε κάποιες υποκατηγορίες που αξίζει -έστω και σύντομα- να υπάρχουν στο αφιέρωμα...

ALBUMS που στο παρά πέντε δε μπήκαν στα καλύτερα 19 της χρονιάς:

Dream Theater - 'Distance Over Time', ανέλπιστα καλό θα έλεγα αλλά και με αρκετές μέτριες στιγμές.

Screamer - 'Highway Of Heroes', ήταν πολύ καλό, old school, ίσως το αδίκησα υπό την έννοια ότι πολλά τέτοια κυκλοφορούν την τελευταία επταετία, άρα θέλω περισσότερο προσωπικό στίγμα...

Tesla - 'Shock', ποιοτικό αλλά δεν ξέρω ... κάτι έλειπε στις συνθέσεις. Μάλλον το ήθελα και πιο hard.

Exhorder - Mourn the southern skies', στην αρχή ενθουσιάστηκα, όσο περνούσε ο καιρός είδα αδύναμες στιγμές. Άξιο ακουσμάτων, όμως...

The Rods - 'Brotherhood Of Metal', αγνό hard heavy από ένα συγκρότημα τίμιο χρόνια τώρα. Το ήθελα ένα κλικ πειστικότερο συνθετικά...

Korn - 'The Nothing', δεν το λες ακριβώς ανάσταση, αλλά είχα χρόνια ν' ακούσω Korn album και να μην το βαριέμαι...

ΑΠΟΓΟΗΤΕΥΣΕΙΣ:

Manowar - 'The Final Battle Pt. 1', Καραγκιοζιλίκια κι αναμασήματα από έναν θρύλο του παρελθόντος. 

Ανέμπνευστοι για να γράψουν L.P, έγραψαν E.P αλλά ούτε έτσι...

Tool - 'Fear Innoculum', Τους ουδέτερους τους δίχασε. Είμαι με αυτούς που λένε ότι μετά από τόσα χρόνια αναμονής περίμενες κάτι παραπάνω. 'Χτίσιμο' Tool αλλά για μένα χωρίς κορυφώσεις. Αν ρωτήσεις τους καμμένους, θα σου πούν ότι ήταν άψογο...

Phil Campbell - 'Old Lions Still Roar', Χαρακτηριστική περίπτωση που μόνο με τ΄όνομα, δε γίνεται ... Ο Phil μάζεψε αρκετούς δημοφιλείς καλλιτέχνες της metal πιάτσας, για να βγάλει ένα πόνημα άχρωμο, άγευστο κι άοσμο. Κρίμα...

ΚΑΛΥΤΕΡΟ LIVE

Αν θες, βουτιά στα 80s, μ' ένα best of πληρέστατο και με όλα τα παιδιά στην πίστα, πας αμέσως, Helloween και 'United Alive'.

Αν θες πάλι πιο κουλτουρέ και με old time classic διασκευάρες, πας Sons Of Apollo και 'Live with the Plovdiv Psychotic Symphony'.

Και τώρα, τα ΚΑΛΥΤΕΡΑ:

XENTRIX – 'Bury the pain'

Στο άκουσμα ότι οι αγαπημένοι μου Βρετανοί thrashers XENTRIX θα επανέλθουν δισκογραφικά μετά από 23 χρόνια και το 'Scourge' album με έκανε χαρούμενο μα συνάμα κι επιφυλακτικό.

Όταν όμως, κυκλοφόρησε, κάθισα αναπαυτικά για να τ' ακούσω προσεκτικά. Και το αποτέλεσμα ήταν εντυπωσιακό. Οι Xentrix δεν κυκλοφόρησαν απλά ένα ακόμη πόνημα αλλά ένα πόνημα που κοιτάει στα μάτια τα πρώτα τους δύο (προς Θεού, εκείνα είναι άφταστα...) και ασφαλώς ένα από τα καλύτερα (κάποιοι λένε το καλύτερο) thrash albums του 2019.

ΟPETH - 'In Cauda Venenum'

Ο Lef βάζει Opeth σε αγαπημένη του λίστα; Ο Lef που ναι μεν αγόρασε cd τους αλλά κάποια στιγμή παραέγιναν prog για τα γούστα του;

Η αλήθεια είναι ότι κι εδώ, progάρουν ο Akerfeldt κι η τσακαλοπαρέα του. Με μια διαφορά. Σ' αυτόν το δίσκο μου άρεσαν πολύ κι οι συνθέσεις. Πιο κοντά σ' αυτό που θα μου άρεσε ν' ακούσω από μια μπάντα που εκ προοιμίου ξέρω περίπου τι θ' ακούσω... Μην ξεχάσω όμως να δώσω τεράστια πίστωση στο εξώφυλλο – αριστούργημα. Που παραπέμπει σε λογικές King Diamond...

SLIPKNOT – 'We are not your kind'

Εξώφυλλο σαπίλα. Όπως τους αρμόζει. Δίσκος με συνθέσεις πάνω-κάτω, στη λογική των δύο προηγούμενων. Εντάξει έχει και τα fillerάκια, αλλά γενικά στέκει καλά με 6-7 πολύ καλά κομμάτια. Και μ' έναν drummer που πρόσφατα, σε δημοσκόπηση του 'Music radar' ανεδείχθη best heavy metal drummer 2019. Άξιοι.

SACRED REICH - 'Awakening'

Σύμφωνοι. Δικαίως, αρκετοί τους λένε τεμπέληδες. Εννοώντας, στην παραγωγή νέας μουσικής. Η δίψα για νέα Reich κομμάτια ήταν δεδομένη σε πολλούς από μας, 23 χρόνια μετά το 'Heal' και το άδοξο τέλος.

Καλά ρε μάστορες, περιμένουμε 23 χρόνια και μας δίνετε μόνο οκτώ νέες συνθέσεις; Κρίμα. Για την ποσότητα. Γιατί η ποιότητα είναι δεδομένη.

BOMBUS – 'Vulture Culture'

Οι τύποι είναι από το Γκέτεμποργκ κι υφίστανται από το 2008.

Εφέτος, κυκλοφόρησαν τον τέταρτο δίσκο τους, με περισσή συνέπεια, αφού βγάζουν δουλειά ανά τρία χρόνια.

Όσοι είπαν ότι είναι ένα μίγμα Motorhead – Mastodon είναι αρκετά κοντά στην αλήθεια. Τσεκάρετε σε πρώτη φάση κι αν ... συνεχίζετε. Εμάς μάς άρεσαν πάντως...

FLOTSAM AND JETSAM - 'The End Of Chaos'

O Eric A.K. ήταν συμπάθειά μου από τον πρώτο τους κιόλας δίσκο, το θρυλικό 'Doomsday for the deceiver'.

Αντικειμενικά μιλώντας, ο τύπος είναι από τις πιο μελωδικές και ποιοτικές φωνές του thrash σύμπαντος.

Εδώ οι Flots, που για μένα είναι από τις μπάντες που δεν έχουν βγάλει έστω έναν απόλυτα κακό δίσκο, κυκλοφορούν έναν ποιοτικότατο δίσκο, με ωραίες ιδέες και παιξίματα, που, pure thrash δεν τον λες αλλά ... ποιος νοιάζεται;

ALTER BRIDGE - 'Walk The Sky'

Μεγάλη μου λατρεία οι Creed, εκεί, στα τέλη 90s, αρχές 00s, οπότε όταν η φυσική συνέχεια αυτών είναι εδώ και χρόνια οι Alter Bridge, δε γίνεται να μην είμαι θετικά προκατειλημμένος με δαύτους. Ποιοτικό αμερικάνικο hard rock κι ο Mark Tremonti από τους κορυφαίους – με το δικό του στιλ – κιθαρίστες της τελευταίας 20ετίας. Προφανώς, έχουν ακόμα ΠΟΛΛΑ να δώσουν...

KILLSWITCH ENGAGE – 'Atonement'

Για πολλούς, οι αδιαφιλονίκητοι βασιλιάδες του metal core. Ίσως. Εδώ, έχουμε να κάνουμε μ' ένα αρκετά εμπνευσμένο, φρέσκο και φυσικά λυσσασμένο Engage album.

LEGION OF THE DAMNED - 'Slaves of the Shadow Realm'

Για να 'μαι ειλικρινής, δεν έχω ακούσει άπασα τη δισκογραφία τους. Όσα έχω ακούσει αλλά ιδίως το φετινό, κατατάσσουν για μένα τους Ολλανδούς σε μία από τις κορυφαίες death metal μπάντες. 
Μαζί μάλιστα με τους εκπληκτικούς Asphyx, κρατάνε ψηλά τη σημαία για τη χώρα της τουλίπας. Ο δίσκος αποτελείται από κομματάρες για το είδος (ακόμη και τα bonus tracks αξίζουν...) και το εξώφυλλο είναι πολύ καλό.

RAMMSTEIN - 'Rammstein'

Μ' ένα μινιμαλιστικό εξώφυλλο (σπίρτο...) οι Γερμανοί επέστρεψαν 10 ολόκληρα χρόνια μετά, δισκογραφικά. Το 'Liebe ist fur alle da' του 2009 ήταν υποτονικό, αν μη τι άλλο. Επομένως, οι προσδοκίες, όχι υψηλές.

Όταν κυκλοφόρησε το πρώτο single 'Deutchland', ψαρώσαμε, η αλήθεια είναι. Θα είναι όλο το album τόσο καλό;

Ποια είναι η αλήθεια; ότι το ομώνυμο φετινό πόνημα των Rammstein, είναι απρόσμενα πολύ καλό αλλά (εξίσου αναμενόμενο...) σε καμία περίπτωση δε φτάνει την ποιότητα των πρώτων τριών δίσκων τους...

AVANTASIA – 'Moonglow'

Όσο μπόι λείπει από τον Tobias Sammett, τόση έμπνευση τού περισσεύει...

Είχα ξαναγράψει ότι το 'Alchemy' είναι μες στα 10-15 καλύτερα κομμάτια της χρονιάς αλλά εδώ, εν μέσω εκλεκτών καλεσμένων, έχουμε κι άλλα πολύ καλά κομμάτια, στο στιλ που λίγο – πολύ μας έχουν συνηθίσει οι Avantasia.

QUEENSRYCHE – 'The verdict'

ΟΚ, κάποιοι θριαμβολόγησαν για τη νέα δουλειά των 'Ryche.

Τους βρίσκω λίγο υπερβολικούς...

Από την άλλη, δεν παραβλέπουμε ότι υπάρχουν εκεί μέσα κάποια καλά τραγούδια που τα υπηρετεί φωνητικά άψογα ο Todd La Torre. Και, θες δε θες, σκέφτεσαι, αν οι υπόλοιποι Crimson Glory δε βαριόντουσαν ή δε γυρνούσαν πορνό, τι θα μπορούσαν να βγάλουν με τον La Torre πίσω από το μικρόφωνο...

WHITESNAKE – 'Flesh And Blood'

Όχι, που δε θα 'βαζες  Coverdale στη λίστα, θα πει κάποιος. Δε λέω, το συναίσθημα υπάρχει εκ προοιμίου. Μπορείς όμως να παραβλέψεις ότι ανεξαρτήτως της διαλυμένης πλέον φωνής του μεγάλου, έχουμε πάλι υψηλού επιπέδου καψουροτράγουδα, εξαιρετική κιθαριστική δουλειά και παραγωγάρα; Και ναι, δε θέλουμε τους τιτάνες των 80s, να υπάρχουν και να δισκογραφούν σε (κάτι παραπάνω) αξιοπρεπές επίπεδο;

D.A.D – 'A prayer for the loud'

Οι Δανοί, χρόνια τώρα, δικαίως, είναι ένα από τα καλύτερα εξαγώγιμα προϊόντα της χώρας τους. Για όσους έχουν ν' ακούσουν metal από τις αρχές των 90s, η μπάντα εξακολουθεί να υπάρχει και να δισκογραφεί.

Και φέτος, βγάζουν νέα δουλειά, μ' ένα βλάσφημο εξώφυλλο και μερικά hard rock δυναμιτάκια που τ' ακούς και ταυτόχρονα ακούγεται το κλικ από το κουτάλι της μπίρας που μόλις άνοιξες...

DIAMOND HEAD - 'Coffin Train'

Εφέτος, το σύμπαν συνωμότησε και έβγαλαν δίσκο την ίδια χρόνια τρία από τα πιο βαριά ονόματα του πάλαι ποτέ NWOBHM, ήτοι Diamond Head, Tygers of pan tang, Angelwitch. Η πλάκα είναι ότι και τα τρία είναι αξιολογότατα.

Όμως, ήθελα να επιλέξω ένα για τη λίστα μου. Επέλεξα τους D.H., ίσως επειδή τα τραγούδια είχαν μια αύρα κατάθλιψης κι εσωστρέφειας που πάντα εκτιμούσα...

Να πω ότι το συγκρότημα σήμερα είναι στην ουσία το όχημα του Brian Tatler αφού είναι ο μόνος που έχει απομείνει απ' την κλασική σύνθεση της δεκαετίας του '70.

Ωραίο, ευκολοάκουστο metal, όχι τσιτωμένο όμως κι ένα εξώφυλλο που παραπέμπει στο θεϊκό 'Orgasmatron'.

SINNER – 'Santa Muerte'

Άλλος ένας με τα μπούνια Γερμανομεταλλαράς που, στο πέρασμα του χρόνου δεν εκτιμήθηκε δεόντως το ταπεινό έργο του. Αθόρυβος μα δουλευταράς...

Εδώ λοιπόν, στα (μισά) φωνητικά υπάρχει η Ιταλίδα Giorgia Colleluori, η οποία δένει με το όλο εγχείρημα, κι ανεβάζει επίπεδο την όλη κυκλοφορία, ούσα φωνάρα αλλά και καθηγήτρια φωνητικής.

Μπράβο στον γερο - Mat.

SUICIDAL ANGELS – 'Years of aggression'

Ναι. Ίσως ή σίγουρα δεν είναι η καλύτερη δουλειά τους. Όμως, έχουμε και πάλι ατόφιο thrash, ριφάρες, φτυσίδια από τον Μελισσουργό και παραγωγάρα. Τώρα, αν παραπονεθώ ότι ήθελα κάνα δυο κομμάτια ακόμη; Σε κάθε περίπτωση, μπράβο στον Ορφέα που δείχνει προσγειωμένος και την παρέα του...

TOM KEIFER - 'Rise'

Ο τραγουδιστής / frontman των Cinderella σε προσωπικές περιπέτειες. Σκοτεινούσικο για Keifer, αφήστε τις ταμπέλες διότι είναι πολυεπίπεδο κι απολαύστε...

OVERKILL – 'The wings of war'

Ωριμάζουν σαν το παλιό, καλό κρασί...

Θα έλεγα πως η Sabbath (ας την πούμε έτσι ... απλά προς συνεννόηση) δε μου άρεσε και πολύ.

Μάλλον και στους ίδιους, αφού τελευταία το γύρισαν σε αυτό που ξέρουν καλύτερα να κάνουν: thrash.

Σε μια χρονιά, που το thrash ως ιδίωμα θριάμβευσε θα ήταν τουλάχιστον άδικο στα καλύτερα του '19 να μην περιλαμβάνεται η δουλειά των Νεοϋορκέζων ... Φυσικά, όχι χαριστικά...

Ακολουθεί ένα playlist που ετοίμασα, μ' ένα τραγούδι από κάθε κυκλοφορία (με τη σειρά του κειμένου).
Σάς ευχαριστώ που στηρίζετε το blog μας, το οποίο υπάρχει λόγω της φλόγας του ενεργού οπαδού από το 1986, χωρίς μία διαφήμιση και δίχως ν' απαιτήσουμε ούτε ένα c.d. (Τ' αγοράζω, όποτε μπορώ μόνος μου).
Θ' ακολουθήσει, μες στο 2020, σπέσιαλ αφιέρωμα στα 50 έτη του metal, που άτυπα συμπληρώνονται στις 13 Φεβρουαρίου, με την κυκλοφορία του 'Black Sabbath', το 1970.
Ήδη, κάποιες ελληνικές μπάντες ανταποκρίθηκαν κι έστειλαν λίστα με τα 20 αγαπημένα τους albums των 50 ετών. Από κάποιους άλλους περιμένουμε, ίσως και για πάντα.
Εμείς, πάντως, θα το κάνουμε. Τσάμπα και στριμωγμένοι από τον αιμοβόρο χρόνο. 
Καλή χρονιά !!!