Best 17 metal albumz of 2017

PINK CREAM 69 – 'Headstrong'

Ό,τι ήταν να πω για τούτη τη δουλειά των τύπων απ' την Καρλσρούη το είπα στη
δισκοκριτική. Μακάρι να υπάρξει ανάλογη συνέχεια...

STRIKER – 'Striker'

 Το metal των επόμενων ετών, όταν και θ' αποχωρήσουν κι οι 

τελευταίοι τιτάνες (Saxon, Maiden, Priest, Accept) χρειάζεται μπάντες σαν τους Καναδούς.
Το ευχάριστο είναι το εξής: Το 'City of gold' που ήταν θεϊκό, ακολουθήθηκε απ' το περσινό 'Stand in the fire' που ήταν μάλλον μέτριο. Ευτυχώς όμως το φετινό ομώνυμο πόνημα, φέρνει το συγκρότημα στον ενδεδειγμένο δρόμο, έχοντας μερικές κομματάρες που σ' αυτά τα 'γράδα', μόνον αυτοί μπορούν να γράψουν. Έτσι.



ACCEPT – 'The Rise Of Chaos'

Τα έχουμε πει επανειλημμένως: Περνάνε τρίτη νιότη πλέον με 

Tornillo, εξακολουθούν να γράφουν τραγουδάρες και riffάρες. Και ναι, γουστάρω που μπορώ να καταλαβαίνω τους στίχους τους ( και πίστεψέ με έχουν ενδιαφέρον...).




SONS OF APOLLO – 'Psychotic Symphony'

Το λέω πολλές φορές ότι στα supergroups που προκύπτουν τα τελευταία χρόνια σαν τα μανιτάρια, δεν έχω και πολλή εμπιστοσύνη.



Εδώ έχουμε: Derek Sherinian, Mike Portnoy, Billy Sheehan, τον τεράστιο Bumblefoot ( ναι ντε, τον κιθαρίστα του 'Chinese Democracy') και τον Jeff Scott Soto. Εθνική hard rock ένα πράμα... Κι ενώ έχουμε κάποια επιδειξιομανία και κάποιες -αναπόφευκτες- φιοριτούρες, το τελικό αποτέλεσμα είναι ικανοποιητικότατο. Γιατί τα περισσότερα τραγούδια είναι καλά και τιμούν τους δημιουργούς τους.
Και το 'Signs of the time' μες στα 4-5 καλύτερα τραγούδια της χρονιάς.



DESOLATON ANGELS – 'King'

Το πρώτο ομότιτλο πόνημά τους, του 1986, το είχα αγοράσει πριν λίγα χρόνια. Ήταν καλούτσικο. Έτσι γνωριστήκαμε. Τη δεύτερη δουλειά τους, του '90, δεν την άκουσα ποτέ.
Ώσπου βγάζουν τρίτη δουλειά φέτος, 27 χρόνια μετά...



Το 'King' album ξεκινά καταπληκτικά με το 'Doomsday' αλλά η πλάκα είναι ότι και στα 45.55 που διαρκεί δε σε απογοητεύει. Τουναντίον, έχω ένα εύηχο δείγμα NWOBHM εν έτει 2017.
Περιμένω συνέχεια...




DR LIVING DEAD – 'Cosmic Conqueror'

Τα ξανάπα: Οι απόγονοι των Suicidal Tendencies. Ναι, τους μοιάζουν πολύ, ναι μερικές φορές ο τραγουδιστής ακούγεται ίδιος

 με τον Muir, αλλά τούτοι 'δω, έχουν την κάψα των Suicidal όταν οι ίδιοι ήταν νεότεροι. Πώρωση.




ΗAVOK – 'Conformicide'


Τους παρακολουθούσα διακριτικά, και τα προηγούμενα χρόνια. Ωραίοι μου ηχούσαν.



Κατ' αρχάς ως σεσημασμένος Megadeth maniac να σημειώσω ότι οι μάγκες από το Κολοράντο πρέπει να έχουν ακούσει τουλάχιστον 800 φορές στη ζωή τους το 'Rust In Peace'. Το έχουνε για Ευαγγέλιο. Άρα, πάλι δεν έχουμε πρωτοτυπία.
Έχουμε όμως τεχνικό, καλοπαιγμένο techno/thrash, το μπάσο σε κυριαρχικό ρόλο και καυστικούς – ευρηματικούς στίχους ( κι άλλη ομοιότητα με τους 'Deth).
Ο στίχος 'United snakes of America', τα λέει όλα...




JACK STARR'S BURNING STAR – 'Stand Your Ground'


7η δουλειά για τον σπουδαίο και -φυσικά- υποτιμημένο Νεουρκέζο κιθαρίστα. Αναρωτιέται κανείς γιατί μόνο 7 δουλειές αφού πρωτοέφτιαξε την μπάντα το 1984. Διότι απλά, από το 1989 ως το 2004 η μπάντα ήταν ανενεργή.



Η φετινή λοιπόν δουλειά απογειώνεται όχι μόνο από τη σπουδαία δουλειά στο κιθαριστικό κομμάτι αλλά κι επειδή πίσω απ' το μικρόφωνο βρίσκεται ο χαρισματικός Todd Michael Hall που θα θυμάστε ότι και στο τελευταίο Riot V, τραγούδησε παπάδες.
Epic / fantasy metal επιπέδου. Αυτό.




MARILYN MANSON – 'Heaven Upside Down'

Ο Marilyn πλέον δε σοκάρει. Ούτε εμφανισιακά ούτε μουσικά. Το έκανε, όταν έπρεπε, με τεράστια επιτυχία.
Όμως, καμιά δεκαετία τώρα, μας είχε ξενερώσει. Ακόμα κι εμάς, που λέγαμε ότι δε μπορείς να περιμένεις ένα 'Antichrist Superstar' 15-20 έτη μετά αλλά ρε μεγάλε... πάρ'το ίσια.



Ναι, φέτος, το πόνημα έχει σφραγίδα. Αν μη τι άλλο μυρίζει Marilyn Manson. Αφήνει στη μπάντα τις μπαρόκ κρυοκωλιές και ξαναουρλιάζει. Κάνει αυτό που ξέρει καλά. Δίχως σοκ, αλλά με στόμφο.




JAG PANZER – 'The Deviant Chord'


Metal. Αυθεντικό, ευθυτενές, καλοπαιγμένο. Με μέγιστο ατού, τον shredder Joey Taffola, που στα 80s τον ξέραμε εγώ κι ο Πεπίτο. Κι 

ο οποίος (o Taffola, όχι ο Πεπίτο) ανεβάζει επίπεδο τον δίσκο.




SINNER – 'Tequila Suicide'

Τώρα, για να πω την αλήθεια (άλλωστε αυτό συνηθίζω κι αυτό έχει αξία...) ούτε μού πήγαινε στο μυαλό όταν πρωτόβαλα να παίξει η νέα δουλειά των Γερμανών, ότι εν τέλει θα την κατατάξω στα καλύτερα της απελθούσης χρονιάς.



Έλα όμως, που από την πρώτη κιόλας νότα διαφαίνεται ότι ο Mat παραείναι ορεξάτος, έχει γράψει καλά τραγούδια, σε σημείο πώρωσης κάποια, κι αν εξαιρέσουμε τα φωνητικά που ποτέ δεν τα είχε, είναι δίσκος που κάλλιστα σε συντροφεύει παραπάνω από δυο-τρεις φορές.
Κι αυτό, στη σημερινή εποχή (και για πολλούς λόγους...) είναι credit...




KREATOR – 'Gods Of Violence'


O Mille είναι θεός. Όλοι οι Kreator. Με οποιαδήποτε σύνθεση, σε οποιαδήποτε εποχή.
Οι Kreator εδώ και χρόνια δεν παίζουν μονόμπαντα thrash. Ναι, παραμένουν thrash, αλλά παίζει και πολλή τεχνική, οι ταχύτητες έχουν πέσει, πάιρνουν δάνεια από άλλα υποείδη.



Σταθερά όμως αποτελεί η φωνή κι οι τσιρίδες του Αρχηγού. Ο πολιτικοποιημένος λόγος του. Στα μάτια μου, στιχουργικά είναι ο Mustaine της Γερμανίας...
Και πάλι, πολύ καλή δουλειά. Godz of violence … come alive.



OVERKILL – 'The Grinding Wheel'

Ερώτηση: Πόσες απ' τις πρώιμες thrash μπάντες που δισκογραφικά ξεκίνησαν το διάστημα 1983-1986, έχουν αδιάλλειπτη, πυκνή δισκογραφική παρουσία;

Απάντηση: Οι Megadeth, οι Kreator και οι Overkill. Επειδή 

θ' αρχίσετε τις εξυπνάδες, έβαλα το επίθετο 'αδιάλλειπτη', ήτοι χωρίς μεγάλα κενά 5-6 ετών όπως κάνουνε οι Anthrax ή όπως έκαναν στα 90s οι Exodus.
Πίστωση στους (απ' το New Jersey ορμώμενους ) Overkill, που η φετινή τους δουλειά ήταν η κατά σειρά 18η, ο μέσος όρος διαστήματος από τον έναν δίσκο στον άλλο είναι 2-3 έτη κι οι περισσότεροι απ' αυτούς αξίζουν.
Ε λοιπόν, ένας από αυτούς είναι φυσικά και το 'The grinding wheel'.
Ο ήχος είναι ο γνωστός των τελευταίων πολλών χρόνων, κάργα ογκώδης , με τις ταχύτητες να εναλλάσσονται και διάφορες εκπληξούλες να προκύπτουν απ' το πουθενά.
Άλλωστε, το δήλωσε κι ο Bobby για το εν λόγω πόνημα: 'At the end of the day, Overkill is Overkill'.



THE QUILL – 'Born From Fire'

Στ' αυτιά μου, πιθανότατα ό,τι ποιοτικότερο, μη βαρετό στον

 ευρύτερο χώρο του stoner / sludge. Κι επειδή οχώρος έγινε trend την τελευταία 10ετία, τούτοι 'δω οι Σουηδοί αξίζουν πραγματικά.... Set Free Black Crow, λέμε...




SNAKECHARMER – 'Second Skin'


Οι Whitesnake δεν έβγαλαν νέα δουλειά μες στο έτος αυτό (πράγμα που θα συμβεί αρχές του νέου έτους) αλλά έβγαλαν οι Snakecharmer.



Οι οποίοι έχουν πλέον έναν και μοναδικό συνδετικό κρίκο με το 'λευκό φίδι', τον Neil Murray μετά την αποχώρηση του Micky Moody.
Έχει όμως παικταράδες όπως ο κιθαρίστας Laurie Wisefield (ex Wishbone Ash) ή ο Adam Wakeman, πληκτράς του Ozzy μεταξύ άλλων...
Τ' αποτέλεσμα είναι ένα πολύ όμορφο hard rock album, με καλοδουλεμένα τραγούδια κι όχι απλά χιτάκια.
Πολύ καλό, αλήθεια. Και, ναι, το κενό του Coverdale δεν το καλύπτει κανείς....




BLACK STAR RIDERS – 'Heavy Fire'


Μπορεί μια μικτή προσωπικοτήτων, να βγάλει καλό πόνημα;
Έχουμε πρωτίστως Ricky Warwick, που τον λατρεύω (μαζί με Κοκό) απ' την εποχή των Almighty. Υποτιμημένος παικταράς. Ο R. Crane,γνωστός γυρολόγος ποζέρι, πρώην Ratt, Adler's Appetite μεταξύ άλλων, φυσικά τεράστιος Scott Gorham και Jimmy De Grasso, τύμπανα, πρώην Megadeth κλπ.
O Ricky θυμίζει αρκετά τον μακαρίτη Lynott αλλά συμβαίνει, δε νομίζω ότι το έχει ανάγκη.



Η όλη δουλειά έχει κομματάρες που άλλες είναι Lizzyκό hard rock κι άλλα κλείνουν το μάτι στο metal.

Συνηθίζω να το λέω: Αν η δουλειά αυτή είχε βγει στα 80s θα είχαμε διθυράμβους. Τώρα, την έφαγε η μαρμάγκα. Αυτοί που ξέρουν όμως, τους ζεσταίνει τα βράδια με Irish whiskey...


PORTRAIT – 'Burn The World'


Μια δουλειά πολυμορφική. Με ανίερη αύρα. Με την ταμπέλα των Mercyful Fate να τους ακολουθεί. Δεν πειράζει όμως. Γιατί 

ωριμάζουν και παίζουν κάτι δικό τους. Όχι καινούριο, αλλά τουλάχιστον δικό τους. Κι είναι πολύ καλό. Απλώς, φοβάμαι την τυποποίηση. Όπως, την πάτησα με τους Trivium...