Δευτέρα 10 Φεβρουαρίου 2014

Φαινόταν...

Χθες, αφ' ότου, άκουσα αρκετά βινύλια (έκλεισα με Anthrax...), άκουσα και κανά δυο cd: Ένα από αυτά, το 'Black Album'...
Με αφορμή το γεγονός ότι αν ο Burton ζούσε σήμερα θα είχε γενέθλια, δυο λόγια για το album.
Το περιμέναμε τότε, 1991, με μεγάλη αγωνία. Πήραμε πρώτα τζούρα με το Ender Sandman, μετά ακούσαμε όλη τη δουλειά...
Κάποιος που έβλεπε λίγο μπροστά, θα έπρεπε να περιμένει τη μετάλλαξη - προς το χειρότερο - των METALLICA...
Ενώ το album αντικειμενικά είναι ΣΠΟΥΔΑΙΟ, υπάρχουν πράγματα που δείχνουν κάτι: 
1. Μπαλάντες αλλά πολύ γλυκανάλατες για Metallica (Το Νοthing Else Matters το σιγοτραγούδησε και η θεια σας η Κατίνα, όχι όμως και το... Fade To Black)...
2. To πνεύμα τού Cliff, ξέφτιζε...
3. Η πολύ γυαλισμένη παραγωγή του Bob Rock




4. Κάποια τραγούδια πέρα των μπαλαντών ( π.χ. The God That Failed ) έδειχναν ότι οι μάγκες το πάνε για αλλού το πράμα...

Επίλογος: Αναφέρθηκα σε κάτι εξειδικευμένο και το μοιράστηκα μαζί σας... Από κει και πέρα, το album αυτό, δημιούργησε στα 90s μια νέα γενιά οπαδών κι αυτό τα λέει ΟΛΑ. Εμείς ήδη, τους δίναμε χρόνο και respect από το 'Ride The Lightning'...

1 σχόλιο:

  1. Αυτή η παραγωγή έγινε μόνο και μόνο για να κερδίσουν οι METALLICA νέο κοινό και σαφώς για να τα οικονομήσει η εταιρεία. Τώρα αν κάποιοι δυσαρεστήθηκαν με το BLACK ALBUM (και εγώ μαζί) και με τις μετέπειτα δουλειές τους, δεν πρέπει να το πήραν κατάκαρδα. Έτσι κι αλλιώς στα Live τους πηγαίνουμε όλοι.

    ΑπάντησηΔιαγραφή