The Verdict: Favourite 2023 metal albums (playlist included)

Ήταν το 2023 μία καλή metal χρονιά; Αυτή είναι η πρώτη ερώτηση που πρέπει ν' απαντήσουμε.

Κατά την άποψή μου, ΟΧΙ. Και να ξέρεις ότι τα αρκετά τελευταία χρόνια το κριτήριο μου δεν είναι (και δε θα μπορούσε να είναι...) αν υπήρξαν αρκετές κυκλοφορίες από τα λεγόμενα 'μεγαθήρια' τού είδους.

Και δε θα μπορούσε διότι πλέον, τα τελευταία τουλαχιστον 15 χρόνια, τα μεγαθήρια βγάζουν νέο δίσκο σε έναν ρυθμό κάθε 4-5 χρόνια κατά μέσο όρο και φυσικά όχι όλα την ίδια χρονιά.

Άρα λοιπόν, έχω μάτια και αυτιά σε συγκροτήματα δεύτερης, τρίτης κλπ. ταχύτητας, σε ντεμπούτο albums, σε albums που προέκυψαν από κάποια επανασύνδεση.

Το 2023 λοιπόν, γενικώς μιλώντας, ήταν μια χρονιά που δε με άφησε ενθουσιασμένο υπό την έννοια ότι πολύ λίγα ήταν εκείνα τα albums που με τρέλαναν και τ' άκουσα μανιωδώς. Πολύ λίγα. Καλά albums υπήρξαν, αρκετά μάλιστα. Αλλά πρόσεξε. Απλώς καλά. Μέχρις εκεί.

Βγήκαν και δίσκοι που περιμέναμε αρκετά περισσότερα και μάλλον απογοητευτήκαμε από το επίπεδό τους.

Το παρήγορο είναι πάντως ότι το underground λειτουργεί ακόμη καλά (με σημερινούς όρους, βεβαίως...) και τροφοδοτεί με νέο αίμα την όλη σκηνή. Το θέμα είναι όμως πώς τα νέα φυντάνια θα τύχουν αποδοχής και στήριξης σε μια εποχή που δεν τους ευνοεί. Αλλά επειδή αυτό το θέμα είναι μια κατηγορία μόνο του, θα το πιάσω σε ένα άλλο, ξεχωριστό άρθρο.

Έπειτα, υπήρξαν σχήματα που ανέμενες περισσότερα και πήρες λιγότερα.

Οι Metallica είναι μία κραυγαλέα περίπτωση. Πέραν του γεγονότος ότι το στιλ των κομματιών κι η δομή τους είναι απολύτως προβλέψιμα, στα δικά μου αυτιά το '72 Seasons' που σε καμία περίπτωση δεν είναι κακό είναι δύο σκαλοπάτια πιο κάτω από το 'Hardwire...' σε ποιότητα συνθέσεων. Τού έδωσα ευκαιρίες, δεν πείστηκα. Υπάρχουν σίγουρα 3-4 βαρετά κομμάτια.

Οι αγαπημένοι μου Kamelot, άλλο παράδειγμα. Άριστοι μουσικοί, σιγουριά ότι θα ακούσουμε ασφαλώς ποιοτικά πράγματα, μέσα σε μία άρτια παραγωγή αλλά οι συνθέσεις (που πάντα είναι το μέγιστο ζητούμενο) δεν πείθουν. Στο σύνολό τους μιλώ, διότι 4-5 τραγούδια που ναι, ξεχωρίζουν και θα τα ξανακούσεις υπάρχουν ασφαλώς...

Ένα τρίτο παράδειγμα είναι οι U.D.O. Οπωσδήποτε είναι υπερπαραγωγικός με 11 δίσκους παρακαλώ από το 2002, σίγουρα δεν κυκλοφορεί κακές δουλειές, αλλά από το 2015 και το 'Decadent' album, που μ' εντυπωσίασε, δεν έχω ευχαριστηθεί κάποιον δίσκο. Αν προσθέσεις ότι η φωνή του ακόμη και στο studio είναι πλέον τραγική, δε χρειάζεται να πούμε τίποτα άλλο.

Θα μπορούσα να προσθέσω (επειδή τυγχάνω ή οπαδός ή φίλα προσκείμενος) τις νέες δουλειές των Metal Church, Angelus Apatrida, Dokken π.χ., που ήταν αρκετά καλές αλλά κι απ' αυτούς ήθελα δύο κλικ παραπάνω στη γενικότερη ποιότητα.

Έτσι κι αλλιώς επιμένω: σιγά - σιγά, αυτού τού είδους οι λίστες θα πρέπει να γεμίζουν από νέο 'αίμα' κι όχι από συγκροτήματα στα οποία ναι μεν, είμαστε ευγνώμονες βρίσκονται δε, στη δύση της καριέρας τους, εκτός βεβαίως αν βγάλουν κάτι το εξαιρετικό...

Πάμε λοιπόν, να πιάσουμε το νήμα των δίσκων που περισσότερο με 'άγγιξαν' μες στο 2023.

FIFTH ANGEL - 'When Angels Kill'

Το 2018, ο 'Πέμπτος Άγγελος' επανήλθε (και χαρήκαμε) δισκογραφικά, 29 χρόνια μετά. Ήταν η τρίτη τους εν συνόλω δουλειά, και φέτος προέκυψε η τέταρτη.

Υπάρχουν τρία αυθεντικά μέλη από το ντεμπούτο τους στα 80s, πράγμα που βεβαιώνει ότι η ηχητική τους ταυτότητα είναι εδώ.

Το 'When Angels Kill', έχω την εντύπωση πως είναι ένα κλικ πιο κάτω από τον προκάτοχό του, όμως αξίζει, θαρρώ, μια θέση σε τούτη τη λίστα.

Είναι δίσκος με τις αρχές και την ποιότητα που διακρίνουν τους Αμερικανούς διαχρονικά.

JELUSICK - Follow The Blind Man'

Εδώ απλώς, θ' αναπαράγω το κείμενο που είχα γράψει για τον εν λόγω καλλιτέχνη προ ολίγου καιρού... https://yearzofmetal.blogspot.com/2023/10/about-new-jelusick-album.html

ASINHELL - 'Impii Hora'

O Michael Poulsen έχει αποδείξει τα τελευταία 15 χρόνια να είναι ικανός να γράφει καλή και εμπορική συνάμα μουσική, και με τους Volbeat έχει χορτάσει δόξα και χρήμα.

Ποτέ όμως δεν έκρυψε την αγάπη του για το metal γενικότερα, και, πιο ειδικά για το death metal.

Έτσι, προφανώς σε κάποιο διάλειμμα από τους Volbeat, ενεργοποίησε ένα νέο σχήμα, τους Asinhell και στα τέλη Σεπτεμβρίου κυκλοφόρησε το 'Impii Hora', το οποίο είναι ένα πολύ καλό, σε σημεία εθιστικό, death metal πόνημα.

Ευελπιστούμε και σε ανάλογα διαλείμματα, στο μέλλον.

THEOCRACY - 'Mosaic'

Εν πρώτοις, μού είναι αδιάφορο αν στιχουργικά ασχολούνται κυρίως με τη θεολογία. Εδώ, μπαίνουν ξεκάθαρα για το μουσικό κομμάτι τής υπόθεσης.

Έχουμε ένα προκλητικά καλοπαιγμένο power / progressive, που σε σημεία μού θύμισε τα τελευταία Symphony X albums.

Δεν τους μάθαμε φέτος, σαφώς όμως, το 'Mosaic' τους ανέβασε περισσότερο στην εκτίμησή μου...

ALICE COOPER - 'Road'

Ποιος θα το 'λεγε ότι θα συμπεριλάβω στ' αγαπημένα μου της χρονιάς, έναν δίσκο τού Alice Cooper.

Όχι βεβαίως, επειδή δεν τον εκτιμώ ως καλλιτέχνη / τραγουδιστή. Το αντίθετο, θα έλεγα.

Μπαίνει όμως το, φυσιολογικό ως έναν βαθμό, ερώτημα: 'και τι να μάς πει ο Alice ο γερόλυκος στα 70φεύγα;'.

Όπως αποδείχτηκε ΠΟΛΛΑ.

Καλές συνθέσεις, σκληρές συνθέσεις, φρέσκιες συνθέσεις, πολυποίκιλο album.

Και στις κιθάρες, η πανέμορφη Nita Strauss.

SAVAGE GRACE - 'Sign Of The Cross'

Μέσα στις νεκραναστάσεις που λαμβάνουν χώρα την τελευταία 10ετία, προέκυψε κι αυτή των Savage Grace.

Από τις πιο κραυγαλέες υπό την έννοια ότι η δισκογραφική επιστροφή των Αμερικανών έγινε μετά από 37 (!!!) χρόνια.

Έπειτα λοιπόν, από τις δύο δουλειές τους στα 80s που κυρίως είχαν απήχηση σε underground / cult κύκλους, έρχεται η τρίτη τους δουλειά, σχεδόν 4 δεκαετίες μετά.

Να πούμε ότι οι σημερινοί Savage Grace ουδεμία σχεδόν σχέση έχζουν με τους τότε. Ουσιαστικά, τα νήματα κινεί το μοναδικό αυθεντικό μέλος κι άρα ηγέτης τού σχήματος, ο Chris Logue (φωνή, κιθάρα).

Το 'Sign Of The Cross' δεν ανακαλύπτει τον τροχό. Μπαίνει στη λίστα επειδή απ' την αρχή ως το τέλος, παίζεται παλιομοδίτικο, καλοπαιγμένο heavy metal με μια παραγωγή που δεν την λες σύγχρονη και δε γνωρίζω αν ήταν επιλογή τού Logue να είναι έτσι.

HEIMDALL - 'Hephaestus'

Οι τύποι ξεκίνησαν δισκογραφικά το 1998, δεν είναι λοιπόν νιούφηδες...

Μάς έρχονται απ' τη γειτονική Ιταλία και συγκεκριμένα από το Salerno.

Παίζουν epic / power metal, μάς μιλούν για τον Ήφαιστο και τους Θεούς τού Ολύμπου, για μάχες κι εν τέλει, το κάνουν πολύ πειστικά.

ANTIOCH - 'VI: Molten Raibow'

4η ολοκληρωμένη δουλειά για τους Καναδούς (το τονίζω αφού υπάρχουν και δύο E.P.) οι οποίοι για ακόμη μια φορά δε μάς απογοητεύουν...

Μάλιστα, λογικό είναι, δείχνουν όλο και πιο ώριμοι και συνεχίζουν να παίζουν πειστικά, αυθεντικό metal.

SORCERER - 'Reign Of The Reaper'

Είναι πάγια (και τίμια...) τακτική μου να μην μπερδεύω τις προσωπικές μουσικές καψούρες με το κριτήριο της αντικειμενικότητας.

Είμαι για παράδειγμα, οπαδός των Saxon. Τούς λατρεύω. Αν όμως οι Saxon έβγαζαν έναν δίσκο που δεν θα με άφηνε ικανοποιημ΄νο, δε θα έμπαινε στον κατάλογο με τ' ασγαπημένα μου, απλά πειδή θα είχε το λογότυπο τους... Όχι.

Γιατί ο πρόλογος; 

Διότι έχω σε μεγάλη εκτίμηση τους Sorcerer και τα πεπρεγμένα τους των τελευταίων ετών.

Και δεν ήξερα αν θα έπρεπε να μπουν στη λίστα με τ' αγαπημένα μου. Στην κόψη τού ξυραφιού η τελική μου ετυμολογία.

Κατάλαβα το εξής: Έβαλα τόσο ψηλά τον πήχυ μετά το αριστουργηματικό 'Lamenting Of The Innocent' που εκ προοιμίου, αυτό που θα έβγαζαν μετά θα υπολειπόταν...

Έτσι νιώθω. Εδώ, έχουμε έναν δίσκο ένα κλικ πιο κάτω απ' το 'Lamenting', αλλά ρε διάολε, έχουν τόση ποιότητα οι Σουηδοίκαι συνθετικά και στα παιξίματά τους, που εν τέλει σε πείθουν και τους αφιερώνεις χρόνο. Που τον δικαιούνται.

Epic doom στα (σχεδόν) καλύτερά του κι ιστορίες για τον Εωσφόρο και τη Μέδουσα.

Παικταράδες μου...

CIRITH UNGOL - 'The Dark Parade'

Έκτη studio δουλειά για τους Αμερικανούς και δεύτερη μετά την επιστροφή τους το2020.

Ξεκαθαρίζω: Ουδέποτε υπήρξα οπαδός των Cirith Ungol. Σε καμία φάση τους, ούτε στην πρώιμη ούτε στην τωρινή. Τους θεωρούσα κάπως βαρετούς.

Ούτε στη νέα τους δουλειά κάνουν κάτι το οποίο θα σε αφήσει μ' ανοιχτό το στόμα.

Όμως, δεν παραβλέπω ότι στο είδος που παίζουν κι υπηρετούν, εδώ, εφέτος έκαναν ένα βήμα πιο πέρα. Οι συνθέσεις είναι πιο μεστές πιο ενδιαφέρουσες και γενικώς για τα στάνταρ που με είχαν συνηθίσει σχεδόν ενθουσιάστηκα.

SPIRIT ADRIFT - 'Ghost At The Gallows'

Οι Τεξανοί μάς βγήκαν πολύ δουλευταράδες, αφού από το 2016 και σε μόλις 7 χρόνια έχουν 5 full length. Μην προσθέσω και το περσινό ως 6ο μόνο και μόνο επειδή ως επί το πλείστον περιείχε διασκευές.

Μου αρέσει αυτό το σχήμα. Δεν προσδιορίζεται ακριβώς αυτό που παίζουν και μάλλον δε μάς νοιάζει κιόλας. Αρκεί που, σε σημεία, ξεχειλίζει από ποιότητα. Και μερικές ογκώδεις ριφάρες...

TOWER HILL - 'Deathstalker'

Κανείς που παρακολουθεί από πολύ κοντά τα metal δρώμενα, μπορεί να ισχυριστεί ότι κάπως αρχίζει και παραγίνεται το 'κακό' με τη νέα μόδα των τελευταίων ετών, το New Wave Of Traditional Heavy Metal.

Οι κυκλοφορίες που φέρουν την ταμπέλα αυτή παραείναι πολλές, οπότε χρειάζεται ιδιαίτερη προσοχή στις επιλογές μας.

Η περίπτωση των Tower Hill μάλλον αποτελεί εξαίρεση.

Οι Καναδοί (απ' το Edmonton) κυκλοφόρησαν εφέτος το ντεμπούτο τους κι όντως έχουμε, ως επί το πλείστον, παραδοσιακό, καλό metal, στιβαρό κι αφήνουν υποσχέσεις.

LAST IN LINE - 'Jericho'

Τρίτος δίσκος για τους Last In Line, που ξεκίνησε δισκογραφικώς το 2016 ως ένα συγκρότημα με πρώην μέλη από το σχήμα τού Ronnie James Dio, με δικά τους τραγούδια όμως (η ιδέα ήταν τού Vivian Campbell, μετά τον θάνατο τού Dio).

Μετά τον θάνατο (και) τού Jimmy Bain, τα δύο πρώην Dio μέλη είναι πλέον ο κιθαρίστας Campbell κι ο drummer Vinny Appice. Στο μπάσο είναι ο Phil Soussan (έπαιζε μεταξύ πολλών άλλων στο 'The Ultimate Sin' - Ozzy).

Για τον Campbell η παρουσία του στους Def Leppard είναι το ευ ζην. Η σιγουριά. Γιατί κιθαριστικά είναι για πολύ δυσκολότερα πράγματα απ' αυτά που κάνει με τους Leppard.

Τούτο αποδεικνύεται περίτρανα κι εμφατικά στο 'Jericho'.

Ο άνθρωπος παίζει όπως τον είχαμε μάθει στην Dio εποχή, δεν έχει χάσει καθόλου σε εκτελεστική δεινότητα και φυσικά παίζει πιο σκληρά πράγματα, που εννοείται, τού πάνε.

Πολύ καλή δουλειά για ένα σχήμα που φέρνει όνομα βαρύ, σαν Ιστορία...

'ENFORCED' - 'War Remains'

Τρίτος δίσκος για ένα από τα σημαντικότερα νέα σχήματα του thrash / crossover. Κάθε δύο έτη, δίσκος, και μπράβο τους. Τα δύο προηγούμενα τα είχα λιώσει.

Όγκος, ριφάρες, φωνή - λύσσα κακιά. Τόσο απλά.

Όσο υπάρχουν αυτοί και μερικοί ακόμη (π.χ. High Command), το thrash / crossover δεν έχει να φοβάται κάτι...

ANTHEM - Crimson & Jet Black'

Ξέρω... Συστάσεις.

Οι Anthem έρχονται από την Ιαπωνία. Αλλά δεν ήρθαν εχθές... Έρχονται απ' το πολύ

μακρινό 1985.

Παρένθεση: Στη δεκαετία τού '80, που αρχίσαμε να ασχολούμαστε με το metal, το 90% των οπαδών ήξερε από γιαπωνέζικα σχήματα μόνο τους Loudness. Οι πιο ψαγμένοι ξέραμε τους Vow Wow και τους Earthshaker. Μέχρις εκεί όμως. Τους Anthem δεν τους ήξερα τότε...

Οι τύποι κυκλοφόρησαν φέτος το 20ο, αν έχεις τον Θεό σου, δίσκο τους.

Και μιλάμε για δισκάρα. Ατόφιο metal. Καυτό. Μόνο metal.

Η αλήθεια είναι ότι από τον πρώτο ομώνυμο δίσκο τους έχει απομείνει ο μπασίστας τους Naoto Shibata. Βεβαίως, παλιά μέλη θεωρούνται κι ο τραγουδιστής (από το 1988 εκεί) κι ο κιθαρίστας Akiu Shimizu (από το 1991) ο οποίος είναι εκπληκτικός.

Ειλικρινά, δεν ήξερα ποιο κομμάτι να πρωτοβάλω στην playlist. Επέλεξα, εν τέλει, το 'Master Of Disaster'.

Δεν ξέρω για ποιον λόγο δεν έγιναν ευρύτερα γνωστοί, όμως προσωπικά με χαλάει (κι ίσως είναι ένας λόγος που έμειναν άσημοι) ότι οι στίχοι τους είναι ένα μίγμα αγγλικού (λιγότερο) και γιαπωνέζικου στίχου. Θα ήθελα στην ολότητα, αγγλικό στίχο, ρε φίλε...

Αν όμως επικεντρωθείς στη μουσική και μόνο, μην τους προσπεράσεις...

WINGER - 'Seven'

Μόνο σεβασμός αρμόζει σ' ένα σχήμα που το 1988 με το ντεμπούτο του έκανε πάταγο με το ομώνυμο album και το καλοπαιγμένο αμερικανικό hard rock του.

Από το 1988 βεβαίως έχουν περάσει 35 χρόνια, όμως, το φετινό πόνημά τους είναι μόλις το 7ο. Δε θ' αναλύσουμε εδώ, το γιατί.

Σημασία έχει ότι οι βασικές αρχές των Winger είναι εδώ, εμπλουτισμένες με κάποιες πινελιές λιγάκι έξω από τα στάνταρ τους, που όμως μάς αρέσουν.

Ο Kip είναι ο αρχηγός αλλά ο παικταράς Reb Beach δίνει πάλι τα ρέστα του. Νόμος για τον γράφοντα ότι όποιος άντεξε τη 'βαριά' φανέλα των Whitesnake αντέχει κάθε βάρος. Φυσικά, ο Reb έπαιζε κιόλας από το προαναφερθέν ντεμπούτο τους, σε ηλικία 25 ετών.

WINGS OF STEEL - 'Gates Of Twilight'

Εδώ έχουμε να κάνουμε με δύο τύπους που έχουν έδρα την California.

To '22 μάς προειδοποίησαν με το ομώνυμο E.P, τώρα όμως ήρθε η πρώτη ολοκληρωμένη δουλειά.

Έχουμε 10 καλοδουλεμένες συνθέσεις που γενικώς τις λές heavy metal. Συνθέσεις όμως ποικιλότροπες και διαφόρων ταχυτήτων.

Η αποκάλυψη όμως είναι ο Σουηδός τραγουδιστής ονόματι Leo Unnermark. Τα 27 έτη, ακόμη, δεν τα έχει κλείσει...

Μιλάμε για φωνάρα, κλασικός υψίφωνος που άλλοτε σού θυμίζει τον Geoff Tate, άλλοτε τον Michael Kiske κι άλλοτε τον Midnight. Μπράβο στο παλικάρι. Χρειαζόμαστε τέτοιες νέες φωνές, τώρα που κάποιες άλλες που μάς μεγάλωσαν στα 80s είτε απεβίωσαν είτε είναι στη δύση της καριέρας τους.

LOWEST CREATURE - 'Witch Supreme'

Άλλο ένα συγκρότημα που έδωσε τεράστια πνοή κι ώθηση στο thrash / crossover που οι Powertrip είχαν γιγαντώσει.

Τούτοι μάς έρχονται από το Έρεμπρο της Σουηδίας.

Είχα πάθει πλάκα με το 'Sacrilegious Pain' τού 2019, το ντεμπούτο τους δηλαδή, και ως νέο σχήμα εκτιμώ ότι τα 4 χρόνια κενό μεταξύ πρώτου και δεύτερου δίσκου είναι μεγάλο. Ίσως έπαιξε ρόλο η πανδημία...

Σημασία τελικώς έχει ότι τα 4 αυτά χρόνια αναμονής άξιζαν και με το παραπάνω.

Ήχος και κλίμα ανάλογο των Enforced που προανέφερα, αν και κατά την άποψή μου, οι Lowest Creature είναι πιο τεχνικοί.

Υ.Γ. 1: Το ελληνικό heavy metal χρόνια τώρα, όχι απλώς δεν έχει να ζηλέψει τίποτα από αυτό του εξωτερικού, μα είναι ισάξιο.

Έτσι, δε θα μπορούσα να μην προτείνω κάποιες κυκλοφορίες όπως των Mystic Prophecy ('Hellriot') ή των Diviner ('Avaton'). Κι οι προτάσεις μου έχουν μια αξία υπό την έννοια ότι δεν έχω εκβιάσει ποτέ μουσικό με την έννοια δώσε ένα εισιτήριο ή ένα cd για να σε αναφέρω.

Υ.Γ. 2: Οι Virgin Steele ανταγωνίζονται ευθέως τους Manowar στο κομμάτι ανυπαρξία έμπνευσης...

Υ.Γ 3: Αρχές της νέας χρονιάς, έρχεται το κλασικό μας κείμενο με θέμα τι περιμένουμε το νέο έτος από κυκλοφορίες. 

Αναμείνατε.

Ακολoυθεί το playlist με ένα τραγούδι από το κάθε αγαπημένο album.