Best HEAVY METAL albums of 2016

Γεια σας φίλοι μου. Μια από τις ωραιότερες στιγμές για το blog είναι τέτοια εποχή, όταν κάθομαι να βρω τα καλύτερα της χρονιάς που φεύγει.
Πιστός και φέτος στο ραντεβού μας.

Φέτος, κατόπιν πολλών σκέψεων, αποφάσισα να επιλέξω 16 albums. 16 albums of 2016. Καλό μού ακούγεται.

Η επιλογή έγινε κάθε άλλο παρά βιαστικά. Προέρχεται από μια λίστα περίπου 100 δίσκων που άκουσα, που ολοένα και μίκραινε, ώσπου να φθάσουμε στα 16. Κάποιες δουλειές μπήκαν στο παρά πέντε. Μέχρι και τις 27 Δεκεμβρίου, όλα ήταν ΑΝΟΙΧΤΑ.

Φυσικά, πρόκειται -όπως πάντα- για προσωπικές επιλογές και, ως εκ τούτου, 1002 ενστάσεις χωρούν.

Επίσης, υπενθυμίζω ότι καν δεν υπάρχει αξιολογική σειρά τύπου countdown...

Δεν ξεκινάμε;


EXUMER – 'Raging Tides'

To comeback των thrashers απ' τη Φρανκφούρτη, το 

2012, 25 χρόνια μετά, χαιρετίστηκε με ιδιαίτερη ζέση.
Ευτυχώς, τέσσερα χρόνια μετά, αποδεικνύεται ότι δεν ήταν τυχαίο, γιατί απλά υπήρχε ανάλογη συνέχεια.

Το 'Raging Tides' είναι ένα σπουδαίο thrash album. Με όλα τα thrash κλισέ που λατρέψαμε στα μέσα της δεκαετίας του '80. Δε θ' αρκούσε όμως, αν οι συνθέσεις δεν ήταν πολύ πολύ καλές. Είμαι σίγουρος ότι και στο μέλλον, δε θα μας απογοητεύσουν ...


METAL CHURCH – 'XI'
Μερικοί, έχουν την τρελή απαίτηση οι Metal Church, 

εν έτει 2016, να βγάλουν ένα νέο 'The Dark'. Ε, δε γίνεται, όπως φερ' ειπείν, δε γίνεται οι Maiden να βγάλουν σήμερα το νέο 'Piece Of Mind'.

Από τέτοιες μπάντες, με την (διαχρονική) ποιότητα των Church, μού υπεραρκεί να βγάζουν πολύ καλές δουλειές. Ουδέποτε μ' ενδιέφερε σ'αυτούς, ποιος – κατά καιρούς- ήταν πίσω απ' το μικρόφωνο. Τώρα, είναι ο Mike Howe. Το ζήτημα για μένα είναι ότι το συγκρότημα έκατσε κι έβγαλε καλή μουσική. Τέλος.



TYGERS OF PAN TANG – 'Tygers Of Pan Tang'

Ομολογώ ότι το 'Ambush' του 2012, OK, μού φάνηκε καλό. Ως εκεί.

 Οπότε η ομώνυμη δισκάρα φέτος, μ' έπιασε απροετοίμαστο. Μπράβο. Το χρειαζόμασταν. Για να μην ξαναπώ για τον Robb Weir ( Τα είχα πει στην κριτική).

GRAHAM BONETT – 'The Book'


Όποιος δηλώνει 70s – 80s hard rocker και τα συναφή, 

και δεν άκουσε φέτος τη νέα δουλειά του γερόλυκου, απλά χάνει. Ο τύπος, που έκλεισε στις 23/12, τα 69 (!!!), κυκλοφόρησε μια εκπληκτική σε ποιότητα hard rock δουλειά, που μ' εξέπληξε. Απέδειξε ότι δε στέκεται στο ένδοξο παρελθόν π.χ. των Rainbow ή των Alcatrazz κι ότι μπορεί και τώρα, λίγο πριν τα 70... Υπενθυμίζω ότι στην μπάντα του κι άρα και στο album, τύμπανα παίζει ο Mark Zonder...Και μπάσο, η μπασίστρια, δεσποινίς Heavenstone.


VICIOUS RUMORS – 'Concussion Protocol'


O Geoff Thorpe παίζει για πολλοστή φορά μερικά 

πολύ καλά κιθαριστικά θέματα κι ανεβάζει από μόνος το status της – μετά από τρία χρόνια – νέας δουλειάς των Καλιφορνέζων. Ο δίσκος κρατά αμείωτο το ενδιαφέρον κι είναι καυτό heavy metal. Σε μια εποχή που πλέον, το τι ακριβώς είναι heavy / power δεν απαντάται μ' ευκρίνεια, αυτός ο δίσκος είναι μια πολύ καλή απάντηση. A, ναι: Και καταπιάνονται και με σύγχρονα θέματα:

Victims of a digital world
Lost without connection
Victims of a cynical world
It’s a human resurrection


INNERWISH – 'Innerwish'


5o full length για τους Αθηναίους. Πέρσι, στην 

αντίστοιχη ανασκόπηση, θα θυμάστε που εξύμνησα το debut album των Diviner. Το αναφέρω διότι μπορεί να μη θυμούνται ότι ο Θύμιος ο Κρίκος κι ο Φραγκίσκος ο Σαμοΐλης παίζουν σε αμφότερες τις μπάντες. Επόμενο έιναι να 'συγγενεύουν' μουσικά. Κακό δεν είναι. Εδώ, οι Innerwish γράφουν σφιχτοδεμένες  τραγουδάρες που λυπάσαι να πατήσεις pause και να πας αλλού. Κι όταν το λέμε εμείς, που δεν ξέρουμε προσωπικά τα μέλη της μπάντας ούτε μας δώρισαν κάποια δουλειά τους, το credit παίρνει μεγαλύτερη αξία.


ΚΑΙ HANSEN – 'XXX – Three Decades In Metal'


Όπως ακριβώς λέει ο τίτλος: Ο mastermind των 

Helloween στη δεκαετία του '80, συμπλήρωσε κι αυτός, 30 ολάκερα χρόνια στο χώρο του metal. Με τα καλά του, με τα στραβά του, αλλά ασφαλώς το πρόσημο είναι θετικό.

Για το album τώρα: Ενώ πίστευα ότι με τον επετειακό χαρακτήρα του, τους πολλούς guests, θα έχανε σ' επίπεδο συνθέσεων, κάτι τέτοιο δε συνέβη. ΟΚ, δε θα μείνει στην ιστορία ως metal μνημείο αλλά σίγουρα περιέχει αρκετά τραγούδια που είναι ενός τέτοιου επιπέδου, που, ναι, χαλαλίζω μία θέση στα 16 καλύτερα του έτους.



METALLICA – 'Hardwired … To Self Destruct'

Πλακώθηκαν όλοι, με μόλις ένα-δύο ακούσματα να 

κάνουνε δισκοκριτική στη νέα δουλειά των Metallica επειδή πουλάνε κι άρα θα κέρδιζαν κλικ, από τους πεινασμένους αναγνώστες.

Για μένα, τώρα: Το 'Hardwired...' κέρδισε τελευταία στιγμή, μία θέση στα 16. Εντελώς στο πάρα πέντε.

Οπωσδήποτε μετά από 8 ολόκληρα χρόνια αναμονής (κυρίως για τους οπαδούς τους), περιμένεις κάτι (ακόμα) καλύτερο.

Από τα πρώτα ακούσματα γίνεται εμφανές ότι το album είναι ετεροβαρές. Πολλά καλά μαζεμένα τραγούδια στο cd 1, κι απ' την άλλη, πολύ λιγότερα πράγματα στο cd 2. 

Ξέρεις γιατί πείστηκα εν τέλει; Γιατί στο cd 2, παρότι 'κάνει κοιλιά' ( δε κάποια σημεία τολμώ να πω ότι βαριέσαι...), πάλι βρίσκεις κάποια ενδιαφέροντα θέματα, διάσπαρτα. Να εξάρω τη δουλειά του Hetfield τόσο στα φωνητικά (όπου πειραματίζεται), όσο και στα ρυθμικά μέρη που τ' ακούς, και λες, ναι ρε, είναι Metallica...



SUICIDAL ANGELS – 'Division Of Blood'

Κι εδώ ισχύει ό,τι με τους Innerwish. Δεν ξέρω κανέναν τους προσωπικά, άρα η γνώμη μου είναι γάργαρη: Ακόμη ένας thrash όλεθρος απ' τα παλικάρια. 

Στο ίδιο γνωστό στιλ τους, που όμως δε βαριόμαστε ποτέ... Και με την ίδια αψεγάδιαστη παραγωγή. Εξαγώγιμο προϊόν να περηφανεύεσαι.



FATES WARNING – 'Theories Of Flight'


32 χρόνια στη δισκογραφία. 12 studio albums. Αμέτρητος σεβασμός. Και θαυμασμός. Για τις συνθέσεις, το λυρισμό, τα φωνητικά, τα παιξίματα... Για όλα.



'Theories Of Flight': Η ποιότητα συναντά την εμπορικότητα. Αγκαλιά. Ταιριαστή. 

Ο νέος τους δίσκος, συνολικά μιλώντας, είναι επιπέδου 'Parallels' ή 'Perfect Symmetry'. Αλήθεια. Έτσι το νιώθω. Οι Fates έχουν (κι) αυτό που ψάχνω στα τελευταία  6-7 Dream Theater albums: Συναίσθημα.



VOLBEAT – 'Seal The Deal & Let's Boogie'

Τα παλικάρια από την Κοπεγχάγη, στο έκτο τους πόνημα.



Ο κιθαρίστας Rob Caggiano (ex - Anthrax) έχει ενσωματωθεί πλέον καλά και κάνει πολύ καλή δουλειά παρέα με τον M. Poulsen.
Κάποιοι τους κατηγόρησαν ότι είναι στη νέα τους δουλειά υπέρ το δέον εμπορικοί αλλά από την άλλη, πόσο εύκολα μπορούν οι σημερινές μπάντες να γράφουν έναν δίσκο που έχει 7-8 εν δυνάμει hits; Λίγοι, ακριβώς. Ε, μέσα σ' αυτούς κι οι Volbeat. 

Τι δεν καταλαβαίνεις;



ASPHYX – 'Incoming Death'


4 χρόνια πήρε και στους Ολλανδούς να επιστρέψουν στη δισκογραφία.



O Martin Van Drunen κι η παρέα του, μας προσφέρουν έναν ακόμη κλασικό δίσκο, άσε που εδώ, έχουν γράψει ένα από τα καλύτερά τους κομμάτια ever, το 'The Grand Denial'...



RUNNING WILD – 'Rapid Foray'

Όταν εκεί, μες στο κατακαλόκαιρο, διάβασα τις 

πρώτες κριτικές ότι οι Running Wild επέστρεψαν κλπ., υπέθεσα ότι πρόκειται για υπερβολές. Ναι, κάποιοι ξεπέρασαν το όριο. 

Τη νέα τους δουλειά δεν τη λες κι αριστούργημα, από την άλλη έχει πολλά καλά τραγούδια, εμπνευσμένα, λουσμένα στην πειρατεία, άρα, ναι, αξίζουν μια θέση στα καλύτερα της χρονιάς. Κι αυτό, ενώ πριν λίγα χρόνια, οι πιο πολλοί τους θεωρούσαν ξοφλημένους.


MEGADETH – 'Dystopia'

Συνήθως, στις ανασκοπήσεις, την 'πληρώνουν' τα albums που κυκλοφορούν είτε αρχή της χρονιάς γιατί λησμονούνται είτε στο τελευταίο δίμηνο επειδή 

κάποιοι ίσως δεν προλαβαίνουν να τ'ακούσουν.

Ευτυχώς, για μένα, όχι τους αγαπημένους μου χρόνια τώρα, Megadeth, δεν υπήρχε περίπτωση να τους ξεχάσω, καίτοι το 'Dystopia' βγήκε στις 22 Ιανουαρίου.

Ο Kiko Loureiro κάνει σπουδαία δουλειά στις κιθάρες, δίπλα στον Μεγάλο. Στα credits υπάρχουν 3 άτομα , ο Kiko κι οι δυο Dave. Drums έπαιξε ο Chris Adler.

Megadeth classic. Με μεσαίες ταχύτητες, καλές κιθάρες, στιχουργικές αλληγορίες και τα φτισίδια του Μεγάλου.


DENNER-SHERMANN – 'Masters Of Evil'
Οι Denner – Shermann είναι 'σειρούλες': Δεν το λέω επειδή πριν 30 περίπου χρόνια αποτελούσαν το κιθαριστικό ντουέτο των Mercyful Fate αλλά κι 

επειδή είναι κι οι δύο, 58 ετών, γεννημένοι εν έτει 1958, με λίγους μήνες διαφορά.

Η αλήθεια είναι ότι μας προειδοποίησαν με το περσινό e.p. τους 'Satan's Tomb'.

Στο φετινό full length λοιπόν, έχουμε το evil ύφος, τις δισολίες και γενικώς Mercyful κλίμα σε μια πιο σύγχρονη εκδοχή. Αντικειμενικά, δεν το λες δισκάρα, αλλά λίγο οι 'πρώτες ύλες', λίγο ότι μας έχει λείψει αυτό το στιλ, ε, το κατέταξαν στ' αγαπημένα. (Εν τω μεταξύ, ακόόόόμα περιμένουμε νέο υλικό απ' τον King)...



PRETTY MAIDS – 'Kingmaker'

Για σεμινάρια η σταθερότητα των Δανών. Για σεμινάρια κι η ποιότητά τους. Δε λένε να το βάλουν 

κάτω. Το ξαναλέω: Ο Ken Hammer είναι ένας hard rock hero, που μάλλον ποτέ δεν πήρε τα credits που του άξιζαν. Αρκετές  πολύ καλές στιγμές, κάποιες ψιλοαδιάφορες, όμως σε μια χρονιά που δε μάς τρέλανε κιόλας, εν τέλει παίρνουν θέση στην τελική 16άδα. Όχι, δεν τους κάνω χάρη, απλά τους ήθελα ένα κλικ καλύτερους.


-----------------------------------------------------------------------------------------

Albums που είχαν πολλές πιθανότητες και δεν μπήκαν εν τέλει στην τελική 16άδα:

* MONUMENT - 'Hair Of The Dog'
* ANTHRAX - 'For All Kings'
* HERMAN FRANK - 'The Devil Rides Out'
* ALTER BRIDGE - 'The Last Hero'
* FLOTSAM AND JETSAM - 'Flotsam And Jetsam'



Live Album: Dirkschneider – 'Back To The Roots'

Τύμπανα παίζει ο γιος του Udo. Ο ίδιος ο Udo είναι φωνητικά καταπονημένος. Είναι όμως τόσο πλούσιο 

(και θεϊκό) το tracklisting, βγαλμένο απ' τις ένδοξες Accept εποχές, και καλοπαιγμένα στο σανίδι τα τραγούδια, που ναι, δε σου κάνει η καρδιά να πατήσεις stop. Η πλάκα είναι ότι σε λίγες μέρες έρχεται η 'απάντηση' απ' τους νυν Accept.



E.P: CANDLEMASS – 'Death Thy Lover'

4 τραγούδια, το ένα καλύτερο απ' το άλλο. Και παρότι μόνο 4, όταν τελειώσεις την ακρόαση, έχεις την 

εντύπωση ότι άκουσες ένα κανονικό album. Επειδή οι συνθέσεις είναι μεστές κι όχι απ' τη χρονική διάρκεια. Εύγε.

Απογοήτευση της χρονιάς: 
OMEN - 'Hammer Damage'.

 Αν περιμέναμε 13 ολόκληρα χρόνια τον Kenny Powell να γράψει τέτοια μετριότητα... Κρίμα.