Αρκετοί είν' αυτοί που βιάστηκαν ν' ανεβάσουν δισκοκριτική για τη νέα Iron Maiden δουλειά.
Ακόμα κι εμείς, που την ανεβάζουμε απόψε,
δεν μπορούμε να είμαστε 100% σίγουροι, παρά τις αρκετές έως τώρα ακροάσεις. Σίγουρα, είμαστε πιο σίγουροι από κάποιους που κριτίκαραν με 1-2 ακούσματα.
Διαβάζοντας λοιπόν, διάφορες κριτικές το τελευταίο 10ήμερο, έχω την άποψη ότι υπήρξε υπερβολή στο ότι το album είναι θεϊκό και ... και ... Πολλή υπερβολή. Έχω την αίσθηση
ότι με το να λες ή μάλλον να κράζεις ότι το album είναι αξεπέραστο και το καλύτερο εδώ και 20 χρόνια, δυο ειδών άτομα θα μπορούσαν να το κάνουνε: Είτε 'αρρωστάκια', οπότε ό,τι και να βγάζαν οι Maiden θα το εξυμνούσαν είτε άτομα που θέλουν να πουλήσουν κόπιες με άμεσο ή έμμεσο τρόπο (κι ο έχων νου, καταλαβαίνει...).
Αρκετά.
Η νέα δουλειά ξεκινά μυστηριωδώς. ΟΚ. Couple αδιάφορο, refrain όχι κάτι ιδιαίτερο, λίγες κιθάρες, πάντως, κακό δεν το λες, το 'Eternity Should Fail'.
'Speed Of Light', το χορτάσαμε καιρό πριν. Τυπικό first Maiden single, με συμπαθητικό refrain.
'The Great Unknown': Πάλι εισαγωγή, κι από εκεί και πέρα, ένα τραγούδι που μάλλον με αφήνει αδιάφορο ...
'The Red And The Black': Mid tempo κομμάτι, με τα γνωστά και συνήθη οοοοοοhhh για συναυλιακές καταστάσεις, σύνθεση εσωτερίκευσης κι ομφαλοσκόπησης, με πολλές κιθάρες (τουλάχιστον 5 συνεχή λεπτά), μού έφερε θύμησες ως συναίσθημα από το 'Dance Of Death' album. Εκτιμώ ότι έχουμε να κάνουμε μ' ένα σπουδαίο κομμάτι.
Ακολουθεί, χειμαρρώδες, το 'When The River Runs Deep', μ' ένα ενδιαφέρον κιθαριστικό θέμα, μού ακούγεται ευχάριστα.
Ομώνυμο κομμάτι: Μπαίνει μ' ένα θέμα που φέρνει σε διάφορα παλιά πομπώδη Maiden κομμάτια (π.χ. ομώνυμο 'Dance Of Death' ή 'Rime...'). Κι εκεί που λες ότι, ωραία, τα έχουμε χιλιοακούσει αυτά στο παρελθόν, ξάφνου σκάει ο Mc Brain στο 5.47, κιθάρες, Dickinson, κιθάρες, άντε μια στροφή ο Bruce. Εναλλαγές που αναμφίβολα, απογειώνουν το κομμάτι και το κάνουν από τα πιο ωραία του δίσκου.
Β' δισκάκι κι αρχή με το 'Death Or Glory' που αρχικώς το αδίκησα (γι' αυτό λέω ότι θέλει ακροάσεις...) και το θεωρώ από τα πιο άμεσα κι ωραία κομμάτια του δίσκου. Σπουδαία δουλειά στα φωνητικά από τον Bruce και να ένα κομμάτι που άνετα θα μπορούσε να είναι σε δίσκο Maiden των 80s.
'Shadows Of The Valley', άλλο ένα κομμάτι που το ύφος του φέρνει από το 'Dance Of Death' LP. Δεν έχει να πει πολλά πράματα ...
'Tears Of A Clown': Ως σύνθεση δεν είναι κάτι ιδιαίτερο, όμως γραμμένο για την αυτοκτονία του Robbin Williams έχει αυτήν την πεσιμιστική αίσθηση, δικαίως. Περισσότερο αξιομνημόνευτο για τους στίχους ...
Smile for cameras all ok
But tomorrow is another day he must get through...
'Man Of Sorrows' κι οι ρυθμοί πέφτουν λες και σ' ετοιμάζουν για το piano του Bruce ... Όχι κάτι ιδιαίτερο, απλώς μελαγχολικό, με καλές ρυθμικές.
Τι λέγαμε; Τελευταίο κομμάτι το 'Empire Of The Clouds', 18 λεπτά, πολυδιαφημισμένο.
Κομμάτι που στιχουργικά αναφέρεται σε αεροπορική τραγωδία ενός βρετανικού R 101, το οποίο συνετρίβη στη Γαλλία, στις 5 Οκτωβρίου 1930 σκοτώνοντας 48 από τους 54 επιβάτες ...
Μέχρι το 7.22 έχουμε τον Dickinson να εξιστορεί και να φτιάχνει κλίμα. Έχουμε ακούσει και καλύτερα θέματα. Από 'κει και μετά, όμως πιάνουν δουλειά οι κιθάρες, με πολλαπλά θέματα και το κομμάτι (ειδικά όταν ξαναμπαίνει ο Bruce) παίρνει έναν δραματικό τόνο. Κάποια στιγμή, μάλιστα, το κομμάτι έχει και πινελιές Savatage. Όχι, έπος δεν το λες, αλλά είναι ιδιόμορφο και καλό κομμάτι.
ΥΓ 1: Σπάνια το blog κάνει κριτική track by track, όμως επειδή κανείς δεν ξέρει πότε κι αν αυτή η τεράστια μπάντα θα βγάλει νέα δουλειά κι επειδή το χρωστώ στον φίλο Όφλη, πιστό φίλο του group χρόνια τώρα, έκανα εξαίρεση...
ΥΓ 2: Συμπερασματικά θα πω τα εξής: Χειρότερο από το άθλιο 'The Final Frontier' αποκλείεται να ήταν γιατί πιο κάτω ... δεν είχε. Επειδή στο χώρο μας, αρέσουν οι συγκρίσεις να πω επιπλέον, ότι από το 2000 κι έπειτα, δηλαδή από τότε που οι Maiden έγιναν sexteto, εξακολουθώ να πιστεύω ότι η πιο καλή δουλειά τους είναι το 'A Matter Of Life And Death'. Το καλό με τη νέα δουλειά είναι ότι παρ' ό,τι έχει κι αυτό αδυναμίες, κάποιες επαναλήψεις, μπορείς στην πορεία ν' ανακαλύψεις λεπτομερειούλες της ποιότητας της μπάντας.
Γενικότερα, έχω την αίσθηση ότι μ' αυτήν τη σύνθεση, με Kevin Shirley και με τα χρόνια να βαραίνουν αιθητά, οι (μη αρρωστημένοι) οπαδοί τους, δεν έχουν να περιμένουν πλέον κάτι εντυπωσιακό, κάτι καινοτόμο. Δεκτές οι ενστάσεις, αλλά αυτό μας δείχνουν τα τελευταία 15 χρόνια... Δεν είναι τυχαίο άλλωστε, ότι ο Harris επαναδραστηριοποίησε τους British Lion ενώ κι ο Bruce κάτι ετοιμάζει (μακάρι...) με τον Roy Z.
όσο για τις υπερβολές, τις δικαιολογώ διότι 9 χρόνια (αν μ' εννοείς...) αναμονής ήταν ΠΟΛΛΑ, απ' την άλλη είναι σα να ρίχνεις τον πήχυ για τη σπουδαία αυτή μπάντα. Από κει και πέρα, περί ορέξεως ....
ΒΑΘΜΟΣ: 7 / 10
Ακόμα κι εμείς, που την ανεβάζουμε απόψε,
δεν μπορούμε να είμαστε 100% σίγουροι, παρά τις αρκετές έως τώρα ακροάσεις. Σίγουρα, είμαστε πιο σίγουροι από κάποιους που κριτίκαραν με 1-2 ακούσματα.
Διαβάζοντας λοιπόν, διάφορες κριτικές το τελευταίο 10ήμερο, έχω την άποψη ότι υπήρξε υπερβολή στο ότι το album είναι θεϊκό και ... και ... Πολλή υπερβολή. Έχω την αίσθηση
ότι με το να λες ή μάλλον να κράζεις ότι το album είναι αξεπέραστο και το καλύτερο εδώ και 20 χρόνια, δυο ειδών άτομα θα μπορούσαν να το κάνουνε: Είτε 'αρρωστάκια', οπότε ό,τι και να βγάζαν οι Maiden θα το εξυμνούσαν είτε άτομα που θέλουν να πουλήσουν κόπιες με άμεσο ή έμμεσο τρόπο (κι ο έχων νου, καταλαβαίνει...).
Αρκετά.
Η νέα δουλειά ξεκινά μυστηριωδώς. ΟΚ. Couple αδιάφορο, refrain όχι κάτι ιδιαίτερο, λίγες κιθάρες, πάντως, κακό δεν το λες, το 'Eternity Should Fail'.
'Speed Of Light', το χορτάσαμε καιρό πριν. Τυπικό first Maiden single, με συμπαθητικό refrain.
'The Great Unknown': Πάλι εισαγωγή, κι από εκεί και πέρα, ένα τραγούδι που μάλλον με αφήνει αδιάφορο ...
'The Red And The Black': Mid tempo κομμάτι, με τα γνωστά και συνήθη οοοοοοhhh για συναυλιακές καταστάσεις, σύνθεση εσωτερίκευσης κι ομφαλοσκόπησης, με πολλές κιθάρες (τουλάχιστον 5 συνεχή λεπτά), μού έφερε θύμησες ως συναίσθημα από το 'Dance Of Death' album. Εκτιμώ ότι έχουμε να κάνουμε μ' ένα σπουδαίο κομμάτι.
Ακολουθεί, χειμαρρώδες, το 'When The River Runs Deep', μ' ένα ενδιαφέρον κιθαριστικό θέμα, μού ακούγεται ευχάριστα.
Ομώνυμο κομμάτι: Μπαίνει μ' ένα θέμα που φέρνει σε διάφορα παλιά πομπώδη Maiden κομμάτια (π.χ. ομώνυμο 'Dance Of Death' ή 'Rime...'). Κι εκεί που λες ότι, ωραία, τα έχουμε χιλιοακούσει αυτά στο παρελθόν, ξάφνου σκάει ο Mc Brain στο 5.47, κιθάρες, Dickinson, κιθάρες, άντε μια στροφή ο Bruce. Εναλλαγές που αναμφίβολα, απογειώνουν το κομμάτι και το κάνουν από τα πιο ωραία του δίσκου.
Β' δισκάκι κι αρχή με το 'Death Or Glory' που αρχικώς το αδίκησα (γι' αυτό λέω ότι θέλει ακροάσεις...) και το θεωρώ από τα πιο άμεσα κι ωραία κομμάτια του δίσκου. Σπουδαία δουλειά στα φωνητικά από τον Bruce και να ένα κομμάτι που άνετα θα μπορούσε να είναι σε δίσκο Maiden των 80s.
'Shadows Of The Valley', άλλο ένα κομμάτι που το ύφος του φέρνει από το 'Dance Of Death' LP. Δεν έχει να πει πολλά πράματα ...
'Tears Of A Clown': Ως σύνθεση δεν είναι κάτι ιδιαίτερο, όμως γραμμένο για την αυτοκτονία του Robbin Williams έχει αυτήν την πεσιμιστική αίσθηση, δικαίως. Περισσότερο αξιομνημόνευτο για τους στίχους ...
Smile for cameras all ok
But tomorrow is another day he must get through...
'Man Of Sorrows' κι οι ρυθμοί πέφτουν λες και σ' ετοιμάζουν για το piano του Bruce ... Όχι κάτι ιδιαίτερο, απλώς μελαγχολικό, με καλές ρυθμικές.
Τι λέγαμε; Τελευταίο κομμάτι το 'Empire Of The Clouds', 18 λεπτά, πολυδιαφημισμένο.
Κομμάτι που στιχουργικά αναφέρεται σε αεροπορική τραγωδία ενός βρετανικού R 101, το οποίο συνετρίβη στη Γαλλία, στις 5 Οκτωβρίου 1930 σκοτώνοντας 48 από τους 54 επιβάτες ...
Μέχρι το 7.22 έχουμε τον Dickinson να εξιστορεί και να φτιάχνει κλίμα. Έχουμε ακούσει και καλύτερα θέματα. Από 'κει και μετά, όμως πιάνουν δουλειά οι κιθάρες, με πολλαπλά θέματα και το κομμάτι (ειδικά όταν ξαναμπαίνει ο Bruce) παίρνει έναν δραματικό τόνο. Κάποια στιγμή, μάλιστα, το κομμάτι έχει και πινελιές Savatage. Όχι, έπος δεν το λες, αλλά είναι ιδιόμορφο και καλό κομμάτι.
ΥΓ 1: Σπάνια το blog κάνει κριτική track by track, όμως επειδή κανείς δεν ξέρει πότε κι αν αυτή η τεράστια μπάντα θα βγάλει νέα δουλειά κι επειδή το χρωστώ στον φίλο Όφλη, πιστό φίλο του group χρόνια τώρα, έκανα εξαίρεση...
ΥΓ 2: Συμπερασματικά θα πω τα εξής: Χειρότερο από το άθλιο 'The Final Frontier' αποκλείεται να ήταν γιατί πιο κάτω ... δεν είχε. Επειδή στο χώρο μας, αρέσουν οι συγκρίσεις να πω επιπλέον, ότι από το 2000 κι έπειτα, δηλαδή από τότε που οι Maiden έγιναν sexteto, εξακολουθώ να πιστεύω ότι η πιο καλή δουλειά τους είναι το 'A Matter Of Life And Death'. Το καλό με τη νέα δουλειά είναι ότι παρ' ό,τι έχει κι αυτό αδυναμίες, κάποιες επαναλήψεις, μπορείς στην πορεία ν' ανακαλύψεις λεπτομερειούλες της ποιότητας της μπάντας.
Γενικότερα, έχω την αίσθηση ότι μ' αυτήν τη σύνθεση, με Kevin Shirley και με τα χρόνια να βαραίνουν αιθητά, οι (μη αρρωστημένοι) οπαδοί τους, δεν έχουν να περιμένουν πλέον κάτι εντυπωσιακό, κάτι καινοτόμο. Δεκτές οι ενστάσεις, αλλά αυτό μας δείχνουν τα τελευταία 15 χρόνια... Δεν είναι τυχαίο άλλωστε, ότι ο Harris επαναδραστηριοποίησε τους British Lion ενώ κι ο Bruce κάτι ετοιμάζει (μακάρι...) με τον Roy Z.
όσο για τις υπερβολές, τις δικαιολογώ διότι 9 χρόνια (αν μ' εννοείς...) αναμονής ήταν ΠΟΛΛΑ, απ' την άλλη είναι σα να ρίχνεις τον πήχυ για τη σπουδαία αυτή μπάντα. Από κει και πέρα, περί ορέξεως ....
ΒΑΘΜΟΣ: 7 / 10
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου