Τετάρτη 18 Ιουνίου 2014

O Ριχάρδος παρουσιάζει τη δισκοθήκη του

Από το rockyourlife.gr

Ποιος ήταν ο πρώτος δίσκος που αγόρασες;

Ήταν το Thick as a Brick των Jethro Tull αλλά μου έπεσε..βαρύ όχι σαν ύφος μουσικής όσο από ποιότητα. Σχεδόν έντρομος τον επέστρεψα και πήρα το Hearing of Atomic Rooster που κι αυτό δεν μου άρεσε αλλά ντρεπόμουν να το επιστρέψω και το κράτησα. Το είχα αγοράσει από ένα κατάστημα δίσκων που λεγόταν Τετράγωνο και ήταν επί της οδού Λευκωσίας στην Πλτ. Αμερικής. Το Hearing of… παραμένει στη δισκοθήκη μου και φυσικά μερικά χρόνια αργότερα ξαναγόρασα το Thick as a Brick! Η συλλογή μου σήμερα μετρά 14.007 cd και βινύλια και περί τα 150 dvd.


Ποιος είναι ο δίσκος που είσαι πιο συναισθηματικά δεμένος μαζί του και γιατί;

Πάρα πολλοί, δεν ξεχωρίζω κανέναν. Όλοι οι δίσκοι που αγόρασα στα εφηβικά χρόνια μου είναι συνδεμένοι με το σχολείο μου, το διάβασμα μου, τις προαγωγικές εξετάσεις, τους φίλους μου. Θυμάμαι τρεις δίσκους με τους οποίους έχω συνδεθεί, όσο αφορά το διαβασμά μου. Όταν έδινα εισαγωγικές εξετάσεις για να ξελαμπικάρω άκουγα πολύ δυνατά το Frampton Comes Alive και το πρώτο άλμπουμ των Baker Gurvitz Army.Ο τρίτος δίσκος με τον οποίον έχω δεθεί συναισθηματικά μαζί του, είναι το Grand Illusion των Styx. Ήθελα να τον αγοράσω αλλά εκείνη την ημέρα είχαν βγει τα αποτελέσματα των εισαγωγικών εξετάσεων και δεν ήξερα αν είχα περάσει.

Επειδή είχα γράψει καλά περίμενα να ακούσω καλά αποτελέσματα, αλλά φοβόμουνα να πάω να δω τους καταλόγους που ήταν αναρτημένοι στο Υπουργείο Παιδείας και έστειλα τη μητέρα μου. Επειδή αργούσε να επιστρέψει, «πετάχτηκα» έως το Music Corner στην οδό Πανεπιστημίου, αγόρασα το δίσκο και περίμενα τη μητέρα μου να επιστρέψει για να τον ακούσω. Ένας ακόμα δίσκος με τον οποίον είμαι έντονα δεμένος είναι το A Night at the Opera των Queen, όπου το είχα αγοράσει τις τελευταίες ημέρες της 6η Γυμνασίου και όλοι οι συμμαθητές μου είχαν γράψει μια αφιέρωση μέσα στο εσώφυλλο του δίσκου.

Υπάρχει κάποιος δίσκος που αγόρασες με μεγάλες προσδοκίες αλλά μόλις τον άκουσες ξεχάστηκε κάπου στη δισκοθήκη σου;

Ναι, το ομώνυμο άλμπουμ των άγγλων Jerusalem του 1972. Την παραγωγή έχει κάνει ο Ian Gillan και το ήθελα να το ακούσω. Το αγόρασα 5.000 από ένα παζάρι στο Ρόδον και πρέπει να είναι ο χειρότερος δίσκος που έχω αγοράσει. Το αστείο είναι ότι πέρυσι επανεκδόθηκε με bonus τραγούδια (μη χάσουμε) και το διαφήμιζαν σαν διαμάντι του αγγλικού rock!!

Υπάρχουν album στη δισκοθήκη σου που δεν έχεις ακούσει ποτέ;

Τα έχω ακούσει όλα!!!!!!!

Ποια περίοδο της ζωής σου απόκτησες το μεγαλύτερο μέρος της συλλογής σου;

Κυρίως τις δεκαετίες του 70 και 80. Όμως αγοράζω συνέχεια ή βελτιώνω την κατάσταση των υπαρχόντων.

Υπήρξε στιγμή που έμεινες από λεφτά για να αποκτήσεις ένα album;
Φυσικά!

Ποιο είναι το μεγαλύτερο πόσο που έχεις ξοδέψει για ένα album;
Νομίζω οι 5.000 δρχ για το Jerusalem. Γενικά, αν και είμαι συλλέκτης και ψάχνω ασταμάτητα, πιστεύω ότι οι δίσκοι και τα cd δεν πρέπει να πουλιούνται σε πολύ ακριβές τιμές, όπως συμβαίνει στο ebay ή στο Μοναστηράκι. Σέβομαι απόλυτα τη δουλειά των καταστημάτων που πωλούν μεταχειρισμένους δίσκους, τα έξοδα τους, αλλά τιμές πάνω από 15-20€ είναι αδιανόητες, με ελάχιστες εξαιρέσεις. Ειδικά για cd που είναι είδος που αντιγράφεται, οι τιμές σε ορισμένα καταστήματα είναι απίστευτες. Ανεβάζουν την τιμή λόγω «κόμπι» (γιαπωνέζικες εκδόσεις cd με χαρτονάκι στο εξώφυλλο στα γιαπωνέζικα), λόγω πρώτης έκδοσης, όταν είναι γνωστό ότι οι πρώτες εκδόσεις cd ήταν χαμηλής ποιότητας και τα περισσότερα συγκροτήματα τις έχουν αποκηρύξει. Έχω υποψιαστεί ότι υπάρχουν καταστηματάρχες που εκμεταλλεύονται την άριστη κατάσταση cd που αγοράζουν (από 1-2€) ως μεταχειρισμένα και τα πωλούν σαν καινούργια!!



Αν έμενες από χρήματα θα πουλούσες κομμάτια τις δισκοθήκης σου;
Δεν νομίζω και εύχομαι να μην έλθω σε αυτή τη θέση. Το πρόβλημα όμως που θα αντιμετωπίσω, είναι ότι έχω ένα μεγάλο σπίτι για να χωράει τις δισκοθήκες αλλά όταν πεθάνω τι θα γίνουν; Δεν ξέρω αν τα παιδιά μου θα θέλουν να κρατήσουν ένα τόσο μεγάλο όγκο κι αν τον κρατήσουν τι να τον κάνουν; Θέλω τα παιδιά μου να ακούνε τη μουσική της εποχής τους και να τη χαίρονται, σεβόμενα το παρελθόν, αλλά δεν μπορώ να τους υποχρεώσω να κρατήσουν όλο αυτόν τον όγκο.

Γιατί μια καλή δισκοθήκη δεν λέγεται καλή μόνο από την ποιότητα των δίσκων αλλά και από τις δισκοθήκες σαν έπιπλα. Το 1985, η μητέρα μου βλέποντας την αγάπη μου για τη μουσική, το γεγονός ότι αγόραζα δίσκους και φυσικά ότι ήδη δούλευα σε εταιρεία δίσκων, έφτιαξε σε επιπλοποιό, δύο μεγάλες δισκοθήκες από καλό ξύλο που δεν λυγίζει και φυσικά καλές κατασκευές. Οι ίδιες δισκοθήκες φιλοξενούν σήμερα, τούς δίσκους βινυλίου και είναι σε άριστη κατάσταση.



Για ποιο album της δισκοθήκης σου είσαι περήφανος που έχεις;
Πάρα πολλά, όλα βινύλια. Σε τυχαία σειρά αναφέρω την πρώτη έκδοση και μάλιστα ελληνική του The Dark Side of the Moon με εγγραφή από master tape και όχι από δίσκο εισαγωγής που έκαναν τότε οι εταιρείες δίσκων, το Time Honored Ghost των Barclay James Harvest με το κοπτικό εξώφυλλο, το promo maxi single του Dr Stein των Helloween με την κολοκύθα να πετάγεται από το διπλό εξώφυλλο, τα αμερικάνικα εξώφυλλα των άλμπουμ των Uriah Heep, Salibury και Look at Yourself, την πραγματικά μοναδική ελληνική έκδοση του άλμπουμ των Scorpions, Face the Heat με bonus maxi single με Extras 4 τραγούδια (Lonely Nights/Destin/His Latest Flame/Daddy’s Girl) αλλά λόγω νομικών προβλημάτων δεν κυκλοφόρησε και καταστράφηκαν όσα έφτιαξαν.

Το Defender του Rory Gallagher με το single, όπως και το Bad for Good του Jim Steinman με το single. Για την ιστορία και τα δύο τελευταία είχαν κυκλοφορήσει έτσι στην ελληνική αγορά. Την αμερικανική έκδοση του πρώτου άλμπουμ των Black Sabbath, που μου την έκανε δώρο ένα φίλος, με το Wicked World αλλά χωρίς το Evil Woman, το Wish You Were Here των Pink Floyd με όλα τα συνοδευτικά (καρτ ποστάλ/μάυρη σακούλα, αυτοκόλλητο), την έκδοση του Muscle of Love του Alice Cooper που είχε κυκλοφορήσει μέσα σε κουτί, όπως και το School’s Out με το γυναικείο εσώρουχο και το κοπτικό εξώφυλλο που γίνεται θρανίο. Θα μπορούσα να σου απαριθμήσω πολλά αλλά σταματάω εδώ. Πάντως από τη συλλογή μου λείπει το In Search of Space των Hawkwind! Δεν υποτιμώ τα cd και η δισκοθήκη μου αριθμητικά αποτελείται, ίσως σε μεγαλύτερο αριθμό από cd, αλλά από είδος που αντιγράφεται και μάλιστα άμεσα (θυμάστε τον real time ηχογράφησης από δίσκο σε κασέτα) δεν μπορείς να περιμένεις και πολλά πράγματα!

Ένα επίσης σπάνιο κομμάτι, είναι ο δίσκος των Motorhead «No sleep at All» (1988) που στα 1.000 αντίτυπα που κυκλοφόρησαν στην Ελλάδα υπάρχει ένα single με τίτλο Live in Athens και τα κομμάτια Acropolis / Orgasmatron ηχογραφημένα live στην εκπληκτική εμφάνισή τους το 1988 στο Σπόρντιγκ. Ο δίσκος κυκλοφόρησε σαν bonus στο προαναφερόμενο άλμπουμ και όχι ξεχωριστά από την FM Records και ήταν ιδέα του ιδιοκτήτη της εταιρείας Νίκου Κούρτη και με τιμά ιδιαίτερα αφού εκτός από συλλεκτικό είναι άμεσα συνδυασμένο με την τότε εκπομπή μου ραδιόφωνο του Antenna , “Antenna Metal Show” με κείμενο μου στο πίσω μέρος του εξωφύλλου.


Ποια είναι κατά τη γνώμη σου τα 5 album που δεν πρέπει να λείπουν από καμία rock/metal δισκοθήκη;
Τα πέντε είναι πολύ λίγα για να δώσουν χρώμα σε μια συλλογή αλλά και να οδηγήσουν ένα νέο σ’ ένα μουσικό μονοπάτι. To Machine Head – Deep Purple, Back is Black – AC/DC, Black Album – Metallica, Wall – Pink Floyd, Demons and Wizards – Uriah Heep είναι μερικά



Αν σου ζητούσα να πετάξεις ένα album από τη συλλογή σου ποιο θα σου ερχόταν πρώτα στο μυαλό;
Τέτοιες ερωτήσεις δεν κάνουν σ’ έναν συλλέκτη!



Τα τελευταία 5 χρόνια έχει επανακάμψει το βινύλιο, αλλά όχι ουσιαστικά όπως παρουσιάζεται. Σχεδόν όλες οι κυκλοφορίες γίνονται και σε βινύλιο, που όμως είναι ιδιαίτερα ακριβό τόσο σαν φυσική αγορά, όσο και πρακτικά αφού χρειάζεται πικ απ, ενισχυτή και καλά ηχεία για να αποδώσει. Οι σημερινοί 35-40αρηδες αγοραστές cd (όσοι τέλος πάντων έχουν μείνει) έχουν ένα compact μηχάνημα (cd player με ενισχυτή και ηχεία) που το αγόρασαν φθηνά και κάνουν τη δουλειά τους. Ο δίσκος βινυλίου θέλει ιδιαίτερες καταστάσεις και έξοδα. Εξ’ άλλου σήμερα τα καταστήματα πώλησης μηχανημάτων ήχου έχουν εξαφανιστεί. Κάθε φορά για να αλλάξω βελόνα στο πικ απ, δίνω αγώνα. Πιστεύω ότι το βινύλιο δεν πρόκειται να επανακάμψει όπως πολλοί πιστεύουνε. Εκείνη η εποχή πέρασε, όταν μάλιστα οι σημερινοί δίσκοι κοστίζουν από 20 έως 25€,ποσό ιδιαίτερα ακριβό. Απλώς θα κυκλοφορούν σε περιορισμένες ποσότητες και θα καλύπτουν τους λίγους συλλέκτες. Για να καταλάβεις οι δίσκοι βινυλίου που έρχονται στη χώρα μας από τις εταιρείες, δεν ξεπερνούν maximum τα 50 αντίτυπα.



Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου